Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα

Τις προάλλες είχε λαϊκή στον δρόμο κάτω απο το σπίτι μου. Ήταν ένας κυριούλης που τον έκανες για πολύ καημένο στην όψη αλλά όταν ανοιγε το στόμα του να διαφημίσει την πραμάτια του έτρεμαν τα ντουβάρια. Είχε πάει 12 και αυτός απο το πρωί δεν είχε σταματήσει, πριν γίνουν τα νεύρα μου κουρέλια κατέβηκα και του πήρα μια βοκαμβίλια. Κόκκινη ήταν, εγώ βεβαια ήθελα μοβ αλλά δεν είχε σε μικρή και δεν ήμασταν και για να ξεφραγιαζόμαστε φοιτητές άνθρωποι. Δεν είχε τότε ανοιχτά λουλούδια, μόνο κατι μπουμπούκια καχεκτικά, αλλά τώρα δεν μπορώ να την συμμαζέψω! Πλέον το μπαλκόνι μου έχει ψωνιστεί πολύ άγρια και έχει βλέψεις για βοτανικό κήπο.

Το μπαλκόνι είναι το πιο εκτεθημένο σημείο στο σπίτι, το πιό ευάλωτο, χωρίς ντουβάρια και κρυψώνες.

Eίναι ένα απο τα κλασικά καλοκαιρινά βράδια που δεν έχω ύπνο και σκέφτομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι, ανάβω ένα κερί και κατ' επιλογήν εκτίθεμαι. Όλο τον χειμώνα τον περνάμε μέσα στο σπίτι. Προσπαθούμε να το κάνουμε όμορφο για να αισθανόμαστε καλά, αγοράζουμε επίπεδες τηλεοράσεις, επίπεδες κεραμικές εστίες, όλα στην εντέλεια. Αν μπορούσαμε θα αγοράζαμε και απο έναν οδοστρωτήρα να τα κάναμε όλα επίπεδα, να μην βλέπαμε το βάθος του μέσα μας κενού.

Όταν κάθομαι και ρεμβάζω άθελα μου έρχεται το ίδιο παιχνίδι στο μυαλό, "που θα 'θελες να είσαι τωρα;". Η εικόνα σχηματίζεται γρήγορα στο μυαλό μου, δεν απέχει και πολύ απο το παρόν σκηνικό. Είναι ένα μπαλκόνι, χωρίς την φανταστική θέα, χωρίς να ακούγεται στο βάθος το κύμα να σκάει στην άμμο, χωρίς μουσικές φρουφρου κι αρώματα. Έχει μόνο έναν καναπέ για δύο, κι εσυ κάθεσαι δίπλα μου.

Δεν είναι πως έχω ρίξει τις απαιτήσεις μου, είναι πως όλα τα έχω με ένα βλέμμα σου. Όλα τα άλλα θα ήταν μισά χωρίς αυτό.

Δεν κατηγωρώ τις πολυτέλειες, όποιος μπορεί και τις θέλει ας τις έχει. Κατηγωρώ τις ημιτέλειες.

Πριν λίγες μέρες διάβαζα έναν καινούριο φίλο που έλεγε για αυταπάτες. Δεν ξέρω, μπορεί οι γιάπηδες να έχουν βρει την αλήθεια κι αυτό που ζω εγώ να είναι ψέμα. Δεν χωράω όμως στα άδεια τους βλέμματα, και διαλέγω να μείνω εδώ.