Spirit

Κάτι πρέπει να γίνει με το πνεύμα των χριστουγέννων. Δε λέω, για τους υπόλοιπους ανθρώπους μπορεί να είναι μια χαρά, να φωτίζει τις καρδιές μας, να τις γεμίζει αγάπη και ζεστασιά... αλλά για τον μπαμπά μου έχει δυσμενή αποτελέσματα. Και εξηγούμαι...

Για τον μπαμπούλη είναι η πρώτη χρονιά που χαίρεται τα χριστούγεννα σαν δημόσιος υπαλληλος με δόξα και τιμή. Κι αφού δεν έχει δουλειά να κάνει εκτός απο κάτι papers που έχει να γράψει και θα τρέχει πάλι και θα μου κλαίγεται λες κι εγώ καααθομαι όλη μέρα, έχει αποχαυνωθεί στην τηλεόραση. Ούτε αυτό μπορεί να είναι απαραιτητως κακό. Το κακό είναι όταν έχει μεσιμέρι "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ" και εκτός του ό,τι κάθεται και μου αναλύει την φαιδρότητα και υποκρισία της κοινωνίας και των κανόνων της, καταλήγει στο τέλος να ταυτίζεται με τον ήρωα και να φοβάται μήπως με το πολύ διάβασμα γίνει κι αυτός "κούκου" και τον τρέχουμε.

Για να μη σας πω για χτες που βλέπανε την "Ονειρεμένη Ζωή" με τον Νίκολας Κειτζ και τον έχω στο τέλος να έχει βαλαντώσει και να μου ζητάει συγνώμη για τις όσες φορές μετάνιωσε που δεν έμεινε αγγλία να κάνει και το διδακτορικό του, γιατί αν το έκανε εμένα θα με έκανε μετά απο 2 χρόνια και δεν θα ήμουν εγώ αλλά εγώ είμαι πιό σημαντική απο το διδακτορικό (τον αδελφό μου σε όλο αυτό τον έχουμε ξεχάσει, καλα να πάθει). Μέχρι και με το "Me, myself and irene" που είχε στο καπακι το μόνο που πρόσεξε ο father ήταν η αγάπη που είχε ο Charlie για τα παιδιά του.

Δεν ξαναμένω αλλο βράδυ σπίτι...
Μαμά σε θαυμάζω όσο δεν φαντάζεσαι