Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Συνοχή μνήμης

Κι αν δεν γίναν τα πράγματα όπως μου έρχονται στην μνήμη;

Ήμουν εγώ ή κάποιος άλλος;

Μα και πόσο να αλλάξεις.

Μόνο που όσο ανεβαίνεις τη σπείρα αλλάζει η προοπτική

Memory coherence is an issue that affects the design of computer systems in which two or more processors or cores share a common area of memory

Με αφορμή αυτό

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012

Δε με σοκάρει πια

Βγήκε αργά τη νύχτα (μη τη δει κάνα εγγόνι της;) και πήρε τον δρόμο σταματόντας σε κάθε κάδο μήπως βρει τίποτα να περισώσει. Πήρε από εδώ κάτι ρουχαλάκια παιδικά που είχε αφήσει κάποιος στην άκρη, τα έβαλε στην τσάντα της και συνέχισε.
Κοιτούσε συνέχεια μη τυχόν περάσει κανείς, κι ήθελα να της πω "οι γνωστοί σου γιαγιά τέτοια ώρα αν δεν κοιμούνται κάνουν το ίδιο με σένα". Δεν μπορείς όμως να μη τη περιμένεις μια κάποια συστολή.

Αύριο το πρωί θα σηκωθεί, θα πλύνει τα ρουχαλάκια, θα τα σιδερώσει και θα τα πάει στη νύφη της. "Από μιας γνωστής μου το παιδί, που μεγάλωσε και δεν του κάνουν πια" θα της πει.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Darwin's Theory of Evolution

Ό,τι και να γίνει, όσο κι αν αλλάξει, θα επιβιώσουμε.

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Το πρόβλημα με το να πίνεις 3 κουβάδες καφέ το βράδυ πριν δώσεις μάθημα

Πολύ θα ήθελα να θυμάμαι τη πρώτη μου λογική σκέψη.

"It cannot be a complete coincidence that several outstanding logicians of the twentieth century found shelter in asylums at some point in their lives: Cantor, Zermelo, Gödel and Post are some."

Πολύ θα ήθελα κάποια πράγματα στη ζωή μου να δούλευαν σαν ένα σύστημα πρακτόρων, κι ας είχαν και fuzzy logic, και lineal temporal κι ό,τι θες. Πόσο μ' αρέσανε τα ντετερμινιστικά, χωρίς διλήμματα κι άλλα χαζά.

Αφού πάντα στόχος ήταν η ευτυχία

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Πάντα τέτοια!

Πριν 2-3 βδομάδες που πήγα θεσσαλονίκη πέτυχα στο ταμείο του μασούτη έναν παλιό μας γείτονα, τον κύριο Αδάμ. Ούτε που θα τον πρόσεχα αλλά κρατούσε στα χέρια του κάτι κασσέτες και σκέφτηκα "καλά, ποιός πάει και τις παίρνει ακόμα"; Όταν είδα το πρόσωπό του ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν χρόνια πριν, πράγμα δύσκολο, αφού τον άφησα 82 χρονών και τον περίμενα στα 89 τουλάχιστον με "πι".


Όταν ήμουν μικρή η φίλη μου η Στέλλα που έμενε ακριβώς δίπλα μου μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Αδάμ που έμενε ακριβώς από δίπλα της τη νύχτα σκότωνε γατιά. Οπότε κι εγώ όποτε τον έβλεπα με πήγαινε τρεις και πέντε και άλλαζα δρόμο. Αργότερα όταν το είπα στην μαμά μου μου εξήγησε πως ο Αδάμ είναι μια χαρά άνθρωπος απλά η μαμά της Στέλλας δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του... Αργότερα όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως η μαμά της Στέλλας έχει ένα θέμα γενικά και πως η μανα μου έχει ένα ταλέντο στο να διαλέγει φίλες αλλά αυτό είναι για άλλο post.
Που λέτε άρχισα να τον μιλάω όποτε τον έβλεπα. Βγήκε και πατέρας του διευθυντή της κατασκήνωσης που πήγαινα, πράγμα που δεν με χάλασε καθόλου γιατί για να προλάβεις θέση στη 2η περίοδο έπρεπε ή να έχεις γκόμενα την τηλεφωνήτρια μιας και μπλοκάρουν οι γραμμές τη πρώτη μέρα των αιτήσεων, ή να έχεις στήσει καραούλι έξω από την ΧΑΝΘ από τις 7. Κάποια στιγμή μου είχε δώσει και μια κιθάρα του για να δοκιμάσω αν μου αρέσει. Μια καλή σχέση την είχαμε.
Αργότερα εγώ έφυγα να σπουδάσω, αυτός έφυγε γιατί τόσα χρόνια χήρος βρήκε μια κυρία να της κρατάει το χεράκι, τον χάσαμε.

Μη σας τα πολυλογώ, τον χαιρέτησα μήπως και είναι όντως αυτός και έχει πάρει κάνα ελιξήριο. Με θυμότανε, παρατήρησε πως μεγάλωσα και ομόρφυνα και τι ωραία που μου φύγαν τα σπυράκια. Πώς καταλήξαμε στα παρακάτω δεν πολυθυμάμαι... Ο τύπος είχε πουλήσει το σπίτι του δίπλα μας και έμενε κέντρο με την κυρία. Δυστυχώς όμως η κυρία ήταν κοκέτα και το φορούσε το τακουνάκι της. Γιατί εκεί που πήγε να κατεβεί από το αστικό σκαλώνει το τακούνι και πάρ' την κάτω... σε 6 ώρες είχε καταλήξει.
Εν τω μεταξύ και η πρώτη του γυναίκα πάλι από ατύχημα είχε πάει... "Και τώρα τι κάνετε;" τον ρωτάω. "Ε, ασχολούμαι με κάτι χορωδίες, παίζω κιθάρα, μας έχει δείξει και η τηλεόραση!". Μένει στον γιό του αλλά θέλει να νοικιάσει μόνος. Φαντάζομαι δεν θέλει να νιώθει πως τον προσέχουν, θέλει να μείνει δραστήριος, ανεξάρτητος. Και οι δύο γυναίκες του από ατύχημα, το καταλαβαίνεις; Πως την παλεύει...



Τι να πω, πολύ φοβάμαι πως αν ήμουν στην θέση του θα ήμουν οικειοθελώς σε κάποιον οίκο ευγηρίας, να με παστώνουν στα αντικαταθλιπτικά να μη καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Αν πάντα έφτανα μέχρι τα 89.

Υ.Γ.: Όταν τα είπα στον αδερφό μου: "Μαλάκα, αυτού πρέπει να του απαγορεύσουν να φλερτάρει, θα τις ξεπαστρέψει όλες!"

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Τα κουβαδάκια μου και σ' άλλη παραλία

Αυτό ήταν, δεν θα ξανακλαφτώ για τη σχολή (σήμερα...), έχω πιο σοβαρά προβλήματα. Ρε σεις, έφυγε το καλοκαίρι!

Χτες το συνειδητοποίησα που έριξε την μπόρα. Γενικά το έχουμε πει πως από καλοκαίρι δεν έχω καταλάβει πολλά, αλλά αυτό μου ήρθε κάπως απότομο. Εγώ είχα συνηθίσει να ρίχνει πρώτα αυτές τις καλοκαιρινές βροχές. Ξέρεις τώρα, που σε πετυχαίνουν ξαφνικά στον δρόμο και καταλήγετε αγκαλιά με το γκομενάκι, να φιλιέστε στη μέση του δρόμου μούσκεμα γιατί δεν σας νοιάζει τίποτα... και άλλες αμερικανιές.

Αλλά στην παραπάνω περίπτωση δεν έκανε το ψοφόκρυο που έκανε χτες. Τι ροματζάδα να φανταστώ (γιατί από την υλοποίηση είμαστε πολύ μακριά). Χτες μόνο σπίτι και φλοκάτη και χουχούλιασμα κάτω από το πάπλωμα μπορούσα να φανταστώ. Καλό κι αυτό, αλλά δεν έχει την ανεμελιά του summertime, είναι πιο φοβαρό... δεν είμαι έτοιμη για σοβαρότητες.

Τελικά δεν με χάλασε που δεν είδα τους κολλητούς μου φέτος, που δεν κλείσαμε 10ωρα στην παραλία, που δεν κλείσαμε 48ωρα στο μπαλκόνι του Παναή. Με χάλασε που ενώ ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ήμουν τόσες μέρες με το έτερο δεν μπόρεσα να το χαρώ. Δεν μπορούσα να του πω "σε 1,5 ώρα φεύγει το φέρρυ για σποράδες, πάμε και γυρίζουμε με το βραδινό". Και θα 'θελα πολύ να μπορώ να το πω, κι ας μη το κάναμε στο τέλος. Δεν είχα την ελευθερία ούτε να το φανταστώ.

Δεν πειράζει όμως, θα έρθει το άλλο καλοκαίρι κι εγώ δεν θα έχω μεγαλώσει (παραπάνω... μην είμαι βρέφος και δεν μπορώ να πίνω), και τότε θα δείτε όλοι εσείς με τις πατουσίτσες στην άμμο και τα ηλιοβασιλέματα... Θα δείτε τι θα πάθετε!

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Μπήκε ο Σεπτέμβρης...

Και μου μπήκε τόσο άσχημα, μα τόοοσο! Από αυτή την ιστορία θα καταλήξουμε αυτοί (οι καθηγητές μου) στο χώμα κι εγώ στην φυλακή. Άλλη λύση δεν βλέπω. Διότι δεν γίνεται κύριε μου να σου αφιερώνω εξ' ολοκλήρου (κυριολεκτώ!) 2 χρόνια απ' τη ζωή μου κι εσύ να μη αναγνωρίζεις τίποτα. Αχάριστοι άνθρωποι...

Είμαι κι εγώ βέβαια... φοιτητικό σπίτι και να μην έχω κάτι σε αλκοόλ, μία μπύρα βρε αδερφέ! Μα να βγαίνουν τα αποτελέσματα κι εγώ στο ψυγείο να έχω μόνο κάτι κοκακόλες ξεχασμένες και ντοματοπολτό; Ευτυχώς που είχα ξεχάσει ένα magnum στην κατάψυξη και δεν χρειάστηκε να πάρω τους δρόμους με το νυχτικό σαν τη τρελή.


Παρεμπιπτόντως τώρα μου ήρθε η σκηνή στο "κλάμα" που βγαίνει η καβογιάννη στους δρόμους και ακούει φωνές... και πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο της Τζζζελας και γκαβώνεται.
http://www.youtube.com/watch?v=s2BfZLXs0Ps&NR=1 στο 1:00


Τουλάχιστον με την τσίτα που έχω κάθισα και τακτοποίησα ό,τι σημείωση είχα κάνει τόσα χρόνια. Φούντωσα βέβαια που έχω βγάλει τα μάτια μου αλλά και τι να κάνεις... Σε τέτοιες καταστάσεις μου βγαίνει η παστροθοδώρα που κρύβω βαθιά μέσα μου. Τόσο βαθιά που μόνο σε τέτοιες καταστάσεις μου βγαίνει.

Δεν θα το αφήσω όμως αυτό να περάσει έτσι... και θα κλάψω, και θα απειλήσω (και θα μ' ακούσουν...) και ξεφτίλα θα γίνω, αλλά το πτυχίο θα το πάρω!
...
eventually