"... Δεν θα μπορούσα ποτέ να ψυχολογίσω αυτούς τους ανθρώπους. Ποιός αντέχει αυτή την ευθύνη; Ποιό μυαλό μπορεί να το αντέξει; Μπορεί το δάκρυ μου να σβήσει αυτή τη φωτιά;...""... Όταν γυρίσω τι θα εχει μείνει; Φοβάμαι, τις προάλλες σκεφτόμουν να κάνω οικογένεια, τι θα έχω να προσφέρω σ' αυτά τα παιδιά; Ήθελα να δουν ότι έχω δει εγώ σαν παιδί κι ακόμα περισσότερα. Ήθελα να ζήσουν το βουνό, τη θάλασσα, τους ανθρώπους. Τιπορα απ' όλα αυτά δεν έχει μείνει. Σε λίγο θα έρθουν να μου πάρουν τη μήτρα.
Σήμερα πενθω, αν και ούτε αυτό δεν δικαιούμε, ούτε αυτό δεν μου 'χει μείνει."
Λένε πως ο Θεός μας άφησε το ουράνιο τόξο να ξέρουμε πως μετά τον κατακλισμό όλα γαληνεύουν. Εγώ θα κρατήσω ένα κόκκινο φεγγάρι να θυμάμαι τις μαλακίες μας.
Γειά σου Ανδρέα
3 σχόλια:
Huh?
Πάντως φέτος η κατάστροφη ξεπέρασε κάθε φυσιολογικό όριο.
και δε με λες, ποιος είναι ο Αντρέας; Και το αρκούδι τι θέλει στο πόστιον τούτο?
Ρε, ο αντρεας ειναι το ακρουδι...
μη τον κοιτάς ετσι, ειναι γνωστή ατραξιον.
Απλά ειναι συνδιασμένος με όσα νιωθω τώρα πως έχω χάσει
Δημοσίευση σχολίου