Πω πω νεύρα μικρό παιδι...

Θέλω να πάω στην Θεσσαλονίκη, να κάθομαι από τις 4μιση μέχρι τη 1 στην ξαπλώστρα, να πίνω φραπέ και μπίρες (όχι ταυτόχρονα...) και να σχολιάζω μέχρι και τους κόκκους της άμμου με την παρέα. Αντ' αυτού θα καθήσω στον Βόλο, θα βλέπω την θάλασσα με το κιάλι (γιατί από όχημα δεν παίζει ούτε μίζα), θα διαβάζω μπας και περάσω κανα μάθημα, θα χάσω 3 κιλά από τον ιδρώτα (μια χαρα!), και τα σάββατα μπορεί να πηγαίνουμε και καμία Άφισσο με το κτελ.

Το καλοκαίρι με την ζέστη που βαράει δεν μπορώ ούτε να δω τα τζιν. Συνήθως την βγάζω με σορτσάκια και φούστες. Ίσως και να είναι ιδέα μου αλλά κάθε φορά που βάζω φούστα όλοι ξεσκίζονται να με εξυπηρετήσουν, να μου φερθούν ευγενικά, να μου χαμογελάσουν... Γιατί ρε λιγούρη υπάλληλε του οσε, με το τζιν δεν μπορείς να μου πεις αν έχει θέσεις με την 500;

Ναι ρε helpdesk, έχω φτάσει 6ο έτος και δεν έχω τελειώσει ακόμα, δεν μπορείς να ρωτήσεις την σχολή μου αν ειμαι ακόμα φοιτήτρια για να μη με διαγράψεις; Πρέπει να μου το πετάξεις στα μούτρα;


Λέω όταν τελειώσει όλο αυτό να κάνω ένα πάρτι, μαργαρίτες και μπαλκόνι. Όταν τελειώσει αυτό δεν θα θέλω να δω άνθρωπο από τα νεύρα μου.

Βαλσάκι

Σήμερα το απόγευμα καθόμουν στο γραφείο μου και έλιωνα μέσα σε χαρτιά και βιβλία όταν μελωδία από ακορντεόν μπήκε στο δωμάτιο.

Ήταν κάτι πλανόδιοι από τον δρόμο, ένας με το ακορντεόν και ο άλλος με την κιθάρα. Βγήκα στο μπαλκόνι και τους άκουγα. Παίζαν την μέση του δρόμου (δεν έχουμε και πολλή κίνηση) μήπως βγει κανένας οπότε με το που με είδανε σταθήκανε από κάτω και πιάσαν ένα βαλσάκι. Ήθελα μωρέ κάτι να τους δώσω, το έχω αυτό το θέμα με τους μουσικούς... Έκανα νόημα στον έναν και τους πέταξα ένα ευρώ. Ένοιωσα πολύ Μάρω Κοντού "Ελενίτσα" στο "Η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα". Δεν πήρα βέβαια πενινταράκι από τον "Αντωνάκη" βασικά γιατί είμαι πιο independent και έχω δικές μου αλλά και γιατί δεν μας βρισκόταν αντωνάκης εκείνη την ώρα...

Το όνειρο ήρθε να χαλάσει η διαχειρίστρια που ήταν κάτω στην πυλωτή και τους είπε να φύγουν. Γιατί μωρή άμουση; Τι ζόρι τραβάς; Που δεν μ' αφήνεις να παρκάρω σε άδειο χώρο στην πυλωτή; Και αν είχαμε ταράτσα ούτε να απλώσω δεν θα μ' 'αφηνες. Που και τώρα με πρήζεις για τα σεντόνια αλλά τες πα. Η Τασώ Καββαδία να πούμε...

εδώ το έχω