Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Απόσπασμα απο ένα ημερολόγιο

"... Δεν θα μπορούσα ποτέ να ψυχολογίσω αυτούς τους ανθρώπους. Ποιός αντέχει αυτή την ευθύνη; Ποιό μυαλό μπορεί να το αντέξει; Μπορεί το δάκρυ μου να σβήσει αυτή τη φωτιά;..."


"... Όταν γυρίσω τι θα εχει μείνει; Φοβάμαι, τις προάλλες σκεφτόμουν να κάνω οικογένεια, τι θα έχω να προσφέρω σ' αυτά τα παιδιά; Ήθελα να δουν ότι έχω δει εγώ σαν παιδί κι ακόμα περισσότερα. Ήθελα να ζήσουν το βουνό, τη θάλασσα, τους ανθρώπους. Τιπορα απ' όλα αυτά δεν έχει μείνει. Σε λίγο θα έρθουν να μου πάρουν τη μήτρα.

Σήμερα πενθω, αν και ούτε αυτό δεν δικαιούμε, ούτε αυτό δεν μου 'χει μείνει."

Λένε πως ο Θεός μας άφησε το ουράνιο τόξο να ξέρουμε πως μετά τον κατακλισμό όλα γαληνεύουν. Εγώ θα κρατήσω ένα κόκκινο φεγγάρι να θυμάμαι τις μαλακίες μας.

Γειά σου Ανδρέα

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2007

Αμα συμβεί στα πέριξ

Σήμερα γύρισα λίγο αργά σπίτι, σουρτούκεψα...
Είχε φτάσει βράδυ και κοιτούσα τα ταβάνια, είχα κάνει όση δουλεία ήθελα, είχα φάει σαν το ζώο, είχα πλύνει τα πιάτα (πράγμα περίεργο αφού περιμένω συνήθως να χωνέψω... κανα 2 μέρες), είχα βάλει και μια σκούπα (μιλάμε για πολλή βαρεμάρα), δεν μου έμενε τίποτε άλλο. Τη στιγμή που ήμουν στο τσακ να βάλω πλυντήριο χτυπάει τηλέφωνο για τσίπουρα. Υπό κανονικές συνθήκες θα τους γείωνα αλλά έβλεπα τον γκρεμό μπροστά μου, πήρα την κοιλιά μου και κατηφόρισα προς το λιμάνι για νέες περιπέτειες.
Αν έτρωγα έστω και μισή καβουροδαγκάνα θα μου έβγαινε από την μύτη οπότε προτίμησα να πλακωθώ στα τσίπουρα και να αφήσω για τους άλλους το φαΐ, πράγμα που δεν θα με δείτε να κάνω συχνά. Πιάσαμε με μια φίλη μου (την Α) συζήτηση περι σχολής (σεπτέμβριος γαρ) και καταλήξαμε να μιλάμε για τις ζωές μας σε 2 χρόνια και μετά απο αυτά. Μπορείς άραγε μετά απο μία ηλικία να κάνεις τέτοιες φιλίες;
Μετα απο λίγο πήραμε τα σαρκία μας και είπαμε να πάμε για χώνεψη στο μπαράκι που δουλεύει έτερη φίλη μας (η Β), η οποία μόλις είχε γυρίσει απο Θεσσαλονίκη και απο μία ιστορική επανένωση με τον πρώτο έρωτα της και όπως αποδείχτηκε παντοτινός (με κάποια επεισόδια ενδιάμεσα) και δεν είχαμε προλάβει να την δούμε. Δεν ξέρω αν τον τελευταίο καιρό διαχειρίστηκε καλά κάποιες καταστάσεις προκειμένου να ξαναβρεθεί με τον "αγαπημένο" της, εγώ νομίζω στην θέση της σαν τα μούτρα μου θα τα έκανα, και όσο να πεις θεωρώ τα μούτρα της φίλης μου καλύτερα απο τα δικά μου. Γίνεται να μην χαρείς με την χαρά της φίλης σου; Αν την βλέπατε όμως σήμερα πως ήταν... θα λιώνατε!
Λιώσαμε κι εμείς για κανα μισάωρο και την αφήσαμε να σερβίρει μεθυσμένους, ενώ ανηφορίζαμε για το Σανταν που μας είχε καλέσει "μια παλιά ιστορια" της Α. Μετά απο λίγο ήρθε και η Β γιατι οι μεθυσμένοι δεν αντέχαν άλλο. Καταλήξαμε μεγάλη παρέα, μιλούσαμε με τύπους γνωστούς γνωστών αλλά αρκούσε μια ματιά για να λιώσουμε στο γέλιο σαν χαζογκόμενες χωρίς να μας καταλαβαίνουν οι υπόλοιποι. Κάποια στιγμή ένας κουλτουριάρης ντεμέκ ψυχολόγος πήγε να βγάλει γνωμάτευση για μένα... Ανάθεμα με κι αν έπεσε σε ένα πραγμα μέσα, όχι πως θα περίμενα να τα κατάφερνε, αλλά ρε φιλαράκι μη τη βγαίνεις στις φίλες μου πως εσύ με ξέρεις.
Έχω πολλά να θυμάμαι όταν είμαστε μακριά η μία απο την άλλη. Λόγια δεν θυμάμαι, αλλά οι αγκαλιές μας... άλλο πράμα!
Έχω δε την αίσθηση πως καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς κάποιος απο κάπου με παρακολουθούσε και χαμογελούσε, απαντόντας στα τρία παραπάνω
Σε λίγο θα πέσω στο κρεβάτι μου, δεν είναι κανείς στο σπίτι αλλά είναι έχω μιαν αγάπη μέσα μου.
Καληνύχτα... untill you're resting here with me

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Goldfish Memory

3 δευτερόλεπτα, τόσο διαρκούν τα περισσότερα πράγματα στον κόσμο μου, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω.
3 δευτερόλεπτα μπορούν να είναι αρκετά να με γεμίσουν για μια αιωνιότητα, αλλά σε αλλα τρία αυτό το συναίσθημα θα έχει χαθεί και την θέση του θα πάρει το κενό, αλλά και πάλι δεν πειράζει, αφού κι αυτό θα ξεχαστεί.
Νομίζω πως εν μέρει οι γύρω μου έχουν εναρμονιστεί με αυτό το σύστημα, αφού για ένα διάστημα με φώναζαν "Γειά, είμαι η Ντόρι!", δεν παύει όμως να είναι και ψυχοφθόρο, και τους καταλαβαίνω.
Πολλές φορές ευγνωμονώ την τύχη που μου έδωσε αυτό το χαρακτηριστικό. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κρατάνε γινάτι, κάνω μια στροφή στο βλέμμα και έχω ξεχάσει τα πάντα, ξανακοιτώ σαν να βλέπω κάτι πρώτη φορά. Δεν προλαβαίνω να θυμώσω, πριν κάνω κάτι για το οποίο ίσως μετανιώσω αργότερα έχει χαθεί ο λόγος για να το κάνω. Μπορώ να δώσ άπειρες ευκαιρίες, αρκεί να με διαχειριστείς σωστά και να με καταλάβεις.
Όταν όμως έχεις να κάνεις με ανθρώπους που δεν έχουν το ίδιο σύστημα με σενα τα πράγματα δυσκολεύουν. Όταν μαλώνεις με κάποιον περιμένει απο εσένα τουλάχιστον να προβληματιστείς, και να το δείξεις. Θέλει να το νιώσεις μέσα σου, να θυμώσεις, να αγανακτήσεις, να εκραγείς. Όταν γυρίζεις απότομα σελίδα δείχνεις στον άλλον ρηχός και αναίσθητος, ενώ μπορεί ο μέσα σου εαυτός να σχίζεται στα δύο.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να σταματήσω να στενοχωρώ άθελα μου ανθρώπους.

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2007

Όνειρο θερινής νυκτός

Εναλλακτικός τίτλος: To be or not to be χαζογκόμενα
Αν και συνεχίζω να πιστεύω πως όταν οι Αρχαίοι Έλληνες παίζαν την Αντιγόνη οι Άγγλοι ήταν πάνω στα δέντρα και τρώγαν βελανίδια α)καλός και ο Σαίξπιρ για την ώρα, β)οι σύγχρονοι Έλληνες της έχουν γαμήσει τη μάνα της Αντιγόνης, λες και δεν είχε τραβήξει αρκετά στο δράμα, και αυτή και η μάνα της.


Αλλά ξεφεύγουμε απο το θέμα μας. Απόψε πριν κοιμηθώ ακόμα ονειρεύτηκα πως ο κόσμος ήταν τέλειος, δεν υπήρχαν πρέπει και θέλω, δεν υπήρχε κάτι να τα διαχωρίσει και όλα ήταν ένα. Ένα που πραγματοποιούνταν με τη δημιουργία της παραμικρης επιθυμίας. Δεν υπήρχε πόνος ούτε δάκρυ, δεν υπήρχε πόθος.
Δεν υπήρχε σχεδον η επιθυμία, ούτε προσμονή, αυτό το "αν δεν χτυπησει το τηλέφωνο σε 2 λεπτα θα φυγει στον τοίχο" (δεν ξερω για σας, εγώ όσες φορές το εχω πει το εχω κανει). Γαμώτο, μέχρι και η κλασική συνταγή του τέλειου κόσμο καταλήγει εφιάλτης τα ζεστα βράδια του καλοκαιριου.
Δεν περίμενα να το πώ κι αυτό αλλά έχουν περάσει χρόνια με βραδια που δεν κοιμάμαι, κι ας είναι τα σεντόνια δροσερά, κι εγώ ακόμα αναρωτιέμαι το πιό χαζό μα και μοναδικό ερώτημα της υπαρξής μου "που θα βρώ την ευτυχία;"
Πραγματικά δεν ξέρω αλλά απόψε νιώθω πως είμαι κοντά στην απάντηση, συγκεκριμένα ανάμεσα σε τρία:

α) Μοναχισμός στο Θιβέτ με άλλους μοναχούς στα πορτοκαλιά, χωρίς κανείς να μιλάει ελληνικά, άρα μόνη μου. Νομίζω πως μόνο εκεί θα βρω τετοια ηρεμία.

β) 5 ντεκαπάζ το ένα πάνω στο άλλο να μη μείνει ούτε ένα εγκεφαλικό κύτταρο όρθιο, και άμα μείνει το καίμε με το κινητό στο αυτί. Η πλήρης αφασία.

γ) Μαζί σου κι όπου βγει


Γράφτηκε στις 17/8/2007
5 πρωινή

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2007

Μεγαλόχαρη με Elvis

Δεν κάθομαι να σας γράψω ολόκληρο άρθρο για να σας ενημερώσω πως σήμερα είναι δεκαπεντάυγουστος, όσο "ότι να 'ναι" και να είστε αυτό όλο και κάπου θα το πήρε το αυτί σας. Ο τόπος έχει βουίξει, ορδές ελλήνων καβάλησαν από ένα καράβι και φύγαν απο τα σπίτια τους και όσοι μείναν βρίσκονται τώρα σε όποια παραλία βρήκαν μπροστά τους.

Έτσι και οι γονείς μου τους οποιους φιλοξενώ αυτές τις μέρες μου προτείναν να πάμε για μπάνιο. Όπως τις προηγούμενες 5 φορές έτσι και σήμερα τους αρνήθηκα. Σιγά μη κάνω 1,5 ώρα στο αυτοκίνητο (συν 1,5 λογω της ημέρας) γιατι ο κύριος θέλει απο την έξω μεριά του πηλίου, και αλλη τοση για να γυρίσουμε για ένα μπάνιο... Και κάθησα σπίτι και καλά για διάβασμα.
Οι γείτονες απο τις 11 το πρωι ξεκίνησαν με Αρβανιτάκη "εκτος προγράμματος", και κατα το μεσιμεράκι Μαρίζα Κοχ με κάτι μικρασιάτικα, παράπονο δεν έχω, μές στη κουλτούρα μου ήταν, σπάγαν και πιάτα, χαμος. Με τα πολλά πολλά παράτησα την τεχνιτή νοημοσύνη που έχω βαρεθεί εδω και 4 εξεταστικές να την διαβάζω, και βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω χάζι.
Με λύπη μου κατάλαβα πως δεν μπορώ να δω το θέαμα γιατι μεσολαβούσε κάποια πολυκατοικία, αλλά πρέπει να ήταν πολύ κοντά γιατι ξεχώριζαν οι φωνές τους. Μα μου είχε κάνει εντύπωση που κάναν γλέντι τον δεκαπεντάυγουστο, αλλά σκέφτηκα θα ήταν κανενας Παναης και ξαναμπήκα να χωθώ στα βιβλία μου.
Δεν τα κατάφερα όμως να συγκεντωθώ, ειδικά όταν μετα τα ρεμπέτικα μου έβαλαν queen. Ντάαααξει, μπορεί να κουράστικαν απο τον χορό και να θέλαν να χαλαρώσουν. Άλλωστε μετά το πατατρακ που έφαγα απο ένα 6χρονο που μου έλεγε πέρσι στη κατασκήνωση πως ακούει Kiss και είχε και 2 μπλούζες τους (που τις βρήκε ο Βασιλάκης σε παιδικά νούμερα;) όλα μου φαίνονται φυσιολογικά. Μάλιστα μια βραδιά που θα κάναμε beachparty και τα παιδιά έπρεπε να έρθουν μεταμφιεσμένα, όλη η 1η σκηνή (του Βασίλη) ήρθαν μαυροντυμένοι και με ένα βαμμενο αστέρι στο μάτι... άλλο μακιγιάζ δεν διέκρινα.
Το θέμα με τους γείτονες (επιστροφή στο θέμα μας) είναι ότι δεν χαλάρωναν με τους queen αλλά συνέχισαν να χτυπιούντε με αμείωτο ενθουσιασμό. Μέτα μου βάλαν Αγγελόπουλο αξέχαστες επιτυχίες, Μπιθικότση, το soundtrack του Chicago, όταν ξεκίνησα να γράφω κάναν ένα αφιέρωμα στον Elvis και τα 30 χρόνια μακριά μας, Blues Brothers, το bella ciao που είχα να το ακούσω απο τις πορείες τον χειμώνα και τώρα "Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα".
Το κουλότερο όλων είναι πως έχει πάει 7 και έχουν κλείσει ένα 8ωρο να χτυπιούνται. Ειλικρινά θα θελά να βγω στον δρόμο, να ακούσω απο πού έρχεται η μουσική και να πάω να τους χτυπήσω να τους γνωρίσω, αν μη τι άλλο τους λες ενδιαφέροντες.

Υπο άλλες συνθήκες θα γκρινιαζα πως όσο πιο κοντά έρχονται οι σκεπές τόσο απομακρύνονται οι άνθρωποι και άλλα τέτοια αλλά έχω κέφια γιατι παίζει ωραίο τραγούδι.

Αν διαβάζει κάποιος αυτό το άρθρο και ξέρει τους γείτονες μου ας επικοινωνήσει μαζί μου. Δεν νομίζω να μπερδευτούμε, δεν υπάρχει περίπτωση να έγινε άλλο γλέντι σήμερα στην ελλάδα με τέτοια playlist

Υ.Γ.: Βατάλα αν είσαι εσύ και δεν με κάλεσες μαύρο φύδι που σε έφαγε, θα σε δείρω

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2007

Συναισθηματική Ανορεξία

Το παραπάνω είναι η αγαπημένη μου λέξη τον τελευταίο καιρό. Δεν την ακούω αλλά την βλέπω παντού γύρω μου. Ίσως υπήρχε πάντα και μπορώ να την παρατηρώ τώρα που την έχω ανάγκη κι εγώ.


Τα πάντα γύρω μου τρέχουν, τα πάντα γύρω μου λένε πως πρέπει να σταματήσω. Τόσοι άνθρωποι πώς νομίζεις πήγαν μπροστά, σκάγοντας για τον καθένα που κάποτε είχαν προσφωνήσει φίλο τους; Άκουσες κανέναν να λέει πως αναδείχτηκε γιατί είχε φίλους; Όχι, γνωριμίες είχε, απο αυτές που τις χρησιμοποιείς πατόντας πάνω τους για να ανεβείς κι αν δεν τα έχουν φτύσει από μόνες τους μέχρι το τέλος τις στέλνεις και ηρεμείς.
Κάποτε ανησυχούσαν για τους νέους και τα πρότυπα τους, τα μοντέλα που βλέπουν στα περιοδικά και τις διατροφικές τους αναταραχές. Μα όποιος κάθεται και διαβάζει περιοδικά μόδας είναι λούζερ εξ ορισμού! Βάλτε και κανα CNN να ξεστραβωθείτε. Ο ένας στα 17 του έχει δική του εταιρία και είναι στους 40 πλουριώτερους του κόσμου, ο άλλος ανεβάζει και κατεβάζει χρηματιστηριακούς δείκτες και κόβει κεφάλια σε ασία και αφρική και είναι μόλις 25 με 8 MBA, εσυ τι κάνεις;
Δεν σου λέω να μην διασκεδάζεις, βάλε στην κάβα σου ένα πρασινο johnny να κατεβάζεις άμα σε πιάνουν τα χαζα σου. Στην τελική και σεξ αμα θες να κάνεις πάρε έναν/μία συνοδο, ούτε να σκας πως να τον ρίξεις, ούτε να συνδεθεις μαζι του, ούτε να σκας αμα χωρίσετε, και προπαντός όχι υποχρεώσεις. Κι αν σου λένε πως είσαι μόνος και μίζερος σαν το σκιάχτρο, πήγαινε μπροστα στον καθρέφτη σου και θαύμασε τον όμορφο non-related εαυτό σου. Είναι ωραίο αυτό το αίσθημα, η απουσία παντός αισθήματος.



Κάτι σαν τα παραπάνω ακούει ο διαβολάκος μέσα μου και γίνεται αρνάκι. Να σου πω την αλήθεια βαρέθηκα να τρέχω σαν τον παλαβό για να κάνω τους άλλους να νιώσουν καλύτερα. Από τη μία η απόδοση μειώθηκε αφού με τον καιρό οι άνθρωποι αυξάνονταν εκθετικά, απο την άλλη θέλω να ασχοληθώ λίγο και με τον εαυτό μου, να ξεκαθαρίσω και να συνεχίσω. Ότι και να λέω όμως τους ανθρώπους που αγαπώ πραγματικά δεν μπορώ να τους ρίξω, ποτέ μου δεν τήρησα καμία δίαιτα, αλλά ποτέ μου δεν μπήκα και στην διαδικασία να κάνω.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Γειά σου ρε Γιαννάκου!

Η υπουργός μας, προκειμένου να μεταλαμπαδεύσει σωστα τη γνώση στα παιδιά της Έκτης Δημοτικού είπε μαζί με το βιβλίο της Ιστορίας να τους κοτσάρει και τα Ματωμένα Χώματα της Διδούς Σωτηρίου.

Όταν ήμανε 11 χρονών η καθηγήτρια μας μας έχε βάλει να διαβάσουμε τα Ματωμένα Χώματα και το Συννεφιάζει μέσα στα χριστούγεννα και επιστρέφοντας στο σχολείο να της έχουμε ετοιμάσει ο καθένας απο μία περίληψη.

Το αποτέλεσμα σε μενα ήταν να γυρίζει το μάτι μου όποτε γίνεται αναφορά σ' αυτό, και μιά έξωση ενός "κλασικού" βιβλίου (που για να θεωρείται κλασικό κάτι θα έχει) από τη βιβλιοθήκη μου.
Το αποτέλεσμα στα παιδιά της φετινής Έκτης Δημοτικού φοβάμαι πως θα είναι είτε παρόμοιο είτε αδιαφορία.

Κρίμα που στις πιό σημαντικές θέσεις βρίσκονται οι πιό άχριστοι άνθρωποι.
το παραπάνω απευθύνεται καί στην υπουργό και στην φιλολογο μου