Ώρες σελήνης

Όταν με πιάνουν οι τάσεις μου για φυγή μ' αρεσει να παίρνω τους δρόμους και να ακούω μουσική.
Από παλιά, στις αρχές της εφηβίας μου το walkman ήταν ζωτικής σημασίας για μένα, σαν το ανέκδοτο με την ξανθιά "εισπνοή - εκπνοη". Με βοηθάει να χάνομαι από τον κόσμο, να επικεντρώνομαι στον δικό μου κόσμο. Να βυθίζομαι στις σκέψεις μου απερίσπαστη. Σκέψεις που στην πρώτη ματιά φαίνονται δαιδαλώδεις, αλλά με το κλειδί της μουσικής μπορείς να διακρίνεις την οργάνωση και την δομή τους.
Έτσι πήρα τους δρόμους, σίγουρα σας έχει τύχει. Το άλλο όταν περπατάς μόνος είναι πως παρατηρείς αλλιως τα πράγματα γύρω σου. Κάποια στιγμή ενώ περπατούσα ένιωσα πως κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι η πρωταγωνίστρια μιας ταινίας. Μόνη σε έναν υγρό δρόμο με το φανάρι που αλλάζει χρώμα όπως περνάω να με λούζει.
Μέσα στις τάσεις μου για φυγή μου αρέσει τόσο πολυ η ιδέα πως κάποιος με βλέπει, κάποιος απο έναν άλλον κόσμο. Καθισμένος βαθιά σε μια βελούδινη θέση ενός παλιού κινηματογράφου να με βλέπει στο πανί, ίσως να νιώθει ότι νιώθω κι εγώ, να με καταλαβαίνει και να τον καταλαμβάνω. Κανείς άλλος δεν θα καταλάβει αυτή την ιδιόρυθμη σχέση.

Υ.Γ.: Το καινούριο cd της μποφίλιου είναι πολύ καλό τελικα... πρέπει να αρχίσω να γράφω και για άλλα πράγματα εκτός απο εμένα εδώ μέσα