Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Ροζ καρκίνος

Σήμερα ήταν η παγκόσμια μέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού, ενώ όλος ο Οκτώβρης ήταν αφιερωμένος στην ενημέρωση για πρόληψη.

Κάθε χρόνο εταιρίες καλλυντικών, τροφήμων, αεροπορικές (!), γενικά ό,τι εταιρία θες προβάλει το θέμα. Είναι εκμεταλευση καθαρή αλλά το έχω αποδεχτεί πως ζω στην εποχή του μάρκετινγκ και αν 2 γυναίκες κάνουν τη μαστογραφία τους που είχαν καθυστερήσει επειδή το είδαν πάνω σε ένα κουτάκι cocacola εγώ το θεωρώ επιτυχία. Είναι θληβερό αλλά έπρεπε να διαγνωστεί η Kylie με καρκίνο για να αυξηθούν οι μαστογραφίες. Τι να κάνεις...

Σήμερα είχα ελεύθερο το πρωινό και χάζευα τηλεόραση όταν άκουσα έναν κύριο του οποίου το όνομα αγνοώ αλλά ήταν μαστολόγος. Ο τύπος είπε πολλά ενδαφέροντα ιατρικά και προς το τέλος έκανε μια πολυ ενδιαφέρουσα αναφορά στην ελληνική παράδοση. Που λέτε άκουσα πως στα χωριά παλιά που δεν είχαν πολλούς γιατρούς είχαν τις μαμές. Αυτές βοηθούσαν τις γυναίκες κατα τη γέννα αλλά και μετά αυτής. Τις δίναν ένα δεκάλογο απο κανόνες για τον θυλασμό του μωρού τον οποίο σκάλιζαν οι τεχνίτες στο σφοντίλι του αργαλιού ώστε από τις πολλές επαναλήψεις και το πέρα-δόθε να το μάθουν. Αν οι νεαρές μητέρες ακολουθούσαν τις οδηγίες και το παιδί μεγάλωνε σωστά τότε η μαμή έραβε στο φουστάνι τους ένα γαλάζιο πανί και εχαιραν του σεβασμού του χωριού σαν άξιες μάνες. Αυτό το γαλάζιο πανί μπορούμε να το δούμε σαν αντιστοιχο του ροζ φιόγκου, έτσι έλεγε ο γιατρός.

Να σας πω την αλήθεια δεν έχω εμπειρία επι του θέματος ούτε προσωπική ούτε οικογενειακή, ούτε καν ευρύτερα, αλλά πιστεύω όλες αυτές που λένε για την ιδιαιτερότητα αυτού του ειδους καρκίνου, αφού συνδέεται άμεσα με τη σεξουαλικότητα της γυναίκας, τη ταυτότητα της, το είναι της γενικά. Όταν λοιπόν είσαι σε μία κάποια ηλικία και έχεις να αντιμετοπίσεις κάτι που απειλεί τη ζωή σου ενώ ουσιαστικά έχεις χάσει τον εαυτό σου έχεις ανάγκη από έναν άνθρωπο να σε στηρίξει. Κατά τον γιατρό οι ελληνίδες σ' αυτόν τον τομέα είναι πιο τυχερές σε σχέση με άλλες (συγκεκριμένα ανέφερε τις αγγλίδες απο δική του εμπειρία), αφού το "γιατρέ τη γυναίκα μου και τα μάτια σου" εχει γίνει ψωμοτύρι ενώ όλοι ζητάν δίπλινα για να είναι κοντά στη σύζυγο. Μπράβο μας


Σήμερα όταν γύρισα σπίτι ξαναανοιξα τηλεόραση. Είχε ειδήσεις. Τα σήματα των σταθμών είχαν την αναφορά τους, οι γυναίκες σοβαρές με τα ταγιέρ τους και τα ροζ τα κορδελάκια τους, οι άνδρες τίποτα.
Δε λέω να το φοράς συνέχεια, αν και συνέχεια πρέπει να το έχεις στο μυαλό, και στην τελική σιγά, ένα κορδελάκι ειναι, ένα τεχνασμα του μαρκετινγκ.
Αλλά για μία μέρα...


Τέλος πάντων, στεναχωρήθηκα πάλι

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Πόνος

Κλείνω τα μάτια μου και το κρεβάτι βουλιάζει, τα σκεπάσματα καίγονται. Είμαι στα τυφλά, εκτεθημένη απο παντού. Μόνο το κορμί μου έμεινε να βλέπω, ψάχνει κάθε του κύτταρο να βρει το άγγιγμα σου. Να με ντύσει, να καλύψει τη γύμνια μου, να με ζεστάνει. Να με κάνει να νιώσω πως υπάρχω, πως είμαι κάπου.

Κάθε βράδυ επιπλέω στο τίποτα. Άραγε απόψε με ψάχνεις κι εσύ; Ίσως σε βρω τότε

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2008

Άσχημα τα πράγματα...

Το τελευταίο διάστημα έχει πέσει περονόσπορος... κάθε φορά που σηκώνω το τηλέφωνο φοβάμαι μην είναι για κακό.
Εγώ δεν ήμουν και στα καλύτερα μου απο υγεία, η κολλητή μου βρέθηκε μετά απο σχέση χρόνων κερατωμένη (αλλά ευτυχώς όχι δαρμένη), γνωστοί συγγενείς και φίλοι μπαινοβγαίνουν στα νοσοκομεία, ας μη πω περισσότερα αλλά το λιγότερο που έχει να πει κανείς είναι πως μας έχουν μουτζώσει.
Σε γενικές γραμμές όλοι νιώθουν προδομένοι. Εγώ από τις δυνάμεις μου, ο άλλος απο φίλο, από σύντροφο, ο τρίτος από τον θεό που του πήρε κάτι που αγαπούσε. Και πού να ξεσπάσεις; Πως να το κάνεις όλο αυτό να σταματήσει; Να γυρίσεις πίσω δεν γίνεται αλλά είναι αδύνατον να φανταστείς τον εαυτό σου μετά.
Γιατί πραγματικά δεν είναι όλα συνήθεια ή λογικά που με μια απόφαση και μια αλλαγή σκέψης τα αλλάζεις όλα. Κάποια είναι και μπορείς να τα διαχειριστείς. Αλλά τα άλλα; Όταν προκειται για συναισθήματα, για μέρος του εαυτού σου; Θα τον σκοτώσεις για να προχωρήσεις; Είναι βαρύ το τίμημα και όταν έχεις κόψει τον μισό σου εαυτό θέλει υπερπροσπάθεια να ισορροπήσεις ξανά.
Εγώ πήρα αντιβίωση και ξεμπέρδεψα. Μακάρι να τα καταφέρουν και οι φίλοι μου.

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008

Ανοιχτή επιστολή προς τον μπαμπά μου

(που τον έχω ικανό να διαβάζει το blog μου...)

Μπαμπούλη μου,

Το ξέρεις πόσο πολύ σ' αγαπώ. Φαντάσου λοιπόν σε τι σημείο με είχες φτασει για να σου ρίχνω καντίλια πρωί πρωί. Μα τι περίμενες να έκανα σάββατο 8μιση η ώρα; Να έχω βγεί και να μαζεύω χωρτα να κάνω πίτα;
Κοιμόμουν μπαμπά μου, γι' αυτό το σήκωσα στην 20η φορά που πήρες. Και κατάλαβε πως όταν παίρνεις έναν άρρωστο άνθρωπο και τον ξυπνάς δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή να έχει γνώση για την θερμοκρασία του ή αν ο λαιμός του είναι χειρότερα απο χτες που τον πήρες πριν κοιμηθώεί να σιγουρευτείς πως θα σκεπαστεί με πάπλωμα.
Μπαμπά μου, 28 βαθμούς έχει σήμερα. Το ξέρω πως είμαι περιπτωσάρα που κατάφερα και αρρώστησα αλλά δεν είναι αυτός λόγος να βάλω τους φίλους μου να μου βρούν θερμάστρες (γιατι εγώ δεν κάνει να βγώ απο το σπίτι) και να παίρνεις τη διαχειρίστρια να ανοίξει τους λέβητες. Είμαι μεγάλη κοπέλα και μπορώ να κάνω μια σούπα στον εαυτό μου, δεν χρειάζεται να μου φέρεις εσύ μιας που "στον δρόμο σου ήταν" ο βόλος απο το περαία-σίνδος.

Και στην τελική αμά γουστάρω να πάω στους REM θα πάω, ντάξει;

Αυτά, φιλάκια
Η κόρη σου