Πάντα τέτοια!

Πριν 2-3 βδομάδες που πήγα θεσσαλονίκη πέτυχα στο ταμείο του μασούτη έναν παλιό μας γείτονα, τον κύριο Αδάμ. Ούτε που θα τον πρόσεχα αλλά κρατούσε στα χέρια του κάτι κασσέτες και σκέφτηκα "καλά, ποιός πάει και τις παίρνει ακόμα"; Όταν είδα το πρόσωπό του ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν χρόνια πριν, πράγμα δύσκολο, αφού τον άφησα 82 χρονών και τον περίμενα στα 89 τουλάχιστον με "πι".

Όταν ήμουν μικρή η φίλη μου η Στέλλα που έμενε ακριβώς δίπλα μου μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Αδάμ που έμενε ακριβώς από δίπλα της τη νύχτα σκότωνε γατιά. Οπότε κι εγώ όποτε τον έβλεπα με πήγαινε τρεις και πέντε και άλλαζα δρόμο. Αργότερα όταν το είπα στην μαμά μου μου εξήγησε πως ο Αδάμ είναι μια χαρά άνθρωπος απλά η μαμά της Στέλλας δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του... Αργότερα όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως η μαμά της Στέλλας έχει ένα θέμα γενικά και πως η μανα μου έχει ένα ταλέντο στο να διαλέγει φίλες αλλά αυτό είναι για άλλο post.
Που λέτε άρχισα να τον μιλάω όποτε τον έβλεπα. Βγήκε και πατέρας του διευθυντή της κατασκήνωσης που πήγαινα, πράγμα που δεν με χάλασε καθόλου γιατί για να προλάβεις θέση στη 2η περίοδο έπρεπε ή να έχεις γκόμενα την τηλεφωνήτρια μιας και μπλοκάρουν οι γραμμές τη πρώτη μέρα των αιτήσεων, ή να έχεις στήσει καραούλι έξω από την ΧΑΝΘ από τις 7. Κάποια στιγμή μου είχε δώσει και μια κιθάρα του για να δοκιμάσω αν μου αρέσει. Μια καλή σχέση την είχαμε.
Αργότερα εγώ έφυγα να σπουδάσω, αυτός έφυγε γιατί τόσα χρόνια χήρος βρήκε μια κυρία να της κρατάει το χεράκι, τον χάσαμε.

Μη σας τα πολυλογώ, τον χαιρέτησα μήπως και είναι όντως αυτός και έχει πάρει κάνα ελιξήριο. Με θυμότανε, παρατήρησε πως μεγάλωσα και ομόρφυνα και τι ωραία που μου φύγαν τα σπυράκια. Πώς καταλήξαμε στα παρακάτω δεν πολυθυμάμαι... Ο τύπος είχε πουλήσει το σπίτι του δίπλα μας και έμενε κέντρο με την κυρία. Δυστυχώς όμως η κυρία ήταν κοκέτα και το φορούσε το τακουνάκι της. Γιατί εκεί που πήγε να κατεβεί από το αστικό σκαλώνει το τακούνι και πάρ' την κάτω... σε 6 ώρες είχε καταλήξει.
Εν τω μεταξύ και η πρώτη του γυναίκα πάλι από ατύχημα είχε πάει... "Και τώρα τι κάνετε;" τον ρωτάω. "Ε, ασχολούμαι με κάτι χορωδίες, παίζω κιθάρα, μας έχει δείξει και η τηλεόραση!". Μένει στον γιό του αλλά θέλει να νοικιάσει μόνος. Φαντάζομαι δεν θέλει να νιώθει πως τον προσέχουν, θέλει να μείνει δραστήριος, ανεξάρτητος. Και οι δύο γυναίκες του από ατύχημα, το καταλαβαίνεις; Πως την παλεύει...



Τι να πω, πολύ φοβάμαι πως αν ήμουν στην θέση του θα ήμουν οικειοθελώς σε κάποιον οίκο ευγηρίας, να με παστώνουν στα αντικαταθλιπτικά να μη καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Αν πάντα έφτανα μέχρι τα 89.

Υ.Γ.: Όταν τα είπα στον αδερφό μου: "Μαλάκα, αυτού πρέπει να του απαγορεύσουν να φλερτάρει, θα τις ξεπαστρέψει όλες!"

Τα κουβαδάκια μου και σ' άλλη παραλία

Αυτό ήταν, δεν θα ξανακλαφτώ για τη σχολή (σήμερα...), έχω πιο σοβαρά προβλήματα. Ρε σεις, έφυγε το καλοκαίρι!

Χτες το συνειδητοποίησα που έριξε την μπόρα. Γενικά το έχουμε πει πως από καλοκαίρι δεν έχω καταλάβει πολλά, αλλά αυτό μου ήρθε κάπως απότομο. Εγώ είχα συνηθίσει να ρίχνει πρώτα αυτές τις καλοκαιρινές βροχές. Ξέρεις τώρα, που σε πετυχαίνουν ξαφνικά στον δρόμο και καταλήγετε αγκαλιά με το γκομενάκι, να φιλιέστε στη μέση του δρόμου μούσκεμα γιατί δεν σας νοιάζει τίποτα... και άλλες αμερικανιές.

Αλλά στην παραπάνω περίπτωση δεν έκανε το ψοφόκρυο που έκανε χτες. Τι ροματζάδα να φανταστώ (γιατί από την υλοποίηση είμαστε πολύ μακριά). Χτες μόνο σπίτι και φλοκάτη και χουχούλιασμα κάτω από το πάπλωμα μπορούσα να φανταστώ. Καλό κι αυτό, αλλά δεν έχει την ανεμελιά του summertime, είναι πιο φοβαρό... δεν είμαι έτοιμη για σοβαρότητες.

Τελικά δεν με χάλασε που δεν είδα τους κολλητούς μου φέτος, που δεν κλείσαμε 10ωρα στην παραλία, που δεν κλείσαμε 48ωρα στο μπαλκόνι του Παναή. Με χάλασε που ενώ ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ήμουν τόσες μέρες με το έτερο δεν μπόρεσα να το χαρώ. Δεν μπορούσα να του πω "σε 1,5 ώρα φεύγει το φέρρυ για σποράδες, πάμε και γυρίζουμε με το βραδινό". Και θα 'θελα πολύ να μπορώ να το πω, κι ας μη το κάναμε στο τέλος. Δεν είχα την ελευθερία ούτε να το φανταστώ.

Δεν πειράζει όμως, θα έρθει το άλλο καλοκαίρι κι εγώ δεν θα έχω μεγαλώσει (παραπάνω... μην είμαι βρέφος και δεν μπορώ να πίνω), και τότε θα δείτε όλοι εσείς με τις πατουσίτσες στην άμμο και τα ηλιοβασιλέματα... Θα δείτε τι θα πάθετε!

Μπήκε ο Σεπτέμβρης...

Και μου μπήκε τόσο άσχημα, μα τόοοσο! Από αυτή την ιστορία θα καταλήξουμε αυτοί (οι καθηγητές μου) στο χώμα κι εγώ στην φυλακή. Άλλη λύση δεν βλέπω. Διότι δεν γίνεται κύριε μου να σου αφιερώνω εξ' ολοκλήρου (κυριολεκτώ!) 2 χρόνια απ' τη ζωή μου κι εσύ να μη αναγνωρίζεις τίποτα. Αχάριστοι άνθρωποι...

Είμαι κι εγώ βέβαια... φοιτητικό σπίτι και να μην έχω κάτι σε αλκοόλ, μία μπύρα βρε αδερφέ! Μα να βγαίνουν τα αποτελέσματα κι εγώ στο ψυγείο να έχω μόνο κάτι κοκακόλες ξεχασμένες και ντοματοπολτό; Ευτυχώς που είχα ξεχάσει ένα magnum στην κατάψυξη και δεν χρειάστηκε να πάρω τους δρόμους με το νυχτικό σαν τη τρελή.


Παρεμπιπτόντως τώρα μου ήρθε η σκηνή στο "κλάμα" που βγαίνει η καβογιάννη στους δρόμους και ακούει φωνές... και πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο της Τζζζελας και γκαβώνεται.
http://www.youtube.com/watch?v=s2BfZLXs0Ps&NR=1 στο 1:00


Τουλάχιστον με την τσίτα που έχω κάθισα και τακτοποίησα ό,τι σημείωση είχα κάνει τόσα χρόνια. Φούντωσα βέβαια που έχω βγάλει τα μάτια μου αλλά και τι να κάνεις... Σε τέτοιες καταστάσεις μου βγαίνει η παστροθοδώρα που κρύβω βαθιά μέσα μου. Τόσο βαθιά που μόνο σε τέτοιες καταστάσεις μου βγαίνει.

Δεν θα το αφήσω όμως αυτό να περάσει έτσι... και θα κλάψω, και θα απειλήσω (και θα μ' ακούσουν...) και ξεφτίλα θα γίνω, αλλά το πτυχίο θα το πάρω!
...
eventually

Summer In the City

Όπως μπορεί κανείς πολύ εύκολα να πάρει χαμπάρι, περνάω περίοδο όχι και τόσο "μες στη τρέλα"... Το καλοκαίρι μου έχει τελειώσει, οι μέρες περνάνε και φεύγουν κι εγώ είμαι σκυμμένη πάνω σε βιβλία και σημειώσεις αντί να είμαι σε καμιά παραλία και να παίζω ρακέτες (το λιγότερο σόκιν που μπορώ να σκεφτώ τώρα).

Η μόνη μου χαρά καμιά φορά που καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε και πάμε για κάνα ποτό. Κι αυτό μη φανταστείς... ο ένας νυστάζει, ο άλλος δουλεύει το πρωί, λίγα πράγματα, 12μιση βαριά βαριά σπίτια μας.

Απόψε όμως είναι όμορφη βραδιά... δεν μπορούσα να γυρίσω με τίποτα. Κι όπως είχα πάρει τον δρόμο σκεφτόμουν να σταματήσω σε κάνα στέκι, να πιω κάνα ποτό ακόμα, να δώ κάναν γνωστό που έχω να τον πετύχω καιρό... και οδηγήθηκα στο εξής τραγικό συμπέρασμα: Δεν έχω πιά στέκια!
Θα μου πεις, ο εξάντας έκλεισε για καλοκαίρι, το σαντάν μετακόμισε, που να πας. Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν έφυγαν αυτά από μένα, εγώ τα άφησα. Κι αυτά, και τους γνωστούς, κι ένα κομμάτι από εμένα. Ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για να προχωρήσω ή μήπως ολιγώρησα;

Πέρασα από την Κονταράτου μπας και δω κανένα οικείο πρόσωπο αλλά όλα ήταν κλειστά. Έσκυψα και ανέβηκα προς το σπίτι. Θα ακούσω λίγο Χαΐνηδες και θα μου περάσει.


Στο ράδιο παίζει "τα χρόνια φεύγουν θες δε θες, σαν των ματιών σου τις βαφές... να με θυμάσαι"

Υ.Γ.: Όταν αρχίσω να τα πίνω μόνη μου στο σπίτι θα σας πω...

Το καλοκαίρι ξεκίνησε και για μένα επιτέλους. Ακόμα όμως δεν μπορώ να πιστέψω πως έφτασα σε σημείο να λέω "καλύτερα να μην ερχόταν και καθόλου". Ευελπιστώ μέχρι τον αύγουστο να έχω αλλάξει γνώμη αλλά δε με βλέπω.

Κι αυτό γιατί ήλπιζα όταν με το καλό φτάσει το καλοκαίρι εγώ να απολάμβανα τους καρπούς των προσπάθειών ενός εξαμήνου. Τα πράγματα δυστυχώς δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε. Ακόμα κι αν πιστεύουμε πως έχουμε προβλέψει το καθε τι πάντα υπάρχει ένας εξωτερικός παράγοντας που μπορεί να στα ανατρέψει όλα.

Κι εκεί που είπα "δε σου κάθεται που δε σου κάθεται, δε πας για μπάνιο;" πλακώνει μια ίωση και τη θάλασσα δε μ' αφήνουν ούτε με το κυάλι. Πάω στα μπιτσόμπαρα και κάθομαι με τα ρούχα, ούτε το πάνω του μαγιό δε μ' αφήνει να βάλω ο τζοανόπουλος... κάθομαι και χαζεύω σα τα παππούδια.

Την άλλη βδομάδα λήγει το διάλειμμα μου κι επιστρέφω μουδιασμένη. Φέτος θα είναι το πρώτο μου άσχημο καλοκαίρι. Είναι κι αυτό κάτι όμως που το κάνει τουλάχιστον ξεχωριστό.

Τα μπλουζ της άγριας νιότης

Γενικά τώρα με τα mp3 και το youtube, και τις τόσες ώρες που αφιερώνω στον υπολογιστή, στα cd μου πια έχει μείνει μόνο ο ρόλος του στοιχείου αισθητικής χώρου και ίσως υλικού ενθύμιου στιγμών που πέρασα μαζί τους. Απόψε είχα πάλι όρεξη για άσκοπο ξενύχτι - μπροστά στον υπολογιστή πάντα - και κατέληξα πάλι σε προορισμό με παρτιτούρες και τη κιθάρα, όταν πριν το καταλάβω έπαιζα τραγούδια του Πασχαλίδη

Η πρώτη φορά που τον άκουσα ήταν σε μία συναυλία, νομίζω γίνονταν κάτι εκδηλώσεις στη Θέρμη στο φράγμα. Οι γονείς μου είχαν ακούσει για τη συναυλία από γνωστούς, κι αφού δεν είχαν τίποτε καλύτερο να κάνουν, κι αφού δεν είχα κι εγώ σαν 12χρονο (εμείς τότε ήμασταν συμμαζεμένα), τους ακολούθησα. Δε θυμάμαι με τι παρέα ήμουν, αν και πρέπει να ήμασταν αρκετοί. Θυμάμαι όμως πώς είχα μαγευτεί, από τον στίχο, την ιδιαίτερη χροιά... Ακόμα μου έχει μείνει το συναίσθημα.

Αυτό ήταν, από εκείνο το βράδυ ήμουν κεραυνοβολημένη. Την επόμενη πήγα στα virgin (δεν είχαμε εμείς τα δισκάδικα και τα καλά του κέντρου... τι να κανω) και πήρα τις "Κακές Συνήθιες". Αν δείτε την τωρινή κατάσταση του cd θα καταλάβετε τι χρήση του έκανα. Όλη μέρα άκουγα πασχαλίδη και έγραφα στιχάκια, επιτέλους είχα βρει κι εγώ κάτι να πορωθώ! Και όχι ότι κι ότι...

Τα χρόνια περνούσαν, εγώ πια είχα γίνει κουλτούρα και με τη βούλα, όταν έφτασα 1η λυκείου ο Μίλτος είχε βγάλει και τις "Βυθισμένες Άγκυρες", όλα έδειχναν πως ο έρωτας θα ήταν life time. Κανείς βέβαια στο κοντινό μου περιβάλλον δεν συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό μου, αλλά εμένα μου έφτανε που πετύχαινα πού και πού κανένα τραγούδι του στα 3 ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης που άκουγα (τότε ήταν 3 και καλά, μη κοιτάς που στην πορεία ο ένας πουλήθηκε σε "οδηγώ και σε σκέφτομαι" κι ο άλλος έχει κάνει τον χατζηγιάννη ψωμοτύρι).

Και ήρθε το πανεπιστήμιο - που δε λέει να φύγει - και βγήκα την Νίκη και κατάλαβα πως τελικά υπαρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, δεν ήμουν μόνη. Η Νίκη βέβαια σαν 2ετης με είχε γιατί είχε πάει και στο Cafe Americain. Και ήρθε και το "Βάμμα" το στέκι μας, που μας έδινε τη δυνατότητα να μην ακούμε τα Συβαρίτισσα μόνο στο δωμάτιο μας και να κλαίμε, τώρα κλαίγαμε και στο μπαρ με κρασί από το ποτήρι και όχι από το μπουκάλι. Και ανακαλύψαμε πως δεν ήμασταν μόνο εγώ και η Νίκη, αλλά ήμασταν πολλοί!

Τον Μίλτο τον άκουσα 2 φορές στο Βάμμα. Τη δεύτερη μάλιστα, που είχα πια στενές σχέσεις με την Νατάσσα, μου τον γνώρισε. Μετά από αυτή τη συνάντηση άντε να τον είδα άλλη μία φορά, το live μου το κάναν δώρο και το 1ο μέρος καταστράφηκε όταν το έβαλα πρώτη φορά να το ακούσω μέσα στο drive (άλλη φορά η ιστορία που το πορτάκι ανοιγόκλεινε και έφτυνε κομματάκια το cd) και δεν έκανα τον κόπο ούτε να το κατεβάσω. Για το "Ψωμί κι εφημερίδα" δε το συζητώ, και που θυμάμαι τον τίτλο χώρο μου πιάνει.

Είχα απογοητευτεί τελείως. Μ' αυτόν τον άνθρωπο είχα μοιραστεί τις εφηβικές μου ανασφάλειες, τις πρώτες μου αγωνίες, ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε, που ένιωθε τον πόνο μου και ξεκλείδωνε την καρδιά μου με τα μαγικά του λόγια, για το Θεό, αυτός είχε γράψει το "Νεράιδα δίχως παραμύθι" και το "Φωτιά μου", πως γίνεται να είναι τόσο μαλάκας; Δεν μπορούσα πια να ακούω τα τραγούδια του, στο ράδιο όταν τον πετύχαινα - πράγμα που συνέβαινε σπάνια -τον άλλαζα. Ακόμα και τα "Μάτια που δε βλέπονται" σκεφτόμουν ότι τα έχει γράψει ο ρηχός και ξενέρωνα.

Αλλά απόψε είχα ανάγκη να νιώσω όπως ένιωθα τα βράδια, όταν έκλεινα τον Γκατζούλη και τον Σαββάλα και έκανα όνειρα με τα μάτια ορθάνοιχτα πότε καρφωμένα στο ταβάνι, να το τρυπήσουν τα φτάσουν τα αστέρια, και πότε χαμένα στα φώτα τις πόλης απέναντι, να φτάσουν σ' εκείνον που ήξερα πως υπάρχει κάπου εκεί έξω. Είχα την ανάγκη να βεβαιωθώ πως είμαι ακόμα εγώ. Τελικά εγώ είμαι. Και κατέληξα πάλι να ακούω τα "Μάτια" και να κοιτώ πότε πάνω τα αστέρια και πότε απέναντι, εκείνον που είναι πάντα εκεί.


Θα κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ανοίξω θα είναι εδώ, κι αυτός και τα αστέρια.