Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Σε κάθε σπίτι ένας τρελός...

Στην πολυκατοικία μας μένει και μία γιαγιά, όταν λέμε όμως γιαγιά εννοούμε 80 πατημένα. Είναι γενικά πολύ μορφή!

Την πρώτη φορά που την συνάντησα ήταν στο ασανσερ... αυτή το πήρε από τον 4ο και καθώς κατέβαινε την βρήκα κι εγώ στον 3ο. Με το που με είδε τρομοκρατήθηκε και πάτησε το κουμπί για τον 2ο ώστε να κατεβεί στον επόμενο όροφο. Μόλις φτάσαμε στον 2ο ακολούθησε ο διάλογος:
Εγώ: "Καληνύχτα σας"
Γιαγιά: "Α! Ελληνίδα είσαι; Αχ, κι εγώ πάτησα το 2 γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στο ασανσερ στις μέρες που ζούμε. Κι εγώ ισόγειο θα κατεβώ"
Κι έτσι αφού διαπίστωσε πως είμαι ελληνίδα και δεν έχω σκοπό να της βγάλω κάνα χρυσό δόντι μέχρι να φτάσουμε ισόγειο συνεχίσαμε.

Απόψε δεν ήθελα να γυρίσω με τίποτα σπίτι οπότε γυρνούσαμε από μπαράκι σε μπαράκι μέχρι να μας διώξουν και από το τελευταίο ανοιχτό. Κατέληξα να φτάνω έξω από το σπίτι μου με ένα μισόλιτρο γάλα για το πρωί πάλι την ώρα που βγάζει ο φούρνος από κάτω το πρώτο ψωμί. Μπαίνω στην είσοδο της πολυκατοικιας, καλώ το ασανσερ, κι εκεί που φτάνει και πάω να μπω να σου η γιαγια! 6 η ώρα το πρωί αξημέρωτα! Επειδή μάλλον κατάλαβε πως ήμουν σαν να είδα φάντασμα...
Εγω: "Καλημέρα σας, δεν περίμενα να σας δω"
Γιαγιά: "Να μωρέ, πάω στον φούρνο να πάρω ζυμάρι να κάνω πίτα. Αχ, έτσι να βγαίνετε εσείς οι νέοι και να ξενυχτάτε! Κι εμείς που λιώσαμε στην δουλειά τι καταλάβαμε; Κάθε μέρα τέτοια ώρα να γυρνάς"

Θα μας τρελάνει η γιαγιά

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009

Έκανε τρελό κρύο όμως εκεί κάτω

(εισαγωγή)
Σήμερα γύρισα από την μαμά πατρίδα στην μαύρη ξενιτιά. Παππού κι εγώ σ' αγαπάω αλλά έπρεπε να φύγω. Δεν με πειράζει που είσαι ευσυγκίνητος. Βασικά δεν είμαστε εμείς ευσυγκίνητοι, οι άλλοι είναι χοντρόπετσοι και δεν μας καταλαβαίνουν. Θα ντύνομαι, και θα τρώω, και μη μοιραστείς με τους φίλους μου εδώ τους φόβους σου για την "μειωμένη μου όρεξη" γιατί θα σε πάρουν κι αυτοί στο ψιλό. Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως αφού έχουμε καλό μεταβολισμό έχουμε και περισσότερες ανάγκες... Άστα παππού, τις μπουκιές μου μετράνε. Τι ήθελα και γύρισα;

Στο τραίνο καθώς ερχόμουν άκουγα ράδιο, έβλεπα τα χιονισμένα τοπία, έβριζα την υγρασία της Περαίας που εμείς δεν πιάσαμε ούτε πάνω στα αυτοκίνητα χιόνι ενώ στους Μηχανιώτες το έστρωσε.
Κάποια στιγμή εκεί που άλλαζα σταθμούς έπεσα σε ένα τραγούδι που είχα να ακούσω πολύ καιρό. Δεν είμαι και πολύ του dance... αλλά αυτό το τραγούδι είναι στο soundtrack κάποιων ημερών που έζησα. Πλέον ο χρόνος εκείνων των ημερών έχει χάσει την φυσική υπόσταση μέσα μου. Δεν είμαι σε θέση να πω ακριβώς πότε ξεκίνησε και μετά το σημερινό νιώθω πως δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Δεν εξηγείται αλλιώς η ανατριχίλα... όλα τα συναισθήματα που ήρθαν και με πνίξανε που για κάνα 3λεπτό με δυσκολία άφηνα τις ανάσες μου. Έχω μετακομίσει, έχουν περάσει τόσα χρόνια... που σε σχέση με τα 23 μου χρόνια είναι πάρα πολλά. Έχουν μετακομίσει και οι άλλοι, κανένας δεν έμεινε, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. Αλλά το ένιωσα, το είδα, με είδα να χορεύω και να είναι όπως τότε (αλλά 7 κιλά λιγότερη, όπως τώρα). Είναι ένα συρτάρι που είχα ξεχάσει, το άνοιξα και όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει.

Το συρτάρι μετά από λίγο έκλεισε, η ζωή μου συνεχίζεται και το τραίνο ήταν ακόμα πάνω στις ράγες. Τα πράγματα από τότε εξελίχθηκαν και τώρα πια το βλέπω πως όλα έγιναν προς το καλύτερο.

Γενικά για ελάχιστα πράγματα έχω μετανιώσει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω κάτι, αυτό είναι πολύ μικρό και ασήμαντο. Συνήθως είναι όταν γίνομαι ρεζίλι, αλλά κι αυτό το έχω συνηθίσει. Αλλά από εκείνες τις μέρες δεν θέλω να αλλάξω ούτε το παραμικρό. Ούτε καν τη ριγέ φούξια-μαύρη γραβάτα που τότε ήταν της μόδας... Μέχρι και τα ρεζίλια μου ήταν τέλεια!

Τουλάχιστον έχω μια περίοδο την ζωής μου για την οποία αισθάνομαι πραγματικά περήφανη και τρελά τυχερή που την έζησα όπως την έζησα στο κάθε λεπτό της. Και το συρτάρι θα είναι πάντα εκεί.


Βέβαια απορώ τι σκεφτόμουν όταν έβγαινα με αμάνικο και δερμάτινο και έξω είχε -12...
Και όταν δεν έκανα την κίνηση στο narcisse...
Και όταν έδειξα σθεναρή αντίσταση (μπράβο μου, όχι... Μπραβο μου!) στο άρωμα σου...

Καλά, άρχησα πάλι...

Παρασκευή 2 Ιανουαρίου 2009

Τελικά πάλι δεν κλείσαμε έγκαιρα να κάνουμε κάτι και πάλι λέγαμε να κάνουμε κάτι αλτέρνατιβ όπως να κλείσουμε σουίτα στο electra palace, να κάνουμε πριβε πάρτι με σαμπάνια Moët et Chandon, φουά γκρα και χαρτάκι και να έχουμε γύρω μας μοντέλα να τρίβονται στα αγόρια της παρέας και να ανάβουν και να σβήνουν τα πούρα τους(οι γυναίκες και η άκαπνη θα είναι πάλι οι ριγμένοι της βραδιάς...), πάλι εγώ δεν έδωσα σημασία να χαλάσω την ζαχαρένια μου γιατί πάλι ήξερα πως θα καταλήγαμε στο ό,τι κάτσει όπου κάτσει.

Προέκυψε ένα προβληματάκι με την υγεία του κολλητού την τελευταία στιγμή και την έβγαλα στο σπίτι του με την κοπέλα του και έτερη κολλητή (που μεταξύ μας, το σπίτι του καλύτερο από την κωλοσουίτα). Πιάσαμε να παίξουμε έναν μαύρο βαλέ για ζέσταμα και καταλήξαμε πριν τελειώσει η παρτίδα να προσκυνάμε από την νύστα (η μπορεί να λέγαν έτσι γιατί τους είχα ξεφτιλίσει), βάλαμε να παίζει το Open Season 2 και μέχρι το 2ο λεπτό εγώ ροχάλιζα.

Σαν βραδιά μπορεί να μην είχε την τρελή επιτυχία αλλά το πρωί της πρώτης μέρας του χρόνου ξύπνησα σε ένα κρεβάτι με άλλους 2 (ντυμένοι όλοι...) ανθρώπους που αγαπώ. Ούτως η άλλως δεν είχα όρεξη φέτος να την βγάλω όρθια σε ένα σταντ που και στο καλύτερο μαγαζί να είσαι αν είναι μαζί σου και άλλοι 10 στο ίδιο τετραγωνικό μέτρο ωραία δεν το λες, με τις γόβες μου να μη νιώθω από το γόνατο και κάτω γιατί δεν είμαι άντρας να βάζω σταράκι με κουστούμι και να είμαι κουλ. Και όλα αυτά αφού έχω περάσει 2 ώρες στους -5 περιμένοντας στην ουρά για να τους στάξω 20ευρώ για ένα ποτό αναθεμα κι αν είναι τζιν. Να έχω και τον Α. να μου λέει "μαλάκα, ξεκουμπώσου λίγο, δείξε τίποτα μπας και μας βάλει μέσα ο χιμπατζής"


Όχι, μια χαρά πέρασα.


Υ.Γ. 1: Ρε Άρη, δεν γίνεται να κάνεις δήλωση "κόβω το τσιγάρο" και με το που καθόμαστε για καφέ μου βγάζεις καπνό και φιλτράκια τα regular τα μπουριά. Ούτε "κάνω προσπάθεια".
Υ.Γ. 2: Ναι ρε! σας είδα και χτες που δεν ντύθηκα "σαν αναρχοκουμούνι". Πάλι στο interspot καταλήξαμε να καιγόμαστε στο Call of Duty