tag:blogger.com,1999:blog-90138284398736356112024-02-07T10:19:50.676+02:00dear thoughtless diary...το ματαιο στριφογυρισμα στο κρεβατι
στο τελος της μεραςunknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.comBlogger77125tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-1255238161086318872012-12-21T01:05:00.000+02:002012-12-21T01:25:06.170+02:00Συνοχή μνήμης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMSf1LwIPVyMV7TAuspEg__Ys4yw-vYiMRaROn6sdTqLZyL2wX_303LSX2KpL1Lz7gqH7gHc8oW6oSxorM0KX-OtCHRKUnty25pP-4NNClGpJYwMJ3Pzi-1MGyaIRWcl3rQbFYyetRm6vV/s1600/memory_coherence.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="131" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMSf1LwIPVyMV7TAuspEg__Ys4yw-vYiMRaROn6sdTqLZyL2wX_303LSX2KpL1Lz7gqH7gHc8oW6oSxorM0KX-OtCHRKUnty25pP-4NNClGpJYwMJ3Pzi-1MGyaIRWcl3rQbFYyetRm6vV/s200/memory_coherence.jpg" width="200" /></a></div>
Κι αν δεν γίναν τα πράγματα όπως μου έρχονται στην μνήμη;<br />
<br />
Ήμουν εγώ ή κάποιος άλλος;<br />
<br />
Μα και πόσο να αλλάξεις.<br />
<br />
Μόνο που όσο ανεβαίνεις τη σπείρα αλλάζει η προοπτική<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
<span style="color: #ccccff;"><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Memory_coherence">Memory coherence</a><b> </b>is an issue that affects the design of computer systems in which two or more processors or cores share a common area of memory</span></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<span style="font-size: x-small;">Με αφορμή <a href="http://yperego.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html">αυτό</a></span> </div>
</div>
unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-65497317271377746112012-08-24T00:44:00.000+03:002012-08-24T00:44:32.429+03:00Δε με σοκάρει πια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3kcsMUUoFRzy1rl3TAeM04BQDSRI9qrNy-EwV3vujGSEm3iJHL88hnGhnY9mdxIhi-QV-4Hv0_mbPpWiHKryTpqcfrx6W_31klKa1tvfe8uH0X8thAioQtbXsUZIv-PlozaDARKgtNlT2/s640/blogger-image-90715363.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516033407799064770" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3kcsMUUoFRzy1rl3TAeM04BQDSRI9qrNy-EwV3vujGSEm3iJHL88hnGhnY9mdxIhi-QV-4Hv0_mbPpWiHKryTpqcfrx6W_31klKa1tvfe8uH0X8thAioQtbXsUZIv-PlozaDARKgtNlT2/s640/blogger-image-90715363.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 140px; margin: 0pt 10px 10px 0pt; width: 200px;" /></a>Βγήκε αργά τη νύχτα (μη τη δει κάνα εγγόνι της;) και πήρε τον δρόμο σταματόντας σε κάθε κάδο μήπως βρει τίποτα να περισώσει. Πήρε από εδώ κάτι ρουχαλάκια παιδικά που είχε αφήσει κάποιος στην άκρη, τα έβαλε στην τσάντα της και συνέχισε.<br />
Κοιτούσε συνέχεια μη τυχόν περάσει κανείς, κι ήθελα να της πω "οι γνωστοί σου γιαγιά τέτοια ώρα αν δεν κοιμούνται κάνουν το ίδιο με σένα". Δεν μπορείς όμως να μη τη περιμένεις μια κάποια συστολή. <br />
<br />
Αύριο το πρωί θα σηκωθεί, θα πλύνει τα ρουχαλάκια, θα τα σιδερώσει και θα τα πάει στη νύφη της. <span style="color: #ccccff;">"Από μιας γνωστής μου το παιδί, που μεγάλωσε και δεν του κάνουν πια"</span> θα της πει.</div>
</div>
unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-35069333397063322502012-06-06T23:52:00.002+03:002012-06-06T23:52:35.882+03:00Darwin's Theory of Evolution<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtATcQanxPTyk5HvEw0k5VMFDRrNZsciwSo4-c85s9rXYsUshP6lvTVhx8uB8yWBj241j7TqmBfrnHfSTp0k6iwAR5wzdKYtMMECtWqrbEOCBzWXNuuLZilDZbhzT7wYUcqQcIuOmfBi4g/s1600/evolution.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtATcQanxPTyk5HvEw0k5VMFDRrNZsciwSo4-c85s9rXYsUshP6lvTVhx8uB8yWBj241j7TqmBfrnHfSTp0k6iwAR5wzdKYtMMECtWqrbEOCBzWXNuuLZilDZbhzT7wYUcqQcIuOmfBi4g/s200/evolution.jpg" width="200" /></a></div>
Ό,τι και να γίνει, όσο κι αν αλλάξει, θα επιβιώσουμε.</div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-40058054328098956052012-01-25T03:56:00.008+02:002012-06-06T23:43:02.341+03:00Το πρόβλημα με το να πίνεις 3 κουβάδες καφέ το βράδυ πριν δώσεις μάθημα<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNUrNarxGhHC2iQ7tD8Z4W2rEdKz1fwGWz3xOEVOJELAh66FlXDE3Ydgu2RZFys7pg4ZoAN967U_Ye1ep4Kst3iNNxCosLZHU2ntsCHMygKce00qQtGsLCQryZosxm3IEqM7-_8NPEZTMa/s1600/Alan_Turing_photo.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 160px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNUrNarxGhHC2iQ7tD8Z4W2rEdKz1fwGWz3xOEVOJELAh66FlXDE3Ydgu2RZFys7pg4ZoAN967U_Ye1ep4Kst3iNNxCosLZHU2ntsCHMygKce00qQtGsLCQryZosxm3IEqM7-_8NPEZTMa/s200/Alan_Turing_photo.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5701395620774951746" /></a><div style="text-align: justify;">Πολύ θα ήθελα να θυμάμαι τη πρώτη μου λογική σκέψη.</div><br />
<div style="text-align: justify;"><span style="color: rgb(204, 204, 255);">"It cannot be a complete coincidence that several outstanding logicians of the twentieth century found shelter in asylums at some point in their lives: Cantor, Zermelo, Gödel and Post are some."</span></div><br />
<div style="text-align: justify;">Πολύ θα ήθελα κάποια πράγματα στη ζωή μου να δούλευαν σαν ένα σύστημα πρακτόρων, κι ας είχαν και fuzzy logic, και lineal temporal κι ό,τι θες. Πόσο μ' αρέσανε τα ντετερμινιστικά, χωρίς διλήμματα κι άλλα χαζά.</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Αφού πάντα στόχος ήταν η ευτυχία</div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-48924053955969918432010-10-13T00:31:00.006+03:002010-10-13T01:38:23.917+03:00Πάντα τέτοια!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlo6FirC7wsQs0Gt4kXoSBH_sVJE_HU8yFvZegt0M8YLWhw3d1ovH4faaS9W4eu1mOdeK4BzhwZsKUpWeFu0z8ND_T_bKULJvuzt0mFIX-ZJErEtQ0S6IKjEIJW8OX7WP9EupNpWqxrxJZ/s1600/valium.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 198px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlo6FirC7wsQs0Gt4kXoSBH_sVJE_HU8yFvZegt0M8YLWhw3d1ovH4faaS9W4eu1mOdeK4BzhwZsKUpWeFu0z8ND_T_bKULJvuzt0mFIX-ZJErEtQ0S6IKjEIJW8OX7WP9EupNpWqxrxJZ/s200/valium.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527289690554258882" border="0" /></a>Πριν 2-3 βδομάδες που πήγα θεσσαλονίκη πέτυχα στο ταμείο του μασούτη έναν παλιό μας γείτονα, τον κύριο Αδάμ. Ούτε που θα τον πρόσεχα αλλά κρατούσε στα χέρια του κάτι κασσέτες και σκέφτηκα "καλά, ποιός πάει και τις παίρνει ακόμα"; Όταν είδα το πρόσωπό του ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν χρόνια πριν, πράγμα δύσκολο, αφού τον άφησα 82 χρονών και τον περίμενα στα 89 τουλάχιστον με "πι".<br /><div style="text-align: justify;"><br />Όταν ήμουν μικρή η φίλη μου η Στέλλα που έμενε ακριβώς δίπλα μου μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Αδάμ που έμενε ακριβώς από δίπλα της τη νύχτα σκότωνε γατιά. Οπότε κι εγώ όποτε τον έβλεπα με πήγαινε τρεις και πέντε και άλλαζα δρόμο. Αργότερα όταν το είπα στην μαμά μου μου εξήγησε πως ο Αδάμ είναι μια χαρά άνθρωπος απλά η μαμά της Στέλλας δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του... Αργότερα όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως η μαμά της Στέλλας έχει ένα θέμα γενικά και πως η μανα μου έχει ένα ταλέντο στο να διαλέγει φίλες αλλά αυτό είναι για άλλο post.<br />Που λέτε άρχισα να τον μιλάω όποτε τον έβλεπα. Βγήκε και πατέρας του διευθυντή της κατασκήνωσης που πήγαινα, πράγμα που δεν με χάλασε καθόλου γιατί για να προλάβεις θέση στη 2η περίοδο έπρεπε ή να έχεις γκόμενα την τηλεφωνήτρια μιας και μπλοκάρουν οι γραμμές τη πρώτη μέρα των αιτήσεων, ή να έχεις στήσει καραούλι έξω από την ΧΑΝΘ από τις 7. Κάποια στιγμή μου είχε δώσει και μια κιθάρα του για να δοκιμάσω αν μου αρέσει. Μια καλή σχέση την είχαμε.<br />Αργότερα εγώ έφυγα να σπουδάσω, αυτός έφυγε γιατί τόσα χρόνια χήρος βρήκε μια κυρία να της κρατάει το χεράκι, τον χάσαμε.<br /><br />Μη σας τα πολυλογώ, τον χαιρέτησα μήπως και είναι όντως αυτός και έχει πάρει κάνα ελιξήριο. Με θυμότανε, παρατήρησε πως μεγάλωσα και ομόρφυνα και τι ωραία που μου φύγαν τα σπυράκια. Πώς καταλήξαμε στα παρακάτω δεν πολυθυμάμαι... Ο τύπος είχε πουλήσει το σπίτι του δίπλα μας και έμενε κέντρο με την κυρία. Δυστυχώς όμως η κυρία ήταν κοκέτα και το φορούσε το τακουνάκι της. Γιατί εκεί που πήγε να κατεβεί από το αστικό σκαλώνει το τακούνι και πάρ' την κάτω... σε 6 ώρες είχε καταλήξει.<br />Εν τω μεταξύ και η πρώτη του γυναίκα πάλι από ατύχημα είχε πάει... "Και τώρα τι κάνετε;" τον ρωτάω. "Ε, ασχολούμαι με κάτι χορωδίες, παίζω κιθάρα, μας έχει δείξει και η τηλεόραση!". Μένει στον γιό του αλλά θέλει να νοικιάσει μόνος. Φαντάζομαι δεν θέλει να νιώθει πως τον προσέχουν, θέλει να μείνει δραστήριος, ανεξάρτητος. Και οι δύο γυναίκες του από ατύχημα, το καταλαβαίνεις; Πως την παλεύει...<br /><br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Τι να πω, πολύ φοβάμαι πως αν ήμουν στην θέση του θα ήμουν οικειοθελώς σε κάποιον οίκο ευγηρίας, να με παστώνουν στα αντικαταθλιπτικά να μη καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Αν πάντα έφτανα μέχρι τα 89.</span><br /><br />Υ.Γ.: Όταν τα είπα στον αδερφό μου: "Μαλάκα, αυτού πρέπει να του απαγορεύσουν να φλερτάρει, θα τις ξεπαστρέψει όλες!"<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-61119231696587400962010-09-12T15:19:00.004+03:002010-09-12T17:27:41.529+03:00Τα κουβαδάκια μου και σ' άλλη παραλία<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT0XkT7voK5KyKRNl36hUq4Sdq4ohBCyNwjW7MEDkA8akSmhAGeqy5vrBkXfF7ZZWN86hLhX47fmiy1YMRCL2wpjPvmwyLvhcG87L6Uq_6RuKQRQ-Vkh3G5h8QOMuIchIgZvy2nQUjm1Za/s1600/baby-sand-bucket.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 140px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT0XkT7voK5KyKRNl36hUq4Sdq4ohBCyNwjW7MEDkA8akSmhAGeqy5vrBkXfF7ZZWN86hLhX47fmiy1YMRCL2wpjPvmwyLvhcG87L6Uq_6RuKQRQ-Vkh3G5h8QOMuIchIgZvy2nQUjm1Za/s200/baby-sand-bucket.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516033407799064770" border="0" /></a>Αυτό ήταν, δεν θα ξανακλαφτώ για τη σχολή (σήμερα...), έχω πιο σοβαρά προβλήματα. Ρε σεις, έφυγε το καλοκαίρι!<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Χτες το συνειδητοποίησα που έριξε την μπόρα. Γενικά το έχουμε πει πως από καλοκαίρι δεν έχω καταλάβει πολλά, αλλά αυτό μου ήρθε κάπως απότομο. Εγώ είχα συνηθίσει να ρίχνει πρώτα αυτές τις καλοκαιρινές βροχές. Ξέρεις τώρα, που σε πετυχαίνουν ξαφνικά στον δρόμο και καταλήγετε αγκαλιά με το γκομενάκι, να φιλιέστε στη μέση του δρόμου μούσκεμα γιατί δεν σας νοιάζει τίποτα... και άλλες αμερικανιές.<br /><br />Αλλά στην παραπάνω περίπτωση δεν έκανε το ψοφόκρυο που έκανε χτες. Τι ροματζάδα να φανταστώ (γιατί από την υλοποίηση είμαστε πολύ μακριά). Χτες μόνο σπίτι και φλοκάτη και χουχούλιασμα κάτω από το πάπλωμα μπορούσα να φανταστώ. Καλό κι αυτό, αλλά δεν έχει την ανεμελιά του summertime, είναι πιο φοβαρό... δεν είμαι έτοιμη για σοβαρότητες.<br /><br />Τελικά δεν με χάλασε που δεν είδα τους κολλητούς μου φέτος, που δεν κλείσαμε 10ωρα στην παραλία, που δεν κλείσαμε 48ωρα στο μπαλκόνι του Παναή. Με χάλασε που ενώ ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ήμουν τόσες μέρες με το έτερο δεν μπόρεσα να το χαρώ. Δεν μπορούσα να του πω "σε 1,5 ώρα φεύγει το φέρρυ για σποράδες, πάμε και γυρίζουμε με το βραδινό". Και θα 'θελα πολύ να μπορώ να το πω, κι ας μη το κάναμε στο τέλος. Δεν είχα την ελευθερία ούτε να το φανταστώ.<br /><br />Δεν πειράζει όμως, θα έρθει το άλλο καλοκαίρι κι εγώ δεν θα έχω μεγαλώσει (παραπάνω... μην είμαι βρέφος και δεν μπορώ να πίνω), και τότε θα δείτε όλοι εσείς με τις πατουσίτσες στην άμμο και τα ηλιοβασιλέματα... Θα δείτε τι θα πάθετε!<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-62187562847472440922010-09-11T01:22:00.007+03:002010-09-11T02:11:41.245+03:00Μπήκε ο Σεπτέμβρης...<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTk0PhyphenhyphenoHEKJukmpGumCvRmMJQlZzFW38v5oGFVAEgTrexF8CZ5vIxzy6XVe3PpYSps5KnjH_s-OGAx-5b7JFJ3p3LUIRDB3ipG4VNNNML0KoSqnuDzVD04fB71a35q1QHMc2hZZerqnTe/s1600/IMAG0083.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 150px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTk0PhyphenhyphenoHEKJukmpGumCvRmMJQlZzFW38v5oGFVAEgTrexF8CZ5vIxzy6XVe3PpYSps5KnjH_s-OGAx-5b7JFJ3p3LUIRDB3ipG4VNNNML0KoSqnuDzVD04fB71a35q1QHMc2hZZerqnTe/s200/IMAG0083.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5515424690685855602" border="0" /></a>Και μου μπήκε τόσο άσχημα, μα τόοοσο! Από αυτή την ιστορία θα καταλήξουμε αυτοί (οι καθηγητές μου) στο χώμα κι εγώ στην φυλακή. Άλλη λύση δεν βλέπω. Διότι δεν γίνεται κύριε μου να σου αφιερώνω εξ' ολοκλήρου (κυριολεκτώ!) 2 χρόνια απ' τη ζωή μου κι εσύ να μη αναγνωρίζεις τίποτα. Αχάριστοι άνθρωποι...<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Είμαι κι εγώ βέβαια... φοιτητικό σπίτι και να μην έχω κάτι σε αλκοόλ, μία μπύρα βρε αδερφέ! Μα να βγαίνουν τα αποτελέσματα κι εγώ στο ψυγείο να έχω μόνο κάτι κοκακόλες ξεχασμένες και ντοματοπολτό; Ευτυχώς που είχα ξεχάσει ένα magnum στην κατάψυξη και δεν χρειάστηκε να πάρω τους δρόμους με το νυχτικό σαν τη τρελή.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Παρεμπιπτόντως τώρα μου ήρθε η σκηνή στο "κλάμα" που βγαίνει η καβογιάννη στους δρόμους και ακούει φωνές... και πέφτει πάνω στο αυτοκίνητο της Τζζζελας και γκαβώνεται.</span><br />http://www.youtube.com/watch?v=s2BfZLXs0Ps&NR=1 στο 1:00<br /><br /><br />Τουλάχιστον με την τσίτα που έχω κάθισα και τακτοποίησα ό,τι σημείωση είχα κάνει τόσα χρόνια. Φούντωσα βέβαια που έχω βγάλει τα μάτια μου αλλά και τι να κάνεις... Σε τέτοιες καταστάσεις μου βγαίνει η παστροθοδώρα που κρύβω βαθιά μέσα μου. Τόσο βαθιά που μόνο σε τέτοιες καταστάσεις μου βγαίνει.<br /><br />Δεν θα το αφήσω όμως αυτό να περάσει έτσι... και θα κλάψω, και θα απειλήσω (και θα μ' ακούσουν...) και ξεφτίλα θα γίνω, αλλά το πτυχίο θα το πάρω!<br />...<br />eventually<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-10684647839170529112010-07-19T01:37:00.004+03:002010-07-19T02:12:23.779+03:00Summer In the City<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZcxShSfpZF8KkCnqykfpSmmwLqCiph4d4TPdTpszeEfg83Q7jHFTD-qLDyCDVIx1pugxVdMw0rBFxXXprhBPBWgCLZRUxcXjZPB9epK7-CrWtFoIV2o86wg_UjjLpACll7rwcRJSFM068/s1600/summerInTheCity.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 134px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZcxShSfpZF8KkCnqykfpSmmwLqCiph4d4TPdTpszeEfg83Q7jHFTD-qLDyCDVIx1pugxVdMw0rBFxXXprhBPBWgCLZRUxcXjZPB9epK7-CrWtFoIV2o86wg_UjjLpACll7rwcRJSFM068/s200/summerInTheCity.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5495387940267129890" border="0" /></a>Όπως μπορεί κανείς πολύ εύκολα να πάρει χαμπάρι, περνάω περίοδο όχι και τόσο "μες στη τρέλα"... Το καλοκαίρι μου έχει τελειώσει, οι μέρες περνάνε και φεύγουν κι εγώ είμαι σκυμμένη πάνω σε βιβλία και σημειώσεις αντί να είμαι σε καμιά παραλία και να παίζω ρακέτες (το λιγότερο σόκιν που μπορώ να σκεφτώ τώρα).<br /></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;">Η μόνη μου χαρά καμιά φορά που καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε και πάμε για κάνα ποτό. Κι αυτό μη φανταστείς... ο ένας νυστάζει, ο άλλος δουλεύει το πρωί, λίγα πράγματα, 12μιση βαριά βαριά σπίτια μας.<br /></div>Απόψε όμως είναι όμορφη βραδιά... δεν μπορούσα να γυρίσω με τίποτα. Κι όπως είχα πάρει τον δρόμο σκεφτόμουν να σταματήσω σε κάνα στέκι, να πιω κάνα ποτό ακόμα, να δώ κάναν γνωστό που έχω να τον πετύχω καιρό... και οδηγήθηκα στο εξής τραγικό συμπέρασμα: <span style="color: rgb(204, 204, 255);">Δεν έχω πιά στέκια!</span><br />Θα μου πεις, ο εξάντας έκλεισε για καλοκαίρι, το σαντάν μετακόμισε, που να πας. Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν έφυγαν αυτά από μένα, εγώ τα άφησα. Κι αυτά, και τους γνωστούς, κι ένα κομμάτι από εμένα. Ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για να προχωρήσω ή μήπως ολιγώρησα;<br /><br />Πέρασα από την Κονταράτου μπας και δω κανένα οικείο πρόσωπο αλλά όλα ήταν κλειστά. Έσκυψα και ανέβηκα προς το σπίτι. Θα ακούσω λίγο Χαΐνηδες και θα μου περάσει.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Στο ράδιο παίζει "τα χρόνια φεύγουν θες δε θες, σαν των ματιών σου τις βαφές... να με θυμάσαι"</span><br /><br />Υ.Γ.: Όταν αρχίσω να τα πίνω μόνη μου στο σπίτι θα σας πω...<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-28621362556460028702010-07-05T16:45:00.002+03:002010-07-19T02:13:23.052+03:00<div style="text-align: justify;">Το καλοκαίρι ξεκίνησε και για μένα επιτέλους. Ακόμα όμως δεν μπορώ να πιστέψω πως έφτασα σε σημείο να λέω "καλύτερα να μην ερχόταν και καθόλου". Ευελπιστώ μέχρι τον αύγουστο να έχω αλλάξει γνώμη αλλά δε με βλέπω.<br /><br />Κι αυτό γιατί ήλπιζα όταν με το καλό φτάσει το καλοκαίρι εγώ να απολάμβανα τους καρπούς των προσπάθειών ενός εξαμήνου. Τα πράγματα δυστυχώς δεν έρχονται πάντα όπως τα περιμένουμε. Ακόμα κι αν πιστεύουμε πως έχουμε προβλέψει το καθε τι πάντα υπάρχει ένας εξωτερικός παράγοντας που μπορεί να στα ανατρέψει όλα.<br /><br />Κι εκεί που είπα "δε σου κάθεται που δε σου κάθεται, δε πας για μπάνιο;" πλακώνει μια ίωση και τη θάλασσα δε μ' αφήνουν ούτε με το κυάλι. Πάω στα μπιτσόμπαρα και κάθομαι με τα ρούχα, ούτε το πάνω του μαγιό δε μ' αφήνει να βάλω ο τζοανόπουλος... κάθομαι και χαζεύω σα τα παππούδια.<br /><br />Την άλλη βδομάδα λήγει το διάλειμμα μου κι επιστρέφω μουδιασμένη. Φέτος θα είναι το πρώτο μου άσχημο καλοκαίρι. Είναι κι αυτό κάτι όμως που το κάνει τουλάχιστον ξεχωριστό.</div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-59668472818898799972010-06-17T03:07:00.006+03:002010-06-17T03:33:01.887+03:00Τα μπλουζ της άγριας νιότης<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOHZcOJcliKdHs-5ZbFk6_0E9_LZ5LXVJEdSBMLqSE8YSAVXON6YY6GyYQ5u6IhVjQ0YHs-zuxysAvzBJj11DkGRJt0RiMQGKiQx0yHV3Duw_cerBZVhkrH4HPGxW63nx5C0AODojithCZ/s1600/IMAG0057.jpg"><img style="float: left; margin: 0pt 10px 10px 0pt; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOHZcOJcliKdHs-5ZbFk6_0E9_LZ5LXVJEdSBMLqSE8YSAVXON6YY6GyYQ5u6IhVjQ0YHs-zuxysAvzBJj11DkGRJt0RiMQGKiQx0yHV3Duw_cerBZVhkrH4HPGxW63nx5C0AODojithCZ/s200/IMAG0057.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5483531090959933394" border="0" /></a>Γενικά τώρα με τα mp3 και το youtube, και τις τόσες ώρες που αφιερώνω στον υπολογιστή, στα cd μου πια έχει μείνει μόνο ο ρόλος του στοιχείου αισθητικής χώρου και ίσως υλικού ενθύμιου στιγμών που πέρασα μαζί τους. Απόψε είχα πάλι όρεξη για άσκοπο ξενύχτι - μπροστά στον υπολογιστή πάντα - και κατέληξα πάλι σε προορισμό με παρτιτούρες και τη κιθάρα, όταν πριν το καταλάβω έπαιζα τραγούδια του Πασχαλίδη<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Η πρώτη φορά που τον άκουσα ήταν σε μία συναυλία, νομίζω γίνονταν κάτι εκδηλώσεις στη Θέρμη στο φράγμα. Οι γονείς μου είχαν ακούσει για τη συναυλία από γνωστούς, κι αφού δεν είχαν τίποτε καλύτερο να κάνουν, κι αφού δεν είχα κι εγώ σαν 12χρονο (εμείς τότε ήμασταν συμμαζεμένα), τους ακολούθησα. Δε θυμάμαι με τι παρέα ήμουν, αν και πρέπει να ήμασταν αρκετοί. Θυμάμαι όμως πώς είχα μαγευτεί, από τον στίχο, την ιδιαίτερη χροιά... Ακόμα μου έχει μείνει το συναίσθημα.<br /><br />Αυτό ήταν, από εκείνο το βράδυ ήμουν κεραυνοβολημένη. Την επόμενη πήγα στα virgin (δεν είχαμε εμείς τα δισκάδικα και τα καλά του κέντρου... τι να κανω) και πήρα τις "Κακές Συνήθιες". Αν δείτε την τωρινή κατάσταση του cd θα καταλάβετε τι χρήση του έκανα. Όλη μέρα άκουγα πασχαλίδη και έγραφα στιχάκια, επιτέλους είχα βρει κι εγώ κάτι να πορωθώ! Και όχι ότι κι ότι...<br /><br />Τα χρόνια περνούσαν, εγώ πια είχα γίνει κουλτούρα και με τη βούλα, όταν έφτασα 1η λυκείου ο Μίλτος είχε βγάλει και τις "Βυθισμένες Άγκυρες", όλα έδειχναν πως ο έρωτας θα ήταν life time. Κανείς βέβαια στο κοντινό μου περιβάλλον δεν συμμερίζονταν τον ενθουσιασμό μου, αλλά εμένα μου έφτανε που πετύχαινα πού και πού κανένα τραγούδι του στα 3 ραδιόφωνα της Θεσσαλονίκης που άκουγα (τότε ήταν 3 και καλά, μη κοιτάς που στην πορεία ο ένας πουλήθηκε σε "οδηγώ και σε σκέφτομαι" κι ο άλλος έχει κάνει τον χατζηγιάννη ψωμοτύρι).<br /><br />Και ήρθε το πανεπιστήμιο - που δε λέει να φύγει - και βγήκα την Νίκη και κατάλαβα πως τελικά υπαρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα, δεν ήμουν μόνη. Η Νίκη βέβαια σαν 2ετης με είχε γιατί είχε πάει και στο Cafe Americain. Και ήρθε και το "Βάμμα" το στέκι μας, που μας έδινε τη δυνατότητα να μην ακούμε τα Συβαρίτισσα μόνο στο δωμάτιο μας και να κλαίμε, τώρα κλαίγαμε και στο μπαρ με κρασί από το ποτήρι και όχι από το μπουκάλι. Και ανακαλύψαμε πως δεν ήμασταν μόνο εγώ και η Νίκη, αλλά ήμασταν πολλοί!<br /><br />Τον Μίλτο τον άκουσα 2 φορές στο Βάμμα. Τη δεύτερη μάλιστα, που είχα πια στενές σχέσεις με την Νατάσσα, μου τον γνώρισε. Μετά από αυτή τη συνάντηση άντε να τον είδα άλλη μία φορά, το live μου το κάναν δώρο και το 1ο μέρος καταστράφηκε όταν το έβαλα πρώτη φορά να το ακούσω μέσα στο drive (άλλη φορά η ιστορία που το πορτάκι ανοιγόκλεινε και έφτυνε κομματάκια το cd) και δεν έκανα τον κόπο ούτε να το κατεβάσω. Για το "Ψωμί κι εφημερίδα" δε το συζητώ, και που θυμάμαι τον τίτλο χώρο μου πιάνει.<br /><br />Είχα απογοητευτεί τελείως. Μ' αυτόν τον άνθρωπο είχα μοιραστεί τις εφηβικές μου ανασφάλειες, τις πρώτες μου αγωνίες, ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε, που ένιωθε τον πόνο μου και ξεκλείδωνε την καρδιά μου με τα μαγικά του λόγια, για το Θεό, αυτός είχε γράψει το "Νεράιδα δίχως παραμύθι" και το "Φωτιά μου", πως γίνεται να είναι τόσο μαλάκας; Δεν μπορούσα πια να ακούω τα τραγούδια του, στο ράδιο όταν τον πετύχαινα - πράγμα που συνέβαινε σπάνια -τον άλλαζα. Ακόμα και τα "Μάτια που δε βλέπονται" σκεφτόμουν ότι τα έχει γράψει ο ρηχός και ξενέρωνα.<br /><br />Αλλά απόψε είχα ανάγκη να νιώσω όπως ένιωθα τα βράδια, όταν έκλεινα τον Γκατζούλη και τον Σαββάλα και έκανα όνειρα με τα μάτια ορθάνοιχτα πότε καρφωμένα στο ταβάνι, να το τρυπήσουν τα φτάσουν τα αστέρια, και πότε <span style="color: rgb(204, 204, 255);">χαμένα στα φώτα τις πόλης απέναντι, να φτάσουν σ' εκείνον που ήξερα πως υπάρχει κάπου εκεί έξω</span>. Είχα την ανάγκη να βεβαιωθώ πως είμαι ακόμα εγώ. Τελικά εγώ είμαι. Και κατέληξα πάλι να ακούω τα "Μάτια" και να κοιτώ πότε πάνω τα αστέρια και πότε απέναντι, εκείνον που είναι πάντα εκεί.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Θα κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ανοίξω θα είναι εδώ, κι αυτός και τα αστέρια.</span></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-21330397820253628922009-11-02T10:16:00.005+02:002009-11-02T11:35:39.938+02:00Στιγμές"... οι στιγμές που μου 'δωσες αξίζουν μια ζωή"<br /><br /><div style="text-align: justify;">Όταν η Έλλη γνώρισε τον Νίκο τα πράγματα ήταν δύσκολα, ήταν φόβος και κυνηγητό και χειμώνας. Αυτοί όμως ήταν μαζί, ερωτεύτηκαν και κάναν την άνοιξη τους. Ζήσαν λίγους μήνες μαζί, μετά στιγμές. Κάνανε όνειρα, σχέδια, μαζί, αλλά ο άνθρωπος και ο θάνατος τους ήθελε χωριστά.<br />Έτσι η Έλλη έμεινε να συνεχίσει τα σχέδια, να παλέψει για τα όνειρα, να ζει και για τους δύο. Έμεινε να κρατάει τον Νίκο μέσα της - από εκεί δεν μπορούσε να τον βγάλει κανείς - να αντιστέκεται στην αυτοκαταστροφή του ανθρώπου, να προσπαθεί να τον κάνει καλύτερο, κι ας την πρόδωσε.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Οι κομμουνιστές δεν πιστεύουν σε παράδεισο, αλλά στο δικό μου το μυαλό την τρίτη η Έλλη και ο Νίκος μετά από 57 χρόνια είναι ξανά μαζί στον κόσμο τους.</span><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9FbqvobJj6QArCe-VJMbrJM2262mDDrFGNFlg6TxEbNPnz20VmWsGtI_4OGevCc3vKEiuz4J7pgRD0jVIwvT-0UahcBoLTk801u83-FFDgi2d1SKjYbZdx4A18bHjyzxJ1AjjQqwlIYX1/s1600-h/27_67.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 198px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9FbqvobJj6QArCe-VJMbrJM2262mDDrFGNFlg6TxEbNPnz20VmWsGtI_4OGevCc3vKEiuz4J7pgRD0jVIwvT-0UahcBoLTk801u83-FFDgi2d1SKjYbZdx4A18bHjyzxJ1AjjQqwlIYX1/s200/27_67.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5399437180417023154" border="0" /></a><br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-65501352936052388792009-08-29T13:31:00.006+03:002009-08-29T19:28:45.838+03:00Συμπτώματα: Εξεταστική<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAx-qVdGr1WHxTcwiV9PaW9hilHvl6LW4n2QpA239OvqCb0dcg6xM04FsvNMSTdadncWuBLsRPZvyP3GkXg0FxJM36D_QZvTl5BDTN1rRNVg-2DOU6A4ee0_GhRSkE6DJ9ReONh0RGaPv/s1600-h/geia_soy_re_kurose-ross.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAAx-qVdGr1WHxTcwiV9PaW9hilHvl6LW4n2QpA239OvqCb0dcg6xM04FsvNMSTdadncWuBLsRPZvyP3GkXg0FxJM36D_QZvTl5BDTN1rRNVg-2DOU6A4ee0_GhRSkE6DJ9ReONh0RGaPv/s200/geia_soy_re_kurose-ross.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5375349883330191522" border="0" /></a>Πώς καταλαβαίνεις πως διανύεις περίοδο εξεταστικής:<br /><ol style="text-align: justify;"><li>Το κουτακι (το μικρό) νες καφέ, που έναν χρόνο την είχε βγάλει στο ντουλάπι πίσω πίσω χωρίς να το ενοχλεί κανείς, τελείωσε κι αυτό.</li><br /><li>Το μαλλί έχει γίνει ένα ενιαίο τεράστιο ράστο από το πείραζε-πείραζε-πλέξε-άγχος.</li><br /><li>Κάνεις με άζαξ την επιφάνεια του γραφείου 2 φορές την μέρα <span style="color: rgb(204, 204, 255);">(καλά, αυτό μπορεί να το κάνω μόνο εγώ)</span>.</li><br /><li>Ανοίγεις τον καταψύκτη σου και βρίσκεις τουλάχιστον ένα νιρβάνα οικογενειακό και 3 πυραύλους μάτζικ άλμοντ. Όταν δεν τα βρίσκεις <span style="color: rgb(153, 255, 153);">σε πιάνει τρέμουλο, ιδρώνεις, βγαίνεις στο μπαλκόνι και βρίζεις τις γλάστρες σου.</span></li><br /><li>Παίρνεις γλάστρες, ό,τι βλακεία σου κατέβει. Όχι γιατί γουστάρεις το παιδί στο φυτώριο (που έχουν λυσσάξει όλες) αλλά γιατί αυτά είναι η μόνη σου επαφή με άλλη μορφή ζωής. Στο τέλος ξεραίνονται όλα κι εσύ έχεις περάσει 5 μαθήματα.</li><br /><li>Θυμάσαι ό,τι μαλακία τραγούδι είχε βγει πριν το '97, τότε που ήσουν δημοτικό και η μόνη έγνοια σου ήταν να βγεις να παίξεις με τον νίκο και τη στέλλα, να καταφέρεις να περάσεις την πίστα στο blues brothers και να χαλάσεις κανένα transformer του αδελφού σου γιατί εσένα δεν σε αφήνει να παίξεις. Το ποστάρεις στο facebook, μη χάσεις...</li><br /><li>Ελέγχεις τα μέιλ σου κάθε τέταρτο, γιατί ο καθηγητής θα βγάλει εκτός 2 κεφάλαια μισή μέρα πριν την εξέταση (πώς το θες;). Μιλάς με συμπάσχοντες στο msn και καλά για απορίες, <span style="color: rgb(153, 255, 153);">κλαίγεστε, θέλετε να αλλάξετε σχολή αλλά το 10% έχει φτάσει στα ύψη οπότε κάθεστε και τρώτε τον Λάλη στην μάπα.</span></li><br /><li>Τέλος, φτάνει η μέρα την εξέτασης, ξυπνάς νωρίς να πας να πιάσεις θέση (θες και να σου κάτσει αντιγραφή... τρομάρα σου), κοιτάς στον καθρέφτη πως είσαι σαν ουρακοτάγκος, το μουστάκι κάνει τσιγκέλι και πώς να το καλύψεις, πας σχολή και <span style="color: rgb(153, 255, 153);">βλέπεις πως όλοι είναι στα μαύρα τους τα χάλια και νιώθεις μια θεά!</span></li></ol>Πείτε κι εσείς τα δικά σας... τι νέα?<br /><br /><div style="text-align: justify; color: rgb(204, 204, 255);">Υ.Γ.: Ήρθα για να μείνω... βασικά ήθελα να αλλάξω το layout πριν στείλω το πόστ αλλά λέω να περάσω συναρτησιακό και μετά βλέπουμε</div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-73029859194130035112009-06-17T22:41:00.006+03:002009-06-18T02:05:48.902+03:00Πω πω νεύρα μικρό παιδι...<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNHSVRsvtQN1cCdWgbfD8I9ARsc26oGWyK8LhnPaI1TcULrOdEGoM6K_sBMwfVBpsNAX_Yz27P7tlntf7pgMt2TGgMOZ80z-F5EK_MIuhs6GH3AX8SnU3VkB12jPO0iBE-Wg-q5CU_W9om/s1600-h/BadMood.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNHSVRsvtQN1cCdWgbfD8I9ARsc26oGWyK8LhnPaI1TcULrOdEGoM6K_sBMwfVBpsNAX_Yz27P7tlntf7pgMt2TGgMOZ80z-F5EK_MIuhs6GH3AX8SnU3VkB12jPO0iBE-Wg-q5CU_W9om/s200/BadMood.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5348436599264142578" border="0" /></a>Θέλω να πάω στην Θεσσαλονίκη, να κάθομαι από τις 4μιση μέχρι τη 1 στην ξαπλώστρα, να πίνω φραπέ και μπίρες (όχι ταυτόχρονα...) και να σχολιάζω μέχρι και τους κόκκους της άμμου με την παρέα. Αντ' αυτού θα καθήσω στον Βόλο, θα βλέπω την θάλασσα με το κιάλι (γιατί από όχημα δεν παίζει ούτε μίζα), θα διαβάζω μπας και περάσω κανα μάθημα, θα χάσω 3 κιλά από τον ιδρώτα (μια χαρα!), και τα σάββατα μπορεί να πηγαίνουμε και καμία Άφισσο με το κτελ.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Το καλοκαίρι με την ζέστη που βαράει δεν μπορώ ούτε να δω τα τζιν. Συνήθως την βγάζω με σορτσάκια και φούστες. Ίσως και να είναι ιδέα μου αλλά κάθε φορά που βάζω φούστα όλοι ξεσκίζονται να με εξυπηρετήσουν, να μου φερθούν ευγενικά, να μου χαμογελάσουν... Γιατί ρε λιγούρη υπάλληλε του οσε, με το τζιν δεν μπορείς να μου πεις αν έχει θέσεις με την 500;<br /><br />Ναι ρε helpdesk, έχω φτάσει 6ο έτος και δεν έχω τελειώσει ακόμα, δεν μπορείς να ρωτήσεις την σχολή μου αν ειμαι ακόμα φοιτήτρια για να μη με διαγράψεις; Πρέπει να μου το πετάξεις στα μούτρα;<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Λέω όταν τελειώσει όλο αυτό να κάνω ένα πάρτι, μαργαρίτες και μπαλκόνι. Όταν τελειώσει αυτό δεν θα θέλω να δω άνθρωπο από τα νεύρα μου.</span><br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-85737440818438869132009-06-05T18:59:00.007+03:002009-06-05T20:31:47.698+03:00Βαλσάκι<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTGVIgbm8U15kQrHu1Y260Gz__81EzHUeSJTv1mRgem1xq7qrEdDhNl9p6yERfySuCl6M9_oMrwTuOVBSZMmwUJNRG8byU6gijtzh8ofCsZZQHgIa2FEefbHv7C-SRDJagGisWIFL8vn7Y/s1600-h/kokovikou.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 158px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTGVIgbm8U15kQrHu1Y260Gz__81EzHUeSJTv1mRgem1xq7qrEdDhNl9p6yERfySuCl6M9_oMrwTuOVBSZMmwUJNRG8byU6gijtzh8ofCsZZQHgIa2FEefbHv7C-SRDJagGisWIFL8vn7Y/s200/kokovikou.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5343896796951100498" border="0" /></a>Σήμερα το απόγευμα καθόμουν στο γραφείο μου και έλιωνα μέσα σε χαρτιά και βιβλία όταν μελωδία από ακορντεόν μπήκε στο δωμάτιο.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ήταν κάτι πλανόδιοι από τον δρόμο, ένας με το ακορντεόν και ο άλλος με την κιθάρα. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους άκουγα. Παίζαν την μέση του δρόμου (δεν έχουμε και πολλή κίνηση) μήπως βγει κανένας οπότε με το που με είδανε σταθήκανε από κάτω και πιάσαν ένα βαλσάκι. Ήθελα μωρέ κάτι να τους δώσω, το έχω αυτό το θέμα με τους μουσικούς... Έκανα νόημα στον έναν και τους πέταξα ένα ευρώ. Ένοιωσα πολύ Μάρω Κοντού "Ελενίτσα" στο "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Δεν πήρα βέβαια πενινταράκι από τον "Αντωνάκη" βασικά γιατί είμαι πιο independent και έχω δικές μου αλλά και γιατί δεν μας βρισκόταν αντωνάκης εκείνη την ώρα...<br /><br />Το όνειρο ήρθε να χαλάσει η διαχειρίστρια που ήταν κάτω στην πυλωτή και τους είπε να φύγουν. Γιατί μωρή άμουση; Τι ζόρι τραβάς; Που δεν μ' αφήνεις να παρκάρω σε άδειο χώρο στην πυλωτή; Και αν είχαμε ταράτσα ούτε να απλώσω δεν θα μ' 'αφηνες. Που και τώρα με πρήζεις για τα σεντόνια αλλά τες πα. Η Τασώ Καββαδία να πούμε...<br /><br /><a href="http://www.youtube.com/watch?v=57F6nj5S7Ag">εδώ το έχω</a><br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-59879962352104050792009-05-31T21:21:00.010+03:002009-05-31T21:51:42.624+03:00Όχι, μπράβο σου!<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_JzfTfDr4p-wZVFyCKmIS9K83TMIuCoKKcu27SzSPdRioPwPCbkiHFJNI7MB9beYBOWaOR_uO-25jphXuLqFSM7nrzKHBDgyTZpP-gjikiFCTpzwKmvZFo60VwFFfzUMge7tE8-frKCKn/s1600-h/agios-lavrentios.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 132px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_JzfTfDr4p-wZVFyCKmIS9K83TMIuCoKKcu27SzSPdRioPwPCbkiHFJNI7MB9beYBOWaOR_uO-25jphXuLqFSM7nrzKHBDgyTZpP-gjikiFCTpzwKmvZFo60VwFFfzUMge7tE8-frKCKn/s200/agios-lavrentios.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5342059939556706674" border="0" /></a>Και που λέτε σε αυτή την εξόρμηση των γονέων στον εξωτικό Βόλο μιας και τους συνόδεψε και η νονά μου είπαμε να μην καθίσουμε μέσα... ξεπατωθήκαμε!<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Βασικά το δικό μου ξεπάτωμα είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη γιατί πρώτη φορά η νονά στο σπίτι μου, να μην το δει μπουρδέλο τελείως, να μαζέψω και τα χαλιά να μην έχουμε και δουλειές, να πάω να πάρω και κάνα τρόφιμο να μην είμαστε “νυχτερίδες κι αράχνες καλή μου...”. Όχι ότι θα λέγανε τίποτα αλλά δεν ήθελα να έχουμε εκκρεμώτητες.<br /><br />Ήρθαν την παρασκευή το βράδυ (ε, να μη σταματούσαν και λίγο Κοζάνη; στον δρόμο τους ήταν), οι γονείς κοιμηθήκαν μαζί, κι εγώ με την νονά που είχε αϋπνίες και φτάσαμε να της έχω πει το παραμικρό χαμένο επεισόδιο από την ζωή μου τα τελευταία 5 χρόνια για να ταυλιαστούμε στις 3. Την επόμενη το πρωί όμως φρεσκαδούρα όλοι τους απο τις 9! Κάναμε μια βόλτα Βόλο και κατα τις 2 είπαμε να πάμε για φαϊ Πήλιο...<br />Εγώ αυτοκίνητο δεν έχω αλλά έχω φίλους με αυτοκίνητα που όοοοταν αξιώνονται πάμε και καμία βόλτα. Τις περισσότερες πάμε στον Στεφανή.<br /><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Μαμά μαμά να πάμε στον Στεφανή!</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Που είναι αυτός παιδί μου;</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Στον Άγιο Λαυρέντη</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Και θυμάσαι πως πάτε;</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Ε, σε παρακαλώ...</span><br /><br />Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω το εξής. Έχω άριστη χωροταξική αίσθηση, και όταν με πάνε κάπου δεν είμαι πρόβατο, ξέρω πού με πάνε, ειδικά αν μου αρέσει και θέλω να ξαναπάω και κάνουν και γιουβέτσι με τραγί! Επίσης ενδεικτικά να αναφέρω πως έχω κάνει “πίνδο” στη ΧΑΝΘ και είμαι κομάντο και έχω φάει τα βουνά με το κουτάλι και με ελικόπτερο να με πετάξεις και να με παρατήσεις εγώ θα ξέρω που θα είμαι. Άλλα έχω ένα μικρό πρόβλημα με τα ονόματα.<br /><br />Θυμόμουν πως στρίβαμε στα Άνω Λεχώνια...<br /><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Ρε, εδώ η ταμπέλα δεν λέει για Λαυρέντη, λέει για Γεωργιο και Βλάσσιο (έχει πολύ άγιο εκεί)</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">- Ναι μωρέ κοντά στον Γιώργη είναι και ο Λαυρέντης</span><br /><br />Με τα πολλά φτάσαμε έξω από τον Αη Γιώργη, εγώ να επιμένω πως θυμάμαι την διαδρομή αλλά να μην βρίσκουμε ταμπέλα για Λαυρέντη. Πιάσαμε έναν παππού, μας είπε πως καναμε βλακεία και ο Λαυρέντης είναι από την άλλη πλαγιά, κατεβήκαμε ξανά 12 πόσα ήταν χιλιόμετρα μέχρι τα Λεχώνια και ανεβήκαμε από τον άλλο δρόμο άλλα 11 μέχρι τον Λαυρέντη...<br /><br />για να φτάσουμε στην πλατεία του χωριού και να θυμηθώ πως ο Στεφανής με το τραγί που λέγαμε ήταν στον Αη Γιώργη, το πρώτο χωριό που πήγαμε! Αφού έχω και τα 2 χέρια μου και μπορώ και σας γράφω μάλλον οι γονείς με αγαπάνε πάρα πολύ. Βέβαια η ώρα είχε πάει 3, οι άλλοι πολιτισμένοι – πολιτισμένοι αλλά ως ενός ορίου, το βούλωσα και κάτσαμε εκεί. Η ταβέρνα την πλατεία του χωριού όμως ήταν όλη ρεζερβέ γιατί είχαν γάμο... τι ωραίος, θα σας τα πω άλλη φορά. Ο φάδερ βέβαια πέταξε την ιδέα να το παίξουμε καλεσμένοι να μας βγει και τσάμπα αλλά δεν πειθαμε.<br /><br /><br />Ευτυχώς να λες που ήταν ανοιχτό και ένα άλλο παραδίπλα. Ο λόγος που σας είπα για όλο το σ/κ είναι γι' αυτό το ταβερνάκι. Τι κουκλίστικο! Τι περιποίηση! Τι φαϊ! Αυτόν τον κόκκορα κρασάτο δεν θα τον ξεχάσω... Μέχρι που ξεθάρρεψα κι εγώ (λίγο) και έλεγα <span style="color: rgb(255, 204, 255);">“</span><span style="color: rgb(255, 204, 255);">καλύτερα που έκανα μαλακία και ήρθαμε εδω”</span>. Δεν ξέρω αν έχετε πάει στον <span style="color: rgb(153, 255, 153);">Λωτό</span> (το εν λόγω ταβερνάκι) αλλά αν έχετε <span style="color: rgb(153, 255, 153);">μόνο θετικά σχόλια παρακαλώ... αν δεν έχετε να πάτε.</span><br />Πάντως πέρα από το φαϊ... εμείς ήμασταν ήδη στου διαόλου το κέρατο, πεινούσαμε, θα μπορούσε να μας το πετάξει κι εμείς να το φάμε. Αλλά δεν ήταν το τουριστικό, και το λινό του το τραπεζομάντιλο το είχε, και το πιατάκι για την σαλάτα το είχε, και η ιδιοκτήτρια ειλικρινέστατη με τον ενικό της, να σε κάνει να νιώσεις καλά. Και όντως περάσαμε καλα... κι ας είμαι χαζή.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Μετά το φαϊ πήγαμε μία βόλτα μέχρι την πλατεία χατζίνη, που γίνονται οι συναυλίες. Τι ωραία που ήταν. Προσπάθησα να πεισω τους γονείς μου να πουλήσουν τα πάντα και να πάρουν ένα σπίτι εδώ. Η μαμά έπαιξε το χαρτι "και σε σας τι θα αφήσουμε παιδί μου;" ο μπαμπάς όμως σα να ψήθηκε...</span><br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-36423669768443832302009-05-31T19:04:00.001+03:002009-05-31T20:14:06.067+03:00Γιατρέ μου νιώθω ένα βάρος...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1lQrkRHU-MvXZagKlzUstSTR3w28X9JvzdRBGgKZq7IAWoczCXrCc6QkTQzL5LtOX0EvODMLZREEGY27WKFv-gGzZp3D5mxoeXNlEOGw90JwoePaA2fF1e0Gf7tSXi5uH_oTkVIADJU8f/s1600-h/P5310402.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1lQrkRHU-MvXZagKlzUstSTR3w28X9JvzdRBGgKZq7IAWoczCXrCc6QkTQzL5LtOX0EvODMLZREEGY27WKFv-gGzZp3D5mxoeXNlEOGw90JwoePaA2fF1e0Gf7tSXi5uH_oTkVIADJU8f/s200/P5310402.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5342037450147253890" border="0" /></a>Οι γονείς και η παρέα τους φύγανε κατά τις 2 και από τότε δεν το έκλεισα το ριμάδι... ενδεικτικά αναφέρω:<br /><div style="text-align: justify;"><ul><li>ένα κομμάτι (μεγάλο) παστίτσιο,</li><li> ένα κουπάκι ζελέ που τους έκανα πριν έρθουν αλλά δεν το άγγιξε κανείς τους οπότε χέστηκα...</li><li> τρεις παραδοσιακές τουλούμπες Βελβεντού “Ζανδε”, γιατί οι γονείς το Θεσσαλονίκη – Βόλος το κάνουν μέσω Κοζάνης, να απολαύσουν την διαδρομή από Ελασσόνα, να σταματήσουν και Νεράιδα για καφε...</li><li> μισό πακετάκι πτι-μπερ σοκολάτα με μισό λίτρο χυμό πορτοκάλι,</li><li> και με το που τελειώσει το πόστ θα φάω κάτι κεράσια γιατί νιώθω το ζάχαρο μου να πέφτει,</li></ul>και η ώρα είναι ακόμη 7, και κρατιέμαι να μην αγγίξω τον κορμό στην κατάψυξη γιατί θα τον φάω όλο και από την σοκολάτα θα είμαι σαν το σπινταρισμένο (ενώ από όλα τα άλλα...).<br /><br />Η συνήθης κατάσταση στο σπίτι είναι άδεια ντουλάπια και ένας άνθρωπος που πόση φασαρία να κάνει κι αυτός μόνος, πόση φωνή να μαζέψουν τα ντουβάρια; Το έχω συνηθίσει όμως, να φτάνει 2 το βράδυ, να γυρίζω (σαν) πεινασμένος λύκος και να κουβεντιάζω με την σκέψη μου.<br /><br />Ήρθε κόσμος και γέμισα και ντουλάπια και φασαρία. Έφυγε και μου μείναν τα ντουλάπια. Θα αδειάσουν κι αυτά και θα έρθω πάλι στην ισορροπία μου.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Δεν πειράζει, θα τα χάσω στην εξεταστική... ρουθούνι δεν θα μείνει</span></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-21519580342328884012009-05-27T14:02:00.005+03:002009-05-27T14:40:34.310+03:00Ζέστη...<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj3rRy_urgRvsuJ06Q8uat5twMbE8kbRzotAxPz0ctmcrVbDAreXHbSmeIoxX585CLBZZ6k0Zu-nQzaxZ6nZ6jGSUStpBbQgQT55qlZMCrFBc2F21NzvlPRYq_HmulCEPRaZVCKc1MA6dl/s1600-h/makeup.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 134px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj3rRy_urgRvsuJ06Q8uat5twMbE8kbRzotAxPz0ctmcrVbDAreXHbSmeIoxX585CLBZZ6k0Zu-nQzaxZ6nZ6jGSUStpBbQgQT55qlZMCrFBc2F21NzvlPRYq_HmulCEPRaZVCKc1MA6dl/s200/makeup.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5340467056703762402" border="0" /></a>Έχει περάσει καιρός που έκλεισα τα 23 αλλά επειδή πάντα είχα μια διαφορά φάσης... τώρα με έπιασε η κρίση ηλικίας.<br /><br /></div><div style="text-align: justify;">Μην φαντασείτε κάτι τραγικό δηλαδή, απλά κατάλαβα πως δεν είμαι ανήλικο πια, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ τις δικαιολογίες που ειχα παλιά. Το να αργώ στα ραντεβού μου ακόμα και 5 λεπτά δεν είναι "έλα μωρέ" για τους φίλους μου που τρέχουν όλη μέρα. Τα καλοκαίρια μου είναι 1-2 βδομάδες "ελεγχόμενη ξενοιασιά" και 10 βδομάδες ζέστη, 4 τοιχοι και τρέξιμο να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε τις 2 βδομάδες.<br /><br />Μη με παρεξηγείτε. Το ό,τι δεν θέλω να μεγαλώσω δεν σημαίνει πως θέλω τα πάντα να μείνουν ίδια. Ήθελα να φύγω από το σπίτι μου στα 6, όχι όοοοταν φτάσω τα 18. Θέλω να γίνω από κοριτσάκι γυναίκα, αλλά όχι και να στρώνω το κρεβάτι μου, να σιδερώνω τα ρούχα μου, να βάφομαι κάθε πρωί λες και πάω για φωτογράφηση στην vogue. Κι όμως, η καθημερινότητα και οι περιστάσεις αυτό απαιτούν. Και νιώθω πως αν δεν μεταλαχθώ θα καταλήξω σαν κάτι τραγικές φιγούρες που δεν ξέρουν που πατάν και που βρίσκονται.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(204, 204, 255);">Την παρασκευή περιμένω τους γονείς μου. Τι στοίχημα, όταν κάτσουμε να φάμε θα πετάξει ο μπαμπάς το κλασσικό "τα χέρια σου τα έπλυνες;" λες και είμαι 5 χρονών ρε που...<br />Ευτυχώς που έχω και τον μπαμπά.</span><br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-88075783223796705862009-01-10T06:32:00.005+02:002009-01-10T21:04:38.902+02:00Σε κάθε σπίτι ένας τρελός...<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDYV_oPAtYtDwHpcgGV9XnFW_ClL9F6RbmG3w4FvRq1ioVT9HIYIzmiII_AErVlhAF8b0aHq2HcI7Tnvg36gImenKVD3sknAoeYaMgYs4u9R6Dut_hL5NZ9VKvBt1yVUe2XD4PVShJbReA/s1600-h/grandma2.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 157px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDYV_oPAtYtDwHpcgGV9XnFW_ClL9F6RbmG3w4FvRq1ioVT9HIYIzmiII_AErVlhAF8b0aHq2HcI7Tnvg36gImenKVD3sknAoeYaMgYs4u9R6Dut_hL5NZ9VKvBt1yVUe2XD4PVShJbReA/s200/grandma2.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5289522837849169490" border="0" /></a>Στην πολυκατοικία μας μένει και μία γιαγιά, όταν λέμε όμως γιαγιά εννοούμε 80 πατημένα. Είναι γενικά πολύ μορφή!<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Την πρώτη φορά που την συνάντησα ήταν στο ασανσερ... αυτή το πήρε από τον 4ο και καθώς κατέβαινε την βρήκα κι εγώ στον 3ο. Με το που με είδε τρομοκρατήθηκε και πάτησε το κουμπί για τον 2ο ώστε να κατεβεί στον επόμενο όροφο. Μόλις φτάσαμε στον 2ο ακολούθησε ο διάλογος:<br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">Εγώ: "Καληνύχτα σας"</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">Γιαγιά: "Α! Ελληνίδα είσαι; Αχ, κι εγώ πάτησα το 2 γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται στο ασανσερ στις μέρες που ζούμε. Κι εγώ ισόγειο θα κατεβώ"</span><br />Κι έτσι αφού διαπίστωσε πως είμαι ελληνίδα και δεν έχω σκοπό να της βγάλω κάνα χρυσό δόντι μέχρι να φτάσουμε ισόγειο συνεχίσαμε.<br /><br />Απόψε δεν ήθελα να γυρίσω με τίποτα σπίτι οπότε γυρνούσαμε από μπαράκι σε μπαράκι μέχρι να μας διώξουν και από το τελευταίο ανοιχτό. Κατέληξα να φτάνω έξω από το σπίτι μου με ένα μισόλιτρο γάλα για το πρωί πάλι την ώρα που βγάζει ο φούρνος από κάτω το πρώτο ψωμί. Μπαίνω στην είσοδο της πολυκατοικιας, καλώ το ασανσερ, κι εκεί που φτάνει και πάω να μπω <span style="color: rgb(204, 204, 255);">να σου η γιαγια! 6 η ώρα το πρωί αξημέρωτα!</span> Επειδή μάλλον κατάλαβε πως ήμουν σαν να είδα φάντασμα...<br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">Εγω: "Καλημέρα σας, δεν περίμενα να σας δω"</span><br /><span style="color: rgb(153, 255, 153);">Γιαγιά: "Να μωρέ, πάω στον φούρνο να πάρω ζυμάρι να κάνω πίτα. Αχ, έτσι να βγαίνετε εσείς οι νέοι και να ξενυχτάτε! Κι εμείς που λιώσαμε στην δουλειά τι καταλάβαμε; Κάθε μέρα τέτοια ώρα να γυρνάς"</span><br /><br />Θα μας τρελάνει η γιαγιά<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-41360187130860350182009-01-06T03:15:00.005+02:002009-01-06T04:39:54.976+02:00Έκανε τρελό κρύο όμως εκεί κάτω<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJdET63YjEY8cyZzyssuyLR-05NgeNrceKrDKAct14dIWcmmWp7DY5MP1mmSbEn_d5mQi2O0Wksw-8KNEGJkXNf4FnxVa3Hdp4yjFFn-YD25S6LC2HUQyEDdFw3ZeGAHWHfap0GkXKqmEf/s1600-h/P1050049s.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJdET63YjEY8cyZzyssuyLR-05NgeNrceKrDKAct14dIWcmmWp7DY5MP1mmSbEn_d5mQi2O0Wksw-8KNEGJkXNf4FnxVa3Hdp4yjFFn-YD25S6LC2HUQyEDdFw3ZeGAHWHfap0GkXKqmEf/s200/P1050049s.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287999652474167906" border="0" /></a><div style="text-align: justify;">(εισαγωγή)<br />Σήμερα γύρισα από την μαμά πατρίδα στην μαύρη ξενιτιά. Παππού κι εγώ σ' αγαπάω αλλά έπρεπε να φύγω. Δεν με πειράζει που είσαι ευσυγκίνητος. Βασικά δεν είμαστε εμείς ευσυγκίνητοι, οι άλλοι είναι χοντρόπετσοι και δεν μας καταλαβαίνουν. Θα ντύνομαι, και θα τρώω, και μη μοιραστείς με τους φίλους μου εδώ τους φόβους σου για την <span style="color: rgb(204, 204, 255);">"μειωμένη μου όρεξη"</span> γιατί θα σε πάρουν κι αυτοί στο ψιλό. Γιατί δεν καταλαβαίνουν πως <span style="color: rgb(204, 204, 255);">αφού έχουμε καλό μεταβολισμό έχουμε και περισσότερες ανάγκες...</span> Άστα παππού, τις μπουκιές μου μετράνε. Τι ήθελα και γύρισα;<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Στο τραίνο καθώς ερχόμουν άκουγα ράδιο, έβλεπα τα χιονισμένα τοπία, <span style="color: rgb(204, 204, 255);">έβριζα την υγρασία της Περαίας που εμείς δεν πιάσαμε ούτε πάνω στα αυτοκίνητα χιόνι ενώ στους Μηχανιώτες το έστρωσε.</span><br />Κάποια στιγμή εκεί που άλλαζα σταθμούς έπεσα σε ένα τραγούδι που είχα να ακούσω πολύ καιρό. Δεν είμαι και πολύ του dance... αλλά αυτό το τραγούδι είναι στο soundtrack κάποιων ημερών που έζησα. Πλέον ο χρόνος εκείνων των ημερών έχει χάσει την φυσική υπόσταση μέσα μου. Δεν είμαι σε θέση να πω ακριβώς πότε ξεκίνησε και μετά το σημερινό νιώθω πως δεν έχει τελειώσει ακόμα.<br /><br />Δεν εξηγείται αλλιώς η ανατριχίλα... όλα τα συναισθήματα που ήρθαν και με πνίξανε που για κάνα 3λεπτό με δυσκολία άφηνα τις ανάσες μου. Έχω μετακομίσει, έχουν περάσει τόσα χρόνια... που σε σχέση με τα 23 μου χρόνια είναι πάρα πολλά. Έχουν μετακομίσει και οι άλλοι, κανένας δεν έμεινε, έχουν αλλάξει οι ζωές μας. Αλλά το ένιωσα, το είδα, με είδα να χορεύω και να είναι όπως τότε <span style="color: rgb(204, 204, 255);">(αλλά 7 κιλά λιγότερη, όπως τώρα)</span>. Είναι ένα συρτάρι που είχα ξεχάσει, το άνοιξα και όλα ήταν όπως τα είχα αφήσει.<br /><br />Το συρτάρι μετά από λίγο έκλεισε, η ζωή μου συνεχίζεται και το τραίνο ήταν ακόμα πάνω στις ράγες. Τα πράγματα από τότε εξελίχθηκαν και τώρα πια το βλέπω πως όλα έγιναν προς το καλύτερο.<br /><br />Γενικά για ελάχιστα πράγματα έχω μετανιώσει. Ακόμα και στις περιπτώσεις που θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να αλλάξω κάτι, αυτό είναι πολύ μικρό και ασήμαντο. Συνήθως είναι όταν γίνομαι ρεζίλι, αλλά κι αυτό το έχω συνηθίσει. Αλλά από εκείνες τις μέρες δεν θέλω να αλλάξω ούτε το παραμικρό. <span style="color: rgb(204, 204, 255);">Ούτε καν τη ριγέ φούξια-μαύρη γραβάτα που τότε ήταν της μόδας...</span> Μέχρι και τα ρεζίλια μου ήταν τέλεια!<br /><br />Τουλάχιστον έχω μια περίοδο την ζωής μου για την οποία αισθάνομαι πραγματικά περήφανη και τρελά τυχερή που την έζησα όπως την έζησα στο κάθε λεπτό της. Και το συρτάρι θα είναι πάντα εκεί.<br /><br /><br /><span style="color: rgb(0, 204, 204);">Βέβαια απορώ τι σκεφτόμουν όταν έβγαινα με αμάνικο και δερμάτινο και έξω είχε -12...</span><br /><span style="color: rgb(0, 204, 204);">Και όταν δεν έκανα την κίνηση στο narcisse...<br />Και όταν έδειξα σθεναρή αντίσταση (μπράβο μου, όχι... Μπραβο μου!) στο άρωμα σου...<br /><br />Καλά, άρχησα πάλι...<br /></span></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-35177355833178365582009-01-02T16:33:00.006+02:002009-01-06T03:25:25.160+02:00<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2N2QIMxv3SYKZClQYzrzJvYLJo06-9_1M5Ma6VqWIySjKCrTXiP2gUSriYVNTbU7izSgMNWRGZ1oUWuvc7VeQSI1phh0FW0NU6pDG1VitgPIZ1IHqH-SgUWB6oxz1EsW3b2oWQ4o4UwhV/s1600-h/firework.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 153px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2N2QIMxv3SYKZClQYzrzJvYLJo06-9_1M5Ma6VqWIySjKCrTXiP2gUSriYVNTbU7izSgMNWRGZ1oUWuvc7VeQSI1phh0FW0NU6pDG1VitgPIZ1IHqH-SgUWB6oxz1EsW3b2oWQ4o4UwhV/s200/firework.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5287985070501631170" border="0" /></a>Τελικά πάλι δεν κλείσαμε έγκαιρα να κάνουμε κάτι και πάλι λέγαμε να κάνουμε κάτι αλτέρνατιβ όπως <span style="color: rgb(204, 204, 255);">να κλείσουμε σουίτα στο electra palace, να κάνουμε πριβε πάρτι με σαμπάνια <span style="color: rgb(255, 204, 204);">Moët et Chandon</span>, φουά γκρα και</span><b style="color: rgb(204, 204, 255);"> </b><span style="color: rgb(204, 204, 255);">χαρτάκι και να έχουμε γύρω μας μοντέλα να τρίβονται στα αγόρια της παρέας και να ανάβουν και να σβήνουν τα πούρα τους(οι γυναίκες και η άκαπνη θα είναι πάλι οι ριγμένοι της βραδιάς...)</span>, πάλι εγώ δεν έδωσα σημασία να χαλάσω την ζαχαρένια μου γιατί πάλι ήξερα πως θα καταλήγαμε στο ό,τι κάτσει όπου κάτσει.<br /><br /></div><div style="text-align: justify;">Προέκυψε ένα προβληματάκι με την υγεία του κολλητού την τελευταία στιγμή και την έβγαλα στο σπίτι του με την κοπέλα του και έτερη κολλητή (που μεταξύ μας, το σπίτι του καλύτερο από την κωλοσουίτα). Πιάσαμε να παίξουμε έναν μαύρο βαλέ για ζέσταμα και καταλήξαμε πριν τελειώσει η παρτίδα να προσκυνάμε από την νύστα (η μπορεί να λέγαν έτσι γιατί τους είχα ξεφτιλίσει), βάλαμε να παίζει το Open Season 2 και μέχρι το 2ο λεπτό εγώ ροχάλιζα.<br /><br />Σαν βραδιά μπορεί να μην είχε την τρελή επιτυχία αλλά το πρωί της πρώτης μέρας του χρόνου ξύπνησα σε ένα κρεβάτι με άλλους 2 (ντυμένοι όλοι...) ανθρώπους που αγαπώ. Ούτως η άλλως δεν είχα όρεξη φέτος να την βγάλω όρθια σε ένα σταντ που και στο καλύτερο μαγαζί να είσαι αν είναι μαζί σου και άλλοι 10 στο ίδιο τετραγωνικό μέτρο ωραία δεν το λες, με τις γόβες μου να μη νιώθω από το γόνατο και κάτω γιατί δεν είμαι άντρας να βάζω σταράκι με κουστούμι και να είμαι κουλ. Και όλα αυτά αφού έχω περάσει 2 ώρες στους -5 περιμένοντας στην ουρά για να τους στάξω 20ευρώ για ένα ποτό αναθεμα κι αν είναι τζιν. Να έχω και τον Α. να μου λέει <span style="color: rgb(204, 204, 255);">"μαλάκα, ξεκουμπώσου λίγο, δείξε τίποτα μπας και μας βάλει μέσα ο χιμπατζής"</span><br /><br /><br />Όχι, μια χαρά πέρασα.<br /><br /><br />Υ.Γ. 1: Ρε Άρη, δεν γίνεται να κάνεις δήλωση "κόβω το τσιγάρο" και με το που καθόμαστε για καφέ μου βγάζεις καπνό και φιλτράκια τα regular τα μπουριά. Ούτε "κάνω προσπάθεια".<br />Υ.Γ. 2: Ναι ρε! σας είδα και χτες που δεν ντύθηκα "σαν αναρχοκουμούνι". Πάλι στο interspot καταλήξαμε να καιγόμαστε στο Call of Duty<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-24452950627420307532008-12-29T22:06:00.003+02:002009-01-06T06:28:53.831+02:00Άντε και του χρόνου<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKq86pO6SPPGFqmD30HrQSdezgPwfnPsyVNp3w-pwaLXgvWqA79biqC25E7WV7JKpOPgjIxCSMFEqFVLnJrSeFeVZiUgzTTwtgZjrobxL_2Ar5i1z1krZSezjGi798LdmtILTldJIAWR_G/s1600-h/january.gif"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 181px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKq86pO6SPPGFqmD30HrQSdezgPwfnPsyVNp3w-pwaLXgvWqA79biqC25E7WV7JKpOPgjIxCSMFEqFVLnJrSeFeVZiUgzTTwtgZjrobxL_2Ar5i1z1krZSezjGi798LdmtILTldJIAWR_G/s200/january.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5285308914283734226" border="0" /></a>Άντε να φύγει το 2008, και να μην ξαναέρθει. Μάταια βέβαια μιας και η 31η με την 1η είναι 1 μέρα διαφορά, τον χρόνο τον κάναμε εμείς. Έχω όμως την ανάγκη να πιστέψω πως όλα θα αλλάξουν επειδή θα αλλάξει και ο χρόνος.<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Άσχημα πράγματα συνέβησαν σε μένα, σε συγγενείς και φίλους και κακώς βεβαια, αλλά καταφέρνουν και επισκιάζουν τις ευχάριστες στιγμές και τις επιτυχίες μας. Γι' αυτές τις στιγμές είχα σκοπό να σας γράψω αλλά οι εξελίξεις δεν με αφήνουν.<br /><br />Τι τραβανε και αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα... Βασικά πάντα το θεωρούσα το όλο θέμα μαλακία εγώ και ο απλουστευτικός τρόπος σκέψης μου. Το καταλαβαίνω πως το όλο σκηνικό τότε έγινε πολύ περίεργα γιατί είχε τελειώσει ένας πόλεμος και είχαμε ενα νεοσύστατο και ψιλο “ό,τι να 'ναι” ΟΗΕ (ενώ τώρα έχει δύναμη...) αλλά τόσα χρόνια θα έπρεπε να το είχαμε λύσει το πράγμα. Βέβαια επίσης δεν καταλαβαίνω τι δουλειά είχαν να πάνε εκεί και να κάνουν κράτος αλλά τέλος πάντων.<br /><br />Απλά νιώθω πως αυτοί οι άνθρωποι τραβάνε ό,τι τραβάνε γιατί γεννήθηκαν εκεί και αυτοί και οι παππούδες τους. Και είχαν τις πορτοκαλιές τους και ζούσαν ήσυχα και ωραία. Και τώρα είναι χριστούγεννα και αυτοί δεν έχουν σπίτια γιατί τους τα έχουν γκρεμισει, δεν έχουν φαρμακα γιατί μπορεί απο το πονσταν να κάνουν πυρινικές βόμβες, δεν έχουν ύπνο γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Έχουν μόνο να κοιτάνε πως εκεί που μέναν κάποτε οι γονείς τους και προσπαθούν να φανταστούν πως είναι η ειρήνη.<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-62563056367678075012008-12-29T18:27:00.004+02:002008-12-29T22:53:08.112+02:00Spirit<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8_LdTm7SxV3jB4QuIOYlX60Y6SumpFWXwaprJML95XdcbJamTLp2DO05yOYfXpFQ41da47NYOBO7p28ZsJK7L89lEfnDzOyt40PsBKUZIIgORe3ZjIdbjBAMhCsHpIbST7N7lVsXbWu8R/s1600-h/christmas-night-magic-house.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8_LdTm7SxV3jB4QuIOYlX60Y6SumpFWXwaprJML95XdcbJamTLp2DO05yOYfXpFQ41da47NYOBO7p28ZsJK7L89lEfnDzOyt40PsBKUZIIgORe3ZjIdbjBAMhCsHpIbST7N7lVsXbWu8R/s200/christmas-night-magic-house.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5285317189466964722" border="0" /></a>Κάτι πρέπει να γίνει με το πνεύμα των χριστουγέννων. Δε λέω, για τους υπόλοιπους ανθρώπους μπορεί να είναι μια χαρά, να φωτίζει τις καρδιές μας, να τις γεμίζει αγάπη και ζεστασιά... αλλά για τον μπαμπά μου έχει δυσμενή αποτελέσματα. Και εξηγούμαι...<br /></div><div style="text-align: justify;"><br />Για τον μπαμπούλη είναι η πρώτη χρονιά που χαίρεται τα χριστούγεννα σαν δημόσιος υπαλληλος με δόξα και τιμή. Κι αφού δεν έχει δουλειά να κάνει <span style="color: rgb(204, 204, 255);">εκτός απο κάτι papers που έχει να γράψει και θα τρέχει πάλι και θα μου κλαίγεται λες κι εγώ καααθομαι όλη μέρα,</span> έχει αποχαυνωθεί στην τηλεόραση. Ούτε αυτό μπορεί να είναι απαραιτητως κακό. Το κακό είναι όταν έχει μεσιμέρι "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ" και εκτός του ό,τι κάθεται και μου αναλύει την φαιδρότητα και υποκρισία της κοινωνίας και των κανόνων της, <span style="color: rgb(153, 255, 153);">καταλήγει στο τέλος να ταυτίζεται με τον ήρωα και να φοβάται μήπως με το πολύ διάβασμα γίνει κι αυτός "κούκου" και τον τρέχουμε.</span><br /><br />Για να μη σας πω για χτες που βλέπανε την "Ονειρεμένη Ζωή" με τον Νίκολας Κειτζ και τον έχω στο τέλος να έχει βαλαντώσει και να μου ζητάει συγνώμη για τις όσες φορές μετάνιωσε που δεν έμεινε αγγλία να κάνει και το διδακτορικό του, γιατί <span style="color: rgb(153, 255, 153);">αν το έκανε εμένα θα με έκανε μετά απο 2 χρόνια και δεν θα ήμουν εγώ αλλά εγώ είμαι πιό σημαντική απο το διδακτορικό </span>(τον αδελφό μου σε όλο αυτό τον έχουμε ξεχάσει, καλα να πάθει). Μέχρι και με το "Me, myself and irene" που είχε στο καπακι το μόνο που πρόσεξε ο father ήταν η αγάπη που είχε ο Charlie για τα παιδιά του.<br /><br />Δεν ξαναμένω αλλο βράδυ σπίτι...<br />Μαμά σε θαυμάζω όσο δεν φαντάζεσαι<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-17687855933867237292008-12-16T12:44:00.001+02:002008-12-16T12:48:36.717+02:00Έχω άποψη για όλα όμως...<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTWv35_u_crtN1mk5ieUVnOrFzxawYcOZpMGZY2uUIuFn1ay1YHdjDFNUshUd_DEvbWxG3lKX1YYZFX146hzf4nHUNF_iQeOLG5jRf2Ii8pUDRwonYws-3iEKMfwzFjE117rKn_0T-0ts4/s1600-h/PC160002.JPG"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTWv35_u_crtN1mk5ieUVnOrFzxawYcOZpMGZY2uUIuFn1ay1YHdjDFNUshUd_DEvbWxG3lKX1YYZFX146hzf4nHUNF_iQeOLG5jRf2Ii8pUDRwonYws-3iEKMfwzFjE117rKn_0T-0ts4/s320/PC160002.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5280337547144926834" border="0" /></a>Καλά τα ledάκια και οικολογικά αλλά εγώ τα χριστούγεννα με τέτοιες λάμπες τα έχω συνδιάσει...<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-37331963748947897942008-12-16T04:22:00.001+02:002008-12-16T05:53:14.626+02:00Ουφ!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLuXoFU0I-hPnFJ53NV-J5mz65vVkMwFL8SVoPK5xbrq99QcZ9g8LxHhS8nxDdn0UQ1bI92p31kD_MQsvcO9AEDRswb-T98fELnrI4ToMiis-9QhWNO3wWKrksrU2OTlSROcYG7ziFlNPA/s1600-h/blog.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLuXoFU0I-hPnFJ53NV-J5mz65vVkMwFL8SVoPK5xbrq99QcZ9g8LxHhS8nxDdn0UQ1bI92p31kD_MQsvcO9AEDRswb-T98fELnrI4ToMiis-9QhWNO3wWKrksrU2OTlSROcYG7ziFlNPA/s200/blog.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5280230812571985010" border="0" /></a>Παίζει στο ράδιο το no surprises<br /><div style="text-align: justify;"><br />Πριν καμία ώρα ήμουν στη Τ. Είχαμε βγεί και ως αντάλλαγμα για ένα ακόμα ποτό στα γρήγορα της είχα τάξει να κοιμηθώ σπίτι της και να την ξυπνήσω στις 7 που έχει δουλειά. Υπό άλλες συνθήκες θα γκρίνιαζα που ξεβολεύομαι αλλά τον τελευταίο καιρό μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ μόνη μου σε σημείο που το έκοψα σχεδον. Συνέβη ένα δυσάρεστο, ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτο αλλά κάθε που αποπειρώμαι να το κάνω διαλύομαι οπότε το έκοψα κι αυτό.<br /><br />Πήραμε και κάτι να φάμε, το ντερλικώσαμε στο σαλόνι, είπαμε καληνύχτα και έστρωσα στον καναπέ. Έκανα φιλότιμες προσπάθιες αλλά δεν τα κατάφερα πάλι. Σηκώθηκα στις 3, της έγραψα μη ξυπνήσει πιο νωρίς και φρικάρει, τη σκέπασα και την έκανα τρέχοντας για το σπίτι. Έβαλα δυνατά τη μουσική, άδειασα το γραφείο, πήρα το άζαξ και το έκανα λαμπικο! Μετά πήρα ξανά και τακτοποίησα τα πράγματα. Με διαφορετική διάταξη αυτή τη φορά, πιο εργονομική. Επιτέλους ηρέμησα!<br /><br />Βασικά καθάρισα το μισό γραφείο, στο άλλο μισό έχω αφήσει κάτι στίγματα με μπλέ μαρκαδόρο... αυτά έπρεπε να μείνουν, τα χρειάζομαι. Ό,τι δεν χρειαζόμουν όμως έφυγε... παλιά μπρελόκ που ήταν δώρο με γλυφιτζούρι, τελειωμένους στιλούς και μαρκαδόρους , άδεια μπουκαλάκια, χαρτάκια που ούτε που θυμαμαι πια τι περίστασης είναι αναμνηστικά. Τέλος, από εδώ και στο εξής το γραφείο μου θα έχει αυτά που χρειάζομαι... ή τουλάχιστον θα κάνω πιο συχνά το ξεκαθάρισμα γιατί είπαμε «μεγάλο γραφείο» αλλά πολλή σαβούρα είχε μαζευτεί τόσα χρόνια με τη μανία μου να μη πετάω τίποτα.<br /><br />Το συμβάν με ταρακούνησε. Όχι τώρα, 6 μήνες πριν. Απλά τώρα γράφτηκε ο επίλογος.<br />Ο καθένας κρατάει κάτι για τον εαυτό του από αυτή την ιστορία. Εσύ έμαθες πως τα όρια σου δεν τα έχεις φτάσει ακόμα. Εγώ πως όσο και να αγαπάς, όσες φορές και να λες «πρόσεχε», όσο και να προσέχει ο άλλος το «κακό» μπορεί να βρεί τρόπο και να συμβεί.<br /><br />Όταν με είχε βρεί εμένα ένα «κακό» και για χιλιοστά γλίτωσα ήταν κάθε μέρα ένας εφιάλτης που κατα καιρούς επιστρέφει και τώρα. Αλλά τώρα είδα τι τράβηξαν όσοι γύρω μου είχαν συνειδητοποιήσει τι έγινε, γιατί ο αδελφός μου μου θύμωσε που τέθηκε η ζωή μου σε κίνδυνο, κι ας μην μπορούσα να ελέγξω τίποτα.<br /><br /><br />Πρώτη φορά πριν μια βδομάδα ένιωσα πόσο έυθραυστη είναι η ύπαρξη και την απόγνωση της αδυναμίας μου. Πρώτη φορά προσευχήθηκα στον Θεό, να τον έχει καλά, μόνο αυτό μου έμεινε.<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9013828439873635611.post-4530285085217052962008-12-04T03:41:00.005+02:002008-12-04T04:44:48.882+02:00Ούτε τι τίτλο να βάλω ξέρω<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTDgovSZvAsMe-02-JxWIpV-9KGOEVD_ELnyc3AHud7qKMqo9rey1PjFDkpx25ZopzDlHA5ZCuNBMui8qnwNIRHQHFolgQalCI_-xaz7pUcwMW-H_20sjIL_VZjaCqzVK7i_xocYA2hSph/s1600-h/ok.bmp"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTDgovSZvAsMe-02-JxWIpV-9KGOEVD_ELnyc3AHud7qKMqo9rey1PjFDkpx25ZopzDlHA5ZCuNBMui8qnwNIRHQHFolgQalCI_-xaz7pUcwMW-H_20sjIL_VZjaCqzVK7i_xocYA2hSph/s200/ok.bmp" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5275758755730247586" border="0" /></a>Ξημερώνει της Αγίας Βαρβάρας και κάθε χρόνο στο σπίτι η μαμά κάνει "βαρβάρα". Η βαρβάρα είναι γλυκό και το κάνεις στη κατσαρόλα, ρίχνεις σιτάρι, σταφίδες, ταχίνι μετα και ξυρούς καρπούς. Η βασική ιδέα είναι να κάνεις κάτι από ό,τι βγαίνει από τη γη και έχω ακούσει πως έχει τις ρίζες του το έθιμο από παγανισμούς, δήμητρες και τέτοια. Βασικά η μαμά κάνει το καλύτερο που μπορεί αλλά πάντα η γιαγιά το κάνει καλύτερο αλλά φταίει το νερό της περαίας, στον έβρο είναι καλύτερο. Και φέτος με πήρε η μαμά μου μες στο παράπονο που δεν της έσκασε το σιτάρι και της βγήκε σπυροτό.<br /></div><div style="text-align: justify;">Δεν έχω σκοπό να το γυρίσω σε λαογραφία... απλά σήμερα ένιωσα πως έρχονται τα Χριστούγεννα. Τόσες μέρες είχα πράγματα στο μυαλό μου και δεν το είχα καταλάβει μες στη φόυρια μου. Το χειρότερο είναι πως ούτε τώρα θα το καταλάβω γιατί θα συνεχίσω να είμαι μες στη φούρια μου. Δεν έχω χρόνο να πάω σπίτι μου λίγο να μπω στο κλίμα, δεν έχω χρόνο να πάω να πάρω καμιά μαλακία να στολίσω το σπίτι μου, που και να το στολίσω ποιός θα το δει? Νιώθω πολυ νέα για να έχω "μοναξιές" και αναπόληση στον καναπέ με κουβέρτα... αλλά προς τα εκεί οδεύω.<br />Δεν με τρελαίνει η ιδέα αλλά από την άλλη δεν έχω όρεξη να κάνω τα "έξαλα" της παλιάς μου καθημερινότητας. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου κάνω λίγο τον καταγκιόζη, περνάνε καλά και περνάω κι εγώ μαζί τους... αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί πάντα την έξοδο κινδύνου, και πόσο να επαναληφθείς πιά; Και πόσο να πιεις; Και πόσα γκομενάκια να σχολιάσεις κουβέντα να γίνεται με τη φίλη όταν κατα βάθος δεν σε αγγίζει τίποτα γύρω σου;<br /><br />Δεν ξέρω τι να κάνω με την περίπτωση μου...<br /></div>unknown evening starhttp://www.blogger.com/profile/15301777644845270077noreply@blogger.com4