Έκανε τρελό κρύο όμως εκεί κάτω

(εισαγωγή)
Σήμερα γύρισα από την μαμά πατρίδα στην μαύρη ξενιτιά. Παππού κι εγώ σ' αγαπάω αλλά έπρεπε να φύγω. Δεν με πειράζει που είσαι ευσυγκίνητος. Βασικά δεν είμαστε εμείς ευσυγκίνητοι, οι άλλοι είναι χοντρόπετσοι και δεν μας καταλαβαίνουν. Θα ντύνομαι, και θα τρώω, και μη μοιραστείς με τους φίλους μου εδώ τους φόβους σου για την "μειωμένη μου όρεξη" γιατί θα σε πάρουν κι αυτοί στο ψιλό. Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως αφού έχουμε καλό μεταβολισμό έχουμε και περισσότερες ανάγκες... Άστα παππού, τις μπουκιές μου μετράνε. Τι ήθελα και γύρισα;

Στο τραίνο καθώς ερχόμουν άκουγα ράδιο, έβλεπα τα χιονισμένα τοπία, έβριζα την υγρασία της Περαίας που εμείς δεν πιάσαμε ούτε πάνω στα αυτοκίνητα χιόνι ενώ στους Μηχανιώτες το έστρωσε.
Κάποια στιγμή εκεί που άλλαζα σταθμούς έπεσα σε ένα τραγούδι που είχα να ακούσω πολύ καιρό. Δεν είμαι και πολύ του dance... αλλά αυτό το τραγούδι είναι στο soundtrack κάποιων ημερών που έζησα. Πλέον ο χρόνος εκείνων των ημερών έχει χάσει την φυσική υπόσταση μέσα μου. Δεν είμαι σε θέση να πω ακριβώς πότε ξεκίνησε και μετά το σημερινό νιώθω πως δεν έχει τελειώσει ακόμα.

Δεν εξηγείται αλλιώς η ανατριχίλα... όλα τα συναισθήματα που ήρθαν και με πνίξανε που για κάνα 3λεπτό με δυσκολία άφηνα τις ανάσες μου. Έχω μετακομίσει, έχουν περάσει τόσα χρόνια... που σε σχέση με τα 23 μου χρόνια είναι πάρα πολλά. Έχουν μετακομίσει και οι άλλοι, κανένας δεν έμεινε, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. Αλλά το ένιωσα, το είδα, με είδα να χορεύω και να είναι όπως τότε (αλλά 7 κιλά λιγότερη, όπως τώρα). Είναι ένα συρτάρι που είχα ξεχάσει, το άνοιξα και όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει.

Το συρτάρι μετά από λίγο έκλεισε, η ζωή μου συνεχίζεται και το τραίνο ήταν ακόμα πάνω στις ράγες. Τα πράγματα από τότε εξελίχθηκαν και τώρα πια το βλέπω πως όλα έγιναν προς το καλύτερο.

Γενικά για ελάχιστα πράγματα έχω μετανιώσει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω κάτι, αυτό είναι πολύ μικρό και ασήμαντο. Συνήθως είναι όταν γίνομαι ρεζίλι, αλλά κι αυτό το έχω συνηθίσει. Αλλά από εκείνες τις μέρες δεν θέλω να αλλάξω ούτε το παραμικρό. Ούτε καν τη ριγέ φούξια-μαύρη γραβάτα που τότε ήταν της μόδας... Μέχρι και τα ρεζίλια μου ήταν τέλεια!

Τουλάχιστον έχω μια περίοδο την ζωής μου για την οποία αισθάνομαι πραγματικά περήφανη και τρελά τυχερή που την έζησα όπως την έζησα στο κάθε λεπτό της. Και το συρτάρι θα είναι πάντα εκεί.


Βέβαια απορώ τι σκεφτόμουν όταν έβγαινα με αμάνικο και δερμάτινο και έξω είχε -12...
Και όταν δεν έκανα την κίνηση στο narcisse...
Και όταν έδειξα σθεναρή αντίσταση (μπράβο μου, όχι... Μπραβο μου!) στο άρωμα σου...

Καλά, άρχησα πάλι...