Καθρέφτες

Τις προάλλες που λέτε βγήκα για καφέ με φίλη. Αν οι γύρω δεν ήταν τόσο διακριτικοί θα έλεγαν πως οι γκόμενες είχαν βγάλει τα φτυάρια τα καλα... κακόβουλοι άνθρωποι. Έχοντας πλήρη επίγνωση όταν θάβω δηλώνω πως ήταν περισσότερο ξέσπασμα παρά κακία. Ήταν η έκφραση μιας αγανάκτησης, γιατί δεν είμαστε αληθινοί.

Είναι μεγάλη η κουβέντα της ειλικρίνειας, αλλά το περιορίσαμε στις διανθρωπικές σχέσεις να μη μας πάρει το ξημέρωμα.

Από την στιγμή που αρχίζουμε να μιλάμε μας προτρέπουν να λέμε την αλήθεια. Νωρίτερα όμως, απο τα πρώτα ερεθίσματα μας απο το περιβάλλον καταλαβαίνουμε πως οι γονείς μας ζουν σε ένα μέρος γεμάτο κομπλεξισμούς και δεικτικότητα απο το άγνωστο. Εδώ αυτοί που είναι μεγάλοι και πάλι φοβούνται να δείξουν τους πραγματικούς τους εαυτούς απο φόβο μη δεν αρέσουν στους άλλους, μαλάκες είμαστε εμείς να λέμε την αλήθεια;

Έτσι μεγαλώνοντας διαμορφώνουμε μιαν εικόνα αρεστη. Μετά καταλαβαίνουμε πως ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά γούστα, έτσι κι εμείς διαμορφώνουμε πολλές εικόνες, μία για τον καθένα. Και όσο περισσότερους βάζουμε στον περίγυρο μας πόσες περισσότερες οι εικόνες. Κι έρχεται μία στιγμή που έχουμε χάσει τον μπούσουλα, φοβόμαστε ανα πάσα στιγμή μη αποκαλυφθούμε. Κυρίως, έχουμε χάσει το πατρόν, τον εαυτό μας.

Όλα αυτά τα είπα στην φίλη μου με αφορμη τη τσατίλα της για έτερη φίλη μου μας έχει κάνει τα νεύρα κρόσια. Όχι πως την βοήθησαν να ηρεμήσει, αφού παραδεχτήκαμε πως ουσιαστικά είναι στο χέρι καθενός να ορίσει κάποια πράγματα.

Όταν τελείωσα το σχολείο ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για μένα. Είχα τελειώσει με την εφηβεία μου, είχα διαλέξει ποια θέλω να είμαι, είχα περάσει 800χμ μακρυά απο την πόλη μου, ήμουν ελεύθερη. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά τώρα συζητόντας με φίλους που διαλεξα να κρατήσω απο το σχολείο το βλέπω πιό καθαρά. Σ' αυτή την ευαίσθητη ηλικία έχεις τον κάθε... να σε περνάει κάθε μέρα απο έλεγχο, πως ντύνεσαι, πως μιλάς, με ποιόν ήσουν το σάββατο. Δεν ξέρω αν το είχαν και άλλοι, αλλά σε εμάς πρέπει να έπεφτε πολύ φακέλωμα. Ήμασταν αρκετά μεγάλο σχολείο ωστε να μη ξέρει ο ένας τον άλλον καλα, και αρκετά μικρό ωστε να βγαίνει παράρτημα για τον καθένα. Εγώ πέρασα αναίμακτα σε σχέση με άλλους, και απ' ότι ακούω όσοι έχουν μείνει στην πόλη συνεχίζουν να αλληλοσχολιάζονται λες και δεν υπάρχει αλλος κόσμος.

Έτσι αλλάζοντας τελείως περιβάλλον είχα την ευκαιρία να δείξω το αυτούσιο χωρίς παρασιτα και θόρυβο. Αν δεν σου δοθεί τέτοια ευκαιρία, μπορείς να ζεις αυτή την κατάσταση για πάντα; Να μην υπάρχει ένας άνθρωπος πάνω στην γη που να ξέρει ποιός αληθινά είσαι; Που να μην χρειάζεται να του κρύψεις τίποτα απολύτως;

Κι αν εγώ καταλάβω πως μου πασάρεις κάτι ψεύτικο πρέπει να συνεχίζω να το δεχομαι γιατι αν το πω θα σου ανατρέψω την κοσμοθεωρία ή να στο πω και να σου δωσω την ευκαιρία να χτίσεις απ' την αρχή; Δεν λέω να έχεις το κάθε τι τούμπανο, αλλά μπορείς χωρίς να υπάρχει έστω ένας;