Το τέλος και μετά από αυτό

Σήμερα ξύπνησα πολύ άσχημα. Το πρώτο πράγμα που είδα μπροστά μου ήταν ένας ουρανός συννεφιασμένος.

Δεν είναι λογικό στα πρώτα δευτερα που ειμαι ξύπνια να κάνω τέτοιες σκέψεις και με συνοχή κιολας. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος, σήμερα είναι η τελευταία μέρα του Ιούλη, τελειώνει το τελευταίο καλοκαίρι των 21 πρώτων μου ετών (που δεν ξέρω γιατι έχει διαφορά απο το 22ο ή το 20ο αλλά μου έπεσε βαρύ). Άσε που είχα και εναν πονοκέφαλο άλλο πράγμα και φοβάμαι πως ξεκίνησαν οι ημικρανίες των μεγάλων. Κρίση χαζομάρας ή όντως μεγαλώνω; Καλά, για μένα δεν έχει μεγάλη διαφορά αφού όσο και να μεγαλώνω θεωρώ τα προβλήματα των μεγαλύτερων μου χαζομάρες.

Αλλάζω, για να κάθομαι μεσημέρι Ιούλη μπροστά σε ένα pc, να γράφω σε ένα blog, ενώ έχω κάνει διάλειμμα απο τα σήματα και συστήματα... ενώ κανονικά θα έπρεπε να είμαι σε κανα μπιτσόμπαρο, με χυμό ανάμυκτο στο χέρι, να έχω ένα εισητήριο του ΟΑΣΘ και εκεί πάνω του να γράφω έπη... αλλάζω. Γαμώ τη τρέλα μου, τέλος ενός μήνα είναι, δεν είναι το τέλος του κόσμου, και στην τελική άλλος ένας μήνας έμεινε.

Άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα, δένομαι ακόμα πιο πολύ με τους ανθρώπους μου, έχουμε περάσει άλλωστε και κάποιες καταστάσεις παραπάνω. Το τι θα είμαι μετά απο 10 χρόνια δεν είναι μόνο όνειρο πια αλλά στόχος που πρέπει να κάνω πράγματα για να φτάσω εκεί. Μέχρι και τις σαβούρες που τρώω έχω μειώσει για να είμαι υγειής, γιατί εμένα με νοιάζει.

Είναι και κάποια πράγματα όμως που μένουν σταθερά. Είναι μια ώρα στη μέρα που όταν ήμουν μικρότερη την είχα χρίσει αγαπημένη μου. Ήταν η 7η απογευματινή που με πετύχαινε συνήθως σε ένα λεωφορείο με το walkman στα αυτιά. Δεν ξέρω γιατί αλλά τρελαινόμουν να κάθομαι σε ένα παράθυρο και να βλέπω τα πάντα γύρω μου σαν απο βιτρίνα, ήταν σαν videoclip που το σκηνοθετούσα εγώ με μόνα σύνεργα δυο μάτια. Ειδικά την άνοιξη που εκείνη την ώρα έδυε και ο ήλιος και γεμιζε ο τόπος χρώματα. Από τότε είχα πει πως όπου και να ήμουν, ότι και να μου συνέβαινε, στις 7 το απογευμα θα είμαι καλά. Το είχα ξεχάσει, αλλά σήμερα το έχω μέσα μου.

Ευχαριστώ το thalassaki και τον Θοδωρή που μου επέτρεψαν να χρησιμοποιήσω την φωτογραφία παραπάνω... Την "εκλεψα" απο το Βόσπορο.

Απο την μία δεν εκανα και σοβαρή δουλειά οπότε μια χαρα... απο την άλλη ζηλεύω που δεν το έχουν δει τα μάτια μου.

Τέρμα το διάλειμμα

Χτες γύρισα από διακοπές και πλάκωσαν όλοι να μάθουν τις συνταρακτικές ιστορίες που έχω να τους διηγηθώ από τις εμπειρίες μου. Ήταν πανέμορφα αλλά το θεωρώ λίγο μάταιο να πρέπει να το αποδείξω λέγοντας 40 φορές το ίδιο ποιήμα. Δεν ήταν κανείς εκεί να το ζήσει, αμφιβάλω δε αν το έζησαν και όσοι ήταν όντως εκεί.

Η άνοιξη και η αρχή του καλοκαιριού δεν ήταν ότι καλύτερο θα έχω να θυμάμαι οπότε μου χρειαζότα μια επιβράβευση που την έβγαλα καθαρή και φέτος. Μάλλον αυτό ήταν που με έκανε να περάσω τόσο όμορφα, όχι ό,τι μου προσφερόταν αλλά ό,τι διεκδικούσα κάθε μέρα που ξυπνούσα.

Ίσως πάλι γι' αυτό να μην μπορώ και να ξεκολλήσω εύκολα. Δεν ήταν ο τόπος και ο χρόνος οι διακοπές μου, αλλά εγώ κι αυτός και όλα μαζί. Όλα αυτά είναι πάντα μέσα μου και έτσι οι διακοπές συνεχίζονται, μέσα από βιβλία, μέσα από αεράκια, καθώς ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και ορκίζομαι πως νιώθω πως είμαι αλλού.

Θα μείνουν μέσα μου οι διακοπές. Πηγαν και κρύφτηκαν ανάμεσα στις φέτες του καλοριφέρ. Με τα πρώτα κρύα θα αναδύονται τα αρώματα τους και θα με τυλίγουν.

Δεν συνηθήζω να κάνω τέτοια πόστ αλλά βρήκα κάτι πολύ καλο. Έχω απελπιστικά αργή σύνδεση και για να δω κάποιο ενδιαφέρον βίντεο αφιερώνω τουλάχιστον μισή ώρα να τα κατεβάσω. Τα παρακάτω όμως είναι μικρά και καλά...

Einstein got a new bright idea
Newton got a new bright idea
Archimedes got a new bright idea

Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα

Τις προάλλες είχε λαϊκή στον δρόμο κάτω απο το σπίτι μου. Ήταν ένας κυριούλης που τον έκανες για πολύ καημένο στην όψη αλλά όταν ανοιγε το στόμα του να διαφημίσει την πραμάτια του έτρεμαν τα ντουβάρια. Είχε πάει 12 και αυτός απο το πρωί δεν είχε σταματήσει, πριν γίνουν τα νεύρα μου κουρέλια κατέβηκα και του πήρα μια βοκαμβίλια. Κόκκινη ήταν, εγώ βεβαια ήθελα μοβ αλλά δεν είχε σε μικρή και δεν ήμασταν και για να ξεφραγιαζόμαστε φοιτητές άνθρωποι. Δεν είχε τότε ανοιχτά λουλούδια, μόνο κατι μπουμπούκια καχεκτικά, αλλά τώρα δεν μπορώ να την συμμαζέψω! Πλέον το μπαλκόνι μου έχει ψωνιστεί πολύ άγρια και έχει βλέψεις για βοτανικό κήπο.

Το μπαλκόνι είναι το πιο εκτεθημένο σημείο στο σπίτι, το πιό ευάλωτο, χωρίς ντουβάρια και κρυψώνες.

Eίναι ένα απο τα κλασικά καλοκαιρινά βράδια που δεν έχω ύπνο και σκέφτομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι, ανάβω ένα κερί και κατ' επιλογήν εκτίθεμαι. Όλο τον χειμώνα τον περνάμε μέσα στο σπίτι. Προσπαθούμε να το κάνουμε όμορφο για να αισθανόμαστε καλά, αγοράζουμε επίπεδες τηλεοράσεις, επίπεδες κεραμικές εστίες, όλα στην εντέλεια. Αν μπορούσαμε θα αγοράζαμε και απο έναν οδοστρωτήρα να τα κάναμε όλα επίπεδα, να μην βλέπαμε το βάθος του μέσα μας κενού.

Όταν κάθομαι και ρεμβάζω άθελα μου έρχεται το ίδιο παιχνίδι στο μυαλό, "που θα 'θελες να είσαι τωρα;". Η εικόνα σχηματίζεται γρήγορα στο μυαλό μου, δεν απέχει και πολύ απο το παρόν σκηνικό. Είναι ένα μπαλκόνι, χωρίς την φανταστική θέα, χωρίς να ακούγεται στο βάθος το κύμα να σκάει στην άμμο, χωρίς μουσικές φρουφρου κι αρώματα. Έχει μόνο έναν καναπέ για δύο, κι εσυ κάθεσαι δίπλα μου.

Δεν είναι πως έχω ρίξει τις απαιτήσεις μου, είναι πως όλα τα έχω με ένα βλέμμα σου. Όλα τα άλλα θα ήταν μισά χωρίς αυτό.

Δεν κατηγωρώ τις πολυτέλειες, όποιος μπορεί και τις θέλει ας τις έχει. Κατηγωρώ τις ημιτέλειες.

Πριν λίγες μέρες διάβαζα έναν καινούριο φίλο που έλεγε για αυταπάτες. Δεν ξέρω, μπορεί οι γιάπηδες να έχουν βρει την αλήθεια κι αυτό που ζω εγώ να είναι ψέμα. Δεν χωράω όμως στα άδεια τους βλέμματα, και διαλέγω να μείνω εδώ.