Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Άντε και του χρόνου

Άντε να φύγει το 2008, και να μην ξαναέρθει. Μάταια βέβαια μιας και η 31η με την 1η είναι 1 μέρα διαφορά, τον χρόνο τον κάναμε εμείς. Έχω όμως την ανάγκη να πιστέψω πως όλα θα αλλάξουν επειδή θα αλλάξει και ο χρόνος.

Άσχημα πράγματα συνέβησαν σε μένα, σε συγγενείς και φίλους και κακώς βεβαια, αλλά καταφέρνουν και επισκιάζουν τις ευχάριστες στιγμές και τις επιτυχίες μας. Γι' αυτές τις στιγμές είχα σκοπό να σας γράψω αλλά οι εξελίξεις δεν με αφήνουν.

Τι τραβανε και αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα... Βασικά πάντα το θεωρούσα το όλο θέμα μαλακία εγώ και ο απλουστευτικός τρόπος σκέψης μου. Το καταλαβαίνω πως το όλο σκηνικό τότε έγινε πολύ περίεργα γιατί είχε τελειώσει ένας πόλεμος και είχαμε ενα νεοσύστατο και ψιλο “ό,τι να 'ναι” ΟΗΕ (ενώ τώρα έχει δύναμη...) αλλά τόσα χρόνια θα έπρεπε να το είχαμε λύσει το πράγμα. Βέβαια επίσης δεν καταλαβαίνω τι δουλειά είχαν να πάνε εκεί και να κάνουν κράτος αλλά τέλος πάντων.

Απλά νιώθω πως αυτοί οι άνθρωποι τραβάνε ό,τι τραβάνε γιατί γεννήθηκαν εκεί και αυτοί και οι παππούδες τους. Και είχαν τις πορτοκαλιές τους και ζούσαν ήσυχα και ωραία. Και τώρα είναι χριστούγεννα και αυτοί δεν έχουν σπίτια γιατί τους τα έχουν γκρεμισει, δεν έχουν φαρμακα γιατί μπορεί απο το πονσταν να κάνουν πυρινικές βόμβες, δεν έχουν ύπνο γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Έχουν μόνο να κοιτάνε πως εκεί που μέναν κάποτε οι γονείς τους και προσπαθούν να φανταστούν πως είναι η ειρήνη.

Spirit

Κάτι πρέπει να γίνει με το πνεύμα των χριστουγέννων. Δε λέω, για τους υπόλοιπους ανθρώπους μπορεί να είναι μια χαρά, να φωτίζει τις καρδιές μας, να τις γεμίζει αγάπη και ζεστασιά... αλλά για τον μπαμπά μου έχει δυσμενή αποτελέσματα. Και εξηγούμαι...

Για τον μπαμπούλη είναι η πρώτη χρονιά που χαίρεται τα χριστούγεννα σαν δημόσιος υπαλληλος με δόξα και τιμή. Κι αφού δεν έχει δουλειά να κάνει εκτός απο κάτι papers που έχει να γράψει και θα τρέχει πάλι και θα μου κλαίγεται λες κι εγώ καααθομαι όλη μέρα, έχει αποχαυνωθεί στην τηλεόραση. Ούτε αυτό μπορεί να είναι απαραιτητως κακό. Το κακό είναι όταν έχει μεσιμέρι "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ" και εκτός του ό,τι κάθεται και μου αναλύει την φαιδρότητα και υποκρισία της κοινωνίας και των κανόνων της, καταλήγει στο τέλος να ταυτίζεται με τον ήρωα και να φοβάται μήπως με το πολύ διάβασμα γίνει κι αυτός "κούκου" και τον τρέχουμε.

Για να μη σας πω για χτες που βλέπανε την "Ονειρεμένη Ζωή" με τον Νίκολας Κειτζ και τον έχω στο τέλος να έχει βαλαντώσει και να μου ζητάει συγνώμη για τις όσες φορές μετάνιωσε που δεν έμεινε αγγλία να κάνει και το διδακτορικό του, γιατί αν το έκανε εμένα θα με έκανε μετά απο 2 χρόνια και δεν θα ήμουν εγώ αλλά εγώ είμαι πιό σημαντική απο το διδακτορικό (τον αδελφό μου σε όλο αυτό τον έχουμε ξεχάσει, καλα να πάθει). Μέχρι και με το "Me, myself and irene" που είχε στο καπακι το μόνο που πρόσεξε ο father ήταν η αγάπη που είχε ο Charlie για τα παιδιά του.

Δεν ξαναμένω αλλο βράδυ σπίτι...
Μαμά σε θαυμάζω όσο δεν φαντάζεσαι

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Έχω άποψη για όλα όμως...

Καλά τα ledάκια και οικολογικά αλλά εγώ τα χριστούγεννα με τέτοιες λάμπες τα έχω συνδιάσει...

Ουφ!

Παίζει στο ράδιο το no surprises


Πριν καμία ώρα ήμουν στη Τ. Είχαμε βγεί και ως αντάλλαγμα για ένα ακόμα ποτό στα γρήγορα της είχα τάξει να κοιμηθώ σπίτι της και να την ξυπνήσω στις 7 που έχει δουλειά. Υπό άλλες συνθήκες θα γκρίνιαζα που ξεβολεύομαι αλλά τον τελευταίο καιρό μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ μόνη μου σε σημείο που το έκοψα σχεδον. Συνέβη ένα δυσάρεστο, ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτο αλλά κάθε που αποπειρώμαι να το κάνω διαλύομαι οπότε το έκοψα κι αυτό.

Πήραμε και κάτι να φάμε, το ντερλικώσαμε στο σαλόνι, είπαμε καληνύχτα και έστρωσα στον καναπέ. Έκανα φιλότιμες προσπάθιες αλλά δεν τα κατάφερα πάλι. Σηκώθηκα στις 3, της έγραψα μη ξυπνήσει πιο νωρίς και φρικάρει, τη σκέπασα και την έκανα τρέχοντας για το σπίτι. Έβαλα δυνατά τη μουσική, άδειασα το γραφείο, πήρα το άζαξ και το έκανα λαμπικο! Μετά πήρα ξανά και τακτοποίησα τα πράγματα. Με διαφορετική διάταξη αυτή τη φορά, πιο εργονομική. Επιτέλους ηρέμησα!

Βασικά καθάρισα το μισό γραφείο, στο άλλο μισό έχω αφήσει κάτι στίγματα με μπλέ μαρκαδόρο... αυτά έπρεπε να μείνουν, τα χρειάζομαι. Ό,τι δεν χρειαζόμουν όμως έφυγε... παλιά μπρελόκ που ήταν δώρο με γλυφιτζούρι, τελειωμένους στιλούς και μαρκαδόρους , άδεια μπουκαλάκια, χαρτάκια που ούτε που θυμαμαι πια τι περίστασης είναι αναμνηστικά. Τέλος, από εδώ και στο εξής το γραφείο μου θα έχει αυτά που χρειάζομαι... ή τουλάχιστον θα κάνω πιο συχνά το ξεκαθάρισμα γιατί είπαμε «μεγάλο γραφείο» αλλά πολλή σαβούρα είχε μαζευτεί τόσα χρόνια με τη μανία μου να μη πετάω τίποτα.

Το συμβάν με ταρακούνησε. Όχι τώρα, 6 μήνες πριν. Απλά τώρα γράφτηκε ο επίλογος.
Ο καθένας κρατάει κάτι για τον εαυτό του από αυτή την ιστορία. Εσύ έμαθες πως τα όρια σου δεν τα έχεις φτάσει ακόμα. Εγώ πως όσο και να αγαπάς, όσες φορές και να λες «πρόσεχε», όσο και να προσέχει ο άλλος το «κακό» μπορεί να βρεί τρόπο και να συμβεί.

Όταν με είχε βρεί εμένα ένα «κακό» και για χιλιοστά γλίτωσα ήταν κάθε μέρα ένας εφιάλτης που κατα καιρούς επιστρέφει και τώρα. Αλλά τώρα είδα τι τράβηξαν όσοι γύρω μου είχαν συνειδητοποιήσει τι έγινε, γιατί ο αδελφός μου μου θύμωσε που τέθηκε η ζωή μου σε κίνδυνο, κι ας μην μπορούσα να ελέγξω τίποτα.


Πρώτη φορά πριν μια βδομάδα ένιωσα πόσο έυθραυστη είναι η ύπαρξη και την απόγνωση της αδυναμίας μου. Πρώτη φορά προσευχήθηκα στον Θεό, να τον έχει καλά, μόνο αυτό μου έμεινε.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Ούτε τι τίτλο να βάλω ξέρω

Ξημερώνει της Αγίας Βαρβάρας και κάθε χρόνο στο σπίτι η μαμά κάνει "βαρβάρα". Η βαρβάρα είναι γλυκό και το κάνεις στη κατσαρόλα, ρίχνεις σιτάρι, σταφίδες, ταχίνι μετα και ξυρούς καρπούς. Η βασική ιδέα είναι να κάνεις κάτι από ό,τι βγαίνει από τη γη και έχω ακούσει πως έχει τις ρίζες του το έθιμο από παγανισμούς, δήμητρες και τέτοια. Βασικά η μαμά κάνει το καλύτερο που μπορεί αλλά πάντα η γιαγιά το κάνει καλύτερο αλλά φταίει το νερό της περαίας, στον έβρο είναι καλύτερο. Και φέτος με πήρε η μαμά μου μες στο παράπονο που δεν της έσκασε το σιτάρι και της βγήκε σπυροτό.
Δεν έχω σκοπό να το γυρίσω σε λαογραφία... απλά σήμερα ένιωσα πως έρχονται τα Χριστούγεννα. Τόσες μέρες είχα πράγματα στο μυαλό μου και δεν το είχα καταλάβει μες στη φόυρια μου. Το χειρότερο είναι πως ούτε τώρα θα το καταλάβω γιατί θα συνεχίσω να είμαι μες στη φούρια μου. Δεν έχω χρόνο να πάω σπίτι μου λίγο να μπω στο κλίμα, δεν έχω χρόνο να πάω να πάρω καμιά μαλακία να στολίσω το σπίτι μου, που και να το στολίσω ποιός θα το δει? Νιώθω πολυ νέα για να έχω "μοναξιές" και αναπόληση στον καναπέ με κουβέρτα... αλλά προς τα εκεί οδεύω.
Δεν με τρελαίνει η ιδέα αλλά από την άλλη δεν έχω όρεξη να κάνω τα "έξαλα" της παλιάς μου καθημερινότητας. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου κάνω λίγο τον καταγκιόζη, περνάνε καλά και περνάω κι εγώ μαζί τους... αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί πάντα την έξοδο κινδύνου, και πόσο να επαναληφθείς πιά; Και πόσο να πιεις; Και πόσα γκομενάκια να σχολιάσεις κουβέντα να γίνεται με τη φίλη όταν κατα βάθος δεν σε αγγίζει τίποτα γύρω σου;

Δεν ξέρω τι να κάνω με την περίπτωση μου...