Το κράνος σώζει (γενικώς και αορίστως)

Ευχάριστη στιγμή την ημέρας:

Κόψαν κλήση στον Ψωμιάδη. Δεν ξέρω τις απόψεις σας για τον νομάρχη αλλά τουλάχιστον σαν συχνά προβαλλόμενος από τα ΜΜΕ καλό θα ήταν όχι να δίνει το καλό παράδειγμα, αλλά αν μη τι άλλο να τηρεί τους νόμους, και ειδικά αυτούς που έχουν να κάνουν με ασφάλεια. Άντε γιατί αν δεν γινόταν ήμουν έτοιμη να καταγγείλω τροχονόμους για παράληψη καθηκόντων.

Σήμερα η μέρα ήταν όμορφη με τα όλα της, η τουλάχιστον με όσα πιστεύω πως αξίζει να κρατήσω. Αρχίζω να νιώθω πως ο εαυτός μου επιβεβαιώνεται, δεν είναι ανάγκη να είναι όλα σοβαρά και φιλοσοφημένα, δεν γίνεται να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά και να προβληματιζόμαστε, κάποια πρέπει απλά να τα αφήνεις.

Δεν γίνεται να σε επιρεάζει το οτιδήποτε, να τα αντιμετωπίζεις όπως ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο και ρουφάει από παντού. Κάποτε λειτουργούσα έτσι, έπαιρνα από όλα, και πάντα με την αφέλεια του παιδιού, που δεν έχει υστεροβουλία μέσα του, ούτε μπορεί να φανταστεί πως υπάρχει κακόβουλο έξω του. Δεν είχα άμυνες και μολύνθηκα. Δεν μπορώ να είμαι παιδί πια. Τώρα έχω άμυνες, αυτές μπορούν να διατηρούν το παιδί μέσα μου και να το δίνω εκεί που κρίνω. Έμαθα κι εγώ να βάζω κράνος

Πάνω έγραψα "κάποτε", κι εκείνη την στιγμή αντήχησε όλο το δωμάτιο. Βαριά κουβέντα.

Όσο όμως γέρνουν τα βλέφαρα, μέσα μου ακούγεται μια γλυκιά κουβέντα που άκουσα σήμερα, ίσως δεν είχε τόση σημασία αλλά για μένα έχει, ταξίδεψε πολύ για να έρθει μέχρι εδώ και απόψε θα την κοιμήσω στο κρεβάτι μου. Δεν ακούγεται στο δωμάτιο όπως πριν, ίσα που ψιθυρίζεται πίσω από το αυτί μου.