Το καλοκαίρι ξεκίνησε και για μένα επιτέλους. Ακόμα όμως δεν μπορώ να πιστέψω πως έφτασα σε σημείο να λέω "καλύτερα να μην ερχόταν και καθόλου". Ευελπιστώ μέχρι τον αύγουστο να έχω αλλάξει γνώμη αλλά δε με βλέπω.

Κι αυτό γιατί ήλπιζα όταν με το καλό φτάσει το καλοκαίρι εγώ να απολάμβανα τους καρπούς των προσπάθειών ενός εξαμήνου. Τα πράγματα δυστυχώς δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε. Ακόμα κι αν πιστεύουμε πως έχουμε προβλέψει το καθε τι πάντα υπάρχει ένας εξωτερικός παράγοντας που μπορεί να στα ανατρέψει όλα.

Κι εκεί που είπα "δε σου κάθεται που δε σου κάθεται, δε πας για μπάνιο;" πλακώνει μια ίωση και τη θάλασσα δε μ' αφήνουν ούτε με το κυάλι. Πάω στα μπιτσόμπαρα και κάθομαι με τα ρούχα, ούτε το πάνω του μαγιό δε μ' αφήνει να βάλω ο τζοανόπουλος... κάθομαι και χαζεύω σα τα παππούδια.

Την άλλη βδομάδα λήγει το διάλειμμα μου κι επιστρέφω μουδιασμένη. Φέτος θα είναι το πρώτο μου άσχημο καλοκαίρι. Είναι κι αυτό κάτι όμως που το κάνει τουλάχιστον ξεχωριστό.