Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Άντε και του χρόνου

Άντε να φύγει το 2008, και να μην ξαναέρθει. Μάταια βέβαια μιας και η 31η με την 1η είναι 1 μέρα διαφορά, τον χρόνο τον κάναμε εμείς. Έχω όμως την ανάγκη να πιστέψω πως όλα θα αλλάξουν επειδή θα αλλάξει και ο χρόνος.

Άσχημα πράγματα συνέβησαν σε μένα, σε συγγενείς και φίλους και κακώς βεβαια, αλλά καταφέρνουν και επισκιάζουν τις ευχάριστες στιγμές και τις επιτυχίες μας. Γι' αυτές τις στιγμές είχα σκοπό να σας γράψω αλλά οι εξελίξεις δεν με αφήνουν.

Τι τραβανε και αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα... Βασικά πάντα το θεωρούσα το όλο θέμα μαλακία εγώ και ο απλουστευτικός τρόπος σκέψης μου. Το καταλαβαίνω πως το όλο σκηνικό τότε έγινε πολύ περίεργα γιατί είχε τελειώσει ένας πόλεμος και είχαμε ενα νεοσύστατο και ψιλο “ό,τι να 'ναι” ΟΗΕ (ενώ τώρα έχει δύναμη...) αλλά τόσα χρόνια θα έπρεπε να το είχαμε λύσει το πράγμα. Βέβαια επίσης δεν καταλαβαίνω τι δουλειά είχαν να πάνε εκεί και να κάνουν κράτος αλλά τέλος πάντων.

Απλά νιώθω πως αυτοί οι άνθρωποι τραβάνε ό,τι τραβάνε γιατί γεννήθηκαν εκεί και αυτοί και οι παππούδες τους. Και είχαν τις πορτοκαλιές τους και ζούσαν ήσυχα και ωραία. Και τώρα είναι χριστούγεννα και αυτοί δεν έχουν σπίτια γιατί τους τα έχουν γκρεμισει, δεν έχουν φαρμακα γιατί μπορεί απο το πονσταν να κάνουν πυρινικές βόμβες, δεν έχουν ύπνο γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Έχουν μόνο να κοιτάνε πως εκεί που μέναν κάποτε οι γονείς τους και προσπαθούν να φανταστούν πως είναι η ειρήνη.

Spirit

Κάτι πρέπει να γίνει με το πνεύμα των χριστουγέννων. Δε λέω, για τους υπόλοιπους ανθρώπους μπορεί να είναι μια χαρά, να φωτίζει τις καρδιές μας, να τις γεμίζει αγάπη και ζεστασιά... αλλά για τον μπαμπά μου έχει δυσμενή αποτελέσματα. Και εξηγούμαι...

Για τον μπαμπούλη είναι η πρώτη χρονιά που χαίρεται τα χριστούγεννα σαν δημόσιος υπαλληλος με δόξα και τιμή. Κι αφού δεν έχει δουλειά να κάνει εκτός απο κάτι papers που έχει να γράψει και θα τρέχει πάλι και θα μου κλαίγεται λες κι εγώ καααθομαι όλη μέρα, έχει αποχαυνωθεί στην τηλεόραση. Ούτε αυτό μπορεί να είναι απαραιτητως κακό. Το κακό είναι όταν έχει μεσιμέρι "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ" και εκτός του ό,τι κάθεται και μου αναλύει την φαιδρότητα και υποκρισία της κοινωνίας και των κανόνων της, καταλήγει στο τέλος να ταυτίζεται με τον ήρωα και να φοβάται μήπως με το πολύ διάβασμα γίνει κι αυτός "κούκου" και τον τρέχουμε.

Για να μη σας πω για χτες που βλέπανε την "Ονειρεμένη Ζωή" με τον Νίκολας Κειτζ και τον έχω στο τέλος να έχει βαλαντώσει και να μου ζητάει συγνώμη για τις όσες φορές μετάνιωσε που δεν έμεινε αγγλία να κάνει και το διδακτορικό του, γιατί αν το έκανε εμένα θα με έκανε μετά απο 2 χρόνια και δεν θα ήμουν εγώ αλλά εγώ είμαι πιό σημαντική απο το διδακτορικό (τον αδελφό μου σε όλο αυτό τον έχουμε ξεχάσει, καλα να πάθει). Μέχρι και με το "Me, myself and irene" που είχε στο καπακι το μόνο που πρόσεξε ο father ήταν η αγάπη που είχε ο Charlie για τα παιδιά του.

Δεν ξαναμένω αλλο βράδυ σπίτι...
Μαμά σε θαυμάζω όσο δεν φαντάζεσαι

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Έχω άποψη για όλα όμως...

Καλά τα ledάκια και οικολογικά αλλά εγώ τα χριστούγεννα με τέτοιες λάμπες τα έχω συνδιάσει...

Ουφ!

Παίζει στο ράδιο το no surprises


Πριν καμία ώρα ήμουν στη Τ. Είχαμε βγεί και ως αντάλλαγμα για ένα ακόμα ποτό στα γρήγορα της είχα τάξει να κοιμηθώ σπίτι της και να την ξυπνήσω στις 7 που έχει δουλειά. Υπό άλλες συνθήκες θα γκρίνιαζα που ξεβολεύομαι αλλά τον τελευταίο καιρό μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ μόνη μου σε σημείο που το έκοψα σχεδον. Συνέβη ένα δυσάρεστο, ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτο αλλά κάθε που αποπειρώμαι να το κάνω διαλύομαι οπότε το έκοψα κι αυτό.

Πήραμε και κάτι να φάμε, το ντερλικώσαμε στο σαλόνι, είπαμε καληνύχτα και έστρωσα στον καναπέ. Έκανα φιλότιμες προσπάθιες αλλά δεν τα κατάφερα πάλι. Σηκώθηκα στις 3, της έγραψα μη ξυπνήσει πιο νωρίς και φρικάρει, τη σκέπασα και την έκανα τρέχοντας για το σπίτι. Έβαλα δυνατά τη μουσική, άδειασα το γραφείο, πήρα το άζαξ και το έκανα λαμπικο! Μετά πήρα ξανά και τακτοποίησα τα πράγματα. Με διαφορετική διάταξη αυτή τη φορά, πιο εργονομική. Επιτέλους ηρέμησα!

Βασικά καθάρισα το μισό γραφείο, στο άλλο μισό έχω αφήσει κάτι στίγματα με μπλέ μαρκαδόρο... αυτά έπρεπε να μείνουν, τα χρειάζομαι. Ό,τι δεν χρειαζόμουν όμως έφυγε... παλιά μπρελόκ που ήταν δώρο με γλυφιτζούρι, τελειωμένους στιλούς και μαρκαδόρους , άδεια μπουκαλάκια, χαρτάκια που ούτε που θυμαμαι πια τι περίστασης είναι αναμνηστικά. Τέλος, από εδώ και στο εξής το γραφείο μου θα έχει αυτά που χρειάζομαι... ή τουλάχιστον θα κάνω πιο συχνά το ξεκαθάρισμα γιατί είπαμε «μεγάλο γραφείο» αλλά πολλή σαβούρα είχε μαζευτεί τόσα χρόνια με τη μανία μου να μη πετάω τίποτα.

Το συμβάν με ταρακούνησε. Όχι τώρα, 6 μήνες πριν. Απλά τώρα γράφτηκε ο επίλογος.
Ο καθένας κρατάει κάτι για τον εαυτό του από αυτή την ιστορία. Εσύ έμαθες πως τα όρια σου δεν τα έχεις φτάσει ακόμα. Εγώ πως όσο και να αγαπάς, όσες φορές και να λες «πρόσεχε», όσο και να προσέχει ο άλλος το «κακό» μπορεί να βρεί τρόπο και να συμβεί.

Όταν με είχε βρεί εμένα ένα «κακό» και για χιλιοστά γλίτωσα ήταν κάθε μέρα ένας εφιάλτης που κατα καιρούς επιστρέφει και τώρα. Αλλά τώρα είδα τι τράβηξαν όσοι γύρω μου είχαν συνειδητοποιήσει τι έγινε, γιατί ο αδελφός μου μου θύμωσε που τέθηκε η ζωή μου σε κίνδυνο, κι ας μην μπορούσα να ελέγξω τίποτα.


Πρώτη φορά πριν μια βδομάδα ένιωσα πόσο έυθραυστη είναι η ύπαρξη και την απόγνωση της αδυναμίας μου. Πρώτη φορά προσευχήθηκα στον Θεό, να τον έχει καλά, μόνο αυτό μου έμεινε.

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Ούτε τι τίτλο να βάλω ξέρω

Ξημερώνει της Αγίας Βαρβάρας και κάθε χρόνο στο σπίτι η μαμά κάνει "βαρβάρα". Η βαρβάρα είναι γλυκό και το κάνεις στη κατσαρόλα, ρίχνεις σιτάρι, σταφίδες, ταχίνι μετα και ξυρούς καρπούς. Η βασική ιδέα είναι να κάνεις κάτι από ό,τι βγαίνει από τη γη και έχω ακούσει πως έχει τις ρίζες του το έθιμο από παγανισμούς, δήμητρες και τέτοια. Βασικά η μαμά κάνει το καλύτερο που μπορεί αλλά πάντα η γιαγιά το κάνει καλύτερο αλλά φταίει το νερό της περαίας, στον έβρο είναι καλύτερο. Και φέτος με πήρε η μαμά μου μες στο παράπονο που δεν της έσκασε το σιτάρι και της βγήκε σπυροτό.
Δεν έχω σκοπό να το γυρίσω σε λαογραφία... απλά σήμερα ένιωσα πως έρχονται τα Χριστούγεννα. Τόσες μέρες είχα πράγματα στο μυαλό μου και δεν το είχα καταλάβει μες στη φόυρια μου. Το χειρότερο είναι πως ούτε τώρα θα το καταλάβω γιατί θα συνεχίσω να είμαι μες στη φούρια μου. Δεν έχω χρόνο να πάω σπίτι μου λίγο να μπω στο κλίμα, δεν έχω χρόνο να πάω να πάρω καμιά μαλακία να στολίσω το σπίτι μου, που και να το στολίσω ποιός θα το δει? Νιώθω πολυ νέα για να έχω "μοναξιές" και αναπόληση στον καναπέ με κουβέρτα... αλλά προς τα εκεί οδεύω.
Δεν με τρελαίνει η ιδέα αλλά από την άλλη δεν έχω όρεξη να κάνω τα "έξαλα" της παλιάς μου καθημερινότητας. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου κάνω λίγο τον καταγκιόζη, περνάνε καλά και περνάω κι εγώ μαζί τους... αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί πάντα την έξοδο κινδύνου, και πόσο να επαναληφθείς πιά; Και πόσο να πιεις; Και πόσα γκομενάκια να σχολιάσεις κουβέντα να γίνεται με τη φίλη όταν κατα βάθος δεν σε αγγίζει τίποτα γύρω σου;

Δεν ξέρω τι να κάνω με την περίπτωση μου...

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Φέτος θέλω να μου φέρεις έναν external 1tb

Αν υπάρχει ένα καλό πράγμα μέσα στον χειμώνα αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Όχι βεβαια πως αρκεί για να αντισταθμίσει τη μούχλα αλλά είναι κι αυτό κάτι. Κι επειδή έχω αρχίζει να εκνευρίζομαι που νυχτώνει στις 5 κι εγώ κυκλοφορώ με ένα κοντομάνικο και ένα φούτερ έβαλα αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα στο πισι.

Η βλακεία βέβαια είναι πως δεν έχω τη μαμά να μου κρύβει μικρά δωράκια σε εκείνο το μεγάλο πανό που είχαμε με τσεπάκια που είχαν αριθμούς από το 1 μέχρι το 24 και το καθένα αντιστοιχούσε σε μία μερα... αλλά θα φροντίσω την πρωτοχρονιά να είμαι στο πατρικό μου να μη με ψάχνει ο (Αη) Βασίλης και χαθεί το δώρο μου.

Πέρυσι ήταν τέλεια. Έβλεπα τους φίλους μου κάθε μέρα, τρώγαμε σαν να μην υπήρχε αύριο αλλά είχαμε την δικαιολογία πως είναι γιορτές και απο του ΑηΓιαννιού δίαιτα - πρόγραμμα Ibiza (που πάλι κατέληξε πρόγραμμα Ψακούδια αλλά τέλος πάντων). Ντυνόμασταν κυριλέ και βγαίναμε ενώ δεν ήταν απόκριες, παίζαμε με τις ώρες πόκερ με σπόρια και με μαλώναν γιατί "αυτά είναι λεφτα, δεν τα τρώμε" και λέει τους έκλεβα γιατί είχα άλλα για να παίζω και άλλα για να τρώω... Τέλεια ήταν.

Για να μη σας πω για την πόλη... τη λατρεύω τα Χριστούγεννα, ίσως και γιατί τότε έχω χρόνο να τη δω. Μ' αρέσει να παίρνω το λεωφορείο και να κατεβαίνω κέντρο, να βλέπω τους ανθρώπους, τον ουρανό, τη θάλασσα. Να έχω ένα φανταστικό διάφραγμα στα μάτια μου και να πιάνω καρε... τι να σε λέω, δεν χορταίνω. Βέβαια πολύ στενοχωρήθηκα που βγάλαν εκείνα τα πολύχρωμα λαμπάκια από την αρχή της Μ. Αλεξάνδρου, εκεί στο Βασιλικό Θέατρο. Αυτά ήταν τα αγαπημένα μου... Μπλέ, κίτρινες, πράσινες, κόκκινες στρογγιλές λάμπες που κρέμονταν σαν φρούτα από τα δέντρα. Και σ' εκείνο το πάρκο τι παιχνίδια έχω κάνει... πόσες φορές με φόρτωναν οι γονείς μου σ' εκείνο το τρενάκι για να τους αφήσω ήσυχους να πιούν έναν ριμαδοκαφε στον Λουκά...

Πέρυσι βέβαια ήταν λίγο μπασταρδεμένα γιατί κάποιες μέρες κατέβηκα Αθήνα. Εκεί βέβαια ήταν ωραία για άλλους λόγους. Εκεί τα έβλεπα όλα μέσα από τέσσερα μάτια. Όλα διπλά όμορφα, διπλά ζεστά, διπλά γλυκά, διπλά μυρωδάτα.

Όταν μεγαλώσω το σπίτι μου θα έχει τζάκι να μη μας χάσει ο Άη Βασίλης, να είμαι για πάντα έτσι στις γιορτες, όπως τότε και τώρα.

Διαδικαστικά

Α.

Όπως καταλαβαίνετε, και μετα από απαίτηση δική σας (ναι, σε σένα μιλάω μοναδικέ μου αναγνώστη) και αφού τώρα που θα έρθουν τα χριστούγεννα θα πνιγούμε στα μωρο-blogs, θα συνεχίσω να γραφω.

Β.
Το podcast το ρύθμισα να μην παίζει κάθε φορά που ανοίγετε το blog γιατί καταλαβαίνω κι εγώ πως είναι εκνευριστικό, ειδικά όταν έχεις κάτι άλλο να παίζει. Παραδεχτείτε το όμως πως διαλέγω τραγούδια ένα κι ένα, οπότε όποτε θυμάστε βαζετε το να παίζει όταν το ανανεώνω.

Αυτά

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

... και είναι πιο μικρά από εμένα

Σήμερα ψήθηκα να πάω σε μία συναυλία που παίζαν κάτι γνωστοί μας και ένα άλλο συγκρότημα, που σιγά μη πήγαινα, αλλά είχε είσοδο με ποτό 10ευρώ. Θα μου πάρει καιρό να ξεπεράσω αυτό το βράδυ.

Προσπερνάμε πολύ γρήγορα το συγκρότημα των γνωστών μου που ο ηχολήπτης είχε στάνταρ κάτι προσωπικό μαζί τους και τους άφηνε να ακούγονται έτσι χάλια... σε τρία τραγούδια έκοψε το μικρόφωνο του τραγουριστή που ούτως η άλλως τον είχε μπουκομένο, ούτε το lovesong των cure δεν καταλάβαμε πως το λέγαν.

Και φτάνουμε στο δευτερο συγκρότημα, τους Abbie Gale. Όταν είδαμε κάτι μούλικα να ανεβαίνουν στη σκηνή και να στήνουν τα όργανα ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ένιωσα να μεγαλώνω. Τα παιδιά εκτός του ότι αν τους την έπεφτα θα με βάζαν φυλακή, παίζαν φοβερή μουσική και έχουν βγάλει ήδη δύο δίσκους, που δεν τους έχουν πάρει μόνο οι γονείς τους. Ένιωσα σαν κάτι 50άριδες (τον μπαμπά μου) που πηγαίναν να ακούσουν πυξ λαξ, μόνο που κι αυτοί είχαν μικρότερο ηλικιακό χάσμα.

Είχα που είχα να μου χτυπάτε την Scarlett, τώρα θα έχω και τους abbie gale, κι εγώ ένα παλιοπτυχίο θέλω να πάρω κι αυτό που. Αν φτασω 30 θέλω κι εγώ να έχω βγάλει 2 δίσκους (ένα δεξιά και έναν αριστερά απ' το τζάκι για συμμετρία) ή τουλάχιστον να έχω πρωταγωνιστήσει σε μία ταινία. Θέλω να είμαι κι εγώ κουλ, να έχω κάνει κάτι, να μην είμαι συνηθισμενη 30αρα, να μπορώ να πω "ρε, όταν εγω... εσύ δεν υπήρχες" και στις τελίτσες να προσθέτω κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Να έχω κάτι να λέω στα εγγόνια μου, η γιαγιά μου ολόκληρη κατοχή και εμφυλιο έχει, μάρθα βούρτση και ανθυπολοχαγό νατάσσα μαζι, εγώ τιποτα;

Όταν ήμουν λύκειο και έκανα όνειρα για την φοιτητική μου ζωή έκανα όνειρα πως θα κάνω και θα κάνω... Και κατάφερα και έκανα τα περισσότερα, αλλά μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό που ξέχασα να με καμαρώσω.

Από την άλλη είναι ένας πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης-σεναριογράφος-οπερατερ-παραγωγος κ.α. που με γυροφερνει. Λέτε να του ζητήσω να με κάνει πρωταγωνίστρια για να ενδώσω;

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Δε ξανατρώω 2 πιάτα μακαρόνια μετά τις 11

Είναι κυριακή βράδυ, δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατι έχω άγχος για τη βδομάδα που μας έρχεται (έτσι το λέμε τώρα) και χαζεύω στο πισι. Κι έτσι όπως ήμουν σε ένα blog και χάζευα βαριόμουν τόσο πολύ που πάτησα το "επόμενο ιστολόγιο" που έχει πάνω στη μπάρα. Και το ξαναπάτησα, και ξανά.

Χρειάστηκε να προσπεράσω 15(!) ιστολόγια στη σειρά που είχαν φωτογραφίες με τα μωρά τους, είναι το halloween και τα είχαν ντυμένα κοτούλες και παπάκια, λες κι έχουμε πάσχα. 15 ιστολόγια για να φτασω σε κάτι που δεν έχει (στη πρώτη σελίδα τουλάχιστον) κάτι σε μωρό, είχε βέβαια το γατί του σε όλες τις πιθανές πόζες που μπορεί να πάρει ένα γατί. Παραπάνω δεν άντεξα, πόσες θυσίες να κάνω για την έρευνα; Ντάξει, αλλη δεν έκανε παιδί, μον' η Μαριώ τον Γιάννη, αλλά εσείς ρε κορίτσια ξεφύγατε, όλες μαζί.

Τις τελευταίες μέρες διάβαζα άλλα blogs που είναι πιο καλογραμμένα από το δικό μου, πιοόδουλεμένα, πιό προσεγμένα. Το ήξερα από την αρχή πως δεν είμαι και ο Σαμαράκης, ούτε πως έχω ανακαλύψει την πενικιλλίνη, αλλά έλεγα "αφού υπάρχουν τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι να γράφουν, τι το κρατάω εγώ το ριμάδι". Αλλά μετά το αποψινό όμως άλλαξα γνώμη. Μια χαρά είμαι.


Και στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μία δήλωση:
Αν και όταν κάνω παιδιά (που θα είναι τρελά πιπίνια, όχι σαν τα ξενέρωτα τα αμερικανάκια, απο μηνών) δεν θα κρατησω μπλογκ αποκλειστικά γι' αυτά με φωτογραφίες και λεζάντες του στιλ "ο μπέμπης κατουράει πρώτη φορά όρθιος". Σίγουρα αν κρατάω ακόμα blog ή όποια άλλη μορφή του θα υπάρχει τότε που θα ζούμε σε πλωτές πολιτείες, και το παιδί μου ως ειναί φυσικό θα μου δίνει ερεθίσματα για σκέψη και γραφή κατ' επέκταση θα γράφω. Δεν νομίζω όμως να χαρεί αν το ανακαλύψει στην εφηβία του (μιλάμε για 20-25 χρόνια μετά...) οτι κρατούσα ημερολόγιο και το είχα δημόσιο και τον/την έκανα ρεζίλι σε γνωστούς και αγνώστους (που δεν θα είχα αυτή την προθεση αλλά αυτά έτσι θα το πάρουν, οπότε ας κρατήσουμε το ρεζίλι μόνο για τους γνωστούς). Άσε που αν θέλω να κάνω κάτι για να κρατήσω τις στιγμές και τις αναμνήσεις και όλα αυτά θα προτιμήσω να είναι πιο προσωπικό. Που σιγά μην έχω κουράγιο να κάνω κολάζ και μαλακίες όταν όλη μέρα τρέχω από πίσω τους και τα ξεσκατίζω και τα ταΐζω και τα διαβάζω και τα κοιμίζω και τα ξανακοιμίζω και κοιμάμαι 1 ωρα την ημέρα.Βαρέθηκα ήδη

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Ροζ καρκίνος

Σήμερα ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού, ενώ όλος ο Οκτώβρης ήταν αφιερωμένος στην ενημέρωση για πρόληψη.

Κάθε χρόνο εταιρίες καλλυντικών, τροφήμων, αεροπορικές (!), γενικά ό,τι εταιρία θες προβάλει το θέμα. Είναι εκμεταλευση καθαρή αλλά το έχω αποδεχτεί πως ζω στην εποχή του μάρκετινγκ και αν 2 γυναίκες κάνουν τη μαστογραφία τους που είχαν καθυστερήσει επειδή το είδαν πάνω σε ένα κουτάκι cocacola εγώ το θεωρώ επιτυχία. Είναι θληβερό αλλά έπρεπε να διαγνωστεί η Kylie με καρκίνο για να αυξηθούν οι μαστογραφίες. Τι να κάνεις...

Σήμερα είχα ελεύθερο το πρωινό και χάζευα τηλεόραση όταν άκουσα έναν κύριο του οποίου το όνομα αγνοώ αλλά ήταν μαστολόγος. Ο τύπος είπε πολλά ενδαφέροντα ιατρικά και προς το τέλος έκανε μια πολυ ενδιαφέρουσα αναφορά στην ελληνική παράδοση. Που λέτε άκουσα πως στα χωριά παλιά που δεν είχαν πολλούς γιατρούς είχαν τις μαμές. Αυτές βοηθούσαν τις γυναίκες κατα τη γέννα αλλά και μετά αυτής. Τις δίναν ένα δεκάλογο απο κανόνες για τον θυλασμό του μωρού τον οποίο σκάλιζαν οι τεχνίτες στο σφοντίλι του αργαλιού ώστε από τις πολλές επαναλήψεις και το πέρα-δόθε να το μάθουν. Αν οι νεαρές μητέρες ακολουθούσαν τις οδηγίες και το παιδί μεγάλωνε σωστά τότε η μαμή έραβε στο φουστάνι τους ένα γαλάζιο πανί και εχαιραν του σεβασμού του χωριού σαν άξιες μάνες. Αυτό το γαλάζιο πανί μπορούμε να το δούμε σαν αντιστοιχο του ροζ φιόγκου, έτσι έλεγε ο γιατρός.

Να σας πω την αλήθεια δεν έχω εμπειρία επι του θέματος ούτε προσωπική ούτε οικογενειακή, ούτε καν ευρύτερα, αλλά πιστεύω όλες αυτές που λένε για την ιδιαιτερότητα αυτού του ειδους καρκίνου, αφού συνδέεται άμεσα με τη σεξουαλικότητα της γυναίκας, τη ταυτότητα της, το είναι της γενικά. Όταν λοιπόν είσαι σε μία κάποια ηλικία και έχεις να αντιμετοπίσεις κάτι που απειλεί τη ζωή σου ενώ ουσιαστικά έχεις χάσει τον εαυτό σου έχεις ανάγκη από έναν άνθρωπο να σε στηρίξει. Κατά τον γιατρό οι ελληνίδες σ' αυτόν τον τομέα είναι πιο τυχερές σε σχέση με άλλες (συγκεκριμένα ανέφερε τις αγγλίδες απο δική του εμπειρία), αφού το "γιατρέ τη γυναίκα μου και τα μάτια σου" εχει γίνει ψωμοτύρι ενώ όλοι ζητάν δίπλινα για να είναι κοντά στη σύζυγο. Μπράβο μας


Σήμερα όταν γύρισα σπίτι ξαναανοιξα τηλεόραση. Είχε ειδήσεις. Τα σήματα των σταθμών είχαν την αναφορά τους, οι γυναίκες σοβαρές με τα ταγιέρ τους και τα ροζ τα κορδελάκια τους, οι άνδρες τίποτα.
Δε λέω να το φοράς συνέχεια, αν και συνέχεια πρέπει να το έχεις στο μυαλό, και στην τελική σιγά, ένα κορδελάκι ειναι, ένα τεχνασμα του μαρκετινγκ.
Αλλά για μία μέρα...


Τέλος πάντων, στεναχωρήθηκα πάλι

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Πόνος

Κλείνω τα μάτια μου και το κρεβάτι βουλιάζει, τα σκεπάσματα καίγονται. Είμαι στα τυφλά, εκτεθημένη απο παντού. Μόνο το κορμί μου έμεινε να βλέπω, ψάχνει κάθε του κύτταρο να βρει το άγγιγμα σου. Να με ντύσει, να καλύψει τη γύμνια μου, να με ζεστάνει. Να με κάνει να νιώσω πως υπάρχω, πως είμαι κάπου.

Κάθε βράδυ επιπλέω στο τίποτα. Άραγε απόψε με ψάχνεις κι εσύ; Ίσως σε βρω τότε

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Άσχημα τα πράγματα...

Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει περονόσπορος... κάθε φορά που σηκώνω το τηλέφωνο φοβάμαι μην είναι για κακό.
Εγώ δεν ήμουν και στα καλύτερα μου απο υγεία, η κολλητή μου βρέθηκε μετά απο σχέση χρόνων κερατωμένη (αλλά ευτυχώς όχι δαρμένη), γνωστοί συγγενείς και φίλοι μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, ας μη πω περισσότερα αλλά το λιγότερο που έχει να πει κανείς είναι πως μας έχουν μουτζώσει.
Σε γενικές γραμμές όλοι νιώθουν προδομένοι. Εγώ από τις δυνάμεις μου, ο άλλος απο φίλο, από σύντροφο, ο τρίτος από τον θεό που του πήρε κάτι που αγαπούσε. Και πού να ξεσπάσεις; Πως να το κάνεις όλο αυτό να σταματήσει; Να γυρίσεις πίσω δεν γίνεται αλλά είναι αδύνατον να φανταστείς τον εαυτό σου μετά.
Γιατί πραγματικά δεν είναι όλα συνήθεια ή λογικά που με μια απόφαση και μια αλλαγή σκέψης τα αλλάζεις όλα. Κάποια είναι και μπορείς να τα διαχειριστείς. Αλλά τα άλλα; Όταν προκειται για συναισθήματα, για μέρος του εαυτού σου; Θα τον σκοτώσεις για να προχωρήσεις; Είναι βαρύ το τίμημα και όταν έχεις κόψει τον μισό σου εαυτό θέλει υπερπροσπάθεια να ισορροπήσεις ξανά.
Εγώ πήρα αντιβίωση και ξεμπέρδεψα. Μακάρι να τα καταφέρουν και οι φίλοι μου.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Ανοιχτή επιστολή προς τον μπαμπά μου

(που τον έχω ικανό να διαβάζει το blog μου...)

Μπαμπούλη μου,

Το ξέρεις πόσο πολύ σ' αγαπώ. Φαντάσου λοιπόν σε τι σημείο με είχες φτασει για να σου ρίχνω καντίλια πρωί πρωί. Μα τι περίμενες να έκανα σάββατο 8μιση η ώρα; Να έχω βγεί και να μαζεύω χωρτα να κάνω πίτα;
Κοιμόμουν μπαμπά μου, γι' αυτό το σήκωσα στην 20η φορά που πήρες. Και κατάλαβε πως όταν παίρνεις έναν άρρωστο άνθρωπο και τον ξυπνάς δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να έχει γνώση για την θερμοκρασία του ή αν ο λαιμός του είναι χειρότερα απο χτες που τον πήρες πριν κοιμηθώεί να σιγουρευτείς πως θα σκεπαστεί με πάπλωμα.
Μπαμπά μου, 28 βαθμούς έχει σήμερα. Το ξέρω πως είμαι περιπτωσάρα που κατάφερα και αρρώστησα αλλά δεν είναι αυτός λόγος να βάλω τους φίλους μου να μου βρούν θερμάστρες (γιατι εγώ δεν κάνει να βγώ απο το σπίτι) και να παίρνεις τη διαχειρίστρια να ανοίξει τους λέβητες. Είμαι μεγάλη κοπέλα και μπορώ να κάνω μια σούπα στον εαυτό μου, δεν χρειάζεται να μου φέρεις εσύ μιας που "στον δρόμο σου ήταν" ο βόλος απο το περαία-σίνδος.

Και στην τελική αμά γουστάρω να πάω στους REM θα πάω, ντάξει;

Αυτά, φιλάκια
Η κόρη σου

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Famous blue raincoat

Τέλος εποχής. Οι πρώτες βροχές ήρθαν και μας κατσικώθηκαν, τα πάνω ντουλάπια ανοίγουν να βρούμε καμιά μακρυμάνικη και κανένα τζιν. Σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε για τις αλλαγές, στα ρούχα, στις συνήθιες, στη διάθεση...
Γιατί μπορεί εσύ να θες να διατηρήσεις το κέφι-μπρίο-χαβαλέ του μπιτσόμπαρου... αλλά άμα μου σηκωθείς πρωί πρωί και μου βγεις με το πουκάμισο με τις ορχιδέες και έξω γίνεται χαλασμός κυρίου από τη βροχή και τον αέρα το λιγότερο να πέσεις σε κατάθλιψη. Ενώ αν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος με το αδιάβροχο σου και τη χοντρή σου τη μπλουζίτσα από πάνω δε σε νοιάζει τίποτα, μη σου πω το διασκεδάζεις κιολας singing in the rain.
Είναι ένα τραγούδι που λέει "σ' αυτό το τρίο έπιασε κρύο, έπιασε κρύο, καιρός για δυο". Και όπως ξεκαθαρίζεις τι ρουχα θα κρατήσεις και τι θα ανεβάσεις στο πατάρι, έτσι θα ξεκαθαρήσεις και τους ανθρώπους που θες για τα κρύα. Αυτούς που όταν σε πιάσει κρυολόγημα θα έρθουν σπίτι σου να σε ξεχέσουν που αυτοί σου έλεγαν να βάλεις ενα κασκόλ, αλλά θα σου κάνουν και μια σούπα που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου. Δεν είναι κακό να υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι που δε μπορείς να βασιστείς και να τους έχεις μόνο για το καλοκαίρι, αρκεί να το ξέρεις.
Προμηνύεται δύσκολος χειμώνας, με κουβέρτες, επιτραπέζια και σούπες...


armia συγνώμη για το ξενέρωμα... αλλά ρε πουλάκι μου ψοφήσαμε απ' το κρύο

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

City Bike

Μέρα χωρίς αυτοκίνητο σήμερα. Σήμερα στην Αθήνα δεν γιορτάζει όμως το Μετρό.
Στη Θεσσαλονίκη τα λεωφορεία είναι δωρεάν μόνο 5 με 9 το απόγευμα που θα γίνονται οι εκδηλώσεις. Γιατί το λεωφορείο το παίρνεις μόνο για το πανηγύρι, όχι για να πας το πρωί στη δουλεία σου. Αν και στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν το πρωί, πίνουν καφέδες στη Νίκης και είναι γραφικοί γιατί στο τιμόνι του αυτοκινήτου τους δεν έχει βαθούλωμα στην κόρνα.
Για τον Βόλο δεν το συζητάμε καν για δωρεάν μεταφορές και εκδηλώσεις...
Σήμερα θα βγουν να μας πουν να πάρουμε ποδήλατα και να χρησιμοποιούμε το Μετρό. Για τα υβριδικά που πάλι αυτοκίνητα είναι ξέρουν να κάνουν ελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές, για να πάρεις όμως ποδήλατο που είναι "πράσινο" θα πληρώσεις Φ.Π.Α. γιατί είναι πολυτέλεια...
Αύριο θα πάρω πάλι το ποδήλατο να πάω σχολή. Θα φάω βρήσιμο από τους οδηγούς γιατί δεν μπορώ να πάω με 80 στη πόλη και τους εμποδίζω, θα φάω και την εξάτμιση στη μάπα αλλά θα δεν θα επιβαρύνω την ατμόσφαιρα, αφού το κάνουν τα "τσιμέντα" για μένα.
Τέλος πάντων, δεν κάνει να τσατίζομαι, κάνω ρυτίδες έκφρασης. Και στην τελικοί αυτοί είναι χοντροί με κυτταρίτιδα, ενώ εγω... δες ποδαράκι, Κουρνίκοβα!

Άσχετο: το ξέρω αλλά κάπου πρέπει να το πω. Σας παραθέτω απόσπασμα από ποίημα μιας συμπολίτισσας μου που το απήγγειλε η ίδια κατά τους εορτασμούς της γενέθλιας μέρας της Περαίας, που παίζει να είναι και συνομηλικες...
"Περαία, Περαία, είσαι τόσο ωραία..."

η φωτό είναι του
lostmodern

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Όπως μυστικά και ήσυχα...

Κάθε φορά που ένας ογκόλιθος εμποδίζει τον δρόμο μου, κάθε φορά που χάνω κάθε ελπίδα να τα καταφέρω, ο φύλακας άγγελος μου εμφανίζεται και κάνει τα πάντα να αλλάζουν.
Δεν χρειάζεται καν να του απευθυνθω, είναι εκεί πάντα να με περιφρουρεί. Να με παρακολουθεί με τόση διακριτικότητα που πάντα ξεχνάω πως είναι εκεί και ξαφνιάζομαι όταν βλέπω τα μαγικά του.
Τον είχα γνωρίσει μια φορά, όταν ήμουν πολύ μικρή. Από τότε θα έχει αλλάξει, κι εγώ ακόμα περισσότερο. Μπορεί να προσπεράσουμε ο ένας τον άλλο στο δρόμο και να μην το καταλάβουμε. Κάποια στιγμή πρόσφατα άκουσα κάποιον να φωνάξει το όνομα του και κάποιος αποκρίθηκε, αλλά δεν πρόλαβα να δω.
Να πω την αλήθεια ντρέπομαι να τον δω. Αυτός ο άνθρωπος με έχει ξελασπώσει σε τόσο ξεφτύλα καταστάσεις, αλλά τόσο "μυστικά και ήσυχα"... μη μου ταράξει τους κύκλους με τη παρουσία του. Αλήθεια ντρέπομαι, δεν ξέρω αν το αξίζω.
Θέλω πάντως κάποια στιγμή, που θα έχει περάσει λίγος χρόνος, που θα έχω αποδείξει κι εγώ στον εαυτό μου πως το αξίζω, θα πάω και θα του πω ένα μεγάλο "ευχαριστώ".

Info: Η π έφυγε απ' το σπίτι, σήμερα έδινα αλλά κοιμήθηκα, το είπα στη μαμα και με πήρε μέχρι και η γιαγιά μου να μου πει να μη το σκέφτομαι (αλήθεια, δεν το σκέφτομαι).
Ε ναι λοιπον... i'm that predictable

photo by dhammza

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Μπαξες, το νέο Beverly Hills

Ένα μπανάκι πας να κάνεις κι εσύ σαν άνθρωπος στη παραλία, να παίξεις τη ρακετούλα σου, να ρουφήξεις τον φραπεδάκο σου και κολάζεσαι! Και δεν μιλάω για τα 16χρονα - 17χρονα που λιάζουν τις τέλειες κορμάρες τους και κάνουν εμάς τα 22πουρά να τυλιγόμαστε με παρεό και καπέλα (δεν θα έρθετε στη δική μας θέση να φτάνει η κυτταρίτιδα μέχρι τον αστράγαλο; θα δειτε ρε...) μα μιλάω για την κατάσταση που επικρατεί 10-15 μέτρα πιο πέρα από το "παρά θιν' αλός", στο πάρκιν.


Και πάλι διευκρινίζω, δεν μιλάμε για βλακείες, μερσεντιές, καγιέν και τέτοια, μιλάμε για αυτοκίνητα-αυτοκίνητα. Ενδεικτικά παραθέτω: FordGT, AudiRS8, JaguarXK και αλλά. Και δεν ήρθαν μια μέρα και έφυγαν. Και αντε, ο FordGT είναι βλάκας αμερικανάκιας. Ο άλλος όμως, που πήγε και έσκασε τα ωραία του δεν-θελω-να-φανταστω-ποσα λεφτά να πάρει το εξίσου ωραίο rs8, πως με τόσο καλό γούστο πάει και διαλέγει την παραλία του μπαξε???

Κάτι πρέπει να συμβαίνει εκεί πέρα, δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά κι εμείς που να πάμε ρε παιδιά με την κυτταρίτιδα και ένα Audi80; Τέλος, είμαστε παιδιά ενός κατώτερου θεού...

Άρη, την επόμενη φορά που θα έρθεις μη τυχόν και σε δω με κάτι λιγότερο από diablo

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

Σκέφτομαι και γράφω

Σκέφτομαι και γράφω: Το αγαπημένο μου κατοικίδιο

Το αγαπημένο μου κατοικίδιο είναι η Ήρα. Η Ήρα περνάει όλη τη μέρα στον κήπο σαλιαρίζοντας με τον Λάζαρο που είναι έξω από τον κήπο, και αυτός ο έρωτας θα μείνει για πάντα πλατωνικός γιατί ο μπαμπάς δεν θα αντέξει ξανα εγκυμοσύνη της Ήρας και γιατί δεν γουστάρει να συμπεθερέψει με τον Λάζαρο. Εκτός απο το σαλιάρισμα τρώει και όταν δεν τρώει κλαίει για να της δώσουμε να φάει.
Η 'Ηρα είναι πολύ έξυπνο σκυλί, έχω την εντύπωση όμως πως είναι μόνο όταν την συμφέρει. Για παράδειγμα όταν της μιλάμε εμείς μας κλάνει ενώ αμα της πει τιποτα η μαμά τουμπεκί η Ήρα, γιατι το έχει πάρει χαμπάρι το σκυλι πως η μαμά κάνει κουμάντο στο σπίτι. Ή όταν την φωνάζεις με το όνομα της για να της δώσεις τα κόκκαλα απο το μεσιμεριανό και Εσμεράλδα να της πεις θα τσακιστεί και θα έρθει, αν όμως έχει σπάσει καμία γλάστρα κάνει τον κινέζο ή ακόμα καλύτερα, κλείνεται στο σπίτι της γιατί έχει ημικρανίες.

Λέει πως αυτό που μας διαχωρίζει απο τα ζώα είναι η ικανότητα μας να παράγουμε γνώση. Και, δεν μπορώ να πω, βλέπω καθημερινά ανθρώπους που δειψουν να μάθουν. Να μάθουν ποιό βενζινάδικο έχει πιο φτηνή βενζίνη, να μάθουν πως θα γλυτώσουν κανα χιλιάρικο απο την Εφορία, να μάθουν με ποιόν πιδιέται η δίπλα τους ή ο περιπτεράς ή το υπερβολικά ευγενικό και γλυκομίλητο αγοράκι που δουλεύει το καλοκαίρι διανομέας στο ταχυδρομείο.
Έχω μεγαλώσει, είμαι ενήλικη πλέον και έχω το δικαίωμα να ξέρω πράγματα που παλιά μου έκρυβαν, που όταν τα συζητούσαν οι "μεγάλοι" με στέλναν στο δωμάτιο μου. Το σκέφτηκα και είμαι εντάξει μ' αυτο, δεν θέλω να ξέρω. Αν δεν είναι απαραίτητο δεν θέλω. Θέλω να βλέπω τους ανθρώπους με την αφέλεια του "όλοι καλοί είναι μωρέ", και όχι έχοντας γνώση πως ο τάδε τα φοράει στην γυναίκα του και κάθε φορά πρέπει να συγκρατιέμαι παρ' όλο που θέλω να του κάνω την μούρη κρέας, αφού η γυναίκα του δεν ξέρει τίποτα, και να υποκρίνομαι κι εγώ πως όλα είναι μια χαρά.
Δεν ξέρω, ίσως είμαι ανώριμη να διαχειριστώ την γνώση, αυτό το "θείο δώρο". Αν συνεχιστεί όμως αυτή η κατάσταση θα σπάσουν τα νεύρα μου. Η Ήρα πάντως την έχει βρει τη λύση.

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Μαμά πεινάω

  • Οι γονείς που χτες φύγαν για μια βδομάδα διακοπές κορσική.
  • Το βραδυ πριν φύγουν η μαμά μου μου έλεγε πως βαριέται να ετοιμάσει τα πράγματα και ποιος σικώνεται τώρα να πάει εκει... εγω δεν μιλουσα, κι ας ξέρω πως εγώ δεν θα κάνω διακοπές φέτος αλλά θα γεμίζω ένσημα την καρτέλα μου.
  • Το σπίτι είναι άδειο, ειναι τέλειο για πάρτυ, και όλοι οι φίλοι μου έχουν εξεταστική.
  • Μέχρι και ο αδελφός μου (που απο μόνος του είναι παρτυ) έχει εξεταστική.
  • Έχω αυτοκίνητο και αντί να πλακώνομαι στις βόλτες κάθομαι σπίτι και κάνω τον κιμά γιατί η μαμά μου είπε να τον κάνω μέχρι την δευτέρα αλλιώς θα χαλάσει.
  • Οι γονείς μου τις τελευταίες 5 ωρες έχουν τα κινητά τους κλειστά και με εχει φάει η αγωνία.
  • Δεν θέλω να φαντάζομαι τι κανουν οι γονείς μου τις τελευταιες 5 (!) ωρες, αλλά απο εδώ και πέρα θα το κλείνω κι εγώ να μάθουν.
  • Πλερώνουν του κώλου τα λεφτά σ΄αυτο το ξενοδοχείο και κανείς δεν ξέρει να μιλάει αγγλικα.
  • Ναι, εφτασα στο οικτρό σημείο να δω τα μέιλ του μπαμπά μου για να βρώ το τηλέφωνο του ξενοδοχείου γιατι με εχει φάει η αγωνία.
  • Και αντε, η μαμά μου έχει εναν τόνο ευρωπαίας, ο μπαμπάς μου που είναι κατράμης; Και αμα τον περάσαν για παλαιστίνιο εξτριμιστη και τον έχουν σε καμια υπογα και τον βασανίζουν; Εχει ξαναγίνει, δεν του κάναν βέβαια κινέζικα βασανιστήρια αλλά είχε υγρασία.
  • Και η μαμα που δεν ξέρει αγγλικα (εκτος απο το how much που της είχαμε μάθει όταν παζάρευε στη φλορεντία) και δεν μπορει να συνννοηθει να βοηθήσει τον άντρα της;
  • Να συννενοηθεί δεν ξέρει, ουτε το κινητό δεν ξερει να το ανοίξει???

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Περίεργα πράγματα...

  • Χτές είδα στον ύπνο μου έναν φίλο μου που απο τότε που τον γνώρισα δεν έχει μαλλιά αλλά στον ύπνο μου είχε. Και βριζόμασταν γιατί προσπαθούσε να πείσει ο ένας τον άλλον πως ο ένας έχει μεγαλύτερες "επιτυχίες" απο τον άλλον
  • Τις προάλλες φίλη μου πηρε να παραγγείλει σε πιτσαρία και η τηλεφωνήτρια της άρχησε τις χαιρετούρες. Πήρε δε τη πρωτοβουλία να της βάλει της φίλης μου και έξτρα σκόρδο στα μακαρόνια, όπως έχει μάθει πιά πως της αρέσει. Η φίλη μου μάλλον πρέπει να το ψάξει που κάθε φορα που τηλεφωνάει σε φαγάδικα την χαιρετάν με το μικρό της.
  • Μου κλέψαν για 3η φορά το ποδήλατο ρε πουτη μου...
  • Το είπα στους γονείς μου και στο πρώτο μισάωρο με είχε πάρει ο αδελφος μου, ο θειος μου, η θεία μου, η γιαγιά μου (και ο παππούς μου αλλά δεν φορούσε το ακουστικό και θα μου εβγαζε τη ψυχή οπότε δεν μιλήσαμε) για να μου πουν να μην στενοχωριέμαι. Για τον μπαμπά μου δεν το συζητάμε.
  • Αλλά ξέρω πως γρινιάζω μόνο για να γκρινιάζω γιατί τελικά είμαι τυχερή όπως είμαι. Δεν είναι οι μικρές μου προσδοκίες που με ωθούν να βγάλω τέτοιο συμπέρασμα, είναι κάτι που δεν έπρεπε να γίνει, αλλά έγινε και τίποτα δεν θα είναι όπως πριν
Υ. Γ.: Ρε σεις εχει ερθει το καλοκαίρι, εχει μια βδομάδα που έχει ανοίξε ο "Ανεμος" κι εγώ κάθομαι και διαβάζω αντί να ρουφάω μοχίτο... κοιτάζω την φωτό απο παλιό μου ποστ και σκάω (γιατι τα πράγματα έχουν αλλάξει αλλά εγώ είχα πέσει όταν ήμουν μικρή και δεν σκαμπάζω). Έβαλα ένα τραγούδάκι να το ακούω και να ξεφεύγω

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Ώρες σελήνης

Όταν με πιάνουν οι τάσεις μου για φυγή μ' αρεσει να παίρνω τους δρόμους και να ακούω μουσική.
Από παλιά, στις αρχές της εφηβίας μου το walkman ήταν ζωτικής σημασίας για μένα, σαν το ανέκδοτο με την ξανθιά "εισπνοή - εκπνοη". Με βοηθάει να χάνομαι από τον κόσμο, να επικεντρώνομαι στον δικό μου κόσμο. Να βυθίζομαι στις σκέψεις μου απερίσπαστη. Σκέψεις που στην πρώτη ματιά φαίνονται δαιδαλώδεις, αλλά με το κλειδί της μουσικής μπορείς να διακρίνεις την οργάνωση και την δομή τους.
Έτσι πήρα τους δρόμους, σίγουρα σας έχει τύχει. Το άλλο όταν περπατάς μόνος είναι πως παρατηρείς αλλιως τα πράγματα γύρω σου. Κάποια στιγμή ενώ περπατούσα ένιωσα πως κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι η πρωταγωνίστρια μιας ταινίας. Μόνη σε έναν υγρό δρόμο με το φανάρι που αλλάζει χρώμα όπως περνάω να με λούζει.
Μέσα στις τάσεις μου για φυγή μου αρέσει τόσο πολυ η ιδέα πως κάποιος με βλέπει, κάποιος απο έναν άλλον κόσμο. Καθισμένος βαθιά σε μια βελούδινη θέση ενός παλιού κινηματογράφου να με βλέπει στο πανί, ίσως να νιώθει ότι νιώθω κι εγώ, να με καταλαβαίνει και να τον καταλαμβάνω. Κανείς άλλος δεν θα καταλάβει αυτή την ιδιόρυθμη σχέση.

Υ.Γ.: Το καινούριο cd της μποφίλιου είναι πολύ καλό τελικα... πρέπει να αρχίσω να γράφω και για άλλα πράγματα εκτός απο εμένα εδώ μέσα

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Enjoy the silence

Η ισορροπία ενός αντικειμένου εξαρτάται από το εμβαδό της βάσης του. Αυτό φυσικά και δεν ισχύει μόνο στα αντικείμενα, είναι βολικό να γενικεύω νόμους της φυσικής, απλουστεύει τη ζωή μου.
Που λέτε, ο καθένας έχει μία εικόνα που προβάλει στους άλλους, και είμαι της άποψης πως όσο πιο κοντά είναι αυτή με την εικόνα που έχει σχηματίσει ο ίδιος για τον εαυτό του και την πραγματική του εικόνα τόσο μεγαλύτερο είναι το εμβαδό. Άλλοι έχουν διαφορετική, ο καθένας λούζεται τις συνέπειες των απόψεών του.
Είναι ένα-δύο πράγματα που θα θέλαμε πάνω μας να ήταν αλλιώς. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν κολλήσει πάνω μας, στη πραγματική μας εικόνα. Το ένα σκεπτικό είναι να τα αναγνωρίσεις, να τα κάνεις οικεία στους γύρω σου, να τα ενσωματώσεις στην εικόνα που προβάλεις και έτσι από αυτή τη θέση να τα πολεμήσεις κατά μέτωπο, θέτοντας και τους άλλους ορισμένες φορές στη ζώνη του πυρός, όντες κοινωνοί, και χωρίς να ξέρεις αν τελικά θα καταφέρεις κάτι. Το άλλο είναι να τα σβήσεις από την εικόνα προς στους άλλους, ακόμα και από την εικόνα προς εσένα, να τα αφήσεις πίσω, να τα ξεχάσεις, κι αν δεν είναι αρκετό αυτό και επανέρχονται στο προσκήνιο να τα κατευνάζεις μόνος σου, ναρκώνοντας τελικά εσένα τον ίδιο.
Δεν ξέρω ποιο από τα δύο σκεπτικά είναι το πιο σωστό. Ξέρω όμως την γοητεία του να ακροπατείς και την ανάγκη της χαλάρωσης.
Για μένα βάσεις είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Βγήκα με δύο φίλους μου από το λύκειο, στον γυρισμό, όταν μας έπιασε φανάρι στη Σοφούλη έπαιζε το nightmares και ένιωσα τόσο κοντά με εμένα. Ακροπατώντας κουράστηκα, τώρα όμως μπορώ να πω τα «σ’ αγαπώ» που χρωστάω.

Το τραγούδι το χρωστάω σε έναν φίλο, όσο κι αν είχα πει πως δεν πρόκειται να την βάλω σε δικο μου blog.
Κι άλλα του χρωστάω αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης, απλά να μη νομίζει πως ξεχνάω.

Υ.Γ.: Μερικοί μερικοί έχουν προσκλήσεις για το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου και ούτε που το καταδέχονται κι εμείς τη βγάζουμε στον Βόλο... να χαζεύουμε τη θάλασσα

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

OS

Και επίσημα είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερη. Σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνω ή ο κόσμος γύρω μου αλλάζει ή εγώ βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια.
Τις προάλλες ήμουν σε ένα κουπέ στο τραίνο, ο διπλανός ζητησε την εφημερίδα μου και ξεφυλλίζοντας έπεσε στο θέμα της Γιαννάκου. Η κοπελίτσ με τα μαύρα άρχισε να την κράζει και πολυ το χάρηκε. Η αλήθεια είναι πως τον περσινό χειμόνα και το καλοκαίρι ήμουν κι εγώ στους δρόμους, κοιμήθηκα 3-4 μερες στη κατάληψη, στο μπάνιο τραγουδούσα "οε οε οε, η μαριέτα με φόρμα ριγέ" αλλά τέτοιο πράγμα ούτε στον εχθρό μου.
Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη της ασφάλειας του, την ακεραιότητα του. Όλοι έχουν την ανάγκη απο τέσσερεις τοίχους, να έχουν κάπου να ακουμπήσουν το σώμα όταν δεν τους χωράει και μόνο βάρος είναι.
Είναι δύσκολο να καταλάβει το μυαλό σου τι γίνεται στον κόσμο, να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα σου, να συλλάβει περίεργες έννοιες, μπορεί όμως να φτιάξει έναν δικό του κόσμο, να βαλει σε τάξη έναν οριοθετημένο χώρο, να εμπειστευτεί και να αφαιθεί στο σώμα.
Απο την άλλη λέει τώρα η Νας: "Το κακό μ' εμάς είναι πως αν δεν είναι όλα ιδανικά δεν μπορούμε να χαρούμε τίποτα, πρώτα κρίνουμε, αλλά αν δεν νιώσεις τη χαρά του να δίνεσαι δεν μπορείς να νιωσεις τίποτε άλλο με το να πέρνεις".

Στα λειτουργικά ο Αντωνοπουλος έλεγε τις προάλλες για την ανάγκη γυρανσης των διεργασιών, δεν γίνεται να συνεχίζουν να σε επηρεάζουν τα ίδια επ' απειρον. Σε ένα λειτουργικό σύστημα ξέρω πως να "γερνάω", στη ζωή δεν ξέρω.

Η Μαρία λέει στο ράδιο "και νομίζω ο κόσμος φτιάχτηκε για μας"

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου θυμάμαι και πως πάντα ήμουν στην καρακοσμάρα μου. Από μικρή ήμουν καλή μαθήτρια αλλά το μόνιμο παράπονο των δασκάλων μου ήταν πως "χάζευα", ήμουν επί μονίμου βάσεως αφηρημένη, έδινα αυτή την αίσθηση ακόμα και όταν μιλούσα σε κάποιον πως δεν ήμουν εκεί.
Νομίζω πως δεν το κάνω από επιλογή, αλλά δεν πιστεύω και πως με οδηγεί κάποια ανάγκη αλλά σχεδόν συνέχεια σκέφτομαι κάτι άλλο, κάνω μια μικρή ιστορία στο μυαλό μου, ένα απίθανο σενάριο και το ζω. Τόσο έντονα απορροφώμαι από την φαντασία μου που αντιδρώ και εξωτερικά. Τώρα που το σκέφτομαι να βλέπεις ένα μικρό παιδί τη μία να χαμογελάει και την άλλη να σου κάνει μορφασμούς σαν το δαιμονισμένο δεν ακούγεται και πολύ υγιές, πόσο μάλλον όταν αυτό το παιδάκι έχει γίνει 22 χρονών.
Τον τελευταίο καιρό όμως βλέπω συνέχεια κάτι που δεν έχω κάνει στο μυαλό μου αλλά έζησα.

Βλέπω την πόρτα του τραίνου να κλείνει και πιάνει μαζί της μία κλωστή από τα ρούχα μου. Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στο είδωλο πίσω από το τζάμι. Το τραίνο ξεκινάει, η κλωστή ξεχειλώνει τα ρούχα μου, εγώ μένω να κοιτάω το είδωλο. Όταν χάνεται από τα μάτια μου είμαι πια γυμνή αλλά ούτε τότε έχω φωνή να φωνάξω "σταματήστε να ανέβω". Ο σταθμός είναι άδειος, νιώθω πως ακόμα και το δέρμα μου θα ήθελε να φύγει μ' εκείνο το τραίνο και με μισεί γι' αυτό.

Η ιστορία δεν έχει τέλος, μόνο επαναλαμβάνεται συνέχεια σαν τη τιμωρία του Προμηθέα.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Και καλή εβδομάδα!

Είναι χαράματα δευτέρας και διαβάζω το μάθημα που θα δώσω σε λίγες ώρες, γιατί αν δεν φτάσουμε τελευταία στιγμή εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω. Το μάθημα το διαβάζω για 4η φορα (!) κλασική περίπτωση του "ευκολο είναι μωρε, 2 μέρες διάβασμα" που ποτέ δεν αρκούν. Από τα νεύρα που έχω από τους καφέδες βάζω το καινούργιο του haig και τραγουδάω σαν τη τρελή του φεγγαριού να μάθει όλη η πολυκατοικία πως στον 3ο αγαπάμε τον αρμένιο συνθέτη. Ως που...
Κάτι σαν να στάζει ακούγεται όταν χαμηλώνει η μουσική (αν ήταν συνεχόμενη δεν θα είχα πάρει χαμπάρι). Αρχικά σκέφτηκα πως ξέχασα την καφετιέρα, αλλά δεν είχε νερό. Σιγά μη σκάσω κι εγω, ιδέα μου θα είναι. Ως που...
Από τους πολλούς καφεδες πήγα τουαλέτα και τι να δω: στάζει ο θερμοσίφωνας! Πάνω στα ρουχα μου! Ηταν ανάγκη να πλημμυρίσω μέσα στην εξεταστική; Η αλήθεια είναι πως μύριζα μια σκουρίλα όταν λουζόμουν αλλά δεν είχα δωσει σημασία, σκέφτηκα πως το βολιώτικο νερό έτσι είναι, και που να φανταστω, το σπίτι είναι όσα και τα χρόνια φοίτησης μου (γκουχου).

Τώρα δεν μου φτάνουν τα νεύρα απο τους καφέδες, έχω και το τακ-τακ τις σταγονες στη λεκάνη. Άλλο ένα τέτοιο να συμβεί και θα μετονομάσω το blog σε "αυτά μόνο σε μένα"

(η παρέα έχει για κάποιο λόγο την πεπείθηση πως φέτος είναι η τυχερή μου χρονιά και θα σαρώσω, που και να μην ήταν)

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2008

Avant sommeil

Σου έχει τύχει να μην μπορείς να κοιμηθείς γιατί νιώθεις ένα περίεργο προαίσθημα, χωρίς καποια προφανή αιτία; Να θες τόσο πολύ να χτυπήσει το τηλέφωνο και να ακούσεις από την άλλη άκρη ενα "καλά είμαι" μόνο, και να είναι το μόνο που θα καταφέρει να σε ηρεμήσει. Να το θες τόσο πολύ, να κοιτάς το τηλέφωνο με προσήλωση και επιμονή αλλά η δύναμη της θέλησης να μη πιανει. Το τηλέφωνο να μη χτυπά από μόνο του και να καταλήγεις να το χτυπάς εσύ σουτάκια στους τοίχους. Και μετά να σκέφτεσαι "κι αν με παίρνει και το χαλασα και γι' αυτο δεν ακούγεται;"
Και να στέλνεις μήνυματα γενικά και αόριστα (μη καταλάβει ο άλλος πως είσαι ψυχ και βλέπεις οράματα) που επιδέχονται όμως απάντηση, και ο άλλος να μην απαντάει. Αφου σου είπε πως θα σε πάρει μετά, έχουν περάσει βέβαια 5 ώρες απο τότε...
Και να αρχίσεις να κάνεις σενάρια... τον απαγάγαν εξωγήινοι, τον έχει χτυπήσει στύλος της Δ.Ε.Η. στο κεφάλι όταν πήγε μόνος του στο περίπτερο να πάρει τσίχλες και αν είναι ζωντανός θα ξυπνήσει και θα έχει αμνησία και δεν θα θυμαται πως τον λένε και θα περιφέρεται μόνος αναζητόντας την ταυτότητα του. Αμνησία ξε-αμνησία το κινητό δεν το ακούει; Αλλά όταν επανακτίσει την μνήμη του δεν θα μπορώ να του πω "θα στα έλεγα εγώ να προσέχεις αλλά δεν το σηκωνες..." (αντίστοιχο του "στα ελεγα εγω").
Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάρω, μπορεί να αδειάσω το ψυγείο (που δεν εχει και πολλά), μπορεί να ακούσω 7 φορές τη δισκογραφία του φοίβου (που δεν ειναι και μεγάλη), μπορεί να κάνω απολέπιση τις πατούσες μου από το πέρα-δόθε στο σπίτι (44 τετραγωνικα) αλλά αυτόν δεν θα τον ανησυχήσω.


Στη random λίστα το winamp παίζει το ne me quitte pas
Και δεν μπορώ να βάλω και μία ηλεκτρική στις 4 να ηρεμήσω

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008

Τώρα κι αν με κάνεις πλάκα...

23:59 όπως όλες οι οικογένειες, ετσι κι εμείς κλείσαμε τα φώτα
00:01 ...τίποτα, γενική διακοπή ρεύματος

Το λάπτοπ λειτουργεί με μπαταρία. Το να μην έχουμε Περαία ρεύμα και να έχει ο Άρης στη Μηχανιώνα δεν το περίμενα... Δεν με χαλάει τόσο το οτι έχω γίνει σαν κλόουν που προσπαθώ να βαφτώ με το κερί, όσο το οτι θα μας τη λέει για τα επομενα 20 χρόνια.

Άντε καλη χρονιά!