Έχω καιρό να γράψω, αλλά και η κατάσταση δεν βοηθάει πολύ.Διόρθωση: "βοηθούσε" είναι το σωστό. Έχει πέσει πολύ δουλειά αλλά εξετάζοντας το στο τέλος της μέρας με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα! Στη παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρει τόσο το αποτέλεσμα, η μάλλον δεν με πτοεί τόσο η αποτυχία, γιατί δουλεύω και κουράζομαι κι επιτέλους έχω έναν λόγο κι εγώ να γκρινιάζω όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι γύρω μου.
Το κακό είναι πως αυτή η δημιουργικότητα την στιγμή που τη βιώνεις είναι τόσο κουραστική, και πολλές φορές ψυχοφθόρα. Είναι εκείνες οι στιγμές που θέλω να πάρω μιάν ανάσα, μικρή, δευτερολέπτων. Αλλά για να την πάρω αυτή πρέπει να βρω τον άνθρωπο που την ίδια στιγμή νιώθει ανάλογα, να ντυθώ να πάω να τον βρω, ε και τι, θα κάνω τόσο κόπο για να φύγω; θα καθίσουμε κάνα μισάωρο... παραπάνω δεν έχει, ίσα να πάρεις και να δώσεις συναισθήματα στο πόδι.
Κάποια στιγμή, όπως κατέβαινα, πέρασα από την λαϊκή και είχε κάτι όμορφες τριανταφυλλιές! Παράτησα και δουλειές και όλα και πήρα μια, την ανέβασα στο σπίτι και την χάζευα. Οι μέρες περνούσαν και την είχα σαν τα μάτια μου, αλλά αυτή αντί να πάρει τα πάνω της πέθαινε μέρα με τη μέρα. Η μαμά μου (ναι, την παίρνω ακόμα να μου πει τι να κάνω σε θέματα σπιτιού) μου έλεγε να μην ανησυχώ και πως είναι μέχρι να συνηθίσει τον κόσμο εκτός θερμοκηπίου, αλλά όσο περνούσε ο καιρός απογοητευόμουν περισσότερο.
Είχε πέσει και το τελευταίο φύλλο όταν την παράτησα στην άκρη του μπαλκονιού με επόμενη στάση τον κάδο απορριμάτων. Την ξέχασα εκεί, πράγμα μη απίθανο για μένα αλλά σωτήριο για την τριανταφυλλιά! Την είχα τόσο του πεταματού που ενώ είχε κλείσει καμιά βδομάδα απότιστη ούτε που πρόσεξα τα καινούρια καταπράσινα φύλλα και το πρώτο της "δικό της" μπουμπούκι.
Σήμερα η τριανταφυλλιά μου άνθισε, δεν της έδωσα τίποτα αλλά αυτή ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου.
Και στην τελική αυτή έβγαλε μίνι-καύσωνα χωρίς νερό και άνθισε, εγώ δεν θα ανθίσω;
Υ.Γ.: Δεν θα περάσει ένας μήνας; Τότε αρχίζουν τα γλέντια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου