Φεύγω

Τη πέμπτη θα πάω στο χωριό μου, ο μπαμπάς βέβαια γκρίνιαξε γιατί "ποτέ δεν θα παρατούσες τις παρέες σου να πας στη Καρδίτσα, ενώ στης μάνας σου... τρέχοντας", αλλά το έχω ανάγκη να βρεθώ σε ένα μέρος που να μην χρειάζεται να σκέφτομαι για το παραμικρό.

Το χωριό μου είναι από τα πιο όμορφα μέρη στον κόσμο, όχι γιατι είναι κοντά στη Δαδιά, όχι γιατι το "ποταμι" ειναι πανέμορφο, ούτε κάν για τα βυζαντινά τείχη στο Διδυμότειχο, κυρίως γιατι εκεί ζουν ο πάποζ'μ και η γιαγιακούδα μου. Είναι δύο άνθρωποι που χαίρομαι που υπάρχουν στον κόσμο, πόσο μάλλον που είναι οικογένεια μου και με αγαπάν. Σίγουρα θα το έχετε πάθει κι εσείς με ανθρώπους, αυτό το "love is in the air", το να δέχεσαι και να δίνεις άπειρη αγάπη και να συμβαίνει απο μόνο του. Μπροστά στο σπίτι έχουν ένα περιβόλι, μέχρι και το χώμα αγαπάνε, το νιώθεις.

Θα σκάσω μύτη το μεσιμέρι και η γιαγιά θα τσιρίζει, άσχετα αν της το έχω πει εδώ και 2 βδομάδες πως θα πάω. Ο παππούς θα ανοίξει κρασί να πιούμε "τώρα που ήρθε το κορίτσι" (ακόμα μαλώνουμε με τον αδελφό μου ποιον αγαπάν περισσότερο). Απο τον παππού και την γιαγιά έχω μάθει πολλά όπως:
α) να κάνω ποδήλατο χωρίς βοηθητικές ρόδες γιατι τις είχα σπάσει και ο παππούς πάντα βαριόταν να τις φτιάξει
β) όταν κάνουμε μικίκια με τη γιαγιά να ειδοποιούμε την πυροσβεστική γιατι αν εγώ είμαι επιρρεπής στα ατυχήματα μια φορά η γιαγιά είναι 40 (πρέπει να είναι κάτι γονιδιακό)
γ) γιατί να πικρίζουμε το στόμα μας με μπύρα στο φαγητό όταν υπάρχει το ημίγλυκο; μπορεί να πινουμε ένα ποτήρι κάθε χριστούγεννα και πάσχα (ο παππούς, γιατι εγω... )αλλά το έχουμε φιλοσοφήσει το πράγμα
δ) δεν υπάρχει τραγουδιστής σαν τον Αηδονίδη, τελος
ε) πως απελευθερώθηκε το Διδυμότειχο απο τους Γερμανούς (για τους γνωστούς μου που παραπονιούνται πως λέω συνέχεια τις ίδιες ιστορίες και έχουν βαρεθεί... δεν έχετε γνωρίσει τη γιαγιά Ανθούλα να καταλάβετε απο επανάληψη...)

Ο παππούς και η γιαγιά είναι για μένα η επιστροφή. Έχει αλλάξει ο κόσμος, και έχουν προχωρίσει και αυτοί (η γιαγια ξέρει τί σημαίνει GMO...) αλλά κάποια πράγματα μένουν για πάντα γλυκά, από τότε που με πρωτοείδανε στην αγκαλιά της μαμάς μέχρι τώρα που έχω γίνει κοτζαμ γαϊδούρα. Δεν θα πάψω ποτέ να νιώθω ένα "κατι" όταν ανοίγω ένα μπουκάλι με σάλτσα της γιαγιάς. Είναι το "καθρεφτάκι στο κλουβί του κόσμου".

Υ.Γ.: Μπορώ να λέω με τις ώρες ιστορίες με παππου-γιαγιά αλλά προτιμώ να σας διηγηθώ τις νέες περιπέτειες όταν επιστρέψω... Η φωτογραφία που βάσω δεν είναι αντιπροσωπευτική, ήταν αρχή σεζον και δεν είχε πολλά ο κήπος, τώρα να δειτε τι θα γίνεται.