Μεγαλόχαρη με Elvis

Δεν κάθομαι να σας γράψω ολόκληρο άρθρο για να σας ενημερώσω πως σήμερα είναι δεκαπεντάυγουστος, όσο "ότι να 'ναι" και να είστε αυτό όλο και κάπου θα το πήρε το αυτί σας. Ο τόπος έχει βουίξει, ορδές ελλήνων καβάλησαν από ένα καράβι και φύγαν απο τα σπίτια τους και όσοι μείναν βρίσκονται τώρα σε όποια παραλία βρήκαν μπροστά τους.

Έτσι και οι γονείς μου τους οποιους φιλοξενώ αυτές τις μέρες μου προτείναν να πάμε για μπάνιο. Όπως τις προηγούμενες 5 φορές έτσι και σήμερα τους αρνήθηκα. Σιγά μη κάνω 1,5 ώρα στο αυτοκίνητο (συν 1,5 λογω της ημέρας) γιατι ο κύριος θέλει απο την έξω μεριά του πηλίου, και αλλη τοση για να γυρίσουμε για ένα μπάνιο... Και κάθησα σπίτι και καλά για διάβασμα.

Οι γείτονες απο τις 11 το πρωι ξεκίνησαν με Αρβανιτάκη "εκτος προγράμματος", και κατα το μεσιμεράκι Μαρίζα Κοχ με κάτι μικρασιάτικα, παράπονο δεν έχω, μές στη κουλτούρα μου ήταν, σπάγαν και πιάτα, χαμος. Με τα πολλά πολλά παράτησα την τεχνιτή νοημοσύνη που έχω βαρεθεί εδω και 4 εξεταστικές να την διαβάζω, και βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω χάζι.

Με λύπη μου κατάλαβα πως δεν μπορώ να δω το θέαμα γιατι μεσολαβούσε κάποια πολυκατοικία, αλλά πρέπει να ήταν πολύ κοντά γιατι ξεχώριζαν οι φωνές τους. Μα μου είχε κάνει εντύπωση που κάναν γλέντι τον δεκαπεντάυγουστο, αλλά σκέφτηκα θα ήταν κανενας Παναης και ξαναμπήκα να χωθώ στα βιβλία μου.

Δεν τα κατάφερα όμως να συγκεντωθώ, ειδικά όταν μετα τα ρεμπέτικα μου έβαλαν queen. Ντάαααξει, μπορεί να κουράστικαν απο τον χορό και να θέλαν να χαλαρώσουν. Άλλωστε μετά το πατατρακ που έφαγα απο ένα 6χρονο που μου έλεγε πέρσι στη κατασκήνωση πως ακούει Kiss και είχε και 2 μπλούζες τους (που τις βρήκε ο Βασιλάκης σε παιδικά νούμερα;) όλα μου φαίνονται φυσιολογικά. Μάλιστα μια βραδιά που θα κάναμε beachparty και τα παιδιά έπρεπε να έρθουν μεταμφιεσμένα, όλη η 1η σκηνή (του Βασίλη) ήρθαν μαυροντυμένοι και με ένα βαμμενο αστέρι στο μάτι... άλλο μακιγιάζ δεν διέκρινα.

Το θέμα με τους γείτονες (επιστροφή στο θέμα μας) είναι ότι δεν χαλάρωναν με τους queen αλλά συνέχισαν να χτυπιούντε με αμείωτο ενθουσιασμό. Μέτα μου βάλαν Αγγελόπουλο αξέχαστες επιτυχίες, Μπιθικότση, το soundtrack του Chicago, όταν ξεκίνησα να γράφω κάναν ένα αφιέρωμα στον Elvis και τα 30 χρόνια μακριά μας, Blues Brothers, το bella ciao που είχα να το ακούσω απο τις πορείες τον χειμώνα και τώρα "Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα".

Το κουλότερο όλων είναι πως έχει πάει 7 και έχουν κλείσει ένα 8ωρο να χτυπιούνται. Ειλικρινά θα θελά να βγω στον δρόμο, να ακούσω απο πού έρχεται η μουσική και να πάω να τους χτυπήσω να τους γνωρίσω, αν μη τι άλλο τους λες ενδιαφέροντες.

Υπο άλλες συνθήκες θα γκρινιαζα πως όσο πιο κοντά έρχονται οι σκεπές τόσο απομακρύνονται οι άνθρωποι και άλλα τέτοια αλλά έχω κέφια γιατι παίζει ωραίο τραγούδι.

Αν διαβάζει κάποιος αυτό το άρθρο και ξέρει τους γείτονες μου ας επικοινωνήσει μαζί μου. Δεν νομίζω να μπερδευτούμε, δεν υπάρχει περίπτωση να έγινε άλλο γλέντι σήμερα στην ελλάδα με τέτοια playlist

Υ.Γ.: Βατάλα αν είσαι εσύ και δεν με κάλεσες μαύρο φύδι που σε έφαγε, θα σε δείρω