Ουφ!

Παίζει στο ράδιο το no surprises

Πριν καμία ώρα ήμουν στη Τ. Είχαμε βγεί και ως αντάλλαγμα για ένα ακόμα ποτό στα γρήγορα της είχα τάξει να κοιμηθώ σπίτι της και να την ξυπνήσω στις 7 που έχει δουλειά. Υπό άλλες συνθήκες θα γκρίνιαζα που ξεβολεύομαι αλλά τον τελευταίο καιρό μου είναι πολύ δύσκολο να κοιμηθώ μόνη μου σε σημείο που το έκοψα σχεδον. Συνέβη ένα δυσάρεστο, ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτο αλλά κάθε που αποπειρώμαι να το κάνω διαλύομαι οπότε το έκοψα κι αυτό.

Πήραμε και κάτι να φάμε, το ντερλικώσαμε στο σαλόνι, είπαμε καληνύχτα και έστρωσα στον καναπέ. Έκανα φιλότιμες προσπάθιες αλλά δεν τα κατάφερα πάλι. Σηκώθηκα στις 3, της έγραψα μη ξυπνήσει πιο νωρίς και φρικάρει, τη σκέπασα και την έκανα τρέχοντας για το σπίτι. Έβαλα δυνατά τη μουσική, άδειασα το γραφείο, πήρα το άζαξ και το έκανα λαμπικο! Μετά πήρα ξανά και τακτοποίησα τα πράγματα. Με διαφορετική διάταξη αυτή τη φορά, πιο εργονομική. Επιτέλους ηρέμησα!

Βασικά καθάρισα το μισό γραφείο, στο άλλο μισό έχω αφήσει κάτι στίγματα με μπλέ μαρκαδόρο... αυτά έπρεπε να μείνουν, τα χρειάζομαι. Ό,τι δεν χρειαζόμουν όμως έφυγε... παλιά μπρελόκ που ήταν δώρο με γλυφιτζούρι, τελειωμένους στιλούς και μαρκαδόρους , άδεια μπουκαλάκια, χαρτάκια που ούτε που θυμαμαι πια τι περίστασης είναι αναμνηστικά. Τέλος, από εδώ και στο εξής το γραφείο μου θα έχει αυτά που χρειάζομαι... ή τουλάχιστον θα κάνω πιο συχνά το ξεκαθάρισμα γιατί είπαμε «μεγάλο γραφείο» αλλά πολλή σαβούρα είχε μαζευτεί τόσα χρόνια με τη μανία μου να μη πετάω τίποτα.

Το συμβάν με ταρακούνησε. Όχι τώρα, 6 μήνες πριν. Απλά τώρα γράφτηκε ο επίλογος.
Ο καθένας κρατάει κάτι για τον εαυτό του από αυτή την ιστορία. Εσύ έμαθες πως τα όρια σου δεν τα έχεις φτάσει ακόμα. Εγώ πως όσο και να αγαπάς, όσες φορές και να λες «πρόσεχε», όσο και να προσέχει ο άλλος το «κακό» μπορεί να βρεί τρόπο και να συμβεί.

Όταν με είχε βρεί εμένα ένα «κακό» και για χιλιοστά γλίτωσα ήταν κάθε μέρα ένας εφιάλτης που κατα καιρούς επιστρέφει και τώρα. Αλλά τώρα είδα τι τράβηξαν όσοι γύρω μου είχαν συνειδητοποιήσει τι έγινε, γιατί ο αδελφός μου μου θύμωσε που τέθηκε η ζωή μου σε κίνδυνο, κι ας μην μπορούσα να ελέγξω τίποτα.


Πρώτη φορά πριν μια βδομάδα ένιωσα πόσο έυθραυστη είναι η ύπαρξη και την απόγνωση της αδυναμίας μου. Πρώτη φορά προσευχήθηκα στον Θεό, να τον έχει καλά, μόνο αυτό μου έμεινε.