Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2007

Φεύγω

Τη πέμπτη θα πάω στο χωριό μου, ο μπαμπάς βέβαια γκρίνιαξε γιατί "ποτέ δεν θα παρατούσες τις παρέες σου να πας στη Καρδίτσα, ενώ στης μάνας σου... τρέχοντας", αλλά το έχω ανάγκη να βρεθώ σε ένα μέρος που να μην χρειάζεται να σκέφτομαι για το παραμικρό.

Το χωριό μου είναι από τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο, όχι γιατι είναι κοντά στη Δαδιά, όχι γιατι το "ποταμι" ειναι πανέμορφο, ούτε κάν για τα βυζαντινά τείχη στο Διδυμότειχο, κυρίως γιατι εκεί ζουν ο πάποζ'μ και η γιαγιακούδα μου. Είναι δύο άνθρωποι που χαίρομαι που υπάρχουν στον κόσμο, πόσο μάλλον που είναι οικογένεια μου και με αγαπάν. Σίγουρα θα το έχετε πάθει κι εσείς με ανθρώπους, αυτό το "love is in the air", το να δέχεσαι και να δίνεις άπειρη αγάπη και να συμβαίνει απο μόνο του. Μπροστά στο σπίτι έχουν ένα περιβόλι, μέχρι και το χώμα αγαπάνε, το νιώθεις.
Θα σκάσω μύτη το μεσιμέρι και η γιαγιά θα τσιρίζει, άσχετα αν της το έχω πει εδώ και 2 βδομάδες πως θα πάω. Ο παππούς θα ανοίξει κρασί να πιούμε "τώρα που ήρθε το κορίτσι" (ακόμα μαλώνουμε με τον αδελφό μου ποιον αγαπάν περισσότερο). Απο τον παππού και την γιαγιά έχω μάθει πολλά όπως:
α) να κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες γιατι τις είχα σπάσει και ο παππούς πάντα βαριόταν να τις φτιάξει
β) όταν κάνουμε μικίκια με τη γιαγιά να ειδοποιούμε την πυροσβεστική γιατι αν εγώ είμαι επιρρεπής στα ατυχήματα μια φορά η γιαγιά είναι 40 (πρέπει να είναι κάτι γονιδιακό)
γ) γιατί να πικρίζουμε το στόμα μας με μπύρα στο φαγητό όταν υπάρχει το ημίγλυκο; μπορεί να πινουμε ένα ποτήρι κάθε χριστούγεννα και πάσχα (ο παππούς, γιατι εγω... )αλλά το έχουμε φιλοσοφήσει το πράγμα
δ) δεν υπάρχει τραγουδιστής σαν τον Αηδονίδη, τελος
ε) πως απελευθερώθηκε το Διδυμότειχο απο τους Γερμανούς (για τους γνωστούς μου που παραπονιούνται πως λέω συνέχεια τις ίδιες ιστορίες και έχουν βαρεθεί... δεν έχετε γνωρίσει τη γιαγιά Ανθούλα να καταλάβετε απο επανάληψη...)
Ο παππούς και η γιαγιά είναι για μένα η επιστροφή. Έχει αλλάξει ο κόσμος, και έχουν προχωρίσει και αυτοί (η γιαγια ξέρει τί σημαίνει GMO...) αλλά κάποια πράγματα μένουν για πάντα γλυκά, από τότε που με πρωτοείδανε στην αγκαλιά της μαμάς μέχρι τώρα που έχω γίνει κοτζαμ γαϊδούρα. Δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ένα "κατι" όταν ανοίγω ένα μπουκάλι με σάλτσα της γιαγιάς. Είναι το "καθρεφτάκι στο κλουβί του κόσμου".
Υ.Γ.: Μπορώ να λέω με τις ώρες ιστορίες με παππου-γιαγιά αλλά προτιμώ να σας διηγηθώ τις νέες περιπέτειες όταν επιστρέψω... Η φωτογραφία που βάσω δεν είναι αντιπροσωπευτική, ήταν αρχή σεζον και δεν είχε πολλά ο κήπος, τώρα να δειτε τι θα γίνεται.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

Να και κάτι ευχάριστο της Κυριακής

Έγιναν οι εκλογες, βγήκαν τα αποτελέσματα, το αν άλλαξε κάτι θα φανεί στην πορεία. Τελικά πήγα και ψήφισα κάτι που θα μου επιτρέψει να κοιμηθώ ήσυχα, χωρίς φωνές συνείδησης του στιλ "τι βλακας που είμαι", ούτε επισκέψεις προγόνων... γιατι τα είχαμε κι αυτα.


Τη κυριακή το βράδυ η μισή ελλάδα ξενυχτούσε να δει αν θα έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση και η άλλη μισή αφού είδε τα exit-polls έβαλε μπασκετ να δει αν θα το παρει η Ρωσία. Κάποιος άλλος έριξε φόλα στον Λάζαρο.

Ο Λάζαρος ήταν ένα αδέσποτο κουτάβι που περιπλανιόταν στην γειτονιά μας. Κάποια στιγμή άρχισε η διπλανή μας η Αγγέλα να του αφήνει λίγη τροφή μπροστα στην πόρτα, μετά έβαζε και ο πατέρας μου, μετά και ο άλλος διπλανος... και φτασαμε σε σημείο ο Λάζαρος να κοντεύει να γίνει πιο χοντός και απο τη δικιά μας (πιστεψτε με, ειναι πολύ δύσκολο ενα σκυλι να είναι πιο χοντρο απο την Ήρα). Πλέον έχει και δικό του σπίτι και είναι δικό μας παιδί.
Ο δρόμος που μένουμε είναι ένα αδιέξοδο περίπου 50 μέτρα. Ο Λάζαρος είχε αναλάβει χρέη παρκαδόρου, σε υποδεχόταν στην αρχή του δρόμου, σε συνόδευε μέχρι την θέση σταθμευσης και σε περιμενε μπροστά στη πόρτα του αυτοκινήτου για κανένα πεταχτό χάδι. Αν κάποιος εκτός γειτονιάς δεν πρόσεχε τη πινακίδα "αδιέξοδο" ή δεν ήταν απο τους VIP επισκέπτες (αυτούς που εχει μάθει πλέον) τον γαύγιζε μέχρι να πάρει αναστροφή και να φύγει.
Τον λέγαμε Λάζαρο γιατι όταν ήταν κουτάβι (ποπο, περασαν 6 χρόνια...) κάποιος του είχε ρίξει φόλα αλλα τον προλάβαν και την γλίτωσε. Χτες μάλλον καποιος είπε να θυμηθεί τα παλιά.
Ήταν 10 το βράδυ και η μαμα είχε πιάσει να κάνει ραβανί για την κόρη της να παν τα φαρμάκια κάτω, όταν είδαμε τον Λαζαρούκο να πηγαίνει σαν μαστούρι και να τρέμει. Ο μπαμπάς πήρε τον γιατρό μας που μας έστειλε σε μία που διανυκτέρευε κυριακή βράδυ μες στις εκλογές η κοπέλα... αλλα κι αυτή ήταν μακριά. Μας ρώτησε αν στεκεται ακόμα στα πόδια του και μας είπε να του κάνουμε ενεση 2 ατροπίνες και να τον φέρουμε. Μέχρι να τις βρω εγώ (ευτυχώς είχαμε στο σπιτι για την δικιά μας), να βρω και σύριγγα ο καημένος είχε σωριαστεί. Μέχρι να πάει 2 και να είμαστε σίγουροι πως διεφυγε τον κίνδυνο δεν μπορούσα να ηρεμίσω, ένιωθα πως έφταιγα που δεν εκανα πιο γρήγορα.
Πρώτη φορά ήμουν μπροστά σε τέτοιο θέαμα, είναι ο πιό επόδυνος τρόπος να σκοτώσεις. Απορώ τι σόι άνθρωπος θα μπορούσε να το κάνει. Κάποια στιγμή σκέφτηκα πως το έκανε επίτηδες εκείνη τη μέρα γιατι δεν θα βρίσκαμε γιατρο.

Ο Λαζαρουκος τελικά τη γλίτωσε, σήμερα ξεκίνησε και να γαυγίζει κιόλας. Βέβαια η γειτονιά του έδωσε μία βδομάδα άδεια αναρωτική αλλά αυτός τρώγεται να αναλάβει πάλι καθήκοντα παρκαδόρου. Ο μπαμπάς λέει και ξαναλέει πως το σκυλί ήξερε στα δύσκολα να πάει σ' αυτούς που τον αγαπάνε και πως αν χωνόταν σε τίποτα θάμνους θα τον κλαίγαμε τώρα. Δεν ξέρω αν τον έκοψε τόσο (αν δεν το λεγαμε Λαζαρο θα τον λέγαμε Ρανταπλάν) ή αν ήταν απο ένστικτο. Γενικά είναι λίγο γκάου σαν σκύλος αλλά τον αγαπάμε.

Σκεφτόμουν να βάλω κάποια ανάλογη φωτογραφία ως συνήθως αλλά το θέαμα ήταν το χειρότερο που έχω δει και θεώρησα καλό να μην αναπαράγω. Προτίμησα να βάλω μία της τώρα καλύτερης κατάστασης του.
Υ.Γ.: Η φωτό του προηγούμενου post είναι του David Lanham, αν θέλετε δείτε τη σελίδα με τα έργα του http://www.dlanham.com
Και ένα μύνημα για το τέλος: Λιβ Λαζαρους αλόουν γιου αντε μη πώ τώρα!!

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Είναι νωρίς ακόμη

Έχουν περάσει δύο βδομάδες από τότε που έχω να γράψω εδώ. Όχι πως δεν έχουν συμβεί γεγονότα στο μεσοδιάστημα... πήρε φωτιά ο κώλος μας, προκηρύχθηκαν εκλογές, ξεκίνησε η εξεταστική, χώρισε η Έλενα. Για προσωπικούς και μή λόγους πιο πολύ σκοτίζομαι για τον χωρισμό της φίλης μου παρά για τον "προεκλογικό αγώνα".


Πιο πολύ όμως με έτσουξε που τελειώνει το καλοκαίρι και τα ψέματα τελειώνουν μαζί. Ήθελα η πρώτη μου σεπτεμβριανή ανάρτηση να ήταν η κριτική ενός δίσκου που με συντρόφευσε όλο το καλοκαίρι, αλλά επειδή αυτό το λέω 1ο μέρες τώρα και με τη δουλειά που έχω το βλέπω να γίνεται οκτωβριανή η κριτική είπα να ξεκινήσω παραθέτοντας απλές σκέψεις πριν με πάρει ο ύπνος.

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του "τέρμα το διάλειμμα, τα κεφάλια μέσα". Αυτή η έσωστρέφεια είναι όμως το αναγκαίο μετά το ξεσάλωμα τριών μηνών. Πρέπει να κάνεις τις μοναχικές βόλτες, να στοιχίσεις τα ηλιοβασιλέματα με το βήμα σου, να τα πάρεις απ' τα μάτια και να τα βάλεις πιο μέσα, γιατί έρχεται κρύο και θα τα κάψει. Είναι ο μήνας που μαζεύεις τα φρούτα και τα αποξηραίνεις να έχεις να φας τον χειμώνα "να μη πάθεις σκορβούτο" (η μόνιμη φράση της μαμάς μου μετά το "τί εφαγες σήμερα").
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας του οποίου κάποιες μέρες μπορείς να φορέσεις τη χειμωνιάτικη μπλούζα που τόσο πεθύμησες, ή την πήρες με τις εκπτώσεις και δεν προλαβές να την χαρείς, και μη τρελαθούμε τωρα... όλο το καλοκαίρι με τα σορτσάκια και τα αέρινα νισάφι! Είναι ο μήνας που σου δίνεται η αφορμή που περίμενες να αλλάξεις στέκια, συνήθειες (λέεεεμε τωρα), και ο,τι άλλο βαρέθηκες να τρώς στη μάπα. Είναι ο μήνας που αναπροσδιορίζεσαι, εσύ, τα θέλω και τα πρέπει σου.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που θα κλείνω τη μπαλκονόπορτα με φρέσκια την ανάμνηση των ζεστών καλοκαιρινών νυχτών που την έβγαζα στρωματσάδα στο μπαλκόνι να ακούω τα ροχαλιτά του ανδρικού πληθυσμού όλης της πολυκατοικίας και τα κουνούπια μέσα στα αυτιά μου.
Όσο όμως κι αν προσπαθώ να δω την άσχημη πλευρά, το έχω δηλώσει... το καλοκαίρι είναι η εποχή μου, και του χρόνου θα είμαι πιο καλά προετοιμασμένη. Έχω έναν ολόκληρο χειμώνα μπροστά μου.

Αλλά "είναι νωρίς ακόμη"

Καλές βόλτες