Φέτος θέλω να μου φέρεις έναν external 1tb

Αν υπάρχει ένα καλό πράγμα μέσα στον χειμώνα αυτό είναι τα Χριστούγεννα. Όχι βεβαια πως αρκεί για να αντισταθμίσει τη μούχλα αλλά είναι κι αυτό κάτι. Κι επειδή έχω αρχίζει να εκνευρίζομαι που νυχτώνει στις 5 κι εγώ κυκλοφορώ με ένα κοντομάνικο και ένα φούτερ έβαλα αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα στο πισι.

Η βλακεία βέβαια είναι πως δεν έχω τη μαμά να μου κρύβει μικρά δωράκια σε εκείνο το μεγάλο πανό που είχαμε με τσεπάκια που είχαν αριθμούς από το 1 μέχρι το 24 και το καθένα αντιστοιχούσε σε μία μερα... αλλά θα φροντίσω την πρωτοχρονιά να είμαι στο πατρικό μου να μη με ψάχνει ο (Αη) Βασίλης και χαθεί το δώρο μου.

Πέρυσι ήταν τέλεια. Έβλεπα τους φίλους μου κάθε μέρα, τρώγαμε σαν να μην υπήρχε αύριο αλλά είχαμε την δικαιολογία πως είναι γιορτές και απο του ΑηΓιαννιού δίαιτα - πρόγραμμα Ibiza (που πάλι κατέληξε πρόγραμμα Ψακούδια αλλά τέλος πάντων). Ντυνόμασταν κυριλέ και βγαίναμε ενώ δεν ήταν απόκριες, παίζαμε με τις ώρες πόκερ με σπόρια και με μαλώναν γιατί "αυτά είναι λεφτα, δεν τα τρώμε" και λέει τους έκλεβα γιατί είχα άλλα για να παίζω και άλλα για να τρώω... Τέλεια ήταν.

Για να μη σας πω για την πόλη... τη λατρεύω τα Χριστούγεννα, ίσως και γιατί τότε έχω χρόνο να τη δω. Μ' αρέσει να παίρνω το λεωφορείο και να κατεβαίνω κέντρο, να βλέπω τους ανθρώπους, τον ουρανό, τη θάλασσα. Να έχω ένα φανταστικό διάφραγμα στα μάτια μου και να πιάνω καρε... τι να σε λέω, δεν χορταίνω. Βέβαια πολύ στενοχωρήθηκα που βγάλαν εκείνα τα πολύχρωμα λαμπάκια από την αρχή της Μ. Αλεξάνδρου, εκεί στο Βασιλικό Θέατρο. Αυτά ήταν τα αγαπημένα μου... Μπλέ, κίτρινες, πράσινες, κόκκινες στρογγιλές λάμπες που κρέμονταν σαν φρούτα από τα δέντρα. Και σ' εκείνο το πάρκο τι παιχνίδια έχω κάνει... πόσες φορές με φόρτωναν οι γονείς μου σ' εκείνο το τρενάκι για να τους αφήσω ήσυχους να πιούν έναν ριμαδοκαφε στον Λουκά...

Πέρυσι βέβαια ήταν λίγο μπασταρδεμένα γιατί κάποιες μέρες κατέβηκα Αθήνα. Εκεί βέβαια ήταν ωραία για άλλους λόγους. Εκεί τα έβλεπα όλα μέσα από τέσσερα μάτια. Όλα διπλά όμορφα, διπλά ζεστά, διπλά γλυκά, διπλά μυρωδάτα.

Όταν μεγαλώσω το σπίτι μου θα έχει τζάκι να μη μας χάσει ο Άη Βασίλης, να είμαι για πάντα έτσι στις γιορτες, όπως τότε και τώρα.

Διαδικαστικά

Α.

Όπως καταλαβαίνετε, και μετα από απαίτηση δική σας (ναι, σε σένα μιλάω μοναδικέ μου αναγνώστη) και αφού τώρα που θα έρθουν τα χριστούγεννα θα πνιγούμε στα μωρο-blogs, θα συνεχίσω να γραφω.

Β.
Το podcast το ρύθμισα να μην παίζει κάθε φορά που ανοίγετε το blog γιατί καταλαβαίνω κι εγώ πως είναι εκνευριστικό, ειδικά όταν έχεις κάτι άλλο να παίζει. Παραδεχτείτε το όμως πως διαλέγω τραγούδια ένα κι ένα, οπότε όποτε θυμάστε βαζετε το να παίζει όταν το ανανεώνω.

Αυτά

... και είναι πιο μικρά από εμένα

Σήμερα ψήθηκα να πάω σε μία συναυλία που παίζαν κάτι γνωστοί μας και ένα άλλο συγκρότημα, που σιγά μη πήγαινα, αλλά είχε είσοδο με ποτό 10ευρώ. Θα μου πάρει καιρό να ξεπεράσω αυτό το βράδυ.

Προσπερνάμε πολύ γρήγορα το συγκρότημα των γνωστών μου που ο ηχολήπτης είχε στάνταρ κάτι προσωπικό μαζί τους και τους άφηνε να ακούγονται έτσι χάλια... σε τρία τραγούδια έκοψε το μικρόφωνο του τραγουριστή που ούτως η άλλως τον είχε μπουκομένο, ούτε το lovesong των cure δεν καταλάβαμε πως το λέγαν.

Και φτάνουμε στο δευτερο συγκρότημα, τους Abbie Gale. Όταν είδαμε κάτι μούλικα να ανεβαίνουν στη σκηνή και να στήνουν τα όργανα ήταν η πρώτη φορά που πραγματικά ένιωσα να μεγαλώνω. Τα παιδιά εκτός του ότι αν τους την έπεφτα θα με βάζαν φυλακή, παίζαν φοβερή μουσική και έχουν βγάλει ήδη δύο δίσκους, που δεν τους έχουν πάρει μόνο οι γονείς τους. Ένιωσα σαν κάτι 50άριδες (τον μπαμπά μου) που πηγαίναν να ακούσουν πυξ λαξ, μόνο που κι αυτοί είχαν μικρότερο ηλικιακό χάσμα.

Είχα που είχα να μου χτυπάτε την Scarlett, τώρα θα έχω και τους abbie gale, κι εγώ ένα παλιοπτυχίο θέλω να πάρω κι αυτό που. Αν φτασω 30 θέλω κι εγώ να έχω βγάλει 2 δίσκους (ένα δεξιά και έναν αριστερά απ' το τζάκι για συμμετρία) ή τουλάχιστον να έχω πρωταγωνιστήσει σε μία ταινία. Θέλω να είμαι κι εγώ κουλ, να έχω κάνει κάτι, να μην είμαι συνηθισμενη 30αρα, να μπορώ να πω "ρε, όταν εγω... εσύ δεν υπήρχες" και στις τελίτσες να προσθέτω κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Να έχω κάτι να λέω στα εγγόνια μου, η γιαγιά μου ολόκληρη κατοχή και εμφυλιο έχει, μάρθα βούρτση και ανθυπολοχαγό νατάσσα μαζι, εγώ τιποτα;

Όταν ήμουν λύκειο και έκανα όνειρα για την φοιτητική μου ζωή έκανα όνειρα πως θα κάνω και θα κάνω... Και κατάφερα και έκανα τα περισσότερα, αλλά μου φαινόταν τόσο φυσιολογικό που ξέχασα να με καμαρώσω.

Από την άλλη είναι ένας πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης-σεναριογράφος-οπερατερ-παραγωγος κ.α. που με γυροφερνει. Λέτε να του ζητήσω να με κάνει πρωταγωνίστρια για να ενδώσω;

Δε ξανατρώω 2 πιάτα μακαρόνια μετά τις 11

Είναι κυριακή βράδυ, δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατι έχω άγχος για τη βδομάδα που μας έρχεται (έτσι το λέμε τώρα) και χαζεύω στο πισι. Κι έτσι όπως ήμουν σε ένα blog και χάζευα βαριόμουν τόσο πολύ που πάτησα το "επόμενο ιστολόγιο" που έχει πάνω στη μπάρα. Και το ξαναπάτησα, και ξανά.

Χρειάστηκε να προσπεράσω 15(!) ιστολόγια στη σειρά που είχαν φωτογραφίες με τα μωρά τους, είναι το halloween και τα είχαν ντυμένα κοτούλες και παπάκια, λες κι έχουμε πάσχα. 15 ιστολόγια για να φτασω σε κάτι που δεν έχει (στη πρώτη σελίδα τουλάχιστον) κάτι σε μωρό, είχε βέβαια το γατί του σε όλες τις πιθανές πόζες που μπορεί να πάρει ένα γατί. Παραπάνω δεν άντεξα, πόσες θυσίες να κάνω για την έρευνα; Ντάξει, αλλη δεν έκανε παιδί, μον' η Μαριώ τον Γιάννη, αλλά εσείς ρε κορίτσια ξεφύγατε, όλες μαζί.

Τις τελευταίες μέρες διάβαζα άλλα blogs που είναι πιο καλογραμμένα από το δικό μου, πιοόδουλεμένα, πιό προσεγμένα. Το ήξερα από την αρχή πως δεν είμαι και ο Σαμαράκης, ούτε πως έχω ανακαλύψει την πενικιλλίνη, αλλά έλεγα "αφού υπάρχουν τόσο ταλαντούχοι άνθρωποι να γράφουν, τι το κρατάω εγώ το ριμάδι". Αλλά μετά το αποψινό όμως άλλαξα γνώμη. Μια χαρά είμαι.


Και στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μία δήλωση:
Αν και όταν κάνω παιδιά (που θα είναι τρελά πιπίνια, όχι σαν τα ξενέρωτα τα αμερικανάκια, απο μηνών) δεν θα κρατησω μπλογκ αποκλειστικά γι' αυτά με φωτογραφίες και λεζάντες του στιλ "ο μπέμπης κατουράει πρώτη φορά όρθιος". Σίγουρα αν κρατάω ακόμα blog ή όποια άλλη μορφή του θα υπάρχει τότε που θα ζούμε σε πλωτές πολιτείες, και το παιδί μου ως ειναί φυσικό θα μου δίνει ερεθίσματα για σκέψη και γραφή κατ' επέκταση θα γράφω. Δεν νομίζω όμως να χαρεί αν το ανακαλύψει στην εφηβία του (μιλάμε για 20-25 χρόνια μετά...) οτι κρατούσα ημερολόγιο και το είχα δημόσιο και τον/την έκανα ρεζίλι σε γνωστούς και αγνώστους (που δεν θα είχα αυτή την προθεση αλλά αυτά έτσι θα το πάρουν, οπότε ας κρατήσουμε το ρεζίλι μόνο για τους γνωστούς). Άσε που αν θέλω να κάνω κάτι για να κρατήσω τις στιγμές και τις αναμνήσεις και όλα αυτά θα προτιμήσω να είναι πιο προσωπικό. Που σιγά μην έχω κουράγιο να κάνω κολάζ και μαλακίες όταν όλη μέρα τρέχω από πίσω τους και τα ξεσκατίζω και τα ταΐζω και τα διαβάζω και τα κοιμίζω και τα ξανακοιμίζω και κοιμάμαι 1 ωρα την ημέρα.Βαρέθηκα ήδη