Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Στιγμές

"... οι στιγμές που μου 'δωσες αξίζουν μια ζωή"

Όταν η Έλλη γνώρισε τον Νίκο τα πράγματα ήταν δύσκολα, ήταν φόβος και κυνηγητό και χειμώνας. Αυτοί όμως ήταν μαζί, ερωτεύτηκαν και κάναν την άνοιξη τους. Ζήσαν λίγους μήνες μαζί, μετά στιγμές. Κάνανε όνειρα, σχέδια, μαζί, αλλά ο άνθρωπος και ο θάνατος τους ήθελε χωριστά.
Έτσι η Έλλη έμεινε να συνεχίσει τα σχέδια, να παλέψει για τα όνειρα, να ζει και για τους δύο. Έμεινε να κρατάει τον Νίκο μέσα της - από εκεί δεν μπορούσε να τον βγάλει κανείς - να αντιστέκεται στην αυτοκαταστροφή του ανθρώπου, να προσπαθεί να τον κάνει καλύτερο, κι ας την πρόδωσε.


Οι κομμουνιστές δεν πιστεύουν σε παράδεισο, αλλά στο δικό μου το μυαλό την τρίτη η Έλλη και ο Νίκος μετά από 57 χρόνια είναι ξανά μαζί στον κόσμο τους.


Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Συμπτώματα: Εξεταστική

Πώς καταλαβαίνεις πως διανύεις περίοδο εξεταστικής:

  1. Το κουτακι (το μικρό) νες καφέ, που έναν χρόνο την είχε βγάλει στο ντουλάπι πίσω πίσω χωρίς να το ενοχλεί κανείς, τελείωσε κι αυτό.

  2. Το μαλλί έχει γίνει ένα ενιαίο τεράστιο ράστο από το πείραζε-πείραζε-πλέξε-άγχος.

  3. Κάνεις με άζαξ την επιφάνεια του γραφείου 2 φορές την μέρα (καλά, αυτό μπορεί να το κάνω μόνο εγώ).

  4. Ανοίγεις τον καταψύκτη σου και βρίσκεις τουλάχιστον ένα νιρβάνα οικογενειακό και 3 πυραύλους μάτζικ άλμοντ. Όταν δεν τα βρίσκεις σε πιάνει τρέμουλο, ιδρώνεις, βγαίνεις στο μπαλκόνι και βρίζεις τις γλάστρες σου.

  5. Παίρνεις γλάστρες, ό,τι βλακεία σου κατέβει. Όχι γιατί γουστάρεις το παιδί στο φυτώριο (που έχουν λυσσάξει όλες) αλλά γιατί αυτά είναι η μόνη σου επαφή με άλλη μορφή ζωής. Στο τέλος ξεραίνονται όλα κι εσύ έχεις περάσει 5 μαθήματα.

  6. Θυμάσαι ό,τι μαλακία τραγούδι είχε βγει πριν το '97, τότε που ήσουν δημοτικό και η μόνη έγνοια σου ήταν να βγεις να παίξεις με τον νίκο και τη στέλλα, να καταφέρεις να περάσεις την πίστα στο blues brothers και να χαλάσεις κανένα transformer του αδελφού σου γιατί εσένα δεν σε αφήνει να παίξεις. Το ποστάρεις στο facebook, μη χάσεις...

  7. Ελέγχεις τα μέιλ σου κάθε τέταρτο, γιατί ο καθηγητής θα βγάλει εκτός 2 κεφάλαια μισή μέρα πριν την εξέταση (πώς το θες;). Μιλάς με συμπάσχοντες στο msn και καλά για απορίες, κλαίγεστε, θέλετε να αλλάξετε σχολή αλλά το 10% έχει φτάσει στα ύψη οπότε κάθεστε και τρώτε τον Λάλη στην μάπα.

  8. Τέλος, φτάνει η μέρα την εξέτασης, ξυπνάς νωρίς να πας να πιάσεις θέση (θες και να σου κάτσει αντιγραφή... τρομάρα σου), κοιτάς στον καθρέφτη πως είσαι σαν ουρακοτάγκος, το μουστάκι κάνει τσιγκέλι και πώς να το καλύψεις, πας σχολή και βλέπεις πως όλοι είναι στα μαύρα τους τα χάλια και νιώθεις μια θεά!
Πείτε κι εσείς τα δικά σας... τι νέα?

Υ.Γ.: Ήρθα για να μείνω... βασικά ήθελα να αλλάξω το layout πριν στείλω το πόστ αλλά λέω να περάσω συναρτησιακό και μετά βλέπουμε

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Πω πω νεύρα μικρό παιδι...

Θέλω να πάω στην Θεσσαλονίκη, να κάθομαι από τις 4μιση μέχρι τη 1 στην ξαπλώστρα, να πίνω φραπέ και μπίρες (όχι ταυτόχρονα...) και να σχολιάζω μέχρι και τους κόκκους της άμμου με την παρέα. Αντ' αυτού θα καθήσω στον Βόλο, θα βλέπω την θάλασσα με το κιάλι (γιατί από όχημα δεν παίζει ούτε μίζα), θα διαβάζω μπας και περάσω κανα μάθημα, θα χάσω 3 κιλά από τον ιδρώτα (μια χαρα!), και τα σάββατα μπορεί να πηγαίνουμε και καμία Άφισσο με το κτελ.

Το καλοκαίρι με την ζέστη που βαράει δεν μπορώ ούτε να δω τα τζιν. Συνήθως την βγάζω με σορτσάκια και φούστες. Ίσως και να είναι ιδέα μου αλλά κάθε φορά που βάζω φούστα όλοι ξεσκίζονται να με εξυπηρετήσουν, να μου φερθούν ευγενικά, να μου χαμογελάσουν... Γιατί ρε λιγούρη υπάλληλε του οσε, με το τζιν δεν μπορείς να μου πεις αν έχει θέσεις με την 500;

Ναι ρε helpdesk, έχω φτάσει 6ο έτος και δεν έχω τελειώσει ακόμα, δεν μπορείς να ρωτήσεις την σχολή μου αν ειμαι ακόμα φοιτήτρια για να μη με διαγράψεις; Πρέπει να μου το πετάξεις στα μούτρα;


Λέω όταν τελειώσει όλο αυτό να κάνω ένα πάρτι, μαργαρίτες και μπαλκόνι. Όταν τελειώσει αυτό δεν θα θέλω να δω άνθρωπο από τα νεύρα μου.

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Βαλσάκι

Σήμερα το απόγευμα καθόμουν στο γραφείο μου και έλιωνα μέσα σε χαρτιά και βιβλία όταν μελωδία από ακορντεόν μπήκε στο δωμάτιο.

Ήταν κάτι πλανόδιοι από τον δρόμο, ένας με το ακορντεόν και ο άλλος με την κιθάρα. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους άκουγα. Παίζαν την μέση του δρόμου (δεν έχουμε και πολλή κίνηση) μήπως βγει κανένας οπότε με το που με είδανε σταθήκανε από κάτω και πιάσαν ένα βαλσάκι. Ήθελα μωρέ κάτι να τους δώσω, το έχω αυτό το θέμα με τους μουσικούς... Έκανα νόημα στον έναν και τους πέταξα ένα ευρώ. Ένοιωσα πολύ Μάρω Κοντού "Ελενίτσα" στο "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Δεν πήρα βέβαια πενινταράκι από τον "Αντωνάκη" βασικά γιατί είμαι πιο independent και έχω δικές μου αλλά και γιατί δεν μας βρισκόταν αντωνάκης εκείνη την ώρα...

Το όνειρο ήρθε να χαλάσει η διαχειρίστρια που ήταν κάτω στην πυλωτή και τους είπε να φύγουν. Γιατί μωρή άμουση; Τι ζόρι τραβάς; Που δεν μ' αφήνεις να παρκάρω σε άδειο χώρο στην πυλωτή; Και αν είχαμε ταράτσα ούτε να απλώσω δεν θα μ' 'αφηνες. Που και τώρα με πρήζεις για τα σεντόνια αλλά τες πα. Η Τασώ Καββαδία να πούμε...

εδώ το έχω

Κυριακή 31 Μαΐου 2009

Όχι, μπράβο σου!

Και που λέτε σε αυτή την εξόρμηση των γονέων στον εξωτικό Βόλο μιας και τους συνόδεψε και η νονά μου είπαμε να μην καθίσουμε μέσα... ξεπατωθήκαμε!

Βασικά το δικό μου ξεπάτωμα είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη γιατί πρώτη φορά η νονά στο σπίτι μου, να μην το δει μπουρδέλο τελείως, να μαζέψω και τα χαλιά να μην έχουμε και δουλειές, να πάω να πάρω και κάνα τρόφιμο να μην είμαστε “νυχτερίδες κι αράχνες καλή μου...”. Όχι ότι θα λέγανε τίποτα αλλά δεν ήθελα να έχουμε εκκρεμώτητες.

Ήρθαν την παρασκευή το βράδυ (ε, να μη σταματούσαν και λίγο Κοζάνη; στον δρόμο τους ήταν), οι γονείς κοιμηθήκαν μαζί, κι εγώ με την νονά που είχε αϋπνίες και φτάσαμε να της έχω πει το παραμικρό χαμένο επεισόδιο από την ζωή μου τα τελευταία 5 χρόνια για να ταυλιαστούμε στις 3. Την επόμενη το πρωί όμως φρεσκαδούρα όλοι τους απο τις 9! Κάναμε μια βόλτα Βόλο και κατα τις 2 είπαμε να πάμε για φαϊ Πήλιο...
Εγώ αυτοκίνητο δεν έχω αλλά έχω φίλους με αυτοκίνητα που όοοοταν αξιώνονται πάμε και καμία βόλτα. Τις περισσότερες πάμε στον Στεφανή.

- Μαμά μαμά να πάμε στον Στεφανή!
- Που είναι αυτός παιδί μου;
- Στον Άγιο Λαυρέντη
- Και θυμάσαι πως πάτε;
- Ε, σε παρακαλώ...

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω το εξής. Έχω άριστη χωροταξική αίσθηση, και όταν με πάνε κάπου δεν είμαι πρόβατο, ξέρω πού με πάνε, ειδικά αν μου αρέσει και θέλω να ξαναπάω και κάνουν και γιουβέτσι με τραγί! Επίσης ενδεικτικά να αναφέρω πως έχω κάνει “πίνδο” στη ΧΑΝΘ και είμαι κομάντο και έχω φάει τα βουνά με το κουτάλι και με ελικόπτερο να με πετάξεις και να με παρατήσεις εγώ θα ξέρω που θα είμαι. Άλλα έχω ένα μικρό πρόβλημα με τα ονόματα.

Θυμόμουν πως στρίβαμε στα Άνω Λεχώνια...

- Ρε, εδώ η ταμπέλα δεν λέει για Λαυρέντη, λέει για Γεωργιο και Βλάσσιο (έχει πολύ άγιο εκεί)
- Ναι μωρέ κοντά στον Γιώργη είναι και ο Λαυρέντης

Με τα πολλά φτάσαμε έξω από τον Αη Γιώργη, εγώ να επιμένω πως θυμάμαι την διαδρομή αλλά να μην βρίσκουμε ταμπέλα για Λαυρέντη. Πιάσαμε έναν παππού, μας είπε πως καναμε βλακεία και ο Λαυρέντης είναι από την άλλη πλαγιά, κατεβήκαμε ξανά 12 πόσα ήταν χιλιόμετρα μέχρι τα Λεχώνια και ανεβήκαμε από τον άλλο δρόμο άλλα 11 μέχρι τον Λαυρέντη...

για να φτάσουμε στην πλατεία του χωριού και να θυμηθώ πως ο Στεφανής με το τραγί που λέγαμε ήταν στον Αη Γιώργη, το πρώτο χωριό που πήγαμε! Αφού έχω και τα 2 χέρια μου και μπορώ και σας γράφω μάλλον οι γονείς με αγαπάνε πάρα πολύ. Βέβαια η ώρα είχε πάει 3, οι άλλοι πολιτισμένοι – πολιτισμένοι αλλά ως ενός ορίου, το βούλωσα και κάτσαμε εκεί. Η ταβέρνα την πλατεία του χωριού όμως ήταν όλη ρεζερβέ γιατί είχαν γάμο... τι ωραίος, θα σας τα πω άλλη φορά. Ο φάδερ βέβαια πέταξε την ιδέα να το παίξουμε καλεσμένοι να μας βγει και τσάμπα αλλά δεν πειθαμε.


Ευτυχώς να λες που ήταν ανοιχτό και ένα άλλο παραδίπλα. Ο λόγος που σας είπα για όλο το σ/κ είναι γι' αυτό το ταβερνάκι. Τι κουκλίστικο! Τι περιποίηση! Τι φαϊ! Αυτόν τον κόκκορα κρασάτο δεν θα τον ξεχάσω... Μέχρι που ξεθάρρεψα κι εγώ (λίγο) και έλεγα καλύτερα που έκανα μαλακία και ήρθαμε εδω”. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στον Λωτό (το εν λόγω ταβερνάκι) αλλά αν έχετε μόνο θετικά σχόλια παρακαλώ... αν δεν έχετε να πάτε.
Πάντως πέρα από το φαϊ... εμείς ήμασταν ήδη στου διαόλου το κέρατο, πεινούσαμε, θα μπορούσε να μας το πετάξει κι εμείς να το φάμε. Αλλά δεν ήταν το τουριστικό, και το λινό του το τραπεζομάντιλο το είχε, και το πιατάκι για την σαλάτα το είχε, και η ιδιοκτήτρια ειλικρινέστατη με τον ενικό της, να σε κάνει να νιώσεις καλά. Και όντως περάσαμε καλα... κι ας είμαι χαζή.


Μετά το φαϊ πήγαμε μία βόλτα μέχρι την πλατεία χατζίνη, που γίνονται οι συναυλίες. Τι ωραία που ήταν. Προσπάθησα να πεισω τους γονείς μου να πουλήσουν τα πάντα και να πάρουν ένα σπίτι εδώ. Η μαμά έπαιξε το χαρτι "και σε σας τι θα αφήσουμε παιδί μου;" ο μπαμπάς όμως σα να ψήθηκε...

Γιατρέ μου νιώθω ένα βάρος...

Οι γονείς και η παρέα τους φύγανε κατά τις 2 και από τότε δεν το έκλεισα το ριμάδι... ενδεικτικά αναφέρω:

  • ένα κομμάτι (μεγάλο) παστίτσιο,
  • ένα κουπάκι ζελέ που τους έκανα πριν έρθουν αλλά δεν το άγγιξε κανείς τους οπότε χέστηκα...
  • τρεις παραδοσιακές τουλούμπες Βελβεντού “Ζανδε”, γιατί οι γονείς το Θεσσαλονίκη – Βόλος το κάνουν μέσω Κοζάνης, να απολαύσουν την διαδρομή από Ελασσόνα, να σταματήσουν και Νεράιδα για καφε...
  • μισό πακετάκι πτι-μπερ σοκολάτα με μισό λίτρο χυμό πορτοκάλι,
  • και με το που τελειώσει το πόστ θα φάω κάτι κεράσια γιατί νιώθω το ζάχαρο μου να πέφτει,
και η ώρα είναι ακόμη 7, και κρατιέμαι να μην αγγίξω τον κορμό στην κατάψυξη γιατί θα τον φάω όλο και από την σοκολάτα θα είμαι σαν το σπινταρισμένο (ενώ από όλα τα άλλα...).

Η συνήθης κατάσταση στο σπίτι είναι άδεια ντουλάπια και ένας άνθρωπος που πόση φασαρία να κάνει κι αυτός μόνος, πόση φωνή να μαζέψουν τα ντουβάρια; Το έχω συνηθίσει όμως, να φτάνει 2 το βράδυ, να γυρίζω (σαν) πεινασμένος λύκος και να κουβεντιάζω με την σκέψη μου.

Ήρθε κόσμος και γέμισα και ντουλάπια και φασαρία. Έφυγε και μου μείναν τα ντουλάπια. Θα αδειάσουν κι αυτά και θα έρθω πάλι στην ισορροπία μου.


Δεν πειράζει, θα τα χάσω στην εξεταστική... ρουθούνι δεν θα μείνει

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Ζέστη...

Έχει περάσει καιρός που έκλεισα τα 23 αλλά επειδή πάντα είχα μια διαφορά φάσης... τώρα με έπιασε η κρίση ηλικίας.

Μην φαντασείτε κάτι τραγικό δηλαδή, απλά κατάλαβα πως δεν είμαι ανήλικο πια, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ τις δικαιολογίες που ειχα παλιά. Το να αργώ στα ραντεβού μου ακόμα και 5 λεπτά δεν είναι "έλα μωρέ" για τους φίλους μου που τρέχουν όλη μέρα. Τα καλοκαίρια μου είναι 1-2 βδομάδες "ελεγχόμενη ξενοιασιά" και 10 βδομάδες ζέστη, 4 τοιχοι και τρέξιμο να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε τις 2 βδομάδες.

Μη με παρεξηγείτε. Το ό,τι δεν θέλω να μεγαλώσω δεν σημαίνει πως θέλω τα πάντα να μείνουν ίδια. Ήθελα να φύγω από το σπίτι μου στα 6, όχι όοοοταν φτάσω τα 18. Θέλω να γίνω από κοριτσάκι γυναίκα, αλλά όχι και να στρώνω το κρεβάτι μου, να σιδερώνω τα ρούχα μου, να βάφομαι κάθε πρωί λες και πάω για φωτογράφηση στην vogue. Κι όμως, η καθημερινότητα και οι περιστάσεις αυτό απαιτούν. Και νιώθω πως αν δεν μεταλαχθώ θα καταλήξω σαν κάτι τραγικές φιγούρες που δεν ξέρουν που πατάν και που βρίσκονται.


Την παρασκευή περιμένω τους γονείς μου. Τι στοίχημα, όταν κάτσουμε να φάμε θα πετάξει ο μπαμπάς το κλασσικό "τα χέρια σου τα έπλυνες;" λες και είμαι 5 χρονών ρε που...
Ευτυχώς που έχω και τον μπαμπά.

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Σε κάθε σπίτι ένας τρελός...

Στην πολυκατοικία μας μένει και μία γιαγιά, όταν λέμε όμως γιαγιά εννοούμε 80 πατημένα. Είναι γενικά πολύ μορφή!

Την πρώτη φορά που την συνάντησα ήταν στο ασανσερ... αυτή το πήρε από τον 4ο και καθώς κατέβαινε την βρήκα κι εγώ στον 3ο. Με το που με είδε τρομοκρατήθηκε και πάτησε το κουμπί για τον 2ο ώστε να κατεβεί στον επόμενο όροφο. Μόλις φτάσαμε στον 2ο ακολούθησε ο διάλογος:
Εγώ: "Καληνύχτα σας"
Γιαγιά: "Α! Ελληνίδα είσαι; Αχ, κι εγώ πάτησα το 2 γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στο ασανσερ στις μέρες που ζούμε. Κι εγώ ισόγειο θα κατεβώ"
Κι έτσι αφού διαπίστωσε πως είμαι ελληνίδα και δεν έχω σκοπό να της βγάλω κάνα χρυσό δόντι μέχρι να φτάσουμε ισόγειο συνεχίσαμε.

Απόψε δεν ήθελα να γυρίσω με τίποτα σπίτι οπότε γυρνούσαμε από μπαράκι σε μπαράκι μέχρι να μας διώξουν και από το τελευταίο ανοιχτό. Κατέληξα να φτάνω έξω από το σπίτι μου με ένα μισόλιτρο γάλα για το πρωί πάλι την ώρα που βγάζει ο φούρνος από κάτω το πρώτο ψωμί. Μπαίνω στην είσοδο της πολυκατοικιας, καλώ το ασανσερ, κι εκεί που φτάνει και πάω να μπω να σου η γιαγια! 6 η ώρα το πρωί αξημέρωτα! Επειδή μάλλον κατάλαβε πως ήμουν σαν να είδα φάντασμα...
Εγω: "Καλημέρα σας, δεν περίμενα να σας δω"
Γιαγιά: "Να μωρέ, πάω στον φούρνο να πάρω ζυμάρι να κάνω πίτα. Αχ, έτσι να βγαίνετε εσείς οι νέοι και να ξενυχτάτε! Κι εμείς που λιώσαμε στην δουλειά τι καταλάβαμε; Κάθε μέρα τέτοια ώρα να γυρνάς"

Θα μας τρελάνει η γιαγιά

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Έκανε τρελό κρύο όμως εκεί κάτω

(εισαγωγή)
Σήμερα γύρισα από την μαμά πατρίδα στην μαύρη ξενιτιά. Παππού κι εγώ σ' αγαπάω αλλά έπρεπε να φύγω. Δεν με πειράζει που είσαι ευσυγκίνητος. Βασικά δεν είμαστε εμείς ευσυγκίνητοι, οι άλλοι είναι χοντρόπετσοι και δεν μας καταλαβαίνουν. Θα ντύνομαι, και θα τρώω, και μη μοιραστείς με τους φίλους μου εδώ τους φόβους σου για την "μειωμένη μου όρεξη" γιατί θα σε πάρουν κι αυτοί στο ψιλό. Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως αφού έχουμε καλό μεταβολισμό έχουμε και περισσότερες ανάγκες... Άστα παππού, τις μπουκιές μου μετράνε. Τι ήθελα και γύρισα;

Στο τραίνο καθώς ερχόμουν άκουγα ράδιο, έβλεπα τα χιονισμένα τοπία, έβριζα την υγρασία της Περαίας που εμείς δεν πιάσαμε ούτε πάνω στα αυτοκίνητα χιόνι ενώ στους Μηχανιώτες το έστρωσε.
Κάποια στιγμή εκεί που άλλαζα σταθμούς έπεσα σε ένα τραγούδι που είχα να ακούσω πολύ καιρό. Δεν είμαι και πολύ του dance... αλλά αυτό το τραγούδι είναι στο soundtrack κάποιων ημερών που έζησα. Πλέον ο χρόνος εκείνων των ημερών έχει χάσει την φυσική υπόσταση μέσα μου. Δεν είμαι σε θέση να πω ακριβώς πότε ξεκίνησε και μετά το σημερινό νιώθω πως δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Δεν εξηγείται αλλιώς η ανατριχίλα... όλα τα συναισθήματα που ήρθαν και με πνίξανε που για κάνα 3λεπτό με δυσκολία άφηνα τις ανάσες μου. Έχω μετακομίσει, έχουν περάσει τόσα χρόνια... που σε σχέση με τα 23 μου χρόνια είναι πάρα πολλά. Έχουν μετακομίσει και οι άλλοι, κανένας δεν έμεινε, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. Αλλά το ένιωσα, το είδα, με είδα να χορεύω και να είναι όπως τότε (αλλά 7 κιλά λιγότερη, όπως τώρα). Είναι ένα συρτάρι που είχα ξεχάσει, το άνοιξα και όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει.

Το συρτάρι μετά από λίγο έκλεισε, η ζωή μου συνεχίζεται και το τραίνο ήταν ακόμα πάνω στις ράγες. Τα πράγματα από τότε εξελίχθηκαν και τώρα πια το βλέπω πως όλα έγιναν προς το καλύτερο.

Γενικά για ελάχιστα πράγματα έχω μετανιώσει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω κάτι, αυτό είναι πολύ μικρό και ασήμαντο. Συνήθως είναι όταν γίνομαι ρεζίλι, αλλά κι αυτό το έχω συνηθίσει. Αλλά από εκείνες τις μέρες δεν θέλω να αλλάξω ούτε το παραμικρό. Ούτε καν τη ριγέ φούξια-μαύρη γραβάτα που τότε ήταν της μόδας... Μέχρι και τα ρεζίλια μου ήταν τέλεια!

Τουλάχιστον έχω μια περίοδο την ζωής μου για την οποία αισθάνομαι πραγματικά περήφανη και τρελά τυχερή που την έζησα όπως την έζησα στο κάθε λεπτό της. Και το συρτάρι θα είναι πάντα εκεί.


Βέβαια απορώ τι σκεφτόμουν όταν έβγαινα με αμάνικο και δερμάτινο και έξω είχε -12...
Και όταν δεν έκανα την κίνηση στο narcisse...
Και όταν έδειξα σθεναρή αντίσταση (μπράβο μου, όχι... Μπραβο μου!) στο άρωμα σου...

Καλά, άρχησα πάλι...

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Τελικά πάλι δεν κλείσαμε έγκαιρα να κάνουμε κάτι και πάλι λέγαμε να κάνουμε κάτι αλτέρνατιβ όπως να κλείσουμε σουίτα στο electra palace, να κάνουμε πριβε πάρτι με σαμπάνια Moët et Chandon, φουά γκρα και χαρτάκι και να έχουμε γύρω μας μοντέλα να τρίβονται στα αγόρια της παρέας και να ανάβουν και να σβήνουν τα πούρα τους(οι γυναίκες και η άκαπνη θα είναι πάλι οι ριγμένοι της βραδιάς...), πάλι εγώ δεν έδωσα σημασία να χαλάσω την ζαχαρένια μου γιατί πάλι ήξερα πως θα καταλήγαμε στο ό,τι κάτσει όπου κάτσει.

Προέκυψε ένα προβληματάκι με την υγεία του κολλητού την τελευταία στιγμή και την έβγαλα στο σπίτι του με την κοπέλα του και έτερη κολλητή (που μεταξύ μας, το σπίτι του καλύτερο από την κωλοσουίτα). Πιάσαμε να παίξουμε έναν μαύρο βαλέ για ζέσταμα και καταλήξαμε πριν τελειώσει η παρτίδα να προσκυνάμε από την νύστα (η μπορεί να λέγαν έτσι γιατί τους είχα ξεφτιλίσει), βάλαμε να παίζει το Open Season 2 και μέχρι το 2ο λεπτό εγώ ροχάλιζα.

Σαν βραδιά μπορεί να μην είχε την τρελή επιτυχία αλλά το πρωί της πρώτης μέρας του χρόνου ξύπνησα σε ένα κρεβάτι με άλλους 2 (ντυμένοι όλοι...) ανθρώπους που αγαπώ. Ούτως η άλλως δεν είχα όρεξη φέτος να την βγάλω όρθια σε ένα σταντ που και στο καλύτερο μαγαζί να είσαι αν είναι μαζί σου και άλλοι 10 στο ίδιο τετραγωνικό μέτρο ωραία δεν το λες, με τις γόβες μου να μη νιώθω από το γόνατο και κάτω γιατί δεν είμαι άντρας να βάζω σταράκι με κουστούμι και να είμαι κουλ. Και όλα αυτά αφού έχω περάσει 2 ώρες στους -5 περιμένοντας στην ουρά για να τους στάξω 20ευρώ για ένα ποτό αναθεμα κι αν είναι τζιν. Να έχω και τον Α. να μου λέει "μαλάκα, ξεκουμπώσου λίγο, δείξε τίποτα μπας και μας βάλει μέσα ο χιμπατζής"


Όχι, μια χαρά πέρασα.


Υ.Γ. 1: Ρε Άρη, δεν γίνεται να κάνεις δήλωση "κόβω το τσιγάρο" και με το που καθόμαστε για καφέ μου βγάζεις καπνό και φιλτράκια τα regular τα μπουριά. Ούτε "κάνω προσπάθεια".
Υ.Γ. 2: Ναι ρε! σας είδα και χτες που δεν ντύθηκα "σαν αναρχοκουμούνι". Πάλι στο interspot καταλήξαμε να καιγόμαστε στο Call of Duty