Summer In the City

Όπως μπορεί κανείς πολύ εύκολα να πάρει χαμπάρι, περνάω περίοδο όχι και τόσο "μες στη τρέλα"... Το καλοκαίρι μου έχει τελειώσει, οι μέρες περνάνε και φεύγουν κι εγώ είμαι σκυμμένη πάνω σε βιβλία και σημειώσεις αντί να είμαι σε καμιά παραλία και να παίζω ρακέτες (το λιγότερο σόκιν που μπορώ να σκεφτώ τώρα).

Η μόνη μου χαρά καμιά φορά που καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε και πάμε για κάνα ποτό. Κι αυτό μη φανταστείς... ο ένας νυστάζει, ο άλλος δουλεύει το πρωί, λίγα πράγματα, 12μιση βαριά βαριά σπίτια μας.

Απόψε όμως είναι όμορφη βραδιά... δεν μπορούσα να γυρίσω με τίποτα. Κι όπως είχα πάρει τον δρόμο σκεφτόμουν να σταματήσω σε κάνα στέκι, να πιω κάνα ποτό ακόμα, να δώ κάναν γνωστό που έχω να τον πετύχω καιρό... και οδηγήθηκα στο εξής τραγικό συμπέρασμα: Δεν έχω πιά στέκια!
Θα μου πεις, ο εξάντας έκλεισε για καλοκαίρι, το σαντάν μετακόμισε, που να πας. Πολύ φοβάμαι όμως πως δεν έφυγαν αυτά από μένα, εγώ τα άφησα. Κι αυτά, και τους γνωστούς, κι ένα κομμάτι από εμένα. Ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσω για να προχωρήσω ή μήπως ολιγώρησα;

Πέρασα από την Κονταράτου μπας και δω κανένα οικείο πρόσωπο αλλά όλα ήταν κλειστά. Έσκυψα και ανέβηκα προς το σπίτι. Θα ακούσω λίγο Χαΐνηδες και θα μου περάσει.


Στο ράδιο παίζει "τα χρόνια φεύγουν θες δε θες, σαν των ματιών σου τις βαφές... να με θυμάσαι"

Υ.Γ.: Όταν αρχίσω να τα πίνω μόνη μου στο σπίτι θα σας πω...