Ώρες σελήνης

Όταν με πιάνουν οι τάσεις μου για φυγή μ' αρεσει να παίρνω τους δρόμους και να ακούω μουσική.
Από παλιά, στις αρχές της εφηβίας μου το walkman ήταν ζωτικής σημασίας για μένα, σαν το ανέκδοτο με την ξανθιά "εισπνοή - εκπνοη". Με βοηθάει να χάνομαι από τον κόσμο, να επικεντρώνομαι στον δικό μου κόσμο. Να βυθίζομαι στις σκέψεις μου απερίσπαστη. Σκέψεις που στην πρώτη ματιά φαίνονται δαιδαλώδεις, αλλά με το κλειδί της μουσικής μπορείς να διακρίνεις την οργάνωση και την δομή τους.
Έτσι πήρα τους δρόμους, σίγουρα σας έχει τύχει. Το άλλο όταν περπατάς μόνος είναι πως παρατηρείς αλλιως τα πράγματα γύρω σου. Κάποια στιγμή ενώ περπατούσα ένιωσα πως κάλλιστα θα μπορούσα να είμαι η πρωταγωνίστρια μιας ταινίας. Μόνη σε έναν υγρό δρόμο με το φανάρι που αλλάζει χρώμα όπως περνάω να με λούζει.
Μέσα στις τάσεις μου για φυγή μου αρέσει τόσο πολυ η ιδέα πως κάποιος με βλέπει, κάποιος απο έναν άλλον κόσμο. Καθισμένος βαθιά σε μια βελούδινη θέση ενός παλιού κινηματογράφου να με βλέπει στο πανί, ίσως να νιώθει ότι νιώθω κι εγώ, να με καταλαβαίνει και να τον καταλαμβάνω. Κανείς άλλος δεν θα καταλάβει αυτή την ιδιόρυθμη σχέση.

Υ.Γ.: Το καινούριο cd της μποφίλιου είναι πολύ καλό τελικα... πρέπει να αρχίσω να γράφω και για άλλα πράγματα εκτός απο εμένα εδώ μέσα

Enjoy the silence

Η ισορροπία ενός αντικειμένου εξαρτάται από το εμβαδό της βάσης του. Αυτό φυσικά και δεν ισχύει μόνο στα αντικείμενα, είναι βολικό να γενικεύω νόμους της φυσικής, απλουστεύει τη ζωή μου.
Που λέτε, ο καθένας έχει μία εικόνα που προβάλει στους άλλους, και είμαι της άποψης πως όσο πιο κοντά είναι αυτή με την εικόνα που έχει σχηματίσει ο ίδιος για τον εαυτό του και την πραγματική του εικόνα τόσο μεγαλύτερο είναι το εμβαδό. Άλλοι έχουν διαφορετική, ο καθένας λούζεται τις συνέπειες των απόψεών του.
Είναι ένα-δύο πράγματα που θα θέλαμε πάνω μας να ήταν αλλιώς. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν κολλήσει πάνω μας, στη πραγματική μας εικόνα. Το ένα σκεπτικό είναι να τα αναγνωρίσεις, να τα κάνεις οικεία στους γύρω σου, να τα ενσωματώσεις στην εικόνα που προβάλεις και έτσι από αυτή τη θέση να τα πολεμήσεις κατά μέτωπο, θέτοντας και τους άλλους ορισμένες φορές στη ζώνη του πυρός, όντες κοινωνοί, και χωρίς να ξέρεις αν τελικά θα καταφέρεις κάτι. Το άλλο είναι να τα σβήσεις από την εικόνα προς στους άλλους, ακόμα και από την εικόνα προς εσένα, να τα αφήσεις πίσω, να τα ξεχάσεις, κι αν δεν είναι αρκετό αυτό και επανέρχονται στο προσκήνιο να τα κατευνάζεις μόνος σου, ναρκώνοντας τελικά εσένα τον ίδιο.
Δεν ξέρω ποιο από τα δύο σκεπτικά είναι το πιο σωστό. Ξέρω όμως την γοητεία του να ακροπατείς και την ανάγκη της χαλάρωσης.
Για μένα βάσεις είναι οι δικοί μου άνθρωποι. Βγήκα με δύο φίλους μου από το λύκειο, στον γυρισμό, όταν μας έπιασε φανάρι στη Σοφούλη έπαιζε το nightmares και ένιωσα τόσο κοντά με εμένα. Ακροπατώντας κουράστηκα, τώρα όμως μπορώ να πω τα «σ’ αγαπώ» που χρωστάω.

Το τραγούδι το χρωστάω σε έναν φίλο, όσο κι αν είχα πει πως δεν πρόκειται να την βάλω σε δικο μου blog.
Κι άλλα του χρωστάω αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης, απλά να μη νομίζει πως ξεχνάω.

Υ.Γ.: Μερικοί μερικοί έχουν προσκλήσεις για το φεστιβάλ γαλλόφωνου κινηματογράφου και ούτε που το καταδέχονται κι εμείς τη βγάζουμε στον Βόλο... να χαζεύουμε τη θάλασσα