Άντε και του χρόνου

Άντε να φύγει το 2008, και να μην ξαναέρθει. Μάταια βέβαια μιας και η 31η με την 1η είναι 1 μέρα διαφορά, τον χρόνο τον κάναμε εμείς. Έχω όμως την ανάγκη να πιστέψω πως όλα θα αλλάξουν επειδή θα αλλάξει και ο χρόνος.

Άσχημα πράγματα συνέβησαν σε μένα, σε συγγενείς και φίλους και κακώς βεβαια, αλλά καταφέρνουν και επισκιάζουν τις ευχάριστες στιγμές και τις επιτυχίες μας. Γι' αυτές τις στιγμές είχα σκοπό να σας γράψω αλλά οι εξελίξεις δεν με αφήνουν.

Τι τραβανε και αυτοί οι άνθρωποι στη Γάζα... Βασικά πάντα το θεωρούσα το όλο θέμα μαλακία εγώ και ο απλουστευτικός τρόπος σκέψης μου. Το καταλαβαίνω πως το όλο σκηνικό τότε έγινε πολύ περίεργα γιατί είχε τελειώσει ένας πόλεμος και είχαμε ενα νεοσύστατο και ψιλο “ό,τι να 'ναι” ΟΗΕ (ενώ τώρα έχει δύναμη...) αλλά τόσα χρόνια θα έπρεπε να το είχαμε λύσει το πράγμα. Βέβαια επίσης δεν καταλαβαίνω τι δουλειά είχαν να πάνε εκεί και να κάνουν κράτος αλλά τέλος πάντων.

Απλά νιώθω πως αυτοί οι άνθρωποι τραβάνε ό,τι τραβάνε γιατί γεννήθηκαν εκεί και αυτοί και οι παππούδες τους. Και είχαν τις πορτοκαλιές τους και ζούσαν ήσυχα και ωραία. Και τώρα είναι χριστούγεννα και αυτοί δεν έχουν σπίτια γιατί τους τα έχουν γκρεμισει, δεν έχουν φαρμακα γιατί μπορεί απο το πονσταν να κάνουν πυρινικές βόμβες, δεν έχουν ύπνο γιατί δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει. Έχουν μόνο να κοιτάνε πως εκεί που μέναν κάποτε οι γονείς τους και προσπαθούν να φανταστούν πως είναι η ειρήνη.