Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Είμαι σαχλοκουδούνα και γουστάρω τη ζωή μου!

Αυτές τις μέρες ρουφάω απο παντού οτιδήποτε. Συλλέγω εικόνες, ήχους, μυρωδιές, ότι μπορώ κάνω. Ζω μία περίοδο υπερευφορίας, αλλά όσο δέχομαι τόσο σκέφτομαι το μετά και αποταμιεύω.

Όσο μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις λιγοστεύει ο χρόνος, απαραίτητος παράγοντας για τις διαπροσωπικές σχέσεις, απαραίτητος παράγοντας για την επιβίωση μου. Αυτές τις άγιες μέρες είπα κι εγώ να αφιερώσω χρόνο σε κάποια πρόσωπα που παραμέλησα και μου χάρισαν και πάλι απλόχερα αγάπη. Το ξέρω πως ακούγονται τόσο κοινότυπα αυτά που λέω αλλά είναι αλήθεια!
Ποτέ δεν ένιωσα πιεσμένη να περάσω καλά τα χριστούγεννα, είμαι ο ορισμός του "ρουντολφ το ελαφάκι". Αλλά δεν φταίω μόνο εγώ γι' αυτό, να φανταστείτε μέχρι και τον Άρη, που του ζητάς τσίχλα και σου γκρινιάζει λες και του παίρνεις το ένα νεφρό, τον έπιασε το πνέυμα. Πήγαμε τις προάλλες σινεμά και πήρε το combo jumbo με μεγάλη cocacola και μεγάλο popcorn και τα μοιράστηκε μαζί μου! Με τέτοια θαύματα γύρω σου καθημερινά πως να μη πιστέψεις. Βέβαια σε λίγο που θα πάμε σπίτι του και έψησε 2 τυροπιτάκια και έκλεισε το δαχτυλο του στην πόρτα (εργατικό ατύχημα) θα μας φάει στην μίρλα που εμείς είμαστε αρτιμελείς και δεν καταλαβαίνουμε τον πόνο του αλλα δεν πειράζει.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να ήμουν ο Άγιος Βασίλης, όχι χοντρή κοκκινοσκουφίτσα βεβαια... απλά να μπορώ να κάνω τρελά πράγματα. Θα ήθελα φέτος να έβρισκαν όλοι οι άντρες φίλοι μου απο μια γκόμενα για παράδειγμα να μη με πρήζουν. Το προσπάθησα βέβαια τις τελευταίες μέρες, αλλά αφού είδα και απόειδα με τους κλασσικούς τρόπους πλέον ελπίζω σε ένα θαύμα. Τώρα που το σκέφτομαι μόνο ο Άρης γκρινιάζει για γκόμενα αλλά το κάνει τόσο έντονα που είχα την εντύπωση πως το κάνουν όλοι μαζί.
Άγιος Βασίλης θα ήθελα να ήμουν και σήμερα το μεσιμέρι που προσπαθούσα απο τις 2 να ξυπνήσω τον αδελφό μου να πάμε να πάρουμε ένα ριμαδοδώρο στην μανούλα που μας αγαπάει, μας πονάει και μας έκανε κουκλιά ακαταμάχητα, και όταν τα κατάφερα στις 4μιση κατάλαβα πως όλα είχαν κλείσει. Ευτυχώς ήταν ανοιχτή μια φίλη της μαμάς μου. Είχε πάει η ίδια πιο πρίν να πάρει κατι σκουλαρίκια για μια θεία μου και μου είπε η πωλήτρια ποιά της είχαν αρέσει. Είναι μετά να μη νιώθεις τυχερή στις γιορτές;
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να ντυθώ και να στολιστώ η λατέρνα. Τώρα που το σκέφτομαι απορώ πως κάνουμε ακόμα παρέα τον Άρη... αλλά τον αγαπάμε!

Love is in the air!!!

Υ.Γ.: Δεν θέλω σχόλια για την μουτσούρα, αν το έκανε ένα 8χρονο θα το βρίσκατε χαριτωμένο. Ναι, το παραδέχομαι, δεν έχω εξελιχθεί απο τότε, σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Τρικάβαλο στον μονόδρομο

Σήμερα ξύπνησα απο τις 7, πράγμα πολύ οδυνηρό για μένα. Ντύθηκα βιαστικά και κατέβηκα να φύγω σαν το πρόβατο για τη σφαγή. Καθώς ξεκλείδωνα το ποδήλατο βλέπω μια κυρία πανω σε ενα παπί με ένα μικρό μπροστά και ένα πίσω, φορτωμένα με τις τσάντες τους τις σχολικές, να τρίβει μέσα στον μονόδρομο.
Το σίγουρο είναι πως με το που βλέπουμε κάποιον να κάνει κάτι που νομικά ή ηθικά για μας δεν στέκει το κατακρίνουμε. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε κι εμείς να μπαίνουμε σε μονόδρομο, να παρκάρουμε πάνω σε διαβάσεις, να λέμε ένα μικρό τόσο δά ψεματάκι, να πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε, να παραβαίνουμε τις αρχές μας θα έχουμε πολύ σοβαρό λόγο και οι άλλοι απλά δεν θα μας καταλαβαίνουν.
Ανέβηκα στο ποδήλατο και ξεκίνησα, ψιχάλιζε, κοκάλιασαν και τα χέρια μου που δεν είχα γάντια, στο ράδιο έπαιζε "θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι..." κι εγώ έβριζα την μοίρα μου και ήμουν στο τσακ να στρίψω πάνω και να γυρίσω σπίτι.
Δεν γουστάρω ρε παιδί μου στην τελική να έχω ευθύνες, θα τις αποποιηθώ να τελειώνουμε. Θα γυρίσω σπίτι, θα κλειστώ στο καβούκι, θα κουκουλωθώ με την κουβέρτα και θα αράξω κι εγω. Βέβαια το βράδυ που θα έχει τελειώσει η μέρα θα νιώσω πολύ ασχημα για ότι έχω χάσει, τόσο που ίσως ούτε αυριο βρω την δύναμη να βγώ έξω στο κρύο.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Καθρέφτες

Τις προάλλες που λέτε βγήκα για καφέ με φίλη. Αν οι γύρω δεν ήταν τόσο διακριτικοί θα έλεγαν πως οι γκόμενες είχαν βγάλει τα φτυάρια τα καλα... κακόβουλοι άνθρωποι. Έχοντας πλήρη επίγνωση όταν θάβω δηλώνω πως ήταν περισσότερο ξέσπασμα παρά κακία. Ήταν η έκφραση μιας αγανάκτησης, γιατί δεν είμαστε αληθινοί.
Είναι μεγάλη η κουβέντα της ειλικρίνειας, αλλά το περιορίσαμε στις διανθρωπικές σχέσεις να μη μας πάρει το ξημέρωμα.
Από την στιγμή που αρχίζουμε να μιλάμε μας προτρέπουν να λέμε την αλήθεια. Νωρίτερα όμως, απο τα πρώτα ερεθίσματα μας απο το περιβάλλον καταλαβαίνουμε πως οι γονείς μας ζουν σε ένα μέρος γεμάτο κομπλεξισμούς και δεικτικότητα απο το άγνωστο. Εδώ αυτοί που είναι μεγάλοι και πάλι φοβούνται να δείξουν τους πραγματικούς τους εαυτούς απο φόβο μη δεν αρέσουν στους άλλους, μαλάκες είμαστε εμείς να λέμε την αλήθεια;
Έτσι μεγαλώνοντας διαμορφώνουμε μιαν εικόνα αρεστη. Μετά καταλαβαίνουμε πως ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά γούστα, έτσι κι εμείς διαμορφώνουμε πολλές εικόνες, μία για τον καθένα. Και όσο περισσότερους βάζουμε στον περίγυρο μας πόσες περισσότερες οι εικόνες. Κι έρχεται μία στιγμή που έχουμε χάσει τον μπούσουλα, φοβόμαστε ανα πάσα στιγμή μη αποκαλυφθούμε. Κυρίως, έχουμε χάσει το πατρόν, τον εαυτό μας.
Όλα αυτά τα είπα στην φίλη μου με αφορμη τη τσατίλα της για έτερη φίλη μου μας έχει κάνει τα νεύρα κρόσια. Όχι πως την βοήθησαν να ηρεμήσει, αφού παραδεχτήκαμε πως ουσιαστικά είναι στο χέρι καθενός να ορίσει κάποια πράγματα.
Όταν τελείωσα το σχολείο ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μένα. Είχα τελειώσει με την εφηβεία μου, είχα διαλέξει ποια θέλω να είμαι, είχα περάσει 800χμ μακρυά απο την πόλη μου, ήμουν ελεύθερη. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά τώρα συζητόντας με φίλους που διαλεξα να κρατήσω απο το σχολείο το βλέπω πιό καθαρά. Σ' αυτή την ευαίσθητη ηλικία έχεις τον κάθε... να σε περνάει κάθε μέρα απο έλεγχο, πως ντύνεσαι, πως μιλάς, με ποιόν ήσουν το σάββατο. Δεν ξέρω αν το είχαν και άλλοι, αλλά σε εμάς πρέπει να έπεφτε πολύ φακέλωμα. Ήμασταν αρκετά μεγάλο σχολείο ωστε να μη ξέρει ο ένας τον άλλον καλα, και αρκετά μικρό ωστε να βγαίνει παράρτημα για τον καθένα. Εγώ πέρασα αναίμακτα σε σχέση με άλλους, και απ' ότι ακούω όσοι έχουν μείνει στην πόλη συνεχίζουν να αλληλοσχολιάζονται λες και δεν υπάρχει αλλος κόσμος.
Έτσι αλλάζοντας τελείως περιβάλλον είχα την ευκαιρία να δείξω το αυτούσιο χωρίς παρασιτα και θόρυβο. Αν δεν σου δοθεί τέτοια ευκαιρία, μπορείς να ζεις αυτή την κατάσταση για πάντα; Να μην υπάρχει ένας άνθρωπος πάνω στην γη που να ξέρει ποιός αληθινά είσαι; Που να μην χρειάζεται να του κρύψεις τίποτα απολύτως;
Κι αν εγώ καταλάβω πως μου πασάρεις κάτι ψεύτικο πρέπει να συνεχίζω να το δεχομαι γιατι αν το πω θα σου ανατρέψω την κοσμοθεωρία ή να στο πω και να σου δωσω την ευκαιρία να χτίσεις απ' την αρχή; Δεν λέω να έχεις το κάθε τι τούμπανο, αλλά μπορείς χωρίς να υπάρχει έστω ένας;

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Πλάκα με κάνεις...

Από την προηγουμενη φορά που έδωσα αναφορά μου έχουν συμβεί τα εξής κακά της μοίρας μου:
  • μου κλέψαν το πορτοφόλι στο 3αρι ενώ γυρνούσα σπίτι μου απο ταξίδι, δεν είχε φράγκο μέσα αλλά είχε ταυτότητα και πάσο (που στην σχολή μας "βάσει νόμου" της καινούριας γραμματέως με απολυτήριο λυκείου που μου το παίζει ιστορία, πρέπει να περιμένω 2 μήνες να μου βγάλουν καινούριο ενώ για ταυτότητα -επισημο εγγραφο του κρατους- 2 βδομαδες)
  • έξω απο τον φοίνικα ανεβαίνει ελεγκτης, καταλαβαίνω πως μου κλέψαν το πορτοφόλι και μου κόβει και πρόστιμο 18 ευρώ να τρελαθώ παραπάνω
  • πήγα στον γαμο του γιού της γειτόνισσας της γιαγιάς μου, της κυρίας Τούλας (γνωστής και ως "μουρ' τι πουλλά που λέει", απο πού βγήκε θα σας το πω μια άλλη φορά) ξεπατώθηκα στην μπαϊντούσκα με τακούνι (ποιος; εγω), ο παππούς μου έκλεγε όλη την ώρα (οι άλλοι νομίζαν απο την συγκίνηση αλλά όπως μου είπε μετά ήταν γιατί με κοιτούσε και με καμαρωνε)
  • η μαμά μου στον γάμο ήταν στο τσακ να γίνει αλκοολικιά (με ρετσινα) μπας και ξεχάσει πως εκεί που ετοιμαζόμασταν για τον γάμο πρωί-πρωί η γιαγιά είχε βγεί στον κήπο και ξεπάτωνε τα γιασεμιά και τις πασχαλιές (10 χρονών και πάνω φυτα) γιατί λέει "βρομάνε" και ήθελε ντε και καλά να βάλει τριανταφυλλιές που είναι πιο ωραίες. Έτσι η ωρα ήταν 1, ήμασταν ακόμα Περαία ενώ ο γάμος γινόταν Εύοσμο, η γιαγιά ήταν μες στη λάσπη και η μαμά επαναλάμβανε την φράση "μουδιάζει το κεφαλι μου, δεν νιώθω καλα", η δε γιαγιά μες στη τρελή χαρά
  • περιττό να σας πω πως καθώς ανεβαίναν ξανά Έβρο ο παππούς και η γιαγιά χάσαν κι αυτοί το πορτοφόλι τους, με τις ταυτότητες και επιβεβαιώνουν την γνωστή ρήση "σόι πάει το βασίλειο"
  • πέρασα ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο με μια θεία που δυστυχώς με έχει αδυναμία (γι' αυτό με πρίζει συνέχεια για το πως ντύνομαι, πως μιλάω, τι ωρα γυρίζω σπιτι ΜΟΥ, γιατι μ' αγαπάει θέλει να γίνω καλύτερος άνθρωπος)
  • μαζί της ήρθε και η Ροντίκα (η κυρία απο την Ρουμανία που πρόσεχε τον παππού και τώρα που πέθανε της παραχωρήσαμε το σπίτι και πηγαίνει και βοηθάει την θεία φου και φου) η οποία όποτε με άφηνε ήσυχη η θεία ερχόνταν και μου έλεγε για τον Τσαουσεσκου και τι κακά τους έκανε (να δείτε που κι αυτήν η θεία την εβαλε γιατί έμαθε πως ψήφισα κουκουέ)
  • πήγα στας Αθήνας, έπεσα σε 3 ελεγκτές μέσα σε 2 μερες, πήρα κι απο εκεί ένα πρόστιμο των 48 ευρώ
  • στας Αθήνας είχα και ένα προβλημα με την υγεία μου, μη φανταστείτε τίποτα τρελό, είχε λίγο πόνο, αλλα πιο πόνο είχαν οι απαγορεύσεις του γιατρού και πολύ τα πήρα ενώ ο φίλος μου αναρωτιόταν τι σκατά αμαρτία έχω κάνει που δεν του έχω πει και τα λούζεται κι αυτός
  • τις 2 παραπάνω τελείες τις ονόμασα "χαμουτζίαση" κι αμα με ξαναπούν οι φίλοι μου προκατειλημμένη δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει
Σήμερα είναι Τετάρτη και είπα να αφιερώσω όλη τη μέρα μου στο βαθούλωμα του καναπέ μου που τις προηγούμενες μέρες έβλεπα ανησυχητικά να επανέρχεται στο φυσιολογικό. Τις προηγούμενες μέρες είχαμε ξεπατωθεί στο διαβασμά η παρέα γιατί ενας βοηθός εργαστηρίου είχε το θράσσος να πει σε μια φίλη μου "αμα ξαναρθείτε με τέτοια χάλια καλύτερα να μην έρθετε καθόλου" και πολύ τα πήραμε και θέλαμε να γίνουμε αστέρια να του μπούμε στο μάτι. Τελικά δεν καταφέραμε να γίνουμε αστέρια και είπαμε να κάνουμε μια μέρα αποχή, δεν χάθηκε κι ο κόσμος αν του τη μπούμε την επόμενη φορα. Και στην τελική ρε φίλε η Πέλη είναι 1,85 κοπελάρα, και είχε μπεί 6η στη σχολή (το πως θα βγει είναι αλλο θέμα), και αξίζει σεβασμό απο έναν καμμένο 1,65 που αν του πεις ασιστ θα νομίζει πως είναι βιβλιοθήκη της VHDL.
Χωρίς να το καταλάβω όταν έκανα τον καφέ μου έπλυνα το μπρίκι, όταν τελείωσα με την τυρόπιτα έπλυνα το πιάτο, και επειδή είχα γεμίζει και ψύχουλα (τρώω σαν ζωο) έβαλα και μια ηλεκτρικη. Να μην αναφέρω πως μάζεψα τα σκούρα που είχα πλύνει μόλις χτες και κάθησα να τα σιδερώσω.
Δεν λέω, τώρα που το βλέπω το σπίτι, που είναι 5 το απογευμα και δεν θέλω να πάρω τους δρόμους αλλά να καθήσω και να το χαρώ, είναι πολύ ωραία αίσθηση. Μήπως όμως έχω πάρει τον κακό τον δρόμο; Μέχρι και το γραφείο μου, το τελευταίο κάστρο της ακαταστασίας, έχει εκτεθημένη πάνω απο την μισή επιφάνεια του. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πάω να καθαρήσω με Viacal το μπάνιο να εκτονωθώ να ηρεμήσω. Πείτε κι εσείς καμία συμβουλή

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

I will survive

Επιτέλους τελείωσε η βδομάδα, δεν έχω ξανανιώσει τέτοια ανακούφιση Παρασκευή. Δέν ξέρω βέβαια τί θα γίνει απο Δευτέρα αλλα αποκλείεται να είναι τόσο χάλια.
Νομίζω πως αυτή τη βδομάδα ανατράπηκε η μισή μου κοσμοθεωρία. Το ανησυχητικό είναι πως δεν είμαι σίγουρη αν έμαθα και την αλήθεια, κατάλαβα πάντως πως ο τρόπος που λειτουργούσα μέχρι τώρα ήταν λάθος, και κάτι πρέπει να γίνει για να αλλάξει, κι ας καταλήξει λάθος πάλι. Τουλάχιστον θα έχω κάνει κάτι.
Να σας δώσω ένα σύντομο παράδειγμα. Φίλη περνάει δύσκολη φάση και προσπαθώ να της συμπαρασταθώ σέρνοντας τον εαυτό μου μαζι της απο μπαράκι σε μπαράκι όπου η παθούσα πίνει για να ξεχάσει κι εγώ περιμένω μέχρι να τελειώσει και να την πάω σπίτι μη καταλήξει στο κρεβάτι κανενός περίεργου και μετανιώνει την επομένη. Πολλές φορές προσπάθησα να την μιλήσω και να την πείσω πως αυτό που κάνει δεν ειναι και το καλύτερο, συμφωνουσε μεν αλλα συνέχιζε, κι εγώ παρα πόδας.
Όταν μετά απο εναμιση μήνα καθημερινής οινοποσίας (και ρουμο- και τεκιλο- και τζινο- και ότι αλλο θες)της απάντησα σε πρόσκληση της πως δεν αντέχει άλλο το συκώτι μου και πως είχα πρωινό ξύπνημα μου ανταπάντησε πως την πουλάω και άκουσα και τα εξ αμάξης. Αφού μου το έπαιξε θυμωμένη κάνα δυο μέρες με "συγχώρεσε" όπως μου είπε (χωρίς να της το ζητήσω)και άρχισε τα ίδια. Τώρα που της είπα πάλι να μην έχει τόσο μεγάλες προσδοκίες απο τις σωματικές μου αντοχές ξαναέβρισε.
Είχα την θεωρία πως όταν έχεις κάτι που σου περισσεύει πρέπει να το δίνεις σε όποιον το έχει ανάγκη. Είχα λίγο περισσευόμενο χρόνο, λίγο ενδιαφέρον, λίγα λεφτά για να σφινάκια, τόσα είχα, τόσα έδωσα. Κατάλαβα όμως πως όσο δίνεις ανεβάζεις τις προσδοκίες του λήπτη, πως δίνεις ένα και ζητά δέκα, και δεν είμαι σίγουρη αν αυτό είναι καλό, ούτε για μένα ούτε για τον λήπτη.
Αυτό που δεν καταλαβα είναι το γιατί με "συγχώρεσε". Σκέφτηκα πως εκτίμησε το "ένα" αλλά διαψεύστηκα. Βασικά έχω βαρεθεί να κάθομαι και να ψυχολογώ την κάθε ιδιάζουσα περίπτωση που συναντώ. Ίσως δεν πρέπει να αντιμετωπίζω έτσι τα πράγματα στη ζωή μου. Ίσως θα έπρεπε να μη κάνω τίποτα άν δεν συμβαδίζει με το "συμφέρον". Νιώθω πως δεν θα μπορέσω να λειτουργήσω έτσι αλλά έχουν εξαντληθεί και οι πόροι και οι επιλογες. Είναι κρίμα να μπαίνω σε τέτοια διλήματα απο τώρα αλλά όταν το έχουν κάνει όλοι είναι δύσκολο να επιβιώσεις.
Μακάρι το παραπάνω να ήταν το μοναδικό παράδειγμα.
Νομίζω πως έχω πάρει ήδη τον δρόμο, απλά γυρίσω που και που και βλέπω απο τον καθρέφτη
Το τραγούδι αυτό πρέπει να είναι πολύ ωραίο αλλα δεν μπορώ να το απολαυσω. Είχα διαβάσει ένα βιβλίο για μια τύπισσα που η γειτόνισσά της (Σία την λέγανε) είχε κάνει κατάληψη στη ταράτσα γιατί την είχε παρατήσει ο γκόμενος που την κεράτωνε με την αδελφη της. Επινε βότκα και είχε μια κασσέτα που την είχε γράψει όλη με αυτό το τραγούδι, βαριόταν να το γυρίζει κάθε φόρα. Επίσης απο αυτό το βιβλίο μου έχει κολλήσει το all that jazz (ασχετο αλλα ήθελα να το πω). Φοβερό βιβλίο...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Η καινούρια αρχή που μιλάει για σένα

Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν όνειρα. Για να τα υλοποιήσουν κάνουν σχέδια. Η περίοδος σχεδίων για τους περισσότερους είναι πριν την αρχή του νέου έτους. Εγώ επειδή είμαι περίπτωση σιγά και που θα είχα την ίδια αρχή με τους άλλους...

Η Δευτέρα τελείωσε αισίως. Μέχρι την Κυριακή βράδυ είχα κανονίσει τα πάντα ωστε τίποτα να μη με κάνει να παρεκκλίνω απο το τον στόχο μου. Καθάρισα το περιβάλλον μου (του σπιτιού και ευρύτερο), καθάρισα τον εαυτό μου, μου έκανα το πρωί έναν καφέ και στρώθηκα στη δουλειά.
Όταν οι δικαιολογίες τελειώνουν και δεν έχεις ούτε στον εαυτό σου τι να πεις, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος απο τον δύσκολο. Τουλάχιστον όμως δεν έχεις διλήμματα.

Άντε και καλό δρόμο να 'χουμε

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Φεύγω

Τη πέμπτη θα πάω στο χωριό μου, ο μπαμπάς βέβαια γκρίνιαξε γιατί "ποτέ δεν θα παρατούσες τις παρέες σου να πας στη Καρδίτσα, ενώ στης μάνας σου... τρέχοντας", αλλά το έχω ανάγκη να βρεθώ σε ένα μέρος που να μην χρειάζεται να σκέφτομαι για το παραμικρό.

Το χωριό μου είναι από τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο, όχι γιατι είναι κοντά στη Δαδιά, όχι γιατι το "ποταμι" ειναι πανέμορφο, ούτε κάν για τα βυζαντινά τείχη στο Διδυμότειχο, κυρίως γιατι εκεί ζουν ο πάποζ'μ και η γιαγιακούδα μου. Είναι δύο άνθρωποι που χαίρομαι που υπάρχουν στον κόσμο, πόσο μάλλον που είναι οικογένεια μου και με αγαπάν. Σίγουρα θα το έχετε πάθει κι εσείς με ανθρώπους, αυτό το "love is in the air", το να δέχεσαι και να δίνεις άπειρη αγάπη και να συμβαίνει απο μόνο του. Μπροστά στο σπίτι έχουν ένα περιβόλι, μέχρι και το χώμα αγαπάνε, το νιώθεις.
Θα σκάσω μύτη το μεσιμέρι και η γιαγιά θα τσιρίζει, άσχετα αν της το έχω πει εδώ και 2 βδομάδες πως θα πάω. Ο παππούς θα ανοίξει κρασί να πιούμε "τώρα που ήρθε το κορίτσι" (ακόμα μαλώνουμε με τον αδελφό μου ποιον αγαπάν περισσότερο). Απο τον παππού και την γιαγιά έχω μάθει πολλά όπως:
α) να κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες γιατι τις είχα σπάσει και ο παππούς πάντα βαριόταν να τις φτιάξει
β) όταν κάνουμε μικίκια με τη γιαγιά να ειδοποιούμε την πυροσβεστική γιατι αν εγώ είμαι επιρρεπής στα ατυχήματα μια φορά η γιαγιά είναι 40 (πρέπει να είναι κάτι γονιδιακό)
γ) γιατί να πικρίζουμε το στόμα μας με μπύρα στο φαγητό όταν υπάρχει το ημίγλυκο; μπορεί να πινουμε ένα ποτήρι κάθε χριστούγεννα και πάσχα (ο παππούς, γιατι εγω... )αλλά το έχουμε φιλοσοφήσει το πράγμα
δ) δεν υπάρχει τραγουδιστής σαν τον Αηδονίδη, τελος
ε) πως απελευθερώθηκε το Διδυμότειχο απο τους Γερμανούς (για τους γνωστούς μου που παραπονιούνται πως λέω συνέχεια τις ίδιες ιστορίες και έχουν βαρεθεί... δεν έχετε γνωρίσει τη γιαγιά Ανθούλα να καταλάβετε απο επανάληψη...)
Ο παππούς και η γιαγιά είναι για μένα η επιστροφή. Έχει αλλάξει ο κόσμος, και έχουν προχωρίσει και αυτοί (η γιαγια ξέρει τί σημαίνει GMO...) αλλά κάποια πράγματα μένουν για πάντα γλυκά, από τότε που με πρωτοείδανε στην αγκαλιά της μαμάς μέχρι τώρα που έχω γίνει κοτζαμ γαϊδούρα. Δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ένα "κατι" όταν ανοίγω ένα μπουκάλι με σάλτσα της γιαγιάς. Είναι το "καθρεφτάκι στο κλουβί του κόσμου".
Υ.Γ.: Μπορώ να λέω με τις ώρες ιστορίες με παππου-γιαγιά αλλά προτιμώ να σας διηγηθώ τις νέες περιπέτειες όταν επιστρέψω... Η φωτογραφία που βάσω δεν είναι αντιπροσωπευτική, ήταν αρχή σεζον και δεν είχε πολλά ο κήπος, τώρα να δειτε τι θα γίνεται.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

Να και κάτι ευχάριστο της Κυριακής

Έγιναν οι εκλογες, βγήκαν τα αποτελέσματα, το αν άλλαξε κάτι θα φανεί στην πορεία. Τελικά πήγα και ψήφισα κάτι που θα μου επιτρέψει να κοιμηθώ ήσυχα, χωρίς φωνές συνείδησης του στιλ "τι βλακας που είμαι", ούτε επισκέψεις προγόνων... γιατι τα είχαμε κι αυτα.


Τη κυριακή το βράδυ η μισή ελλάδα ξενυχτούσε να δει αν θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση και η άλλη μισή αφού είδε τα exit-polls έβαλε μπασκετ να δει αν θα το παρει η Ρωσία. Κάποιος άλλος έριξε φόλα στον Λάζαρο.

Ο Λάζαρος ήταν ένα αδέσποτο κουτάβι που περιπλανιόταν στην γειτονιά μας. Κάποια στιγμή άρχισε η διπλανή μας η Αγγέλα να του αφήνει λίγη τροφή μπροστα στην πόρτα, μετά έβαζε και ο πατέρας μου, μετά και ο άλλος διπλανος... και φτασαμε σε σημείο ο Λάζαρος να κοντεύει να γίνει πιο χοντός και απο τη δικιά μας (πιστεψτε με, ειναι πολύ δύσκολο ενα σκυλι να είναι πιο χοντρο απο την Ήρα). Πλέον έχει και δικό του σπίτι και είναι δικό μας παιδί.
Ο δρόμος που μένουμε είναι ένα αδιέξοδο περίπου 50 μέτρα. Ο Λάζαρος είχε αναλάβει χρέη παρκαδόρου, σε υποδεχόταν στην αρχή του δρόμου, σε συνόδευε μέχρι την θέση σταθμευσης και σε περιμενε μπροστά στη πόρτα του αυτοκινήτου για κανένα πεταχτό χάδι. Αν κάποιος εκτός γειτονιάς δεν πρόσεχε τη πινακίδα "αδιέξοδο" ή δεν ήταν απο τους VIP επισκέπτες (αυτούς που εχει μάθει πλέον) τον γαύγιζε μέχρι να πάρει αναστροφή και να φύγει.
Τον λέγαμε Λάζαρο γιατι όταν ήταν κουτάβι (ποπο, περασαν 6 χρόνια...) κάποιος του είχε ρίξει φόλα αλλα τον προλάβαν και την γλίτωσε. Χτες μάλλον καποιος είπε να θυμηθεί τα παλιά.
Ήταν 10 το βράδυ και η μαμα είχε πιάσει να κάνει ραβανί για την κόρη της να παν τα φαρμάκια κάτω, όταν είδαμε τον Λαζαρούκο να πηγαίνει σαν μαστούρι και να τρέμει. Ο μπαμπάς πήρε τον γιατρό μας που μας έστειλε σε μία που διανυκτέρευε κυριακή βράδυ μες στις εκλογές η κοπέλα... αλλα κι αυτή ήταν μακριά. Μας ρώτησε αν στεκεται ακόμα στα πόδια του και μας είπε να του κάνουμε ενεση 2 ατροπίνες και να τον φέρουμε. Μέχρι να τις βρω εγώ (ευτυχώς είχαμε στο σπιτι για την δικιά μας), να βρω και σύριγγα ο καημένος είχε σωριαστεί. Μέχρι να πάει 2 και να είμαστε σίγουροι πως διεφυγε τον κίνδυνο δεν μπορούσα να ηρεμίσω, ένιωθα πως έφταιγα που δεν εκανα πιο γρήγορα.
Πρώτη φορά ήμουν μπροστά σε τέτοιο θέαμα, είναι ο πιό επόδυνος τρόπος να σκοτώσεις. Απορώ τι σόι άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως το έκανε επίτηδες εκείνη τη μέρα γιατι δεν θα βρίσκαμε γιατρο.

Ο Λαζαρουκος τελικά τη γλίτωσε, σήμερα ξεκίνησε και να γαυγίζει κιόλας. Βέβαια η γειτονιά του έδωσε μία βδομάδα άδεια αναρωτική αλλά αυτός τρώγεται να αναλάβει πάλι καθήκοντα παρκαδόρου. Ο μπαμπάς λέει και ξαναλέει πως το σκυλί ήξερε στα δύσκολα να πάει σ' αυτούς που τον αγαπάνε και πως αν χωνόταν σε τίποτα θάμνους θα τον κλαίγαμε τώρα. Δεν ξέρω αν τον έκοψε τόσο (αν δεν το λεγαμε Λαζαρο θα τον λέγαμε Ρανταπλάν) ή αν ήταν απο ένστικτο. Γενικά είναι λίγο γκάου σαν σκύλος αλλά τον αγαπάμε.

Σκεφτόμουν να βάλω κάποια ανάλογη φωτογραφία ως συνήθως αλλά το θέαμα ήταν το χειρότερο που έχω δει και θεώρησα καλό να μην αναπαράγω. Προτίμησα να βάλω μία της τώρα καλύτερης κατάστασης του.
Υ.Γ.: Η φωτό του προηγούμενου post είναι του David Lanham, αν θέλετε δείτε τη σελίδα με τα έργα του http://www.dlanham.com
Και ένα μύνημα για το τέλος: Λιβ Λαζαρους αλόουν γιου αντε μη πώ τώρα!!

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Είναι νωρίς ακόμη

Έχουν περάσει δύο βδομάδες από τότε που έχω να γράψω εδώ. Όχι πως δεν έχουν συμβεί γεγονότα στο μεσοδιάστημα... πήρε φωτιά ο κώλος μας, προκηρύχθηκαν εκλογές, ξεκίνησε η εξεταστική, χώρισε η Έλενα. Για προσωπικούς και μή λόγους πιο πολύ σκοτίζομαι για τον χωρισμό της φίλης μου παρά για τον "προεκλογικό αγώνα".


Πιο πολύ όμως με έτσουξε που τελειώνει το καλοκαίρι και τα ψέματα τελειώνουν μαζί. Ήθελα η πρώτη μου σεπτεμβριανή ανάρτηση να ήταν η κριτική ενός δίσκου που με συντρόφευσε όλο το καλοκαίρι, αλλά επειδή αυτό το λέω 1ο μέρες τώρα και με τη δουλειά που έχω το βλέπω να γίνεται οκτωβριανή η κριτική είπα να ξεκινήσω παραθέτοντας απλές σκέψεις πριν με πάρει ο ύπνος.

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του "τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα". Αυτή η έσωστρέφεια είναι όμως το αναγκαίο μετά το ξεσάλωμα τριών μηνών. Πρέπει να κάνεις τις μοναχικές βόλτες, να στοιχίσεις τα ηλιοβασιλέματα με το βήμα σου, να τα πάρεις απ' τα μάτια και να τα βάλεις πιο μέσα, γιατί έρχεται κρύο και θα τα κάψει. Είναι ο μήνας που μαζεύεις τα φρούτα και τα αποξηραίνεις να έχεις να φας τον χειμώνα "να μη πάθεις σκορβούτο" (η μόνιμη φράση της μαμάς μου μετά το "τί εφαγες σήμερα").
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του οποίου κάποιες μέρες μπορείς να φορέσεις τη χειμωνιάτικη μπλούζα που τόσο πεθύμησες, ή την πήρες με τις εκπτώσεις και δεν προλαβές να την χαρείς, και μη τρελαθούμε τωρα... όλο το καλοκαίρι με τα σορτσάκια και τα αέρινα νισάφι! Είναι ο μήνας που σου δίνεται η αφορμή που περίμενες να αλλάξεις στέκια, συνήθειες (λέεεεμε τωρα), και ο,τι άλλο βαρέθηκες να τρώς στη μάπα. Είναι ο μήνας που αναπροσδιορίζεσαι, εσύ, τα θέλω και τα πρέπει σου.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που θα κλείνω τη μπαλκονόπορτα με φρέσκια την ανάμνηση των ζεστών καλοκαιρινών νυχτών που την έβγαζα στρωματσάδα στο μπαλκόνι να ακούω τα ροχαλιτά του ανδρικού πληθυσμού όλης της πολυκατοικίας και τα κουνούπια μέσα στα αυτιά μου.
Όσο όμως κι αν προσπαθώ να δω την άσχημη πλευρά, το έχω δηλώσει... το καλοκαίρι είναι η εποχή μου, και του χρόνου θα είμαι πιο καλά προετοιμασμένη. Έχω έναν ολόκληρο χειμώνα μπροστά μου.

Αλλά "είναι νωρίς ακόμη"

Καλές βόλτες

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Απόσπασμα απο ένα ημερολόγιο

"... Δεν θα μπορούσα ποτέ να ψυχολογίσω αυτούς τους ανθρώπους. Ποιός αντέχει αυτή την ευθύνη; Ποιό μυαλό μπορεί να το αντέξει; Μπορεί το δάκρυ μου να σβήσει αυτή τη φωτιά;..."


"... Όταν γυρίσω τι θα εχει μείνει; Φοβάμαι, τις προάλλες σκεφτόμουν να κάνω οικογένεια, τι θα έχω να προσφέρω σ' αυτά τα παιδιά; Ήθελα να δουν ότι έχω δει εγώ σαν παιδί κι ακόμα περισσότερα. Ήθελα να ζήσουν το βουνό, τη θάλασσα, τους ανθρώπους. Τιπορα απ' όλα αυτά δεν έχει μείνει. Σε λίγο θα έρθουν να μου πάρουν τη μήτρα.

Σήμερα πενθω, αν και ούτε αυτό δεν δικαιούμε, ούτε αυτό δεν μου 'χει μείνει."

Λένε πως ο Θεός μας άφησε το ουράνιο τόξο να ξέρουμε πως μετά τον κατακλισμό όλα γαληνεύουν. Εγώ θα κρατήσω ένα κόκκινο φεγγάρι να θυμάμαι τις μαλακίες μας.

Γειά σου Ανδρέα

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Αμα συμβεί στα πέριξ

Σήμερα γύρισα λίγο αργά σπίτι, σουρτούκεψα...
Είχε φτάσει βράδυ και κοιτούσα τα ταβάνια, είχα κάνει όση δουλεία ήθελα, είχα φάει σαν το ζώο, είχα πλύνει τα πιάτα (πράγμα περίεργο αφού περιμένω συνήθως να χωνέψω... κανα 2 μέρες), είχα βάλει και μια σκούπα (μιλάμε για πολλή βαρεμάρα), δεν μου έμενε τίποτε άλλο. Τη στιγμή που ήμουν στο τσακ να βάλω πλυντήριο χτυπάει τηλέφωνο για τσίπουρα. Υπό κανονικές συνθήκες θα τους γείωνα αλλά έβλεπα τον γκρεμό μπροστά μου, πήρα την κοιλιά μου και κατηφόρισα προς το λιμάνι για νέες περιπέτειες.
Αν έτρωγα έστω και μισή καβουροδαγκάνα θα μου έβγαινε από την μύτη οπότε προτίμησα να πλακωθώ στα τσίπουρα και να αφήσω για τους άλλους το φαΐ, πράγμα που δεν θα με δείτε να κάνω συχνά. Πιάσαμε με μια φίλη μου (την Α) συζήτηση περι σχολής (σεπτέμβριος γαρ) και καταλήξαμε να μιλάμε για τις ζωές μας σε 2 χρόνια και μετά απο αυτά. Μπορείς άραγε μετά απο μία ηλικία να κάνεις τέτοιες φιλίες;
Μετα απο λίγο πήραμε τα σαρκία μας και είπαμε να πάμε για χώνεψη στο μπαράκι που δουλεύει έτερη φίλη μας (η Β), η οποία μόλις είχε γυρίσει απο Θεσσαλονίκη και απο μία ιστορική επανένωση με τον πρώτο έρωτα της και όπως αποδείχτηκε παντοτινός (με κάποια επεισόδια ενδιάμεσα) και δεν είχαμε προλάβει να την δούμε. Δεν ξέρω αν τον τελευταίο καιρό διαχειρίστηκε καλά κάποιες καταστάσεις προκειμένου να ξαναβρεθεί με τον "αγαπημένο" της, εγώ νομίζω στην θέση της σαν τα μούτρα μου θα τα έκανα, και όσο να πεις θεωρώ τα μούτρα της φίλης μου καλύτερα απο τα δικά μου. Γίνεται να μην χαρείς με την χαρά της φίλης σου; Αν την βλέπατε όμως σήμερα πως ήταν... θα λιώνατε!
Λιώσαμε κι εμείς για κανα μισάωρο και την αφήσαμε να σερβίρει μεθυσμένους, ενώ ανηφορίζαμε για το Σανταν που μας είχε καλέσει "μια παλιά ιστορια" της Α. Μετά απο λίγο ήρθε και η Β γιατι οι μεθυσμένοι δεν αντέχαν άλλο. Καταλήξαμε μεγάλη παρέα, μιλούσαμε με τύπους γνωστούς γνωστών αλλά αρκούσε μια ματιά για να λιώσουμε στο γέλιο σαν χαζογκόμενες χωρίς να μας καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Κάποια στιγμή ένας κουλτουριάρης ντεμέκ ψυχολόγος πήγε να βγάλει γνωμάτευση για μένα... Ανάθεμα με κι αν έπεσε σε ένα πραγμα μέσα, όχι πως θα περίμενα να τα κατάφερνε, αλλά ρε φιλαράκι μη τη βγαίνεις στις φίλες μου πως εσύ με ξέρεις.
Έχω πολλά να θυμάμαι όταν είμαστε μακριά η μία απο την άλλη. Λόγια δεν θυμάμαι, αλλά οι αγκαλιές μας... άλλο πράμα!
Έχω δε την αίσθηση πως καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς κάποιος απο κάπου με παρακολουθούσε και χαμογελούσε, απαντόντας στα τρία παραπάνω
Σε λίγο θα πέσω στο κρεβάτι μου, δεν είναι κανείς στο σπίτι αλλά είναι έχω μιαν αγάπη μέσα μου.
Καληνύχτα... untill you're resting here with me

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Goldfish Memory

3 δευτερόλεπτα, τόσο διαρκούν τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο μου, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω.
3 δευτερόλεπτα μπορούν να είναι αρκετά να με γεμίσουν για μια αιωνιότητα, αλλά σε αλλα τρία αυτό το συναίσθημα θα έχει χαθεί και την θέση του θα πάρει το κενό, αλλά και πάλι δεν πειράζει, αφού κι αυτό θα ξεχαστεί.
Νομίζω πως εν μέρει οι γύρω μου έχουν εναρμονιστεί με αυτό το σύστημα, αφού για ένα διάστημα με φώναζαν "Γειά, είμαι η Ντόρι!", δεν παύει όμως να είναι και ψυχοφθόρο, και τους καταλαβαίνω.
Πολλές φορές ευγνωμονώ την τύχη που μου έδωσε αυτό το χαρακτηριστικό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κρατάνε γινάτι, κάνω μια στροφή στο βλέμμα και έχω ξεχάσει τα πάντα, ξανακοιτώ σαν να βλέπω κάτι πρώτη φορά. Δεν προλαβαίνω να θυμώσω, πριν κάνω κάτι για το οποίο ίσως μετανιώσω αργότερα έχει χαθεί ο λόγος για να το κάνω. Μπορώ να δώσ άπειρες ευκαιρίες, αρκεί να με διαχειριστείς σωστά και να με καταλάβεις.
Όταν όμως έχεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν έχουν το ίδιο σύστημα με σενα τα πράγματα δυσκολεύουν. Όταν μαλώνεις με κάποιον περιμένει απο εσένα τουλάχιστον να προβληματιστείς, και να το δείξεις. Θέλει να το νιώσεις μέσα σου, να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, να εκραγείς. Όταν γυρίζεις απότομα σελίδα δείχνεις στον άλλον ρηχός και αναίσθητος, ενώ μπορεί ο μέσα σου εαυτός να σχίζεται στα δύο.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να σταματήσω να στενοχωρώ άθελα μου ανθρώπους.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Όνειρο θερινής νυκτός

Εναλλακτικός τίτλος: To be or not to be χαζογκόμενα
Αν και συνεχίζω να πιστεύω πως όταν οι Αρχαίοι Έλληνες παίζαν την Αντιγόνη οι Άγγλοι ήταν πάνω στα δέντρα και τρώγαν βελανίδια α)καλός και ο Σαίξπιρ για την ώρα, β)οι σύγχρονοι Έλληνες της έχουν γαμήσει τη μάνα της Αντιγόνης, λες και δεν είχε τραβήξει αρκετά στο δράμα, και αυτή και η μάνα της.


Αλλά ξεφεύγουμε απο το θέμα μας. Απόψε πριν κοιμηθώ ακόμα ονειρεύτηκα πως ο κόσμος ήταν τέλειος, δεν υπήρχαν πρέπει και θέλω, δεν υπήρχε κάτι να τα διαχωρίσει και όλα ήταν ένα. Ένα που πραγματοποιούνταν με τη δημιουργία της παραμικρης επιθυμίας. Δεν υπήρχε πόνος ούτε δάκρυ, δεν υπήρχε πόθος.
Δεν υπήρχε σχεδον η επιθυμία, ούτε προσμονή, αυτό το "αν δεν χτυπησει το τηλέφωνο σε 2 λεπτα θα φυγει στον τοίχο" (δεν ξερω για σας, εγώ όσες φορές το εχω πει το εχω κανει). Γαμώτο, μέχρι και η κλασική συνταγή του τέλειου κόσμο καταλήγει εφιάλτης τα ζεστα βράδια του καλοκαιριου.
Δεν περίμενα να το πώ κι αυτό αλλά έχουν περάσει χρόνια με βραδια που δεν κοιμάμαι, κι ας είναι τα σεντόνια δροσερά, κι εγώ ακόμα αναρωτιέμαι το πιό χαζό μα και μοναδικό ερώτημα της υπαρξής μου "που θα βρώ την ευτυχία;"
Πραγματικά δεν ξέρω αλλά απόψε νιώθω πως είμαι κοντά στην απάντηση, συγκεκριμένα ανάμεσα σε τρία:

α) Μοναχισμός στο Θιβέτ με άλλους μοναχούς στα πορτοκαλιά, χωρίς κανείς να μιλάει ελληνικά, άρα μόνη μου. Νομίζω πως μόνο εκεί θα βρω τετοια ηρεμία.

β) 5 ντεκαπάζ το ένα πάνω στο άλλο να μη μείνει ούτε ένα εγκεφαλικό κύτταρο όρθιο, και άμα μείνει το καίμε με το κινητό στο αυτί. Η πλήρης αφασία.

γ) Μαζί σου κι όπου βγει


Γράφτηκε στις 17/8/2007
5 πρωινή

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2007

Μεγαλόχαρη με Elvis

Δεν κάθομαι να σας γράψω ολόκληρο άρθρο για να σας ενημερώσω πως σήμερα είναι δεκαπεντάυγουστος, όσο "ότι να 'ναι" και να είστε αυτό όλο και κάπου θα το πήρε το αυτί σας. Ο τόπος έχει βουίξει, ορδές ελλήνων καβάλησαν από ένα καράβι και φύγαν απο τα σπίτια τους και όσοι μείναν βρίσκονται τώρα σε όποια παραλία βρήκαν μπροστά τους.

Έτσι και οι γονείς μου τους οποιους φιλοξενώ αυτές τις μέρες μου προτείναν να πάμε για μπάνιο. Όπως τις προηγούμενες 5 φορές έτσι και σήμερα τους αρνήθηκα. Σιγά μη κάνω 1,5 ώρα στο αυτοκίνητο (συν 1,5 λογω της ημέρας) γιατι ο κύριος θέλει απο την έξω μεριά του πηλίου, και αλλη τοση για να γυρίσουμε για ένα μπάνιο... Και κάθησα σπίτι και καλά για διάβασμα.
Οι γείτονες απο τις 11 το πρωι ξεκίνησαν με Αρβανιτάκη "εκτος προγράμματος", και κατα το μεσιμεράκι Μαρίζα Κοχ με κάτι μικρασιάτικα, παράπονο δεν έχω, μές στη κουλτούρα μου ήταν, σπάγαν και πιάτα, χαμος. Με τα πολλά πολλά παράτησα την τεχνιτή νοημοσύνη που έχω βαρεθεί εδω και 4 εξεταστικές να την διαβάζω, και βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω χάζι.
Με λύπη μου κατάλαβα πως δεν μπορώ να δω το θέαμα γιατι μεσολαβούσε κάποια πολυκατοικία, αλλά πρέπει να ήταν πολύ κοντά γιατι ξεχώριζαν οι φωνές τους. Μα μου είχε κάνει εντύπωση που κάναν γλέντι τον δεκαπεντάυγουστο, αλλά σκέφτηκα θα ήταν κανενας Παναης και ξαναμπήκα να χωθώ στα βιβλία μου.
Δεν τα κατάφερα όμως να συγκεντωθώ, ειδικά όταν μετα τα ρεμπέτικα μου έβαλαν queen. Ντάαααξει, μπορεί να κουράστικαν απο τον χορό και να θέλαν να χαλαρώσουν. Άλλωστε μετά το πατατρακ που έφαγα απο ένα 6χρονο που μου έλεγε πέρσι στη κατασκήνωση πως ακούει Kiss και είχε και 2 μπλούζες τους (που τις βρήκε ο Βασιλάκης σε παιδικά νούμερα;) όλα μου φαίνονται φυσιολογικά. Μάλιστα μια βραδιά που θα κάναμε beachparty και τα παιδιά έπρεπε να έρθουν μεταμφιεσμένα, όλη η 1η σκηνή (του Βασίλη) ήρθαν μαυροντυμένοι και με ένα βαμμενο αστέρι στο μάτι... άλλο μακιγιάζ δεν διέκρινα.
Το θέμα με τους γείτονες (επιστροφή στο θέμα μας) είναι ότι δεν χαλάρωναν με τους queen αλλά συνέχισαν να χτυπιούντε με αμείωτο ενθουσιασμό. Μέτα μου βάλαν Αγγελόπουλο αξέχαστες επιτυχίες, Μπιθικότση, το soundtrack του Chicago, όταν ξεκίνησα να γράφω κάναν ένα αφιέρωμα στον Elvis και τα 30 χρόνια μακριά μας, Blues Brothers, το bella ciao που είχα να το ακούσω απο τις πορείες τον χειμώνα και τώρα "Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα".
Το κουλότερο όλων είναι πως έχει πάει 7 και έχουν κλείσει ένα 8ωρο να χτυπιούνται. Ειλικρινά θα θελά να βγω στον δρόμο, να ακούσω απο πού έρχεται η μουσική και να πάω να τους χτυπήσω να τους γνωρίσω, αν μη τι άλλο τους λες ενδιαφέροντες.

Υπο άλλες συνθήκες θα γκρινιαζα πως όσο πιο κοντά έρχονται οι σκεπές τόσο απομακρύνονται οι άνθρωποι και άλλα τέτοια αλλά έχω κέφια γιατι παίζει ωραίο τραγούδι.

Αν διαβάζει κάποιος αυτό το άρθρο και ξέρει τους γείτονες μου ας επικοινωνήσει μαζί μου. Δεν νομίζω να μπερδευτούμε, δεν υπάρχει περίπτωση να έγινε άλλο γλέντι σήμερα στην ελλάδα με τέτοια playlist

Υ.Γ.: Βατάλα αν είσαι εσύ και δεν με κάλεσες μαύρο φύδι που σε έφαγε, θα σε δείρω

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Συναισθηματική Ανορεξία

Το παραπάνω είναι η αγαπημένη μου λέξη τον τελευταίο καιρό. Δεν την ακούω αλλά την βλέπω παντού γύρω μου. Ίσως υπήρχε πάντα και μπορώ να την παρατηρώ τώρα που την έχω ανάγκη κι εγώ.


Τα πάντα γύρω μου τρέχουν, τα πάντα γύρω μου λένε πως πρέπει να σταματήσω. Τόσοι άνθρωποι πώς νομίζεις πήγαν μπροστά, σκάγοντας για τον καθένα που κάποτε είχαν προσφωνήσει φίλο τους; Άκουσες κανέναν να λέει πως αναδείχτηκε γιατί είχε φίλους; Όχι, γνωριμίες είχε, απο αυτές που τις χρησιμοποιείς πατόντας πάνω τους για να ανεβείς κι αν δεν τα έχουν φτύσει από μόνες τους μέχρι το τέλος τις στέλνεις και ηρεμείς.
Κάποτε ανησυχούσαν για τους νέους και τα πρότυπα τους, τα μοντέλα που βλέπουν στα περιοδικά και τις διατροφικές τους αναταραχές. Μα όποιος κάθεται και διαβάζει περιοδικά μόδας είναι λούζερ εξ ορισμού! Βάλτε και κανα CNN να ξεστραβωθείτε. Ο ένας στα 17 του έχει δική του εταιρία και είναι στους 40 πλουριώτερους του κόσμου, ο άλλος ανεβάζει και κατεβάζει χρηματιστηριακούς δείκτες και κόβει κεφάλια σε ασία και αφρική και είναι μόλις 25 με 8 MBA, εσυ τι κάνεις;
Δεν σου λέω να μην διασκεδάζεις, βάλε στην κάβα σου ένα πρασινο johnny να κατεβάζεις άμα σε πιάνουν τα χαζα σου. Στην τελική και σεξ αμα θες να κάνεις πάρε έναν/μία συνοδο, ούτε να σκας πως να τον ρίξεις, ούτε να συνδεθεις μαζι του, ούτε να σκας αμα χωρίσετε, και προπαντός όχι υποχρεώσεις. Κι αν σου λένε πως είσαι μόνος και μίζερος σαν το σκιάχτρο, πήγαινε μπροστα στον καθρέφτη σου και θαύμασε τον όμορφο non-related εαυτό σου. Είναι ωραίο αυτό το αίσθημα, η απουσία παντός αισθήματος.



Κάτι σαν τα παραπάνω ακούει ο διαβολάκος μέσα μου και γίνεται αρνάκι. Να σου πω την αλήθεια βαρέθηκα να τρέχω σαν τον παλαβό για να κάνω τους άλλους να νιώσουν καλύτερα. Από τη μία η απόδοση μειώθηκε αφού με τον καιρό οι άνθρωποι αυξάνονταν εκθετικά, απο την άλλη θέλω να ασχοληθώ λίγο και με τον εαυτό μου, να ξεκαθαρίσω και να συνεχίσω. Ότι και να λέω όμως τους ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά δεν μπορώ να τους ρίξω, ποτέ μου δεν τήρησα καμία δίαιτα, αλλά ποτέ μου δεν μπήκα και στην διαδικασία να κάνω.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Γειά σου ρε Γιαννάκου!

Η υπουργός μας, προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει σωστα τη γνώση στα παιδιά της Έκτης Δημοτικού είπε μαζί με το βιβλίο της Ιστορίας να τους κοτσάρει και τα Ματωμένα Χώματα της Διδούς Σωτηρίου.

Όταν ήμανε 11 χρονών η καθηγήτρια μας μας έχε βάλει να διαβάσουμε τα Ματωμένα Χώματα και το Συννεφιάζει μέσα στα χριστούγεννα και επιστρέφοντας στο σχολείο να της έχουμε ετοιμάσει ο καθένας απο μία περίληψη.

Το αποτέλεσμα σε μενα ήταν να γυρίζει το μάτι μου όποτε γίνεται αναφορά σ' αυτό, και μιά έξωση ενός "κλασικού" βιβλίου (που για να θεωρείται κλασικό κάτι θα έχει) από τη βιβλιοθήκη μου.
Το αποτέλεσμα στα παιδιά της φετινής Έκτης Δημοτικού φοβάμαι πως θα είναι είτε παρόμοιο είτε αδιαφορία.

Κρίμα που στις πιό σημαντικές θέσεις βρίσκονται οι πιό άχριστοι άνθρωποι.
το παραπάνω απευθύνεται καί στην υπουργό και στην φιλολογο μου

Τρίτη 31 Ιουλίου 2007

Το τέλος και μετά από αυτό

Σήμερα ξύπνησα πολύ άσχημα. Το πρώτο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν ένας ουρανός συννεφιασμένος.

Δεν είναι λογικό στα πρώτα δευτερα που ειμαι ξύπνια να κάνω τέτοιες σκέψεις και με συνοχή κιολας. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, σήμερα είναι η τελευταία μέρα του Ιούλη, τελειώνει το τελευταίο καλοκαίρι των 21 πρώτων μου ετών (που δεν ξέρω γιατι έχει διαφορά απο το 22ο ή το 20ο αλλά μου έπεσε βαρύ). Άσε που είχα και εναν πονοκέφαλο άλλο πράγμα και φοβάμαι πως ξεκίνησαν οι ημικρανίες των μεγάλων. Κρίση χαζομάρας ή όντως μεγαλώνω; Καλά, για μένα δεν έχει μεγάλη διαφορά αφού όσο και να μεγαλώνω θεωρώ τα προβλήματα των μεγαλύτερων μου χαζομάρες.

Αλλάζω, για να κάθομαι μεσημέρι Ιούλη μπροστά σε ένα pc, να γράφω σε ένα blog, ενώ έχω κάνει διάλειμμα απο τα σήματα και συστήματα... ενώ κανονικά θα έπρεπε να είμαι σε κανα μπιτσόμπαρο, με χυμό ανάμυκτο στο χέρι, να έχω ένα εισητήριο του ΟΑΣΘ και εκεί πάνω του να γράφω έπη... αλλάζω. Γαμώ τη τρέλα μου, τέλος ενός μήνα είναι, δεν είναι το τέλος του κόσμου, και στην τελική άλλος ένας μήνας έμεινε.

Άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, δένομαι ακόμα πιο πολύ με τους ανθρώπους μου, έχουμε περάσει άλλωστε και κάποιες καταστάσεις παραπάνω. Το τι θα είμαι μετά απο 10 χρόνια δεν είναι μόνο όνειρο πια αλλά στόχος που πρέπει να κάνω πράγματα για να φτάσω εκεί. Μέχρι και τις σαβούρες που τρώω έχω μειώσει για να είμαι υγειής, γιατί εμένα με νοιάζει.

Είναι και κάποια πράγματα όμως που μένουν σταθερά. Είναι μια ώρα στη μέρα που όταν ήμουν μικρότερη την είχα χρίσει αγαπημένη μου. Ήταν η 7η απογευματινή που με πετύχαινε συνήθως σε ένα λεωφορείο με το walkman στα αυτιά. Δεν ξέρω γιατί αλλά τρελαινόμουν να κάθομαι σε ένα παράθυρο και να βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν απο βιτρίνα, ήταν σαν videoclip που το σκηνοθετούσα εγώ με μόνα σύνεργα δυο μάτια. Ειδικά την άνοιξη που εκείνη την ώρα έδυε και ο ήλιος και γεμιζε ο τόπος χρώματα. Από τότε είχα πει πως όπου και να ήμουν, ότι και να μου συνέβαινε, στις 7 το απογευμα θα είμαι καλά. Το είχα ξεχάσει, αλλά σήμερα το έχω μέσα μου.
Ευχαριστώ το thalassaki και τον Θοδωρή που μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω την φωτογραφία παραπάνω... Την "εκλεψα" απο το Βόσπορο.
Απο την μία δεν εκανα και σοβαρή δουλειά οπότε μια χαρα... απο την άλλη ζηλεύω που δεν το έχουν δει τα μάτια μου.

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2007

Τέρμα το διάλειμμα

Χτες γύρισα από διακοπές και πλάκωσαν όλοι να μάθουν τις συνταρακτικές ιστορίες που έχω να τους διηγηθώ από τις εμπειρίες μου. Ήταν πανέμορφα αλλά το θεωρώ λίγο μάταιο να πρέπει να το αποδείξω λέγοντας 40 φορές το ίδιο ποιήμα. Δεν ήταν κανείς εκεί να το ζήσει, αμφιβάλω δε αν το έζησαν και όσοι ήταν όντως εκεί.

Η άνοιξη και η αρχή του καλοκαιριού δεν ήταν ότι καλύτερο θα έχω να θυμάμαι οπότε μου χρειαζότα μια επιβράβευση που την έβγαλα καθαρή και φέτος. Μάλλον αυτό ήταν που με έκανε να περάσω τόσο όμορφα, όχι ό,τι μου προσφερόταν αλλά ό,τι διεκδικούσα κάθε μέρα που ξυπνούσα.
Ίσως πάλι γι' αυτό να μην μπορώ και να ξεκολλήσω εύκολα. Δεν ήταν ο τόπος και ο χρόνος οι διακοπές μου, αλλά εγώ κι αυτός και όλα μαζί. Όλα αυτά είναι πάντα μέσα μου και έτσι οι διακοπές συνεχίζονται, μέσα από βιβλία, μέσα από αεράκια, καθώς ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και ορκίζομαι πως νιώθω πως είμαι αλλού.

Θα μείνουν μέσα μου οι διακοπές. Πηγαν και κρύφτηκαν ανάμεσα στις φέτες του καλοριφέρ. Με τα πρώτα κρύα θα αναδύονται τα αρώματα τους και θα με τυλίγουν.

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

Δεν συνηθήζω να κάνω τέτοια πόστ αλλά βρήκα κάτι πολύ καλο. Έχω απελπιστικά αργή σύνδεση και για να δω κάποιο ενδιαφέρον βίντεο αφιερώνω τουλάχιστον μισή ώρα να τα κατεβάσω. Τα παρακάτω όμως είναι μικρά και καλά...

Einstein got a new bright idea
Newton got a new bright idea
Archimedes got a new bright idea

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα

Τις προάλλες είχε λαϊκή στον δρόμο κάτω απο το σπίτι μου. Ήταν ένας κυριούλης που τον έκανες για πολύ καημένο στην όψη αλλά όταν ανοιγε το στόμα του να διαφημίσει την πραμάτια του έτρεμαν τα ντουβάρια. Είχε πάει 12 και αυτός απο το πρωί δεν είχε σταματήσει, πριν γίνουν τα νεύρα μου κουρέλια κατέβηκα και του πήρα μια βοκαμβίλια. Κόκκινη ήταν, εγώ βεβαια ήθελα μοβ αλλά δεν είχε σε μικρή και δεν ήμασταν και για να ξεφραγιαζόμαστε φοιτητές άνθρωποι. Δεν είχε τότε ανοιχτά λουλούδια, μόνο κατι μπουμπούκια καχεκτικά, αλλά τώρα δεν μπορώ να την συμμαζέψω! Πλέον το μπαλκόνι μου έχει ψωνιστεί πολύ άγρια και έχει βλέψεις για βοτανικό κήπο.


Το μπαλκόνι είναι το πιο εκτεθημένο σημείο στο σπίτι, το πιό ευάλωτο, χωρίς ντουβάρια και κρυψώνες.
Eίναι ένα απο τα κλασικά καλοκαιρινά βράδια που δεν έχω ύπνο και σκέφτομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι, ανάβω ένα κερί και κατ' επιλογήν εκτίθεμαι. Όλο τον χειμώνα τον περνάμε μέσα στο σπίτι. Προσπαθούμε να το κάνουμε όμορφο για να αισθανόμαστε καλά, αγοράζουμε επίπεδες τηλεοράσεις, επίπεδες κεραμικές εστίες, όλα στην εντέλεια. Αν μπορούσαμε θα αγοράζαμε και απο έναν οδοστρωτήρα να τα κάναμε όλα επίπεδα, να μην βλέπαμε το βάθος του μέσα μας κενού.
Όταν κάθομαι και ρεμβάζω άθελα μου έρχεται το ίδιο παιχνίδι στο μυαλό, "που θα 'θελες να είσαι τωρα;". Η εικόνα σχηματίζεται γρήγορα στο μυαλό μου, δεν απέχει και πολύ απο το παρόν σκηνικό. Είναι ένα μπαλκόνι, χωρίς την φανταστική θέα, χωρίς να ακούγεται στο βάθος το κύμα να σκάει στην άμμο, χωρίς μουσικές φρουφρου κι αρώματα. Έχει μόνο έναν καναπέ για δύο, κι εσυ κάθεσαι δίπλα μου.
Δεν είναι πως έχω ρίξει τις απαιτήσεις μου, είναι πως όλα τα έχω με ένα βλέμμα σου. Όλα τα άλλα θα ήταν μισά χωρίς αυτό.
Δεν κατηγωρώ τις πολυτέλειες, όποιος μπορεί και τις θέλει ας τις έχει. Κατηγωρώ τις ημιτέλειες.


Πριν λίγες μέρες διάβαζα έναν καινούριο φίλο που έλεγε για αυταπάτες. Δεν ξέρω, μπορεί οι γιάπηδες να έχουν βρει την αλήθεια κι αυτό που ζω εγώ να είναι ψέμα. Δεν χωράω όμως στα άδεια τους βλέμματα, και διαλέγω να μείνω εδώ.

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Παρακολουθόντας το δελτίο καιρού

Σήμερα είπα να ξυπνήσω νωρίς να κάνω τις δουλειές μου πριν με πιάσει ζέστη. Όταν λέμε πρωί εννοούμε 4 (!). Και πάλι όμως από τις 10 οι συνθήκες δεν ήταν υποφερτές, έτσι αποφάσισα να συνεχίσω σε χώρο με κλιματισμό.
Καθ' οδόν για τον "πολιτισμό" παραλίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν μπάρμπα, προσπαθούσε να με πείσει πως αυτός είχε προτεραιότητα γιατι ήταν με μηχανάκι κι εγω με ποδήλατο, που δεν έκανα και τίποτα η δόλια, ακίνητη ήμουν και περιμενα το φανάρι. Δεν θα καθόμουν να τον ακούσω αλλά κι εκείνο το φανάρι δεν έλεγε να ανάψει να φύγουμε...
Έτσι τσαμπουκαλεμμένο που τον είδα σκέφτηκα να του απαντήσω "που να είχες και Hummer ρε φιλε..." και την επόμενη στιγμή σκέφτηκα πως δεν αποκλείεται να ήθελε, όπως και πολλοί άλλοι, και αν δεν ήταν το ακριβό αυτοκίνητο και η ακριβή τιμή της βενζίνης θα το είχαν πάρει. Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να βγει απο τον εαυτό του και να δει από λίγο πιο μακρυά τα πράγματα.
Τι αποτέλεσμα θα είχε άλλο ένα Hummer στον Βόλο, την Ελλάδα, την Γη, ο άνθρωπος την μόστρα του θέλει να κάνει.

Τι αποτέλεσμα θα έχει η απώλεια μερικών ακόμα στρεμμάτων δασικής έκτασης στο Πήλιο, την Ελλάδα, τη Γη, ο άνθρωπος ένα εξωχικό είπε να κάνει.
Δε λέω, μπορεί ο άνθρωπος το εξωχικό στα παιδιά του να ήθελε να τα γράψει. Θα μπορούσε όμως να τους γράψει κάτι καλύτερο...

Αναρωτιέμαι, αν ρωτούσαμε τώρα έναν, ακόμα και στην δική μου ηλικία τη φρέσκια που δεν θυμάται πολλά και δεν εχει αξίες, αν θα ήθελε ένα εξωχικό και το φετινό καλοκαίρι ή τα παλιά καλοκαίρια και camping στον Αρμενιστή, τι θα διάλεγε;

Χτες έπρεπε να με βλέπατε, 1 το μεσιμερι, να γυρνάω σπίτι με το ποδήλατο, τα έχει τόση ζεστη που αναγκάστηκα να φορέσω το καπέλο μου "μόλις γύρισα από ψάρεμα" στιλ, και να έχω όλους τους παππούδες απο τα καφενία να με ρωτάνε "to skiathos???".
Ε ρε και να ήμουν εκεί τωρα...

Υ.Γ.: Ελπίζω στη βροχή, για όλους

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

... κι εμείς συνεχίζουμε

Έχω καιρό να γράψω, αλλά και η κατάσταση δεν βοηθάει πολύ.

Διόρθωση: "βοηθούσε" είναι το σωστό.
Έχει πέσει πολύ δουλειά αλλά εξετάζοντας το στο τέλος της μέρας με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα! Στη παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρει τόσο το αποτέλεσμα, η μάλλον δεν με πτοεί τόσο η αποτυχία, γιατί δουλεύω και κουράζομαι κι επιτέλους έχω έναν λόγο κι εγώ να γκρινιάζω όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι γύρω μου.
Το κακό είναι πως αυτή η δημιουργικότητα την στιγμή που τη βιώνεις είναι τόσο κουραστική, και πολλές φορές ψυχοφθόρα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θέλω να πάρω μιάν ανάσα, μικρή, δευτερολέπτων. Αλλά για να την πάρω αυτή πρέπει να βρω τον άνθρωπο που την ίδια στιγμή νιώθει ανάλογα, να ντυθώ να πάω να τον βρω, ε και τι, θα κάνω τόσο κόπο για να φύγω; θα καθίσουμε κάνα μισάωρο... παραπάνω δεν έχει, ίσα να πάρεις και να δώσεις συναισθήματα στο πόδι.
Κάποια στιγμή, όπως κατέβαινα, πέρασα από την λαϊκή και είχε κάτι όμορφες τριανταφυλλιές! Παράτησα και δουλειές και όλα και πήρα μια, την ανέβασα στο σπίτι και την χάζευα. Οι μέρες περνούσαν και την είχα σαν τα μάτια μου, αλλά αυτή αντί να πάρει τα πάνω της πέθαινε μέρα με τη μέρα. Η μαμά μου (ναι, την παίρνω ακόμα να μου πει τι να κάνω σε θέματα σπιτιού) μου έλεγε να μην ανησυχώ και πως είναι μέχρι να συνηθίσει τον κόσμο εκτός θερμοκηπίου, αλλά όσο περνούσε ο καιρός απογοητευόμουν περισσότερο.
Είχε πέσει και το τελευταίο φύλλο όταν την παράτησα στην άκρη του μπαλκονιού με επόμενη στάση τον κάδο απορριμάτων. Την ξέχασα εκεί, πράγμα μη απίθανο για μένα αλλά σωτήριο για την τριανταφυλλιά! Την είχα τόσο του πεταματού που ενώ είχε κλείσει καμιά βδομάδα απότιστη ούτε που πρόσεξα τα καινούρια καταπράσινα φύλλα και το πρώτο της "δικό της" μπουμπούκι.

Σήμερα η τριανταφυλλιά μου άνθισε, δεν της έδωσα τίποτα αλλά αυτή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου.
Και στην τελική αυτή έβγαλε μίνι-καύσωνα χωρίς νερό και άνθισε, εγώ δεν θα ανθίσω;

Υ.Γ.: Δεν θα περάσει ένας μήνας; Τότε αρχίζουν τα γλέντια!

Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Η αόρατη ανάγκη της συναισθηματικής ροής

... τί είπε τώρα ο άνθρωπος


Σήμερα ήρθαν οι γονείς μου στο σπίτι μου. Έφτασε 12μιση και ακούγονται ακόμα φωνές, δεν είναι από τους διπλανούς ούτε από τον δρόμο, είναι μέσα στο σπίτι μου αυτές οι φωνές. Σε λίγο θα κοιμηθώ και θα ακούγονται ακόμα. Και το καλύτερο, όταν θα ανοίξω αύριο τα βλέφαρά μου θα έχω έναν λόγο να σηκωθώ.
Δεν είναι και πολύ παράλογο να καταφέρνεις να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου όταν περιβάλλεσαι από άλλους. Όλα γύρω σου μοιάζουν σαν μια αόρατη κουβέρτα που σε τυλίγει, οι κουβέντες που αιωρούνται σε νανουρίζουν. Δεν απέχει και πολύ το σκηνικό με την βρεφική σου ηλικία, τότε που όλα ήταν μαμ, κακά και νάνι.
Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοιο περιβάλλον παραδέχομαι την ανάγκη μου αυτή, να υπάρχει μια κίνηση συναισθημάτων, ακόμα και όταν εγώ νιώθω στείρα από δαύτα, να το μυρίζω στον αέρα. Όταν επιστρέφω στην πραγματικότητα μου, στο άδειο μου σπίτι, που δεν χωράνε εκεί αδυναμίες, θάβω τις ανάγκες μου αυτές. Μόνο καμιά νύχτα που πνίγομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ, όταν όλα έχουν σωπάσει πια, πάω και βάζω το πλυντήριο, παίρνω και μια κουβέρτα και κουλουριάζομαι. Αυτές τις νύχτες ένα τόσο κρύο πλάσμα από λαμαρίνα με παίρνει αγκαλιά και με νανουρίζει με αυτό το μονότονο τραγούδι.

Δεν είμαι πυροβολημένη, ζω μια πραγματική ζωη
Υ.Γ.: Όλα αυτά τα παραπάνω για τους γονείς μου ισχύουν μέχρι να αρχίσουν τα κουλά τους, να πάρω ανάποδες και να χαιρετιώμαστε στην πόρτα.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Το κράνος σώζει (γενικώς και αορίστως)

Ευχάριστη στιγμή την ημέρας:

Κόψαν κλήση στον Ψωμιάδη. Δεν ξέρω τις απόψεις σας για τον νομάρχη αλλά τουλάχιστον σαν συχνά προβαλλόμενος από τα ΜΜΕ καλό θα ήταν όχι να δίνει το καλό παράδειγμα, αλλά αν μη τι άλλο να τηρεί τους νόμους, και ειδικά αυτούς που έχουν να κάνουν με ασφάλεια. Άντε γιατί αν δεν γινόταν ήμουν έτοιμη να καταγγείλω τροχονόμους για παράληψη καθηκόντων.
Σήμερα η μέρα ήταν όμορφη με τα όλα της, η τουλάχιστον με όσα πιστεύω πως αξίζει να κρατήσω. Αρχίζω να νιώθω πως ο εαυτός μου επιβεβαιώνεται, δεν είναι ανάγκη να είναι όλα σοβαρά και φιλοσοφημένα, δεν γίνεται να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά και να προβληματιζόμαστε, κάποια πρέπει απλά να τα αφήνεις.
Δεν γίνεται να σε επιρεάζει το οτιδήποτε, να τα αντιμετωπίζεις όπως ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και ρουφάει από παντού. Κάποτε λειτουργούσα έτσι, έπαιρνα από όλα, και πάντα με την αφέλεια του παιδιού, που δεν έχει υστεροβουλία μέσα του, ούτε μπορεί να φανταστεί πως υπάρχει κακόβουλο έξω του. Δεν είχα άμυνες και μολύνθηκα. Δεν μπορώ να είμαι παιδί πια. Τώρα έχω άμυνες, αυτές μπορούν να διατηρούν το παιδί μέσα μου και να το δίνω εκεί που κρίνω. Έμαθα κι εγώ να βάζω κράνος
Πάνω έγραψα "κάποτε", κι εκείνη την στιγμή αντήχησε όλο το δωμάτιο. Βαριά κουβέντα.

Όσο όμως γέρνουν τα βλέφαρα, μέσα μου ακούγεται μια γλυκιά κουβέντα που άκουσα σήμερα, ίσως δεν είχε τόση σημασία αλλά για μένα έχει, ταξίδεψε πολύ για να έρθει μέχρι εδώ και απόψε θα την κοιμήσω στο κρεβάτι μου. Δεν ακούγεται στο δωμάτιο όπως πριν, ίσα που ψιθυρίζεται πίσω από το αυτί μου.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2007

Εκτός πορείας

Το ξέρω πως ο άξονας του παρόντος blog είναι οι σκέψεις πριν τον ύπνο, αλλά τον τελευταίο καιρό μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα κάτα τη διάρκεια του ύπνου. Χτες το βράδυ είδα πως έπινα καφέ με την Νικολακοπούλου, ενώ στην παρέα ήταν και η Πατουλίδου και η κυρία Κάλλια, η μαμά της φίλης μου της Στέλλας. Προχτές δε είδα πως είχα κερδίσει 200.000 ευρώ, πόσο ρεκόρ για το τζόκερ... αλλά δεν πήγα να παίξω, θα πάω αύριο.
Το καλοκαίρι έχω πει πολλές φορές πως είναι η εποχή μου. Το μυαλό μου ταξιδεύει, κάνω μεγάλες προσπάθειες να το συγκρατήσω αλλά στον ύπνο μου προφανώς ξεσαλώνει...

Προχτές άγγλοι ποδηλάτες διαδήλωσαν για τα δικαιώματα τους να χρησιμοποιούν το ποδήλατο για την μετακίνηση τους στη πόλη με ασφάλεια και σεβασμό από τους οδηγούς. Έτσι μαζεύτηκαν 700-900 άνθρωποι, καβάλα στα ποδήλατα τους, γυμνοί (μάλλον αυτό πονούσε...) και κάναν την βόλτα τους. Και όλα αυτά στο Λονδίνο, εμείς τι να πούμε για δικαιώματα;
Κι εκεί που έβλεπα τους άσπρους αγγλικούς κώλους έπεσα σε μία ενδιαφέρουσα σελίδα. Διαφήμιζε μια εταιρία που φτιάχνει παπούτσια από οργανικό βαμβάκι, μπαμπού, PET, ανακυκλωμένα λάστιχα αυτοκινήτου, κόλλα με βάση νερό, φελλό, φυσικό καουτσούκ και τσουβάλι. Και αν δεν ενθουσιαστήκατε από τα παραπάνω (όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος) θα ενθουσιαστείτε από τα σχέδια. Καλά, μερικά είναι λίγο τσιμπημένα, αλλά έχει και εκπτώσεις. Εμένα πάντως μου άρεσε ένα ζευγάρι αλλά μέχρι να βρω τα 63,60 euros θα κάνω λίγη υπομονή.

Αύριο θα ξυπνήσω νωρίς, θα πιω έναν καφέ στα γρήγορα, θα πάρω το ποδήλατο μου και θα κατεβώ κι εγώ στη σχολή διαδηλώνοντας για το δικαίωμα μου να έχω εξεταστική όποτε θέλω. Μα μου την βάλαν καλοκαιριάτικα; Πώς να συμμαζέψω το μυαλό μου; Πάμε ένα στοίχημα πως πάλι θα έχει μία πανέμορφη μέρα που θα με ξεμυαλίσει; Εγώ είμαι σίγουρη. Όπως εκείνο το πρωί στην Αγριά

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Volver

Όταν τα δύσκολα έρχονται... εγώ φεύγω.
Ήταν πολλά μαζεμένα, λίγο η δουλειά που όσο τελειώνουν οι μέρες πιέζει, λίγο η άνοιξη που έχει πιάσει τους γύρω μου και δεν βοηθάει καθόλου η διάθεση αυτή στο να περιοριστώ, και τέλος πως νομίζω πως δεν θα πάθουν και τίποτα να χαθώ για λίγες μέρες από όλους και όλα.
Έτσι αποφάσισα να έρθω στην μαγευτική Περαία, εκεί που πάντα έχει φαΐ, ένα ζεστό χαμόγελο μαμάς, αυτοκίνητο για βόλτες και μηδαμινό άγχος. Οι οιωνοι χτες ήταν τέλειοι, γιουβαρλάκια, αγκαλιές κι ένα ζεστό κρεβάτι. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να λέω "τι ωραίο πράμα που ειναι ο ύπνος..."και ξεράθηκα.
Κοιμόμουν τόσο βαθιά που δεν άκουσα ούτε τη βροχή που δεν σταμάτησε όλο το βράδυ, ούτε τις βροντές που ξύπνησαν τους γονείς μου. Το μόνο που μου έλεγε πως έγινε της κακομοίρας ήταν το υπόγειο, είχε τραβήξει νερά από τους δίπλα. Βασικά ακόμα βγάζει... οι διπλανόι δεν ψήθηκαν να πάρουν την αντλία μας να τα βγάλουν, παίζει να την είδαν πισίνα για τα παιδια. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορείς να πεις πως μεταδίδω είδηση κάτω από αντίξοες συνθήκες (αν ήξερε ο φάδερ πως έχω ανοιχτό υπολογιστή μες στα νερά θα με κρεμούσε ανάποδα).
Ουσιαστικά μπορείς να πεις πως σήμερα επικρατούσε ένας χαμός. Δεν ξέρω αν η υπόλοιπη ζωή μου είναι τόσο χαώδης, που φτάνω σε σημείο στο τέλος της μέρας να λέω πως είμαι τόσο τυχερή που την έζησα κι αυτή, γιατί την έζησα με ανθρώπους μου με κοιτάν στα μάτια και μ' αγαπάν, με την ζεστασιά ενός σπιτιού που μόνο οι άνθρωποι μπορούν να αποπνεύσουν, και με το πιο χαζό σκυλί του κόσμου που σε πάει βόλτα (δεν το πας) και σε τσαλαβουτάει μες στα νερά.
Είμαι νέα, ονειροπαρμένη αντικομφορμίστρια, που δεν μπορεί να ξεφύγει από το στερεότυπο, και δεν την πειράζει να σου πω. Ναι, θέλω να έχω ένα σπίτι με κήπο, με έναν χωματόδρομο μπροστά που εκεί θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου, κι ας είναι να βάζω πλυντήριο κάθε 3 μέρες. Θέλω να ζω σε ένα περιβάλλον (με τη ευρύτερη και μη έννοια) που να χαρακτηρίζεται από ηρεμία, σταθερότητα και ομορφιά. Να έχω έναν σύντροφο στη ζωή μου να αντιμετωπίζουμε μαζί τις άσχημες στιγμές χωρίς να φοβόμαστε την αλήθεια.

Απλά αν γίνεται να μένουμε κοντά σε θάλασσα, να έχω ένα σερφ, τίποτα παραπάνω, να το παίρνω και όποτε θέλω να κάνω καμιά βόλτα

Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

Summer is my season

Πάλι εδώ στο τέλος της μέρας, με ένα κερί να καίει, ένα φεγγάρι τεράστιο έξω και την krall να παίζει east of the sun and west of the moon!
Το καλοκαίρι είναι η εποχή μου αναμφισβήτητα. Ξεκίνησα τη μέρα μου κάνοντας πράγματα που θα με έκαναν το απόγευμα να νιώθω πως αξίζω την απόλαυση. Αλλά όταν ήρθε το βράδυ... εκεί ήταν η αποθέωση!
Το ξέρω πως πρέπει να αφιερώσω ίδιο χώρο στο post για τις ώρες αλλά δεν κάθομαι βραδιάτικα να σας γράψω για το διάβασμά μου, το απόγευμα όμως... ναι! Που λέτε μισή ώρα κάθισα μπροστά στην τηλεόραση και χόρτασα αυτοκίνητο και χώματα με το rally acropolis, όμορφα πράματα, μετά είδα και έναν φίλο που είχα να τον δω μέρες και μου θύμισε τι σημαίνει 178h και χαρήκαμε όλοι μαζι! Ότι και να λέω όμως τίποτα δεν επισκιάζει τα mojito μέσα στη θάλασσα, στον "άνεμο". Το βάθος η cesaria και ο teofilo να μου λενε "Munda ta mudà..."
Η ζωή το καλοκαίρι είναι ένα mojito κι αυτό μέσα ή δίπλα στη θάλασσα, γεμάτο χυμούς, γλύκα, και μία τόσο όμορφη ζάλη. Το πού δεν μας απασχολεί, το πόσο όμως παίζει έναν ρόλο. Το βλέπεις γλυκό και αθώο αλλά αν το παρακάνεις κι αυτό μπορεί να σου φέρει πονοκέφαλο.


Είμαι ένα αδηφάγο μωρό που θέλει να ξεζουμίσει το καλοκαίρι... θα καταφέρει να σηκωθεί όμως αύριο το πρωί;

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Το πάθος δεν χάνεται

Απλά μεταλλάσσεται, όταν το αποδεχτείς νιώθεις πολύ καλύτερα.

Οκ, συνήθως το αποδέχεσαι όταν έχει γίνει αυτή η μετάλλαξη και καρπώνεσαι τα αποτελέσματα και την επόμενη φορά που θα έρθεις αντιμέτωπος με κάτι ανάλογο πάλι δεν θα είσαι έτοιμος να το αποδεχτείς, αλλά δε πειράζει...
Σήμερα κάποιοι την μέρα την είδαν αφιερωμένη στην Αμαλία, εγώ μόνο ακουστά έχω οπότε το θεώρησα λίγο ασέβεια να γραψω γι' αυτή μόνο και μόνο επειδή γράφουν και οι άλλοι. Όταν το νιώσω θα της κάνω την ανάλογη μνεία.
Άλλοι, μεταξύ των οποίων και εγώ, είδαν την μέρα την πρώτη του καλοκαιριού. Μπάνιο δεν έκανα, ακόμα, αλλά έκανα πολλά που θα ήθελα να χαρακτήριζαν το φετινό μου καλοκαίρι. Είναι όμορφο να ορίζεις εσύ πως θα είναι η χαρά σου, τα απρόοπτα είναι πάντα όμορφα αλλά τα διεκδικούμενα στην παρούσα φάση τα βλέπω ακόμα καλύτερα.
Ένας φίλος μου, ο Γιώργος, είχε ψάξει πολύ τι συμβαίνει με την διάθεση του ανθρώπου, εκείνος προσωπικά έπρεπε να το κάνει για να επιβιώσει, εγώ πάλι τον παρακολουθούσα από μενα από θέση ασφαλείας (δεν μπορούσα να βρεθώ τη δική του) αλλά με ενδιαφέρον,για κάτι τέτοιες στιγμές που μου χρειάζονται. Που λέτε μου είχε πει πως η διάθεσή μας είναι μια ημιτονοειδής καμπύλη, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο το πλάτος και η συχνότητα αλλά ισχύει για όλους. Και ισχύει και για άλλα πράγματα που διέπουν την ζωή μας.

Ο χειμώνας ήταν μια κοιλάδα που έπρεπε να περάσουμε για να μας αξίζει το καλοκαίρι.

Το πάθος αποζητάει μια κοιλάδα για να μεταλλαχθεί και να έρθει φρέσκο και δριμύτερο.

Ίσως όλη η ζωή της Αμαλίας να ήταν μια κοιλάδα, με λίγες διακυμάνσεις, ίσως τώρα να ζει εκεί την αιχμή της.


Υ.Γ.: Μη με ρωτάτε πως συνδιάστηκαν Αμαλία, πάθος και εποχές, τέτοιες ασυνάρτητες σκέψεις κάνω πριν κοιμηθώ και έχω αποκτήσει προβλήματα ύπνου

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Το πρώτο post πάντα πονάει

Καινουριο blog. Η εύκολη λύση για τους περισσότερους είναι η αυτοσύσταση, εγώ επειδή δεν έχω ιδέα για το τι θα προκύψει δεν μπορώ να καταλάβω πού το βρίσκουν το ευκολο αυτοί οι άνθρωποι...
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι πολύ έυκολος άνθρωπος στον ύπνο, οι σκέψεις μου είναι συνήθως ανούσιες, συχνά δεν συνδέονται μεταξύ τους αλλά στο συνολο τους δημιουργούν κάτι που σε κάνει να λες "αν δεν νύσταζα τόσο πολυ θα σηκωνόμουν να το γραψω... καληνύχτα"
Και στην τελική πρέπει να είναι όλα με το label του σοβαρού και φιλοσοφημένου; Έκανα πολύ καιρο να το αποδεχτώ
Όσο λοιπον καταπολεμώ την αυπνία μου...