Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2007

Είμαι σαχλοκουδούνα και γουστάρω τη ζωή μου!

Αυτές τις μέρες ρουφάω απο παντού οτιδήποτε. Συλλέγω εικόνες, ήχους, μυρωδιές, ότι μπορώ κάνω. Ζω μία περίοδο υπερευφορίας, αλλά όσο δέχομαι τόσο σκέφτομαι το μετά και αποταμιεύω.

Όσο μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις λιγοστεύει ο χρόνος, απαραίτητος παράγοντας για τις διαπροσωπικές σχέσεις, απαραίτητος παράγοντας για την επιβίωση μου. Αυτές τις άγιες μέρες είπα κι εγώ να αφιερώσω χρόνο σε κάποια πρόσωπα που παραμέλησα και μου χάρισαν και πάλι απλόχερα αγάπη. Το ξέρω πως ακούγονται τόσο κοινότυπα αυτά που λέω αλλά είναι αλήθεια!
Ποτέ δεν ένιωσα πιεσμένη να περάσω καλά τα χριστούγεννα, είμαι ο ορισμός του "ρουντολφ το ελαφάκι". Αλλά δεν φταίω μόνο εγώ γι' αυτό, να φανταστείτε μέχρι και τον Άρη, που του ζητάς τσίχλα και σου γκρινιάζει λες και του παίρνεις το ένα νεφρό, τον έπιασε το πνέυμα. Πήγαμε τις προάλλες σινεμά και πήρε το combo jumbo με μεγάλη cocacola και μεγάλο popcorn και τα μοιράστηκε μαζί μου! Με τέτοια θαύματα γύρω σου καθημερινά πως να μη πιστέψεις. Βέβαια σε λίγο που θα πάμε σπίτι του και έψησε 2 τυροπιτάκια και έκλεισε το δαχτυλο του στην πόρτα (εργατικό ατύχημα) θα μας φάει στην μίρλα που εμείς είμαστε αρτιμελείς και δεν καταλαβαίνουμε τον πόνο του αλλα δεν πειράζει.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως θα ήθελα να ήμουν ο Άγιος Βασίλης, όχι χοντρή κοκκινοσκουφίτσα βεβαια... απλά να μπορώ να κάνω τρελά πράγματα. Θα ήθελα φέτος να έβρισκαν όλοι οι άντρες φίλοι μου απο μια γκόμενα για παράδειγμα να μη με πρήζουν. Το προσπάθησα βέβαια τις τελευταίες μέρες, αλλά αφού είδα και απόειδα με τους κλασσικούς τρόπους πλέον ελπίζω σε ένα θαύμα. Τώρα που το σκέφτομαι μόνο ο Άρης γκρινιάζει για γκόμενα αλλά το κάνει τόσο έντονα που είχα την εντύπωση πως το κάνουν όλοι μαζί.
Άγιος Βασίλης θα ήθελα να ήμουν και σήμερα το μεσιμέρι που προσπαθούσα απο τις 2 να ξυπνήσω τον αδελφό μου να πάμε να πάρουμε ένα ριμαδοδώρο στην μανούλα που μας αγαπάει, μας πονάει και μας έκανε κουκλιά ακαταμάχητα, και όταν τα κατάφερα στις 4μιση κατάλαβα πως όλα είχαν κλείσει. Ευτυχώς ήταν ανοιχτή μια φίλη της μαμάς μου. Είχε πάει η ίδια πιο πρίν να πάρει κατι σκουλαρίκια για μια θεία μου και μου είπε η πωλήτρια ποιά της είχαν αρέσει. Είναι μετά να μη νιώθεις τυχερή στις γιορτές;
Λοιπόν, ήρθε η ώρα να ντυθώ και να στολιστώ η λατέρνα. Τώρα που το σκέφτομαι απορώ πως κάνουμε ακόμα παρέα τον Άρη... αλλά τον αγαπάμε!

Love is in the air!!!

Υ.Γ.: Δεν θέλω σχόλια για την μουτσούρα, αν το έκανε ένα 8χρονο θα το βρίσκατε χαριτωμένο. Ναι, το παραδέχομαι, δεν έχω εξελιχθεί απο τότε, σε αυτόν τον τομέα τουλάχιστον

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Τρικάβαλο στον μονόδρομο

Σήμερα ξύπνησα απο τις 7, πράγμα πολύ οδυνηρό για μένα. Ντύθηκα βιαστικά και κατέβηκα να φύγω σαν το πρόβατο για τη σφαγή. Καθώς ξεκλείδωνα το ποδήλατο βλέπω μια κυρία πανω σε ενα παπί με ένα μικρό μπροστά και ένα πίσω, φορτωμένα με τις τσάντες τους τις σχολικές, να τρίβει μέσα στον μονόδρομο.
Το σίγουρο είναι πως με το που βλέπουμε κάποιον να κάνει κάτι που νομικά ή ηθικά για μας δεν στέκει το κατακρίνουμε. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε κι εμείς να μπαίνουμε σε μονόδρομο, να παρκάρουμε πάνω σε διαβάσεις, να λέμε ένα μικρό τόσο δά ψεματάκι, να πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε, να παραβαίνουμε τις αρχές μας θα έχουμε πολύ σοβαρό λόγο και οι άλλοι απλά δεν θα μας καταλαβαίνουν.
Ανέβηκα στο ποδήλατο και ξεκίνησα, ψιχάλιζε, κοκάλιασαν και τα χέρια μου που δεν είχα γάντια, στο ράδιο έπαιζε "θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι..." κι εγώ έβριζα την μοίρα μου και ήμουν στο τσακ να στρίψω πάνω και να γυρίσω σπίτι.
Δεν γουστάρω ρε παιδί μου στην τελική να έχω ευθύνες, θα τις αποποιηθώ να τελειώνουμε. Θα γυρίσω σπίτι, θα κλειστώ στο καβούκι, θα κουκουλωθώ με την κουβέρτα και θα αράξω κι εγω. Βέβαια το βράδυ που θα έχει τελειώσει η μέρα θα νιώσω πολύ ασχημα για ότι έχω χάσει, τόσο που ίσως ούτε αυριο βρω την δύναμη να βγώ έξω στο κρύο.