Βαλσάκι

Σήμερα το απόγευμα καθόμουν στο γραφείο μου και έλιωνα μέσα σε χαρτιά και βιβλία όταν μελωδία από ακορντεόν μπήκε στο δωμάτιο.

Ήταν κάτι πλανόδιοι από τον δρόμο, ένας με το ακορντεόν και ο άλλος με την κιθάρα. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους άκουγα. Παίζαν την μέση του δρόμου (δεν έχουμε και πολλή κίνηση) μήπως βγει κανένας οπότε με το που με είδανε σταθήκανε από κάτω και πιάσαν ένα βαλσάκι. Ήθελα μωρέ κάτι να τους δώσω, το έχω αυτό το θέμα με τους μουσικούς... Έκανα νόημα στον έναν και τους πέταξα ένα ευρώ. Ένοιωσα πολύ Μάρω Κοντού "Ελενίτσα" στο "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Δεν πήρα βέβαια πενινταράκι από τον "Αντωνάκη" βασικά γιατί είμαι πιο independent και έχω δικές μου αλλά και γιατί δεν μας βρισκόταν αντωνάκης εκείνη την ώρα...

Το όνειρο ήρθε να χαλάσει η διαχειρίστρια που ήταν κάτω στην πυλωτή και τους είπε να φύγουν. Γιατί μωρή άμουση; Τι ζόρι τραβάς; Που δεν μ' αφήνεις να παρκάρω σε άδειο χώρο στην πυλωτή; Και αν είχαμε ταράτσα ούτε να απλώσω δεν θα μ' 'αφηνες. Που και τώρα με πρήζεις για τα σεντόνια αλλά τες πα. Η Τασώ Καββαδία να πούμε...

εδώ το έχω