Γιατρέ μου νιώθω ένα βάρος...

Οι γονείς και η παρέα τους φύγανε κατά τις 2 και από τότε δεν το έκλεισα το ριμάδι... ενδεικτικά αναφέρω:

• ένα κομμάτι (μεγάλο) παστίτσιο,
• ένα κουπάκι ζελέ που τους έκανα πριν έρθουν αλλά δεν το άγγιξε κανείς τους οπότε χέστηκα...
• τρεις παραδοσιακές τουλούμπες Βελβεντού “Ζανδε”, γιατί οι γονείς το Θεσσαλονίκη – Βόλος το κάνουν μέσω Κοζάνης, να απολαύσουν την διαδρομή από Ελασσόνα, να σταματήσουν και Νεράιδα για καφε...
• μισό πακετάκι πτι-μπερ σοκολάτα με μισό λίτρο χυμό πορτοκάλι,
• και με το που τελειώσει το πόστ θα φάω κάτι κεράσια γιατί νιώθω το ζάχαρο μου να πέφτει,

και η ώρα είναι ακόμη 7, και κρατιέμαι να μην αγγίξω τον κορμό στην κατάψυξη γιατί θα τον φάω όλο και από την σοκολάτα θα είμαι σαν το σπινταρισμένο (ενώ από όλα τα άλλα...).

Η συνήθης κατάσταση στο σπίτι είναι άδεια ντουλάπια και ένας άνθρωπος που πόση φασαρία να κάνει κι αυτός μόνος, πόση φωνή να μαζέψουν τα ντουβάρια; Το έχω συνηθίσει όμως, να φτάνει 2 το βράδυ, να γυρίζω (σαν) πεινασμένος λύκος και να κουβεντιάζω με την σκέψη μου.

Ήρθε κόσμος και γέμισα και ντουλάπια και φασαρία. Έφυγε και μου μείναν τα ντουλάπια. Θα αδειάσουν κι αυτά και θα έρθω πάλι στην ισορροπία μου.


Δεν πειράζει, θα τα χάσω στην εξεταστική... ρουθούνι δεν θα μείνει