Ζέστη...

Έχει περάσει καιρός που έκλεισα τα 23 αλλά επειδή πάντα είχα μια διαφορά φάσης... τώρα με έπιασε η κρίση ηλικίας.

Μην φαντασείτε κάτι τραγικό δηλαδή, απλά κατάλαβα πως δεν είμαι ανήλικο πια, δεν μπορώ να χρησιμοποιώ τις δικαιολογίες που ειχα παλιά. Το να αργώ στα ραντεβού μου ακόμα και 5 λεπτά δεν είναι "έλα μωρέ" για τους φίλους μου που τρέχουν όλη μέρα. Τα καλοκαίρια μου είναι 1-2 βδομάδες "ελεγχόμενη ξενοιασιά" και 10 βδομάδες ζέστη, 4 τοιχοι και τρέξιμο να κάνουμε ό,τι δεν κάναμε τις 2 βδομάδες.

Μη με παρεξηγείτε. Το ό,τι δεν θέλω να μεγαλώσω δεν σημαίνει πως θέλω τα πάντα να μείνουν ίδια. Ήθελα να φύγω από το σπίτι μου στα 6, όχι όοοοταν φτάσω τα 18. Θέλω να γίνω από κοριτσάκι γυναίκα, αλλά όχι και να στρώνω το κρεβάτι μου, να σιδερώνω τα ρούχα μου, να βάφομαι κάθε πρωί λες και πάω για φωτογράφηση στην vogue. Κι όμως, η καθημερινότητα και οι περιστάσεις αυτό απαιτούν. Και νιώθω πως αν δεν μεταλαχθώ θα καταλήξω σαν κάτι τραγικές φιγούρες που δεν ξέρουν που πατάν και που βρίσκονται.


Την παρασκευή περιμένω τους γονείς μου. Τι στοίχημα, όταν κάτσουμε να φάμε θα πετάξει ο μπαμπάς το κλασσικό "τα χέρια σου τα έπλυνες;" λες και είμαι 5 χρονών ρε που...
Ευτυχώς που έχω και τον μπαμπά.