Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2007

Τρικάβαλο στον μονόδρομο

Σήμερα ξύπνησα απο τις 7, πράγμα πολύ οδυνηρό για μένα. Ντύθηκα βιαστικά και κατέβηκα να φύγω σαν το πρόβατο για τη σφαγή. Καθώς ξεκλείδωνα το ποδήλατο βλέπω μια κυρία πανω σε ενα παπί με ένα μικρό μπροστά και ένα πίσω, φορτωμένα με τις τσάντες τους τις σχολικές, να τρίβει μέσα στον μονόδρομο.
Το σίγουρο είναι πως με το που βλέπουμε κάποιον να κάνει κάτι που νομικά ή ηθικά για μας δεν στέκει το κατακρίνουμε. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε κι εμείς να μπαίνουμε σε μονόδρομο, να παρκάρουμε πάνω σε διαβάσεις, να λέμε ένα μικρό τόσο δά ψεματάκι, να πληγώνουμε αυτούς που αγαπάμε, να παραβαίνουμε τις αρχές μας θα έχουμε πολύ σοβαρό λόγο και οι άλλοι απλά δεν θα μας καταλαβαίνουν.
Ανέβηκα στο ποδήλατο και ξεκίνησα, ψιχάλιζε, κοκάλιασαν και τα χέρια μου που δεν είχα γάντια, στο ράδιο έπαιζε "θα κάτσω σπίτι, θα αράξω σπίτι..." κι εγώ έβριζα την μοίρα μου και ήμουν στο τσακ να στρίψω πάνω και να γυρίσω σπίτι.
Δεν γουστάρω ρε παιδί μου στην τελική να έχω ευθύνες, θα τις αποποιηθώ να τελειώνουμε. Θα γυρίσω σπίτι, θα κλειστώ στο καβούκι, θα κουκουλωθώ με την κουβέρτα και θα αράξω κι εγω. Βέβαια το βράδυ που θα έχει τελειώσει η μέρα θα νιώσω πολύ ασχημα για ότι έχω χάσει, τόσο που ίσως ούτε αυριο βρω την δύναμη να βγώ έξω στο κρύο.

2 σχόλια:

Doctor RZ είπε...

Μια χαρά είναι το κρύο. Κι η νύχτα επίσης. Σε κρατάνε ξύπνια όταν ζορίζουν τα πράγματα. Τα υπόλοιπα είναι για τους άλλους, τους πολλούς. Αυτούς που πάντα "έχουν κάποιο σοβαρό λόγο και οι άλλοι απλά δεν τους καταλαβαίνουν".

dunno είπε...

Ευτυχισμένα Χριστουγεννα!!!