OS

Και επίσημα είμαι ένα χρόνο μεγαλύτερη. Σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνω ή ο κόσμος γύρω μου αλλάζει ή εγώ βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια.
Τις προάλλες ήμουν σε ένα κουπέ στο τραίνο, ο διπλανός ζητησε την εφημερίδα μου και ξεφυλλίζοντας έπεσε στο θέμα της Γιαννάκου. Η κοπελίτσ με τα μαύρα άρχισε να την κράζει και πολυ το χάρηκε. Η αλήθεια είναι πως τον περσινό χειμόνα και το καλοκαίρι ήμουν κι εγώ στους δρόμους, κοιμήθηκα 3-4 μερες στη κατάληψη, στο μπάνιο τραγουδούσα "οε οε οε, η μαριέτα με φόρμα ριγέ" αλλά τέτοιο πράγμα ούτε στον εχθρό μου.

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη της ασφάλειας του, την ακεραιότητα του. Όλοι έχουν την ανάγκη απο τέσσερεις τοίχους, να έχουν κάπου να ακουμπήσουν το σώμα όταν δεν τους χωράει και μόνο βάρος είναι.
Είναι δύσκολο να καταλάβει το μυαλό σου τι γίνεται στον κόσμο, να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα σου, να συλλάβει περίεργες έννοιες, μπορεί όμως να φτιάξει έναν δικό του κόσμο, να βαλει σε τάξη έναν οριοθετημένο χώρο, να εμπειστευτεί και να αφαιθεί στο σώμα.

Απο την άλλη λέει τώρα η Νας: "Το κακό μ' εμάς είναι πως αν δεν είναι όλα ιδανικά δεν μπορούμε να χαρούμε τίποτα, πρώτα κρίνουμε, αλλά αν δεν νιώσεις τη χαρά του να δίνεσαι δεν μπορείς να νιωσεις τίποτε άλλο με το να πέρνεις".

Στα λειτουργικά ο Αντωνοπουλος έλεγε τις προάλλες για την ανάγκη γυρανσης των διεργασιών, δεν γίνεται να συνεχίζουν να σε επηρεάζουν τα ίδια επ' απειρον. Σε ένα λειτουργικό σύστημα ξέρω πως να "γερνάω", στη ζωή δεν ξέρω.

Η Μαρία λέει στο ράδιο "και νομίζω ο κόσμος φτιάχτηκε για μας"