Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Παρακολουθόντας το δελτίο καιρού

Σήμερα είπα να ξυπνήσω νωρίς να κάνω τις δουλειές μου πριν με πιάσει ζέστη. Όταν λέμε πρωί εννοούμε 4 (!). Και πάλι όμως από τις 10 οι συνθήκες δεν ήταν υποφερτές, έτσι αποφάσισα να συνεχίσω σε χώρο με κλιματισμό.
Καθ' οδόν για τον "πολιτισμό" παραλίγο να πιαστώ στα χέρια με έναν μπάρμπα, προσπαθούσε να με πείσει πως αυτός είχε προτεραιότητα γιατι ήταν με μηχανάκι κι εγω με ποδήλατο, που δεν έκανα και τίποτα η δόλια, ακίνητη ήμουν και περιμενα το φανάρι. Δεν θα καθόμουν να τον ακούσω αλλά κι εκείνο το φανάρι δεν έλεγε να ανάψει να φύγουμε...
Έτσι τσαμπουκαλεμμένο που τον είδα σκέφτηκα να του απαντήσω "που να είχες και Hummer ρε φιλε..." και την επόμενη στιγμή σκέφτηκα πως δεν αποκλείεται να ήθελε, όπως και πολλοί άλλοι, και αν δεν ήταν το ακριβό αυτοκίνητο και η ακριβή τιμή της βενζίνης θα το είχαν πάρει. Αναρωτιέμαι αν μπορεί κανείς να βγει απο τον εαυτό του και να δει από λίγο πιο μακρυά τα πράγματα.
Τι αποτέλεσμα θα είχε άλλο ένα Hummer στον Βόλο, την Ελλάδα, την Γη, ο άνθρωπος την μόστρα του θέλει να κάνει.

Τι αποτέλεσμα θα έχει η απώλεια μερικών ακόμα στρεμμάτων δασικής έκτασης στο Πήλιο, την Ελλάδα, τη Γη, ο άνθρωπος ένα εξωχικό είπε να κάνει.
Δε λέω, μπορεί ο άνθρωπος το εξωχικό στα παιδιά του να ήθελε να τα γράψει. Θα μπορούσε όμως να τους γράψει κάτι καλύτερο...

Αναρωτιέμαι, αν ρωτούσαμε τώρα έναν, ακόμα και στην δική μου ηλικία τη φρέσκια που δεν θυμάται πολλά και δεν εχει αξίες, αν θα ήθελε ένα εξωχικό και το φετινό καλοκαίρι ή τα παλιά καλοκαίρια και camping στον Αρμενιστή, τι θα διάλεγε;

Χτες έπρεπε να με βλέπατε, 1 το μεσιμερι, να γυρνάω σπίτι με το ποδήλατο, τα έχει τόση ζεστη που αναγκάστηκα να φορέσω το καπέλο μου "μόλις γύρισα από ψάρεμα" στιλ, και να έχω όλους τους παππούδες απο τα καφενία να με ρωτάνε "to skiathos???".
Ε ρε και να ήμουν εκεί τωρα...

Υ.Γ.: Ελπίζω στη βροχή, για όλους

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2007

... κι εμείς συνεχίζουμε

Έχω καιρό να γράψω, αλλά και η κατάσταση δεν βοηθάει πολύ.

Διόρθωση: "βοηθούσε" είναι το σωστό.
Έχει πέσει πολύ δουλειά αλλά εξετάζοντας το στο τέλος της μέρας με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα! Στη παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρει τόσο το αποτέλεσμα, η μάλλον δεν με πτοεί τόσο η αποτυχία, γιατί δουλεύω και κουράζομαι κι επιτέλους έχω έναν λόγο κι εγώ να γκρινιάζω όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι γύρω μου.
Το κακό είναι πως αυτή η δημιουργικότητα την στιγμή που τη βιώνεις είναι τόσο κουραστική, και πολλές φορές ψυχοφθόρα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θέλω να πάρω μιάν ανάσα, μικρή, δευτερολέπτων. Αλλά για να την πάρω αυτή πρέπει να βρω τον άνθρωπο που την ίδια στιγμή νιώθει ανάλογα, να ντυθώ να πάω να τον βρω, ε και τι, θα κάνω τόσο κόπο για να φύγω; θα καθίσουμε κάνα μισάωρο... παραπάνω δεν έχει, ίσα να πάρεις και να δώσεις συναισθήματα στο πόδι.
Κάποια στιγμή, όπως κατέβαινα, πέρασα από την λαϊκή και είχε κάτι όμορφες τριανταφυλλιές! Παράτησα και δουλειές και όλα και πήρα μια, την ανέβασα στο σπίτι και την χάζευα. Οι μέρες περνούσαν και την είχα σαν τα μάτια μου, αλλά αυτή αντί να πάρει τα πάνω της πέθαινε μέρα με τη μέρα. Η μαμά μου (ναι, την παίρνω ακόμα να μου πει τι να κάνω σε θέματα σπιτιού) μου έλεγε να μην ανησυχώ και πως είναι μέχρι να συνηθίσει τον κόσμο εκτός θερμοκηπίου, αλλά όσο περνούσε ο καιρός απογοητευόμουν περισσότερο.
Είχε πέσει και το τελευταίο φύλλο όταν την παράτησα στην άκρη του μπαλκονιού με επόμενη στάση τον κάδο απορριμάτων. Την ξέχασα εκεί, πράγμα μη απίθανο για μένα αλλά σωτήριο για την τριανταφυλλιά! Την είχα τόσο του πεταματού που ενώ είχε κλείσει καμιά βδομάδα απότιστη ούτε που πρόσεξα τα καινούρια καταπράσινα φύλλα και το πρώτο της "δικό της" μπουμπούκι.

Σήμερα η τριανταφυλλιά μου άνθισε, δεν της έδωσα τίποτα αλλά αυτή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου.
Και στην τελική αυτή έβγαλε μίνι-καύσωνα χωρίς νερό και άνθισε, εγώ δεν θα ανθίσω;

Υ.Γ.: Δεν θα περάσει ένας μήνας; Τότε αρχίζουν τα γλέντια!

Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Η αόρατη ανάγκη της συναισθηματικής ροής

... τί είπε τώρα ο άνθρωπος


Σήμερα ήρθαν οι γονείς μου στο σπίτι μου. Έφτασε 12μιση και ακούγονται ακόμα φωνές, δεν είναι από τους διπλανούς ούτε από τον δρόμο, είναι μέσα στο σπίτι μου αυτές οι φωνές. Σε λίγο θα κοιμηθώ και θα ακούγονται ακόμα. Και το καλύτερο, όταν θα ανοίξω αύριο τα βλέφαρά μου θα έχω έναν λόγο να σηκωθώ.
Δεν είναι και πολύ παράλογο να καταφέρνεις να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου όταν περιβάλλεσαι από άλλους. Όλα γύρω σου μοιάζουν σαν μια αόρατη κουβέρτα που σε τυλίγει, οι κουβέντες που αιωρούνται σε νανουρίζουν. Δεν απέχει και πολύ το σκηνικό με την βρεφική σου ηλικία, τότε που όλα ήταν μαμ, κακά και νάνι.
Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοιο περιβάλλον παραδέχομαι την ανάγκη μου αυτή, να υπάρχει μια κίνηση συναισθημάτων, ακόμα και όταν εγώ νιώθω στείρα από δαύτα, να το μυρίζω στον αέρα. Όταν επιστρέφω στην πραγματικότητα μου, στο άδειο μου σπίτι, που δεν χωράνε εκεί αδυναμίες, θάβω τις ανάγκες μου αυτές. Μόνο καμιά νύχτα που πνίγομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ, όταν όλα έχουν σωπάσει πια, πάω και βάζω το πλυντήριο, παίρνω και μια κουβέρτα και κουλουριάζομαι. Αυτές τις νύχτες ένα τόσο κρύο πλάσμα από λαμαρίνα με παίρνει αγκαλιά και με νανουρίζει με αυτό το μονότονο τραγούδι.

Δεν είμαι πυροβολημένη, ζω μια πραγματική ζωη
Υ.Γ.: Όλα αυτά τα παραπάνω για τους γονείς μου ισχύουν μέχρι να αρχίσουν τα κουλά τους, να πάρω ανάποδες και να χαιρετιώμαστε στην πόρτα.

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2007

Το κράνος σώζει (γενικώς και αορίστως)

Ευχάριστη στιγμή την ημέρας:

Κόψαν κλήση στον Ψωμιάδη. Δεν ξέρω τις απόψεις σας για τον νομάρχη αλλά τουλάχιστον σαν συχνά προβαλλόμενος από τα ΜΜΕ καλό θα ήταν όχι να δίνει το καλό παράδειγμα, αλλά αν μη τι άλλο να τηρεί τους νόμους, και ειδικά αυτούς που έχουν να κάνουν με ασφάλεια. Άντε γιατί αν δεν γινόταν ήμουν έτοιμη να καταγγείλω τροχονόμους για παράληψη καθηκόντων.
Σήμερα η μέρα ήταν όμορφη με τα όλα της, η τουλάχιστον με όσα πιστεύω πως αξίζει να κρατήσω. Αρχίζω να νιώθω πως ο εαυτός μου επιβεβαιώνεται, δεν είναι ανάγκη να είναι όλα σοβαρά και φιλοσοφημένα, δεν γίνεται να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά και να προβληματιζόμαστε, κάποια πρέπει απλά να τα αφήνεις.
Δεν γίνεται να σε επιρεάζει το οτιδήποτε, να τα αντιμετωπίζεις όπως ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και ρουφάει από παντού. Κάποτε λειτουργούσα έτσι, έπαιρνα από όλα, και πάντα με την αφέλεια του παιδιού, που δεν έχει υστεροβουλία μέσα του, ούτε μπορεί να φανταστεί πως υπάρχει κακόβουλο έξω του. Δεν είχα άμυνες και μολύνθηκα. Δεν μπορώ να είμαι παιδί πια. Τώρα έχω άμυνες, αυτές μπορούν να διατηρούν το παιδί μέσα μου και να το δίνω εκεί που κρίνω. Έμαθα κι εγώ να βάζω κράνος
Πάνω έγραψα "κάποτε", κι εκείνη την στιγμή αντήχησε όλο το δωμάτιο. Βαριά κουβέντα.

Όσο όμως γέρνουν τα βλέφαρα, μέσα μου ακούγεται μια γλυκιά κουβέντα που άκουσα σήμερα, ίσως δεν είχε τόση σημασία αλλά για μένα έχει, ταξίδεψε πολύ για να έρθει μέχρι εδώ και απόψε θα την κοιμήσω στο κρεβάτι μου. Δεν ακούγεται στο δωμάτιο όπως πριν, ίσα που ψιθυρίζεται πίσω από το αυτί μου.

Κυριακή 10 Ιουνίου 2007

Εκτός πορείας

Το ξέρω πως ο άξονας του παρόντος blog είναι οι σκέψεις πριν τον ύπνο, αλλά τον τελευταίο καιρό μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν τα κάτα τη διάρκεια του ύπνου. Χτες το βράδυ είδα πως έπινα καφέ με την Νικολακοπούλου, ενώ στην παρέα ήταν και η Πατουλίδου και η κυρία Κάλλια, η μαμά της φίλης μου της Στέλλας. Προχτές δε είδα πως είχα κερδίσει 200.000 ευρώ, πόσο ρεκόρ για το τζόκερ... αλλά δεν πήγα να παίξω, θα πάω αύριο.
Το καλοκαίρι έχω πει πολλές φορές πως είναι η εποχή μου. Το μυαλό μου ταξιδεύει, κάνω μεγάλες προσπάθειες να το συγκρατήσω αλλά στον ύπνο μου προφανώς ξεσαλώνει...

Προχτές άγγλοι ποδηλάτες διαδήλωσαν για τα δικαιώματα τους να χρησιμοποιούν το ποδήλατο για την μετακίνηση τους στη πόλη με ασφάλεια και σεβασμό από τους οδηγούς. Έτσι μαζεύτηκαν 700-900 άνθρωποι, καβάλα στα ποδήλατα τους, γυμνοί (μάλλον αυτό πονούσε...) και κάναν την βόλτα τους. Και όλα αυτά στο Λονδίνο, εμείς τι να πούμε για δικαιώματα;
Κι εκεί που έβλεπα τους άσπρους αγγλικούς κώλους έπεσα σε μία ενδιαφέρουσα σελίδα. Διαφήμιζε μια εταιρία που φτιάχνει παπούτσια από οργανικό βαμβάκι, μπαμπού, PET, ανακυκλωμένα λάστιχα αυτοκινήτου, κόλλα με βάση νερό, φελλό, φυσικό καουτσούκ και τσουβάλι. Και αν δεν ενθουσιαστήκατε από τα παραπάνω (όπως κάθε νορμάλ άνθρωπος) θα ενθουσιαστείτε από τα σχέδια. Καλά, μερικά είναι λίγο τσιμπημένα, αλλά έχει και εκπτώσεις. Εμένα πάντως μου άρεσε ένα ζευγάρι αλλά μέχρι να βρω τα 63,60 euros θα κάνω λίγη υπομονή.

Αύριο θα ξυπνήσω νωρίς, θα πιω έναν καφέ στα γρήγορα, θα πάρω το ποδήλατο μου και θα κατεβώ κι εγώ στη σχολή διαδηλώνοντας για το δικαίωμα μου να έχω εξεταστική όποτε θέλω. Μα μου την βάλαν καλοκαιριάτικα; Πώς να συμμαζέψω το μυαλό μου; Πάμε ένα στοίχημα πως πάλι θα έχει μία πανέμορφη μέρα που θα με ξεμυαλίσει; Εγώ είμαι σίγουρη. Όπως εκείνο το πρωί στην Αγριά

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2007

Volver

Όταν τα δύσκολα έρχονται... εγώ φεύγω.
Ήταν πολλά μαζεμένα, λίγο η δουλειά που όσο τελειώνουν οι μέρες πιέζει, λίγο η άνοιξη που έχει πιάσει τους γύρω μου και δεν βοηθάει καθόλου η διάθεση αυτή στο να περιοριστώ, και τέλος πως νομίζω πως δεν θα πάθουν και τίποτα να χαθώ για λίγες μέρες από όλους και όλα.
Έτσι αποφάσισα να έρθω στην μαγευτική Περαία, εκεί που πάντα έχει φαΐ, ένα ζεστό χαμόγελο μαμάς, αυτοκίνητο για βόλτες και μηδαμινό άγχος. Οι οιωνοι χτες ήταν τέλειοι, γιουβαρλάκια, αγκαλιές κι ένα ζεστό κρεβάτι. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να λέω "τι ωραίο πράμα που ειναι ο ύπνος..."και ξεράθηκα.
Κοιμόμουν τόσο βαθιά που δεν άκουσα ούτε τη βροχή που δεν σταμάτησε όλο το βράδυ, ούτε τις βροντές που ξύπνησαν τους γονείς μου. Το μόνο που μου έλεγε πως έγινε της κακομοίρας ήταν το υπόγειο, είχε τραβήξει νερά από τους δίπλα. Βασικά ακόμα βγάζει... οι διπλανόι δεν ψήθηκαν να πάρουν την αντλία μας να τα βγάλουν, παίζει να την είδαν πισίνα για τα παιδια. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορείς να πεις πως μεταδίδω είδηση κάτω από αντίξοες συνθήκες (αν ήξερε ο φάδερ πως έχω ανοιχτό υπολογιστή μες στα νερά θα με κρεμούσε ανάποδα).
Ουσιαστικά μπορείς να πεις πως σήμερα επικρατούσε ένας χαμός. Δεν ξέρω αν η υπόλοιπη ζωή μου είναι τόσο χαώδης, που φτάνω σε σημείο στο τέλος της μέρας να λέω πως είμαι τόσο τυχερή που την έζησα κι αυτή, γιατί την έζησα με ανθρώπους μου με κοιτάν στα μάτια και μ' αγαπάν, με την ζεστασιά ενός σπιτιού που μόνο οι άνθρωποι μπορούν να αποπνεύσουν, και με το πιο χαζό σκυλί του κόσμου που σε πάει βόλτα (δεν το πας) και σε τσαλαβουτάει μες στα νερά.
Είμαι νέα, ονειροπαρμένη αντικομφορμίστρια, που δεν μπορεί να ξεφύγει από το στερεότυπο, και δεν την πειράζει να σου πω. Ναι, θέλω να έχω ένα σπίτι με κήπο, με έναν χωματόδρομο μπροστά που εκεί θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου, κι ας είναι να βάζω πλυντήριο κάθε 3 μέρες. Θέλω να ζω σε ένα περιβάλλον (με τη ευρύτερη και μη έννοια) που να χαρακτηρίζεται από ηρεμία, σταθερότητα και ομορφιά. Να έχω έναν σύντροφο στη ζωή μου να αντιμετωπίζουμε μαζί τις άσχημες στιγμές χωρίς να φοβόμαστε την αλήθεια.

Απλά αν γίνεται να μένουμε κοντά σε θάλασσα, να έχω ένα σερφ, τίποτα παραπάνω, να το παίρνω και όποτε θέλω να κάνω καμιά βόλτα

Κυριακή 3 Ιουνίου 2007

Summer is my season

Πάλι εδώ στο τέλος της μέρας, με ένα κερί να καίει, ένα φεγγάρι τεράστιο έξω και την krall να παίζει east of the sun and west of the moon!
Το καλοκαίρι είναι η εποχή μου αναμφισβήτητα. Ξεκίνησα τη μέρα μου κάνοντας πράγματα που θα με έκαναν το απόγευμα να νιώθω πως αξίζω την απόλαυση. Αλλά όταν ήρθε το βράδυ... εκεί ήταν η αποθέωση!
Το ξέρω πως πρέπει να αφιερώσω ίδιο χώρο στο post για τις ώρες αλλά δεν κάθομαι βραδιάτικα να σας γράψω για το διάβασμά μου, το απόγευμα όμως... ναι! Που λέτε μισή ώρα κάθισα μπροστά στην τηλεόραση και χόρτασα αυτοκίνητο και χώματα με το rally acropolis, όμορφα πράματα, μετά είδα και έναν φίλο που είχα να τον δω μέρες και μου θύμισε τι σημαίνει 178h και χαρήκαμε όλοι μαζι! Ότι και να λέω όμως τίποτα δεν επισκιάζει τα mojito μέσα στη θάλασσα, στον "άνεμο". Το βάθος η cesaria και ο teofilo να μου λενε "Munda ta mudà..."
Η ζωή το καλοκαίρι είναι ένα mojito κι αυτό μέσα ή δίπλα στη θάλασσα, γεμάτο χυμούς, γλύκα, και μία τόσο όμορφη ζάλη. Το πού δεν μας απασχολεί, το πόσο όμως παίζει έναν ρόλο. Το βλέπεις γλυκό και αθώο αλλά αν το παρακάνεις κι αυτό μπορεί να σου φέρει πονοκέφαλο.


Είμαι ένα αδηφάγο μωρό που θέλει να ξεζουμίσει το καλοκαίρι... θα καταφέρει να σηκωθεί όμως αύριο το πρωί;

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Το πάθος δεν χάνεται

Απλά μεταλλάσσεται, όταν το αποδεχτείς νιώθεις πολύ καλύτερα.

Οκ, συνήθως το αποδέχεσαι όταν έχει γίνει αυτή η μετάλλαξη και καρπώνεσαι τα αποτελέσματα και την επόμενη φορά που θα έρθεις αντιμέτωπος με κάτι ανάλογο πάλι δεν θα είσαι έτοιμος να το αποδεχτείς, αλλά δε πειράζει...
Σήμερα κάποιοι την μέρα την είδαν αφιερωμένη στην Αμαλία, εγώ μόνο ακουστά έχω οπότε το θεώρησα λίγο ασέβεια να γραψω γι' αυτή μόνο και μόνο επειδή γράφουν και οι άλλοι. Όταν το νιώσω θα της κάνω την ανάλογη μνεία.
Άλλοι, μεταξύ των οποίων και εγώ, είδαν την μέρα την πρώτη του καλοκαιριού. Μπάνιο δεν έκανα, ακόμα, αλλά έκανα πολλά που θα ήθελα να χαρακτήριζαν το φετινό μου καλοκαίρι. Είναι όμορφο να ορίζεις εσύ πως θα είναι η χαρά σου, τα απρόοπτα είναι πάντα όμορφα αλλά τα διεκδικούμενα στην παρούσα φάση τα βλέπω ακόμα καλύτερα.
Ένας φίλος μου, ο Γιώργος, είχε ψάξει πολύ τι συμβαίνει με την διάθεση του ανθρώπου, εκείνος προσωπικά έπρεπε να το κάνει για να επιβιώσει, εγώ πάλι τον παρακολουθούσα από μενα από θέση ασφαλείας (δεν μπορούσα να βρεθώ τη δική του) αλλά με ενδιαφέρον,για κάτι τέτοιες στιγμές που μου χρειάζονται. Που λέτε μου είχε πει πως η διάθεσή μας είναι μια ημιτονοειδής καμπύλη, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο το πλάτος και η συχνότητα αλλά ισχύει για όλους. Και ισχύει και για άλλα πράγματα που διέπουν την ζωή μας.

Ο χειμώνας ήταν μια κοιλάδα που έπρεπε να περάσουμε για να μας αξίζει το καλοκαίρι.

Το πάθος αποζητάει μια κοιλάδα για να μεταλλαχθεί και να έρθει φρέσκο και δριμύτερο.

Ίσως όλη η ζωή της Αμαλίας να ήταν μια κοιλάδα, με λίγες διακυμάνσεις, ίσως τώρα να ζει εκεί την αιχμή της.


Υ.Γ.: Μη με ρωτάτε πως συνδιάστηκαν Αμαλία, πάθος και εποχές, τέτοιες ασυνάρτητες σκέψεις κάνω πριν κοιμηθώ και έχω αποκτήσει προβλήματα ύπνου

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Το πρώτο post πάντα πονάει

Καινουριο blog. Η εύκολη λύση για τους περισσότερους είναι η αυτοσύσταση, εγώ επειδή δεν έχω ιδέα για το τι θα προκύψει δεν μπορώ να καταλάβω πού το βρίσκουν το ευκολο αυτοί οι άνθρωποι...
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι πολύ έυκολος άνθρωπος στον ύπνο, οι σκέψεις μου είναι συνήθως ανούσιες, συχνά δεν συνδέονται μεταξύ τους αλλά στο συνολο τους δημιουργούν κάτι που σε κάνει να λες "αν δεν νύσταζα τόσο πολυ θα σηκωνόμουν να το γραψω... καληνύχτα"
Και στην τελική πρέπει να είναι όλα με το label του σοβαρού και φιλοσοφημένου; Έκανα πολύ καιρο να το αποδεχτώ
Όσο λοιπον καταπολεμώ την αυπνία μου...