Το τέλος και μετά από αυτό

Σήμερα ξύπνησα πολύ άσχημα. Το πρώτο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν ένας ουρανός συννεφιασμένος.

Δεν είναι λογικό στα πρώτα δευτερα που ειμαι ξύπνια να κάνω τέτοιες σκέψεις και με συνοχή κιολας. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, σήμερα είναι η τελευταία μέρα του Ιούλη, τελειώνει το τελευταίο καλοκαίρι των 21 πρώτων μου ετών (που δεν ξέρω γιατι έχει διαφορά απο το 22ο ή το 20ο αλλά μου έπεσε βαρύ). Άσε που είχα και εναν πονοκέφαλο άλλο πράγμα και φοβάμαι πως ξεκίνησαν οι ημικρανίες των μεγάλων. Κρίση χαζομάρας ή όντως μεγαλώνω; Καλά, για μένα δεν έχει μεγάλη διαφορά αφού όσο και να μεγαλώνω θεωρώ τα προβλήματα των μεγαλύτερων μου χαζομάρες.

Αλλάζω, για να κάθομαι μεσημέρι Ιούλη μπροστά σε ένα pc, να γράφω σε ένα blog, ενώ έχω κάνει διάλειμμα απο τα σήματα και συστήματα... ενώ κανονικά θα έπρεπε να είμαι σε κανα μπιτσόμπαρο, με χυμό ανάμυκτο στο χέρι, να έχω ένα εισητήριο του ΟΑΣΘ και εκεί πάνω του να γράφω έπη... αλλάζω. Γαμώ τη τρέλα μου, τέλος ενός μήνα είναι, δεν είναι το τέλος του κόσμου, και στην τελική άλλος ένας μήνας έμεινε.

Άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, δένομαι ακόμα πιο πολύ με τους ανθρώπους μου, έχουμε περάσει άλλωστε και κάποιες καταστάσεις παραπάνω. Το τι θα είμαι μετά απο 10 χρόνια δεν είναι μόνο όνειρο πια αλλά στόχος που πρέπει να κάνω πράγματα για να φτάσω εκεί. Μέχρι και τις σαβούρες που τρώω έχω μειώσει για να είμαι υγειής, γιατί εμένα με νοιάζει.

Είναι και κάποια πράγματα όμως που μένουν σταθερά. Είναι μια ώρα στη μέρα που όταν ήμουν μικρότερη την είχα χρίσει αγαπημένη μου. Ήταν η 7η απογευματινή που με πετύχαινε συνήθως σε ένα λεωφορείο με το walkman στα αυτιά. Δεν ξέρω γιατί αλλά τρελαινόμουν να κάθομαι σε ένα παράθυρο και να βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν απο βιτρίνα, ήταν σαν videoclip που το σκηνοθετούσα εγώ με μόνα σύνεργα δυο μάτια. Ειδικά την άνοιξη που εκείνη την ώρα έδυε και ο ήλιος και γεμιζε ο τόπος χρώματα. Από τότε είχα πει πως όπου και να ήμουν, ότι και να μου συνέβαινε, στις 7 το απογευμα θα είμαι καλά. Το είχα ξεχάσει, αλλά σήμερα το έχω μέσα μου.

Ευχαριστώ το thalassaki και τον Θοδωρή που μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω την φωτογραφία παραπάνω... Την "εκλεψα" απο το Βόσπορο.

Απο την μία δεν εκανα και σοβαρή δουλειά οπότε μια χαρα... απο την άλλη ζηλεύω που δεν το έχουν δει τα μάτια μου.