Ούτε τι τίτλο να βάλω ξέρω

Ξημερώνει της Αγίας Βαρβάρας και κάθε χρόνο στο σπίτι η μαμά κάνει "βαρβάρα". Η βαρβάρα είναι γλυκό και το κάνεις στη κατσαρόλα, ρίχνεις σιτάρι, σταφίδες, ταχίνι μετα και ξυρούς καρπούς. Η βασική ιδέα είναι να κάνεις κάτι από ό,τι βγαίνει από τη γη και έχω ακούσει πως έχει τις ρίζες του το έθιμο από παγανισμούς, δήμητρες και τέτοια. Βασικά η μαμά κάνει το καλύτερο που μπορεί αλλά πάντα η γιαγιά το κάνει καλύτερο αλλά φταίει το νερό της περαίας, στον έβρο είναι καλύτερο. Και φέτος με πήρε η μαμά μου μες στο παράπονο που δεν της έσκασε το σιτάρι και της βγήκε σπυροτό.

Δεν έχω σκοπό να το γυρίσω σε λαογραφία... απλά σήμερα ένιωσα πως έρχονται τα Χριστούγεννα. Τόσες μέρες είχα πράγματα στο μυαλό μου και δεν το είχα καταλάβει μες στη φόυρια μου. Το χειρότερο είναι πως ούτε τώρα θα το καταλάβω γιατί θα συνεχίσω να είμαι μες στη φούρια μου. Δεν έχω χρόνο να πάω σπίτι μου λίγο να μπω στο κλίμα, δεν έχω χρόνο να πάω να πάρω καμιά μαλακία να στολίσω το σπίτι μου, που και να το στολίσω ποιός θα το δει? Νιώθω πολυ νέα για να έχω "μοναξιές" και αναπόληση στον καναπέ με κουβέρτα... αλλά προς τα εκεί οδεύω.
Δεν με τρελαίνει η ιδέα αλλά από την άλλη δεν έχω όρεξη να κάνω τα "έξαλα" της παλιάς μου καθημερινότητας. Όταν βγαίνω με τους φίλους μου κάνω λίγο τον καταγκιόζη, περνάνε καλά και περνάω κι εγώ μαζί τους... αλλά δεν μπορεί αυτό να αποτελεί πάντα την έξοδο κινδύνου, και πόσο να επαναληφθείς πιά; Και πόσο να πιεις; Και πόσα γκομενάκια να σχολιάσεις κουβέντα να γίνεται με τη φίλη όταν κατα βάθος δεν σε αγγίζει τίποτα γύρω σου;

Δεν ξέρω τι να κάνω με την περίπτωση μου...