Όχι, μπράβο σου!

Και που λέτε σε αυτή την εξόρμηση των γονέων στον εξωτικό Βόλο μιας και τους συνόδεψε και η νονά μου είπαμε να μην καθίσουμε μέσα... ξεπατωθήκαμε!

Βασικά το δικό μου ξεπάτωμα είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη γιατί πρώτη φορά η νονά στο σπίτι μου, να μην το δει μπουρδέλο τελείως, να μαζέψω και τα χαλιά να μην έχουμε και δουλειές, να πάω να πάρω και κάνα τρόφιμο να μην είμαστε “νυχτερίδες κι αράχνες καλή μου...”. Όχι ότι θα λέγανε τίποτα αλλά δεν ήθελα να έχουμε εκκρεμώτητες.

Ήρθαν την παρασκευή το βράδυ (ε, να μη σταματούσαν και λίγο Κοζάνη; στον δρόμο τους ήταν), οι γονείς κοιμηθήκαν μαζί, κι εγώ με την νονά που είχε αϋπνίες και φτάσαμε να της έχω πει το παραμικρό χαμένο επεισόδιο από την ζωή μου τα τελευταία 5 χρόνια για να ταυλιαστούμε στις 3. Την επόμενη το πρωί όμως φρεσκαδούρα όλοι τους απο τις 9! Κάναμε μια βόλτα Βόλο και κατα τις 2 είπαμε να πάμε για φαϊ Πήλιο...
Εγώ αυτοκίνητο δεν έχω αλλά έχω φίλους με αυτοκίνητα που όοοοταν αξιώνονται πάμε και καμία βόλτα. Τις περισσότερες πάμε στον Στεφανή.

- Μαμά μαμά να πάμε στον Στεφανή!
- Που είναι αυτός παιδί μου;
- Στον Άγιο Λαυρέντη
- Και θυμάσαι πως πάτε;
- Ε, σε παρακαλώ...

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω το εξής. Έχω άριστη χωροταξική αίσθηση, και όταν με πάνε κάπου δεν είμαι πρόβατο, ξέρω πού με πάνε, ειδικά αν μου αρέσει και θέλω να ξαναπάω και κάνουν και γιουβέτσι με τραγί! Επίσης ενδεικτικά να αναφέρω πως έχω κάνει “πίνδο” στη ΧΑΝΘ και είμαι κομάντο και έχω φάει τα βουνά με το κουτάλι και με ελικόπτερο να με πετάξεις και να με παρατήσεις εγώ θα ξέρω που θα είμαι. Άλλα έχω ένα μικρό πρόβλημα με τα ονόματα.

Θυμόμουν πως στρίβαμε στα Άνω Λεχώνια...

- Ρε, εδώ η ταμπέλα δεν λέει για Λαυρέντη, λέει για Γεωργιο και Βλάσσιο (έχει πολύ άγιο εκεί)
- Ναι μωρέ κοντά στον Γιώργη είναι και ο Λαυρέντης

Με τα πολλά φτάσαμε έξω από τον Αη Γιώργη, εγώ να επιμένω πως θυμάμαι την διαδρομή αλλά να μην βρίσκουμε ταμπέλα για Λαυρέντη. Πιάσαμε έναν παππού, μας είπε πως καναμε βλακεία και ο Λαυρέντης είναι από την άλλη πλαγιά, κατεβήκαμε ξανά 12 πόσα ήταν χιλιόμετρα μέχρι τα Λεχώνια και ανεβήκαμε από τον άλλο δρόμο άλλα 11 μέχρι τον Λαυρέντη...

για να φτάσουμε στην πλατεία του χωριού και να θυμηθώ πως ο Στεφανής με το τραγί που λέγαμε ήταν στον Αη Γιώργη, το πρώτο χωριό που πήγαμε! Αφού έχω και τα 2 χέρια μου και μπορώ και σας γράφω μάλλον οι γονείς με αγαπάνε πάρα πολύ. Βέβαια η ώρα είχε πάει 3, οι άλλοι πολιτισμένοι – πολιτισμένοι αλλά ως ενός ορίου, το βούλωσα και κάτσαμε εκεί. Η ταβέρνα την πλατεία του χωριού όμως ήταν όλη ρεζερβέ γιατί είχαν γάμο... τι ωραίος, θα σας τα πω άλλη φορά. Ο φάδερ βέβαια πέταξε την ιδέα να το παίξουμε καλεσμένοι να μας βγει και τσάμπα αλλά δεν πειθαμε.


Ευτυχώς να λες που ήταν ανοιχτό και ένα άλλο παραδίπλα. Ο λόγος που σας είπα για όλο το σ/κ είναι γι' αυτό το ταβερνάκι. Τι κουκλίστικο! Τι περιποίηση! Τι φαϊ! Αυτόν τον κόκκορα κρασάτο δεν θα τον ξεχάσω... Μέχρι που ξεθάρρεψα κι εγώ (λίγο) και έλεγα “καλύτερα που έκανα μαλακία και ήρθαμε εδω”. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στον Λωτό (το εν λόγω ταβερνάκι) αλλά αν έχετε μόνο θετικά σχόλια παρακαλώ... αν δεν έχετε να πάτε.
Πάντως πέρα από το φαϊ... εμείς ήμασταν ήδη στου διαόλου το κέρατο, πεινούσαμε, θα μπορούσε να μας το πετάξει κι εμείς να το φάμε. Αλλά δεν ήταν το τουριστικό, και το λινό του το τραπεζομάντιλο το είχε, και το πιατάκι για την σαλάτα το είχε, και η ιδιοκτήτρια ειλικρινέστατη με τον ενικό της, να σε κάνει να νιώσεις καλά. Και όντως περάσαμε καλα... κι ας είμαι χαζή.


Μετά το φαϊ πήγαμε μία βόλτα μέχρι την πλατεία χατζίνη, που γίνονται οι συναυλίες. Τι ωραία που ήταν. Προσπάθησα να πεισω τους γονείς μου να πουλήσουν τα πάντα και να πάρουν ένα σπίτι εδώ. Η μαμά έπαιξε το χαρτι "και σε σας τι θα αφήσουμε παιδί μου;" ο μπαμπάς όμως σα να ψήθηκε...