Πριν 2-3 βδομάδες που πήγα θεσσαλονίκη πέτυχα στο ταμείο του μασούτη έναν παλιό μας γείτονα, τον κύριο Αδάμ. Ούτε που θα τον πρόσεχα αλλά κρατούσε στα χέρια του κάτι κασσέτες και σκέφτηκα "καλά, ποιός πάει και τις παίρνει ακόμα"; Όταν είδα το πρόσωπό του ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν χρόνια πριν, πράγμα δύσκολο, αφού τον άφησα 82 χρονών και τον περίμενα στα 89 τουλάχιστον με "πι".
Όταν ήμουν μικρή η φίλη μου η Στέλλα που έμενε ακριβώς δίπλα μου μου είχε εκμυστηρευτεί πως ο Αδάμ που έμενε ακριβώς από δίπλα της τη νύχτα σκότωνε γατιά. Οπότε κι εγώ όποτε τον έβλεπα με πήγαινε τρεις και πέντε και άλλαζα δρόμο. Αργότερα όταν το είπα στην μαμά μου μου εξήγησε πως ο Αδάμ είναι μια χαρά άνθρωπος απλά η μαμά της Στέλλας δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις μαζί του... Αργότερα όταν μεγάλωσα κατάλαβα πως η μαμά της Στέλλας έχει ένα θέμα γενικά και πως η μανα μου έχει ένα ταλέντο στο να διαλέγει φίλες αλλά αυτό είναι για άλλο post.
Που λέτε άρχισα να τον μιλάω όποτε τον έβλεπα. Βγήκε και πατέρας του διευθυντή της κατασκήνωσης που πήγαινα, πράγμα που δεν με χάλασε καθόλου γιατί για να προλάβεις θέση στη 2η περίοδο έπρεπε ή να έχεις γκόμενα την τηλεφωνήτρια μιας και μπλοκάρουν οι γραμμές τη πρώτη μέρα των αιτήσεων, ή να έχεις στήσει καραούλι έξω από την ΧΑΝΘ από τις 7. Κάποια στιγμή μου είχε δώσει και μια κιθάρα του για να δοκιμάσω αν μου αρέσει. Μια καλή σχέση την είχαμε.
Αργότερα εγώ έφυγα να σπουδάσω, αυτός έφυγε γιατί τόσα χρόνια χήρος βρήκε μια κυρία να της κρατάει το χεράκι, τον χάσαμε.
Μη σας τα πολυλογώ, τον χαιρέτησα μήπως και είναι όντως αυτός και έχει πάρει κάνα ελιξήριο. Με θυμότανε, παρατήρησε πως μεγάλωσα και ομόρφυνα και τι ωραία που μου φύγαν τα σπυράκια. Πώς καταλήξαμε στα παρακάτω δεν πολυθυμάμαι... Ο τύπος είχε πουλήσει το σπίτι του δίπλα μας και έμενε κέντρο με την κυρία. Δυστυχώς όμως η κυρία ήταν κοκέτα και το φορούσε το τακουνάκι της. Γιατί εκεί που πήγε να κατεβεί από το αστικό σκαλώνει το τακούνι και πάρ' την κάτω... σε 6 ώρες είχε καταλήξει.
Εν τω μεταξύ και η πρώτη του γυναίκα πάλι από ατύχημα είχε πάει... "Και τώρα τι κάνετε;" τον ρωτάω. "Ε, ασχολούμαι με κάτι χορωδίες, παίζω κιθάρα, μας έχει δείξει και η τηλεόραση!". Μένει στον γιό του αλλά θέλει να νοικιάσει μόνος. Φαντάζομαι δεν θέλει να νιώθει πως τον προσέχουν, θέλει να μείνει δραστήριος, ανεξάρτητος. Και οι δύο γυναίκες του από ατύχημα, το καταλαβαίνεις; Πως την παλεύει...
Τι να πω, πολύ φοβάμαι πως αν ήμουν στην θέση του θα ήμουν οικειοθελώς σε κάποιον οίκο ευγηρίας, να με παστώνουν στα αντικαταθλιπτικά να μη καταλαβαίνω τι μου γίνεται. Αν πάντα έφτανα μέχρι τα 89.
Υ.Γ.: Όταν τα είπα στον αδερφό μου: "Μαλάκα, αυτού πρέπει να του απαγορεύσουν να φλερτάρει, θα τις ξεπαστρέψει όλες!"
Βγήκε αργά τη νύχτα (μη τη δει κάνα εγγόνι της;) και πήρε τον δρόμο σταματόντας σε κάθε κάδο μήπως βρει τίποτα να περισώσει. Πήρε από εδώ κάτι ρουχαλάκια παιδικά που είχε αφήσει κάποιος στην άκρη, τα έβαλε στην τσάντα της και συνέχισε.
Πριν 2-3 βδομάδες που πήγα θεσσαλονίκη πέτυχα στο ταμείο του μασούτη έναν παλιό μας γείτονα, τον κύριο Αδάμ. Ούτε που θα τον πρόσεχα αλλά κρατούσε στα χέρια του κάτι κασσέτες και σκέφτηκα "καλά, ποιός πάει και τις παίρνει ακόμα"; Όταν είδα το πρόσωπό του ήταν ακριβώς όπως τον θυμόμουν χρόνια πριν, πράγμα δύσκολο, αφού τον άφησα 82 χρονών και τον περίμενα στα 89 τουλάχιστον με "πι".
Αυτό ήταν, δεν θα ξανακλαφτώ για τη σχολή (σήμερα...), έχω πιο σοβαρά προβλήματα. Ρε σεις, έφυγε το καλοκαίρι!
Και μου μπήκε τόσο άσχημα, μα τόοοσο! Από αυτή την ιστορία θα καταλήξουμε αυτοί (οι καθηγητές μου) στο χώμα κι εγώ στην φυλακή. Άλλη λύση δεν βλέπω. Διότι δεν γίνεται κύριε μου να σου αφιερώνω εξ' ολοκλήρου (κυριολεκτώ!) 2 χρόνια απ' τη ζωή μου κι εσύ να μη αναγνωρίζεις τίποτα. Αχάριστοι άνθρωποι...
